O Billy Gibbons, ένας από τους κορυφαίους blues rock κιθαρίστες, μέλος του Rock ‘n’ Roll Hall of Fame και φυσικά μέλος των θρυλικών rockers ZZ Top, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του σε μια σόλο προσπάθεια με τίτλο ‘Perfectamundo’.
Ως συνήθως, έτσι και εδώ, η σόλο καριέρα των μουσικών διατηρεί κάποια στοιχεία από το μουσικό είδος που τους έκανε γνωστούς, προσθέτοντας καινούρια χαρακτηριστικά και ιδέες, ανάλογα με τα μουσικά βιώματα και εμπειρίες του μουσικού που ηγείται της ιδέας.
Όπως είναι φανερό και από τον τίτλο, το ‘Perfectanundo’ έχει έντονα στοιχεία κουβανέζικης μουσικής, αλλού κλείνει περισσότερο προς τη salsa ενώ κάπου κάπου βλέπουμε και jazz/funk επιρροές.
Ο δίσκος κάνει ένα δυναμικό μπάσιμο με ένα καλό rock’n’roll κομμάτι, το ‘Got Love If You Want It’, και σε βάζει κατευθείαν στο νόημα με ευχάριστο ρυθμό και διάσπαρτα solos στην κιθάρα από τον Billy Gibbons. Ωστόσο, κάτι είναι που ξενίζει τους οπαδούς της μουσικής των ZZ Top και κατ’ επέκταση και του ίδιου του κιθαρίστα.
Τα φωνητικά δείχνουν αρκετά πειραγμένα και, δυστυχώς, όχι με την καλή έννοια, ενώ στα ντραμς απουσιάζει οποιαδήποτε προτοτυπία και ζωηρότητα που θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή.
Στα επόμενα 2 κομμάτια είναι πιο έντονη η παρουσία του πιάνου και του banjo με τα προβλήματα στα τύμπανα να παραμένουν, αν και το ‘You ‘re What’s Happenin’ Baby’, διάρκειας 6 λεπτών, και μάλλον η κορυφαία στιγμή της προσπάθειας, αναδεικνύει περισσότερο το ταλέντο του Billy Gibbons στην κιθάρα.
Τα επόμενα τραγούδια έχουν ισπανόφωνους τίτλους και δυστυχώς το autotune είναι αρκετά εμφανές, όμως οι latin μελωδίες σίγουρα αρκούν για να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον σε αρκετές περιπτώσεις. Το ‘Quiero Mas Dinero’ έχει και ένα σχεδόν hip-hop σημείο, καθώς ο Billy Gibbons χρησιμοποιεί έντονη παραμόρφωση στην κιθάρα.
Συνέχεια με το ‘Baby Please Don’t Go’, που αποτελεί διακευή της κομματάρας ‘Lightning Hopkins’ και θυμίζει αρκετά τους ZZ Top, κυρίως στα φωνητικά, ενώ δίνεται έμφαση στα blues και στο rock’n’roll, λειτουργώντας ως ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από τους κουβανέζικους ήχους που επικρατούν.
Κάτι παρόμοιο προσπαθεί να πετύχει και στο μεθεπόμενο τραγούδι που είναι και το ομώνυμο του δίσκου, αλλά το ρεφραίν και οι στίχοι του τον προδίδουν.
Το κλείσιμο του δίσκου έρχεται με ένα ακόμα funky τραγούδι με σχεδόν πλήρη έλλειψη κιθάρας, και καθώς το ‘Perfectamundo’ μας αφήνει σιγά-σιγά με τις τελευταίες του νότες, αρχίζουμε σιγά-σιγά να δοαμορφώνουμε μια ολοκληρωμένη άποψη.
Ο Billy Gibbons δεν χρειάζεται συστάσεις και ο σεβασμός προς αυτόν και την μπάντα του είναι απεριόριστος, και έτσι ο ίδιος αποφάσισε να κάνει μια, ενδιαφέρουσα αν μη τι άλλο, προσπάθεια για να παντρέψει το γνήσιο rock με κουβανέζικους ήχους, jazz και λίγο hip hop και lounge. Ακούγεται πολύ ευχάριστα και μιας και συνήθως ο πήχης για τέτοιου είδους κυκλοφορίες δεν είναι πολύ ψηλά, μπορούμε να πούμε πως έχουμε μείνει ικανοποιημένοι.
Σίγουρα υπάρχουν αρκετές αδύναμες στιγμές, όπως για παράδειγμα το autotune σε πολλά σημεία (άλλοτε προσπαθεί να το κρύψει, άλλοτε όχι), οι αρκετά επαναλαμβανόμενες συνθέσεις και η, κάπως άστοχη, προσθήκη κάποιων μουσικών ιδιωμάτων σε ορισμένα σημεία, όμως ταιριάζει πολύ ωραία με ένα κοκτέιλ για παρέα!
