Αφιέρωμα στο Pulp – This is Hardcore
Βρισκόμαστε στου πρόποδες του έτους 1998.
Το ευρωπαϊκό μουσικό στερέωμα μοιάζει ισοπεδωμένο από τον τυφώνα της britpop ο οποίος έχει σαρώσει τα πάντα στο διάβα του την τελευταία 5ετία, με τη σκόνη του να έχει αρχίσει δειλά δειλά να καταλαγιάζει.
Ήδη από το 1994 οι Suede αποστασιοποιούνται από το ευρύτερο ρεύμα με το σκοτεινό Dog Man Star, ενώ οι Blur με το επώνυμο album τους το 1997 εξερευνούν ένα πιο επιθετικό ύφος με επιρροές από την αμερικανική indie rock σκηνή. Τελευταίοι πιστοί οι Oasis, κυκλοφορούν την ίδια χρονιά το χλιαρό Be Here Now, το οποίο δεν αποσπά την αναμενόμενη δημοτικότητα τόσο από το κοινό όσο και από τους κριτικούς.
Το επισφράγισμα της άλωσης, λοιπόν, έρχεται στις 30 Μαρτίου του 1998 με την κυκλοφορία του 5ου άλμπουμ των Pulp, This is Hardcore.
Mε τον προκάτοχο να αποτελεί το θρυλικό Different Class και τις υψηλές προσδοκίες να τους περιβάλλουν, οι Jarvis Cocker, Nick Banks, Candida Doyle, Steve Mackey και Mark Webber συνθέτουν ένα δίσκο μακριά από το πολύχρωμο και χορευτικό στυλ με το οποίο είχαν καθιερωθεί.
Αφουγκραζόμενος την μουσική τάση, αλλά και τραυματισμένος από την ξαφνική φήμη και τις εξαρτήσεις του, ο Jarvis Cocker δίνει πνοή σε ένα εγχείρημα άκρως καταθλιπτικό αλλά και διεισδυτικό σε μονοπάτια όπως η μοναξιά, η αβεβαιότητα και η απελπισία.
Όπως είχε δηλώσει άλλωστε:
Πρόκειται για τραγούδια σχετικά με κρίσεις πανικού, πορνογραφία και το φόβο του θανάτου και του να μεγαλώνεις.
Μουσικά, ωστόσο, το συγκρότημα των Pulp παλεύει να ορθοποδήσει μετά την αποχώρηση του πολυτάλαντου Russell Senior, τόσο ως προς τον επαναπροσδιορισμό της συνοχής του, όσο και προς την επικάλυψη της απουσίας του βιολιού, το οποίο προσέθετε μία εμβληματική ιδιαιτερότητα στον ήχο τους.
Καταφέρνει παρ’ όλα αυτά να ισορροπήσει, σερβίροντας ένα δημιούργημα ιδιαίτερα ώριμο και πιο βαθυστόχαστο, διατηρώντας όρθια την ακουστική του ποιότητα και καθιστώντας την ακρόαση μιας σειράς ζητημάτων με δυσοίωνη και ψυχοφθόρα θεματολογία παραδόξως ευχάριστη.
Ήταν όμως το This Ιs Ηardcore αντάξιο των δυνατοτήτων τους; Ανταποκρίθηκε στην ευρύτερη στροφή του britpop ρεύματος ή χάθηκε στην μετάβαση από την έξαλλη νιότη στους προβληματισμούς της μέσης ηλικίας;
Ένα δείγμα της ψυχοσύνθεσης του ‘This is Hardcore’ καθίσταται εξ αρχής σαφές με το opening track να φέρει τον τίτλο ‘The Fear’. Δραματικό και ερεβώδες, μοιάζει με πένθιμο εμβατήριο και τον Cocker σε απολογητικό τόνο να αποσαφηνίζει από την πρώτη κιόλας στροφή πως πρόκειται για μία εντελώς διαφορετική μουσική προσέγγιση.
This is the sound of someone losing the plot
Making out that they’re okay when they’re not
You’re gonna like it but not a lot
Οι κρίσεις πανικού και ο φόβος κατακλύζουν τους στίχους, με το λιτό solo του Mark Webber, την ζεστή μουσική επένδυση και τα choirs να οδηγούν στην κορύφωση.
Στη μπαλάντα ‘Dishes’, o Jarvis Cocker με μελίρρυτο ύφος περιγράφει τον κόπο του να εξελιχθεί σε έναν ευσυνείδητο ενήλικα, παρομοιάζοντας με την εκ φύσεώς του προκλητική ματιά τον εαυτό του με τον Ιησού («I am not Jesus, though I have the same initials»), στα πλαίσια αυτή τη φορά μίας ρομαντικής σύνθεσης.
Απ’ την άλλη, το εσωστρεφές ‘Party Hard’ αποδομεί την ψευδή ευφορία της αχαλίνωτης διασκέδασης, χαρακτηριζόμενο ωστόσο από μία ηχητική υπερφόρτωση, δείγμα ανεπαρκούς χημείας.
Το ‘Help The Aged’ στη συνέχεια, αποτελεί μια πικρή παραδοχή του χρόνου που περνάει ανελέητα, κάτι που αναδεικνύεται και μουσικά με την lounge μελωδία να εναλλάσσεται έντεχνα απ’ τα δυναμικά ρεφρέν και τη συγκινητική ερμηνεία του Jarvis Cocker.
Στο δημοφιλέστερο ίσως τραγούδι του album, το ομώνυμο ‘This Is Hardocore’, ο θρυλικός performer και στιχουργός επιλέγει να αναστατώσει τον ακροατή με έναν αλλοπρόσαλλο σχετικά τρόπο.
Σερβίρει ένα εντελώς ατμοσφαιρικό και εθιστικό στην ακρόαση μουσικό χαλί, βασισμένο στο ‘Bolero on the Moon Rocks’ του Peter Thomas, την στιγμή που στιχουργικά εστιάζει στα μοναχικά βράδια που βίωνε όντας στο απόγειο της καριέρας του, στην διάρκεια των οποίων έβλεπε ταινίες porno.
Όπως και να ‘χει, χαρακτηρίζεται ως ίσως το κορυφαίο track αυτού του δίσκου και απ’ τα πλέον αγαπημένα τους στις ζωντανές εμφανίσεις.
Εξίσου σπαρακτικό και βιωματικό μοιάζει και το ‘TV Movie’. Τραγούδι για τις χαμένες αγάπες, συγκρίνει την μοναξιά μετά τον χωρισμό με ανιαρή τηλεταινία, όπου ο αφηγητής «δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι έξυπνο για να πει», σε μία κατά άλλα χωρίς αξιοσημείωτες ιδιαιτερότητες μπαλάντα.
Σε παρόμοιο κλίμα, το ‘A Little Soul’ μελοποιεί έναν πλασματικό διάλογο του Cocker με τον πατέρα του, ο οποίος τον είχε εγκαταλείψει κατά την παιδική ηλικία, σε μία συγκινητική εκτέλεση πλαισιωμένη από τρυφερή μελωδία, επιτομή της μουσικής απλότητας.
Το ‘I Am A Man’, έπειτα, στηλιτεύει τη στερεότυπη αντίληψη της κοινωνίας γύρω από την τοξική αρρενωπότητα, με την συμπαγή και πομπώδη ενορχήστρωση να αγκαλιάζει άρτια την θεματολογία του.
Δεν μπορούμε ωστόσο να ισχυριστούμε το ίδιο και για το ‘Seductive Barry’. Ένα κομμάτι 8 λεπτών και 30 δευτερολέπτων όπου ο JC προσπαθεί να εμβαθύνει στη σκοτεινή πλευρά της δημοσιότητας, συγκρίνοντας την μουσική βιομηχανία με αυτή του πορνό.
Ο μονότονος όμως ήχος με τις υπνωτικές αρμονίες πλατειάζουν σε υπερβολικό βαθμό, καθιστώντας την ενασχόληση με το εν λόγω άσμα ιδιαίτερα κουραστική, όσο και αν οι ψυχεδελικές, μουσικές πινελιές προσπαθούν για το αντίθετο.
Ανάσα αισιοδοξίας και ευφορίας στην συνέχεια, με το συμπαθέστατο ‘Sylvia’ να μας παρακινεί να μην χάνουμε την πίστη μας. Δυναμικό κομμάτι που ξεχειλίζει συναίσθημα τόσο μέσα από την απόδοση του ερμηνευτή όσο και από το εκρηκτικό κιθαριστικό solo κατά τον επίλογο. Αναμφισβήτητα, ένα κρυφό διαμαντάκι της δισκογραφίας τους.
Οδεύοντας προς το κλείσιμο της αυλαίας, το ‘Glory Days’ με τον ταχύτατο ρυθμό και το παραινετικό του ύφος προσφέρει τροφή για σκέψη στον ακροατή γύρω από τον σπαταλημένο χρόνο και τις ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες της νεότητας.
Κλείνοντας, το κύκνειο ‘The Days After The Revolution’ μας ταξιδεύει σε έναν ουτοπικό κόσμο, μακριά από το πεσιμιστικό κλίμα του υπόλοιπου άλμπουμ, με τα πρώτα 5 λεπτά να καθηλώνουν τον ακροατή στο γνωστό catchy rock και συγκινησιακά φορτισμένο στυλ τους.
Συμπεράσματα;
Πρόκειται για ένα μεστό και κατασταλαγμένο καλλιτεχνικά δίσκο, που βρίθει από οδυνηρά προσωπικά βιώματα και εξέχοντα μουσικά στιγμιότυπα, χωρίς να απουσιάζουν όμως οι τρανταχτές αδυναμίες και η έλλειψη προσανατολισμού κατά διαστήματα.
Για κάποιον που τον ακροάζεται ως συνέχεια του Different Class, αναπόφευκτα τον κατεβάζει ταχύτητα, γεγονός που αποτυπώνεται και στις αισθητά χαμηλότερες πωλήσεις του.
Χαρακτηρίζεται ως album το οποίο χρήζει το χρόνο του για να εκτιμηθεί, καθώς η βαθύτερη εντρύφηση μαζί του είναι σε θέση να αναδείξει την σκληρότητα του ανθρώπινου πόνου και την ματαιότητα του φαίνεσθαι, υπό την οπτική γωνία ενός ενήλικα που βαδίζει στο δικό του μεταβατικό σταυροδρόμι.
Μουσικά στέκεται αξιοπρεπώς και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας των Pulp, σε μία περίοδο συνταρακτικών αλλαγών στην pop κουλτούρα, χαρίζοντας μερικές από τις ομορφότερες δημιουργίες του δισκογραφικού παλμαρέ τους.
Αναμένουμε τους Pulp στο Release Athens Festival 2024 με ζέση λοιπόν την 20η Ιουνίου 2024 και ανυπομονούμε να τους απολαύσουμε και ζωντανά.
Do you remember the first time?
Pulp – This is Hardcore
