Sepultura – Arise: Πριν την καμπή

Αφιέρωμα στο ‘Arise’ των Sepultura

Οι Sepultura είναι από αυτές τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που μπορούν να προκαλέσουν διθυραμβικά λογύδρια το ίδιο εύκολα με εξάρσεις περιφρόνησης και το μόνο που απαιτείται για αυτήν τη μετάβαση είναι να πάει η συζήτηση μπροστά ή πίσω ένα χρόνο.

Ποιος είναι αυτός ο χρόνος; Οι πιο γενναιόδωροι πάλαι ποτέ οπαδοί και νυν απογοητευμένοι ίσως βάλουν το 2006 και την αποχώρηση του Igor Cavalera. Σίγουρα είναι πιθανότερο το 1996, μετά το ‘Roots’ και την αποχώρηση του Max Cavalera (είδαμε και αντιδράσεις στο σχετικό σερί πέρυσι). Ή μπορεί το αμφιλεγόμενο ‘Roots’ (δεν είναι και τόσο άσχημο) να είναι η… ρίζα του κακού και το τελευταίο πράγμα που επιτρέπεται για πολλούς να είναι το ‘Chaos A.D.’ (εμένα μου αρέσει) του 1993, εκτός αν θεωρείται και αυτό ήδη πολύ διαφορετικό με το λάθος τρόπο και σπρώξει την ανοχή πίσω στο 1991 και στο ‘Arise’.

Το ‘Arise’ πάντως θα είναι σχεδόν πάντα πριν από την καμπή τόσο του ύφους όσο και των προτιμήσεων (εκτός ίσως για κάτι υπερβολικούς που έχουν άδικο), σηματοδοτώντας, ακόμα και για αυτούς που φτάνουν μέχρι το ‘Roots’, το τελευταίο δείγμα του ήχου που χαρακτήρισε τους Sepultura στη δεκαετία του ’80 και που πέρασε για λίγο στου ’90, πριν πάρει διαφορετική τροπή στη συνέχεια.

Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν αποτελεί το ‘Arise’ αντίγραφο του ‘Beneath the Remains’.

Εξακολουθεί να διακατέχεται από το γνώριμο πια σε εκείνο το σημείο συνδυασμό thrash της μπάντας με στοιχεία πρώιμου death, φτύνει riffs σαν να μην υπάρχει αύριο και σπάει σβέρκα, αλλά έχει χαμηλώσει κάπως τις ταχύτητες σε σχέση με τον εκρηκτικό προκάτοχό του, έχει βάλει εδώ και εκεί κάποια ακουστικά περάσματα, ενώ διάσπαρτα είναι και πιο groovy μέρη.

Ξένισε ίσως μερικούς που ακόμα έτρεχαν με χίλια από το ‘Beneath the Remains’ και βρήκαν το φρενάρισμα λίγο άτοπο, αν και σίγουρα όχι σε βαθμό απόρριψης. Πολλούς άλλους πάλι δεν τους ενόχλησε καθόλου, ειδικά νεοαφιχθέντες, με το δίσκο να γίνεται, μετά και την τεράστια περιοδεία, ο μέχρι τότε πιο επιτυχημένος των Sepultura, συνεχίζοντας τη διαρκώς ανοδική πορεία τους παγκοσμίως.

Και στο κάτω-κάτω, τι να μην αρέσει δηλαδή;

Το ομώνυμο εναρκτήριο σε πιάνει κατευθείαν από τα μούτρα με το φοβερό riff και τις άγριες διαθέσεις, το ‘Desperate Cry’ που ξεκινά με ένα απειλητικό πέρασμα να υπόσχεται μαύρες ώρες και ανεβαίνει διαρκώς με μοχθηρούς death τόνους παίζει να είναι από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει η μπάντα, το ‘Subtraction’ κάνει θραύση, το ‘Under Siege (Regnum Irae)’ με το πιο ατμοσφαιρικό στιλ προσθέτει πολλά και αφαιρεί λίγα, και όσο για το ‘Infected Voice’, αυτό που σίγουρα μολύνει είναι οι φωνητικές χορδές, τις οποίες υποχρεώνει να συνοδεύσουν τους βρυχηθμούς του Max Cavalera.

Όχι ότι υπολείπονται κομμάτια όπως το ‘Dead Embryonic Cells’, μην παρεξηγηθούμε. Αν και το ‘Meaningless Movements’ ομολογουμένως δικαιολογεί λίγο τον τίτλο του, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος.

Πίσω στους βρυχηθμούς, ο Max Cavalera είναι σε απίστευτη φόρμα στο ‘Arise’ και παρασέρνει με την οργή και γκρεμίζει με την ενέργεια που βγάζει. Άξιος συμπαραστάτης και συμπρωταγωνιστής ένας φοβερός Andreas Kisser, που μπορεί να είναι κάπως διεκπεραιωτικός στο μπάσο αλλά η δουλειά του σε riffs και solos είναι σεμιναριακή και βάζει φωτιά στα ηχεία.

Άψογος στο δικό του ρόλο ο Igor Cavalera, με το σύνολο να δένει η ισοπεδωτική παραγωγή του Scott Burns. Το αποτέλεσμα είναι πιο αργό και heavy από το ‘Beneath the Remains’, αλλά είναι, όπως και αυτό, Sepultura στα καλύτερα τους.

Δεν θα κάτσω να αναλύσω εδώ το αν το ‘Arise’ είναι ή όχι καλύτερο από τον προκάτοχό του ή ακόμα και από το διάδοχό του. Τα σπουδαία δεν έχει νόημα να συγκριθούν μεταξύ τους, η αρίθμηση και κατάταξη σε λίστα το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί άσκοπες διαφωνίες για το τίποτα και η ουσία δεν είναι στην προσωπική κορυφή του καθενός.

Το ‘Arise’ είναι δύναμη. Αυτή είναι η ουσία. Είναι από τους καλύτερους δίσκους που έβγαλε ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του ακραίου ήχου της εποχής και όχι μόνο. Τα υπόλοιπα είναι δευτερεύοντα.

Αν το ‘Beneath the Remains’ έβαλε πραγματικά στο μουσικό χάρτη τους Sepultura, το ‘Arise’ τους ανέδειξε ως πρώτη γραμμή του metal χώρου στην αλλαγή της δεκαετίας.

Και παρόλο που η συνέχεια θα είχε διαφορετική χροιά, χωρίς αμφιβολία οι βάσεις και η αναγνωρισιμότητα που χρειάζονταν οι Βραζιλιάνοι για τις μεταγενέστερες κυκλοφορίες και την επιτυχία τους βρίσκονται και εδώ.

‘Arise’ λοιπόν και ετοιμαστείτε να χτυπηθείτε.