Ανταπόκριση: Spitfire, Northwind / Temple

Τεράστιο το 1987 για το ελληνικό metal, τεράστια για την πορεία του και τα δύο συγκροτήματα που εμφανίστηκαν χτες στο Temple. Spitfire και Northwind, ‘First Attack’ και ‘Mythology’, δύο headliners, αναεωμένοι από πρόσφατες κυκλοφορίες, μια ευκαιρία από τις λίγες, μαζί και με τους Sarissa και το Demo 1987 της προηγούμενης εβδομάδας.

Πολύς και ο κόσμος, ειδικά για τα δεδομένα του χώρου, με μακριά ουρά στην Ιάκχου. Περισσότερες οι «παλιοσειρές», λιγότεροι οι νέοι, πράγμα μάλλον αναμενόμενο για το lineup της ημέρας. Αλλά όπως και να’χει, σεβαστό μέγεθος κοινού για τέτοια βραδιά, χωρίς κιόλας να καταλήξουμε παστωμένοι εντός. Σωστά τα μαθηματικά της προσέλευσης.

Spitfire επί σκηνής στις 9 με ‘Danger in the World’, συνέχεια με ‘Evil Thoughts Around’ και sing-alongs, πριν περάσουμε στα πιο πρόσφατα με ‘Denial to Fall’ από τον ομώνυμο περσινό δίσκο. Επιστροφή στο ντεμπούτο με ‘Guilty Dreams’, πάλι μπροστά στο χρόνο με ‘Back to Zero’ και δυστυχώς στο σημείο αυτό είναι ξεκάθαρο ότι κάτι λείπει.

Να έφταιγε ότι ο κόσμος μάλλον είχε έρθει για ‘First Attack’ και όχι Spitfire; Ότι από τη σύνθεση που είχε βγάλει το μυθικό πια άλμπουμ μόνο ο Ηλίας Λογγινίδης βρισκόταν στη σκηνή; Μήπως ήταν η στατικότητα της μπάντας ή τα θέματα με τον ήχο των ντραμς; Να μην είχαν διάθεση οι πολλοί βετεράνοι, ειδικά όταν ακούγονταν νεότερα τραγούδια; Ή ίσως κάποιος συνδυασμός των παραπάνω…

Πάντως οι Spitfire έμοιαζαν σε αρκετά μεγάλο μέρος της εμφανισής τους απελπιστικά μόνοι στο σανίδι. Δεν ήταν μόνο η μικρή ανταπόκριση του κόσμου στις επικλήσεις του Τάσου Κροκόδειλου ή η… στωικότητα και ακινησία όταν δεν έπαιζε ‘First Attack’, με εξαίρεση δυο-τρεις μικρούς πυρήνες. Ακόμα και το χειροκρότημα ήταν λειψό σε καποια κομμάτια, ο εξώστης θύμιζε μουσείο κέρινων ομοιωμάτων από την απραξία και αν δεν κοίταζα προς τα πίσω σχεδόν θα μπορούσα να πιστέψω ότι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είχε φύγει.

Κάπου εκεί ήρθε η ώρα του Ντίνου, που είπε και ο Κροκόδειλος, και το ‘Lady of the Night’ κλήθηκε να σώσει την κατάσταση σε μια μυστηριακή εκτέλεση, αναμφίβολα το αποκορύφωμα του σετ, οδηγώντας και σε καλή υποδοχή του ‘Taste the Fire’ μετά. Το ‘Unholy’ που ακολούθησε όμως ξανάριξε τους τόνους και η διάθεση πήρε την κάτω βόλτα. Το φινάλε με ‘Lead Me On’ και ‘Street Fighter’ τουλάχιστον ήταν αντάξιο των δύο αυτών σπουδαίων τραγουδιών, από τα καλύτερα των Spitfire.

Συνολικά, λίγο παραπάνω από μια ώρα συναυλία και για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι έφτασε. Δεν μου αρέσει που το λέω, αλλά πραγματικά η ατμόσφαιρα στο Temple δεν ενέπνεε και προσωπικά βρήκα την όλη κατάσταση τουλάχιστον αμήχανη. Μάλλον για αυτό δεν έπαιξαν και το ‘Wasted’ που υποσχέθηκαν…

Στους Spitfire πάντως δεν μπορώ να καταλογίσω κάτι ιδιαίτερα αρνητικό, εκτός αν «έφταιξαν» που δεν έκαναν το setlist ολόκληρο το ‘First Attack’ συν ‘Danger in the World’ και ‘Ready to Attack’. Ο Κροκόδειλος πραγματικά προσπάθησε να δημιουργήσει ενέργεια και αν από μια φάση και ύστερα η απόδοση του σχήματος φάνηκε να γίνεται πιο διεκπεραιωτική, δεν μπορώ και να τους κατηγορήσω.

Spitfire – Temple Setlist

1. Danger in the World
2. Evil Thoughts Around
3. Denial to Fall
4. Gates of Fire
5. Guilty Dreams
6. Back to Zero
7. Lady of the Night
8. Taste the Fire
9. Unholy
10. Underground
11. Ready to Attack
12. Lead Me On
13. Street Fighter

Διάλειμμα είκοσι λεπτών πριν ανεβούν στη σκηνή οι Northwind, σχεδόν χωρίς να τους καταλάβουμε, και ξεκινήσουν το ‘Eagles (Now They Fly)’.

Άλλη φάση. ΟΚ, δεν εξερράγη το Temple, δεν ήρθαν αμέσως οι αντιδράσεις, αλλά ήδη από το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος του τραγουδιού το πράγμα φαινόταν να έχει περάσει σε διαφορετικό επίπεδο. Πιο ήρεμα στις δύο συνθέσεις του ‘Northcomin” που ακολούθησαν, λίγο πιο ζωηρά με τη συνέχεια από ‘History’, αλλά η ατμόσφαιρα σοβάρεψε πραγματικά με το ‘Iole’. Ο Τάσος Κροκόδειλος επέστρεψε στη σκηνή για ντουέτο, με την εκτέλεση να αφιερώνεται στον εκλιπόντα Δημήτρη Σελαλμαζίδη των Sarissa και τον κόσμο να ακούει κατανυκτικά και να συνοδεύει το ρεφραίν.

Στη συνέχεια οι τόνοι ανέβηκαν με τα ‘Stop, Sisyphus Stop’ και Medea, που παίχτηκαν χωρίς παύση μεταξύ τους συνεχίζοντας το σερί του ‘Mythology’, και τα πράγματα μπήκαν στη θέση τους.

Οι Northwind από πλευράς τους επίσης αρκετά ενθουσιώδεις και μάλλον ανέβαιναν σε ενέργεια από τραγούδι σε τραγούδι. Κινητικός και θεατρικός ο Δημοσθένης Ντόβας πίσω από το μικρόφωνο και κράτησε καλά το πόστο  του και στα δικά του και στα παλιά του ’80, ενώ ξεχώρισε με τα σόλο του ο Κώστας Παπαδημητρίου. Καλοί στο σύνολο τους πάντως. Ο ήχος ήταν που θα μπορούσε να είναι καλύτερος, αλλά συχνό το φαινόμενο στο Temple.

Προς ενίσχυση της όλης ατμόσφαιρας και το ότι τα τραγούδια του ‘History’ αποδείχθηκε ότι έχουν πέραση, με δυνατό ‘Marathon March’ και κόσμο ακόμα και να ζητά το ‘King Alexander the Third’ και να το τιμά δεόντως όταν τελικά παίχτηκε στο encore. Ναι, το ‘Mythology’ είναι η πεμπτουσία αλλά δεν είναι μόνο του.

Λέω encore, αλλά οι Northwind ουδέποτε κατέβηκαν από τη σκηνή, με τον Ντόβα να σχολιάζει ότι αντί να φεύγουν και να ξαναγυρνάνε, καλύτερα να συνεχίσουν. ‘King Alexander the Third’ λοιπόν και ‘Prometheus the Man’ (νααααιιιι) για κλείσιμο, γύρω στη μιάμιση ώρα συναυλία. Θα’παιρνα όρκο ότι στο χαρτί του setlist που πήρε το μάτι μου αναγραφόταν και το ‘Achilles’ Last Stand’, αλλά αυτό δυστυχώς δεν το ακούσαμε.

Ανάμεικτα τα συναισθήματα στο πεζοδρόμιο απέξω. Οπωσδήποτε απόλαυσα τους Northwind, αλλά δυστυχώς δεν ευχαριστήθηκα όσο θα ήθελα τους Spitfire. Δεν θα μιλήσω για όλους τους παρευρισκόμενους και ενδεχομένως πολλοί από τους σιωπηλούς συμμετέχοντες να έμειναν ευχαριστημένοι από τη βραδιά, αλλά η αμηχανία της πρώτης ώρας δεν μου έκανε καλή εντύπωση.

Ας είναι. Τουλάχιστον ακούσαμε ιστορία.

Northwind – Temple Setlist

1. Eagles (Now They Fly)
2. Red Justine
3. Kick the World
4. First Shot
5. The Dog
6. Iole (ft. Τάσος Κροκόδειλος)
7. Stop, Sisyphus Stop
8. Medea
9. The Wooden Walls
10. Bad Orion – Scorpio the Punisher
11. Seven Days in a Hole
12. Marathon March
13. King Alexander the Third
14. Prometheus the Man