Star Wars: The Rise of Skywalker (2019)
Θυμάστε όλοι την ημέρα που η Disney αγόρασε το Star Wars;
Δεν αγόρασε ακριβώς το Star Wars βέβαια, αγόρασε την Lucasfilm για μερικά δισεκατομμύρια και κατά συνέπεια πήρε στην κατοχή της ένα από τα σημαντικότερα ονόματα της ποπ κουλτούρας.
Θυμάστε ίσως πώς νιώσατε όταν ανακοινώθηκε πως θα κυκλοφορήσει μία νέα τριλογία ταινιών που θα συνεχίζει την ιστορία με νέους και παλιούς χαρακτήρες;
Τον ενθουσιασμό στην ιδέα του να δούμε κι εμείς ένα νέο Star Wars στο σινεμά; Το πρώτο trailer που κυκλοφόρησε, με την μουσική του John Williams να δηλώνει σε όλον τον κόσμο πως ναι, το Star Wars επέστρεψε.
Αποκλείεται να μην θυμάστε την ημέρα που κυκλοφόρησε το ‘The Force Awakens’, μία εβδομάδα αργότερα μάλιστα στη χώρα μας, την προσπάθεια να μην μάθετε τις ανατροπές της ταινίας από κάποιο αδέσποτο σχόλιο, την ησυχία όταν έσβησαν τα φώτα στον κινηματογράφο και το ξέσπασμα φωνών και χειροκροτημάτων στο άκουσμα του εμβληματικού theme της σειράς.
Για λίγες στιγμές το Star Wars της γενιάς μας ήταν το ίδιο το Star Wars και αυτό ήταν κάτι φανταστικό για όσους μεγάλωσαν με αυτή τη σειρά.
Το ‘The Force Awakens’ ήταν η τέλεια ταινία για την επιστροφή του franchise, ακόμα κι αν όταν κατεβήκαμε από τα ουράνια, συνειδητοποιήσαμε πως δεν είχε και πολλά πράγματα να πει.
Ήρθε δύο χρόνια αργότερα το ‘The Last Jedi’ να πει ένα σωρό νέα πράγματα που εκνεύρισαν πολλούς, δίχασε το fanbase και παραμένει μέχρι και σήμερα ένα υπέροχο conversation starter, αν δεν υπάρχει κάποιο εύκαιρο θέμα συζήτησης (τεσταρισμένο αυτό πολλές φορές).
Τώρα, στο τέλος της δεκαετίας, ήρθε η ώρα να πέσει η αυλαία της νέας τριλογίας με το ‘The Rise of Skywalker’.
Το προβοκατόρικο όγδοο επεισόδιο της σειράς τόλμησε να προσπαθήσει να ταρακουνήσει τα θεμέλια του δημιουργήματος του George Lucas και άφησε πολλούς ανθρώπους ζαλισμένους, περισσότερο απ’ όλους λογικά τους υπεύθυνους για το κλείσιμο της ιστορίας.
O Colin Trevorrow έφυγε τελευταία στιγμή από το project, και η Disney έφερε πίσω τον J. J. Abrams για να φέρει εις πέρας την πιο δύσκολη αποστολή της καριέρας του. Τα κατάφερε;
Η ταινία ανοίγει με έναν τρόπο που σε κάνει να σκέφτεσαι πως έχασες κάποια άλλη ενδιάμεση ταινία ή κάποιο κόμικ απαραίτητο ώστε να καταλάβεις τα όσα συμβαίνουν, ακόμα και από τον κίτρινο τοίχο γραμμάτων που εξηγεί μέσα σε ελάχιστες λέξεις πως ο Αυτοκράτορας Palpatine (Ian McDiarmid) επέστρεψε με σκοπό να διαλύσει μια για πάντα (για τρίτη φορά) την Αντίσταση και να κάτσει και πάλι στον θρόνο του.
Μιλάμε για μία κοσμοϊστορική αποκάλυψη που φυσικά δεν βγάζει κανένα νόημα, ο τρόπος όμως που δίνεται στον θεατή είναι ενδεικτικός του ύφους που ακολουθεί η ταινία καθ’ όλη τη διάρκειά της.
Μία ταινία που από την πρώτη της κιόλας σκηνή ανυπομονεί να φτάσει στους τίτλους τέλους, φαίνεται να μην διαθέτει καμία αίσθηση χρόνου ή ρυθμού μιας και ξεκινάει κατευθείαν από την τρίτη πράξη και μένει εκεί για τις περίπου δυόμιση ώρες που διαρκεί, δίχως να παίρνει ποτέ ανάσα για να αφήσει και τον θεατή να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει.
Το να ξεκινάει μια ταινία και να αισθάνεσαι πως έχασες ένα μισάωρο, παρά το γεγονός ότι είσαι εκεί από την αρχή, είναι ένα πάρα πολύ κακό σημάδι κι έτσι, αφού βρίσκουμε ξανά την Rey (Daisy Ridley), τον Finn (John Boyega) και τον Poe (Oscar Isaac), γινόμαστε μάρτυρες ενός ατσούμπαλου μπαλέτου.
Ο Abrams σκοντάφτει από τη μία σκηνή μάχης στην άλλη, πασχίζοντας παράλληλα να δώσει απαντήσεις όχι μόνο σε όσα ερωτήματα είχαν μείνει, αλλά και σε μερικά πράγματα που προφανώς θεώρησε ο ίδιος (και όχι μόνο) πως δεν είχαν ικανοποιητική απάντηση.
Η επιστροφή του Abrams στον ρόλο του σκηνοθέτη έδωσε από νωρίς την εντύπωση πως με την ταινία αυτή η Disney θα προσπαθήσει να κερδίσει κάπως όσα έχασε με το ‘The Last Jedi’, σε ένα damage control αξίας 200 εκατομμυρίων δολαρίων.
Το αποτέλεσμα είναι ένα φανταχτερό προϊόν που περπατάει στα πιο ασφαλή μονοπάτια που μπορεί να βρει, με τυπικά Marvel-ικά μοτίβα που προτιμούν να γεμίσουν με εκρήξεις τα μάτια και τα αυτιά του κοινού, παρά να το αφήσουν να βαρεθεί.
Υπάρχουν σημεία που αισθάνεσαι πως ο Abrams μπήκε σε μια μάχη που ήταν αδύνατο να νικήσει και ήταν αντιμέτωπος με καταστάσεις δύσκολα διαχειρίσιμες, καθώς ο θάνατος της Carrie Fisher του αφήνει ως μόνη επιλογή το να χρησιμοποιήσει παλιό υλικό για να έχει την Leia στην ταινία, και ακόμα κι αν το αποτέλεσμα είναι κάπως αλλόκοτο, ήταν πιθανότατα ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει τηρουμένων των συνθηκών.
Σε άλλα σημεία όμως (στα περισσότερα), οι επιλογές του περισσότερο μπερδεύουν την κατάσταση παρά οτιδήποτε άλλο, με βασική απορία να είναι το αν πραγματικά ήταν τόσο απαραίτητη η επιστροφή του Palpatine.
Φυσικά και δεν ήταν, φυσικά και υπήρχε μία καλύτερη ιστορία κάπου εκεί μέσα, η θεματική ανατροπή όμως που υπονόησε το ‘The Last Jedi’ δεν ήρθε ποτέ.
Το ‘The Rise of Skywalker’ είναι, στον πυρήνα του, μια απεγνωσμένη προσπάθεια της Disney να επιστρέψει στο status quo της σειράς και να δείξει στο κοινό της πως το Star Wars που ξέρει και αγαπά είναι ακόμα εδώ, με βασικό εργαλείο το ατελείωτο fan service.
Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, το φετινό ‘Endgame’ χρησιμοποίησε το εργαλείο αυτό με έναν υπέροχο τρόπο, ενώ μπορεί κανείς να πει πλέον πως και το ‘The Force Awakens’ είναι κάτι παραπάνω από μέτρια καμουφλαρισμένο fan service;
Ο Abrams σε διάφορες συνεντεύξεις του μίλησε με όσο καλύτερα λόγια μπορούσε για τον Johnson και την ταινία του. Είναι στιγμές όμως στο ‘The Rise of Skywalker’ που νιώθεις ότι βγαίνει μία passive-aggressive έχθρα προς το δημιούργημα του Johnson.
Είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει ένα ακόμα κυνήγι μαγισσών, μεν τους με να κατηγορούν τον Rian Johnson για την παρακμή της τριλογίας και τους δε να ρίχνουν το φταίξιμο στο fanbase που δεν δέχεται καμία καινούργια ιδέα, κάτι που γέννησε τη φετινή ταινία.
Ο κλήρος φυσικά πέφτει πάλι στο ‘The Last Jedi’ για την ώρα, θα ήταν όμως άδικο αν λέγαμε πως βρίσκεται εκεί το μόνο πρόβλημα.
Είναι γνωστό εδώ και καιρό πως η Disney δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο για την τριλογία που έφτιαχνε, κάτι που στην πορεία προκάλεσε διάφορα προβλήματα, όχι μόνο σεναριακά, αλλά και θεματικά.
Το όραμα του Rian Johnson ήταν πολύ διαφορετικό από αυτό του Abrams και είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς η Disney έβγαλε στο σινεμά μία ταινία σαν το ‘The Last Jedi’.
Όχι φυσικά επειδή η ταινία είναι προσβλητική προς τους φανς της σειράς ή επειδή πρόδωσε τα ιδανικά της (αυτή η συζήτηση κρατάει δυο χρόνια περίπου και έχει κουράσει από την πρώτη κιόλας εβδομάδα), αλλά επειδή ήταν ένα blockbuster μίας τεράστιας κινηματογραφικής σειράς που ήξερε ακριβώς όλα όσα ήθελε να δει ο κόσμος.
Μπορούσε να του τα δώσει, προτίμησε όμως να κάνει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι πιο ενδιαφέρον. Το αν το πέτυχε ή όχι είναι στην κρίση του καθενός.
Αν φαίνεται όμως λίγο περίεργο που σε ένα κείμενο για την ένατη ταινία Star Wars περνάμε αρκετή ώρα σχολιάζοντας την όγδοη, είναι ίσως επειδή το ‘The Rise of Skywalker’ δεν έχει και πολλά πράγματα να αναλύσεις και όσα έχει είναι σχεδόν αποκαρδιωτικά, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τον χειρισμό του Kylo Ren (Adam Driver), ενός χαρακτήρα που ήταν μάλλον ό,τι καλύτερο είχε να δώσει αυτή η νέα τριλογία.
Όπως και να έχει, μάχες θα δοθούν, καρδιές θα ραγίσουν και κάποια στιγμή θα πέσουν οι τίτλοι τέλους και θα πούμε αντίο στην τριλογία που κλείνει κιόλας την ιστορία των Skywalker.
Ο Rian Johnson έφτιαξε μια ταινία για μια νέα γενιά Star Wars που θα άφηνε πίσω το παρελθόν και θα κοιτούσε το μέλλον. Εδώ πέρα, το παρελθόν όχι μόνο είναι ζωντανό, αλλά μιλάει κιόλας, όσα λέει όμως είναι πράγματα που έχουμε ακούσει ξανά και ξανά.
Ίσως αυτή είναι η ταιριαστή μοίρα ενός τέτοιου franchise, καταδικασμένου να βγαίνει ανά λίγα χρόνια στο σινεμά με τη μορφή ξαναζεσταμένου φαγητού που θα δίνει στο κοινό του ακριβώς αυτό που θέλει.
Όσο για τη μοίρα του ‘The Rise of Skywalker’;
Μία ταινία που θα ξεχαστεί γρήγορα επειδή δεν έχει τίποτα να πει για το οτιδήποτε και θα μπαίνει συνεχώς ως αστερίσκος, όσο ο κόσμος συνεχίζει να συζητάει για το ‘The Last Jedi’ και όλα τα πράγματα που θα μπορούσε να είναι το Star Wars, αλλά δεν θα γίνει ποτέ.
Star Wars: The Rise of Skywalker (2019)
