Ακούσαμε τον καινούριο δίσκο των Suicidal Angels, ‘Years of Aggression’ και σας μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας από τη νέα τους δουλειά.
Οι Suicidal Angels είναι από τις σπουδαιότερες ελληνικές μπάντες, και από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του thrash παγκοσμίως.
Το έχουν δείξει και το έχουν κερδίσει στα δεκαοχτώ χρόνια που είναι ενεργοί. Ένα συγκρότημα που από τα πρώτα demos του έδειξε ότι τα μέλη του ήξεραν τι θέλουν να παίξουν και ποια πορεία θα ακολουθούσαν.
Και μπορεί οι Νίκος Μελισσουργός και Ορφέας Τζορτζόπουλος να μην επιχείρησαν ποτέ να φέρουν επανάσταση στη μουσική, αλλά ακόμα και έτσι κατάφεραν να έχουν μια διαρκή εξέλιξη, κυκλοφορώντας όλο και καλύτερους δίσκους που αποτίουν φόρο τιμής στο παρελθόν χωρίς να ακούγονται σαν συγκαλυμμένες επαναλήψεις ή φτηνές αντιγραφές.
Στο έβδομο πλέον άλμπουμ τους, ‘Years of Aggression’, οι Suicidal Angels ακούγονται ίσως καλύτεροι από ποτέ.
Ο κιθαρίστας Gus Drax έχει πια εγκλιματιστεί πλήρως, μετά από ένα δίσκο και χρόνια συναυλιών, και η συμβολή του είναι καίρια, ενώ οι «παλιοί» είναι σε μεγάλη φόρμα και έτοιμοι για όλα.
Η συνταγή είναι δοκιμασμένη και πετυχημένη, οπότε αναμενόμενα το ‘Years of Aggression’ είναι άλλος ένας συμπαγής τοίχος ρετρό αμερικάνικου thrash με ευρωπαϊκές πινελιές.
Παρά το φαινομενικά τετριμμένο της θεματολογίας ωστόσο, τα τραγούδια ως επί το πλείστον ακούγονται και είναι διαφορετικά μεταξύ τους, οδηγώντας σε μια ανέλπιστη ποικιλομορφία που κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή καθ’όλη τη διάρκεια του δίσκου. Εκπλήξεις δεν λείπουν, και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί απλά ένα ακόμα tribute σε περασμένες εποχές.
Το ‘Years of Aggression’ ξεκινάει με το ‘Endless War’, το κάπως τυπικό αλλά πάντα ευπρόσδεκτο thrash opener.
Γρήγορο και δυναμικό, βάζει στο κατάλληλο κλίμα και προετοιμάζει το έδαφος για ηχητική μάχη, η οποία όμως έρχεται με διαφορετική μορφή από ότι θα περίμενε κανείς, αυτή του πιο «ραδιοφωνικού» ‘Born of Hate’.
Μην παρεξηγήσετε την έννοια όμως. Το κομμάτι είναι λιγότερο κοφτερό από το opener, αλλά και πιο μελωδικό και πιασάρικο, με εξαιρετική κιθάρα, παραμένοντας παράλληλα καλό και ενεργητικό thrash.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς για ποιο λόγο αυτό ήταν το πρώτο κομμάτι του δίσκου που δόθηκε στη δημοσιότητα.
Μια μελωδικότητα υπάρχει και στο ομώνυμο κομμάτι του άλμπουμ που ακολουθεί, που συγκριτικά είναι λίγο πιο ξερό και επιθετικό, διατηρώντας πάντως αυτό το συνδυασμό εύκολου αλλά και τεχνικού ακούσματος που άνετα μένει στο μυαλό.
Η μελωδία έχει ξανά την τιμητική της στο ‘Bloody Ground’, που χαρακτηρίζεται από «στοιχειωμένο» ήχο και εξαιρετικό riff, από τα κορυφαία του δίσκου.
Γενικά, ο Gus Drax έχει κάνει καταπληκτική δουλειά στην κιθάρα, με το riffing ειδικά να είναι σεμιναριακό στο σύνολο του ακούσματος.
Η εναλλαγή ωμότητας και μελωδίας συνεχίζει με το κοφτό, επιθετικό και γρήγορο ‘D.I.V.A’, από τα πιο άγρια κομμάτια, που ακολουθείται από το σαφώς μελωδικότερο και riff-ατο ‘From All the One’.
Η απαραίτητη και καλοδεχούμενη επιστροφή στα παλιά έρχεται υπό τη μορφή των Slayer εμπνευσμένων ‘Order of Death’ και ‘The Roof of Rats’, κλασικό thrash που ποτέ δεν παλιώνει, αρκεί να είναι καλοπαιγμένο.
Και εδώ είναι. Ειδικά το ‘The Roof of Rats’ είναι από τις καλύτερες στιγμές στο ‘Years of Aggression’, μια ανελέητη επίθεση που σίγουρα τιμά τους πατέρες του είδους.
Το κλείσιμο επιφυλάσσει και το πιο ιδιαίτερο κομμάτι του δίσκου, το ‘The Sacred Dance With Chaos’. Πρόκειται για ένα επτάλεπτο κομμάτι, επικό, σκοτεινό και ατμοσφαιρικό.
Σε καμία περίπτωση Bay Area thrash, είναι η μεγάλη έκπληξη, μια έκπληξη ευχάριστη και καλοφτιαγμένη ωστόσο.
Πραγματικά μοναδικό κομμάτι για τα δεδομένα των Suicidal Angels, καταφέρνει να δέσει ιδανικά με τον υπόλοιπο δίσκο, και αν το μέλλον επιφυλάσσει περισσότερα τραγούδια τέτοιου είδους, αναμένω με ανυπομονησία.
Στο σύνολο του, το ‘Years of Aggression’ είναι ένας πολύ καλός δίσκος, πιθανότατα ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής οι Suicidal Angels.
Πιο τεχνικός από παλιότερες δουλειές, παραμένει εύκολος και ευχάριστος στο άκουσμα, δείχνοντας ότι η μπάντα έχει ωριμάσει χωρίς να θυσιάσει τα στοιχεία που έχουν δημιουργήσει οπαδούς σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τα riffs βρίσκονται στο επίκεντρο, το μελωδικό στοιχείο συνδυάζεται πολύ καλά με τη δοκιμασμένη και αξιόπιστη thrash, και το σύνολο ακούγεται πιασάρικο και κολλητικό, αλλά ταυτόχρονα εξίσου οργισμένο και επιθετικό με το παρελθόν, κατά τη συνήθεια της μπάντας.
Ένα ή δύο ακούσματα είναι αρκετά για να αρχίσει κάποιος να τραγουδάει μόνος του τα κομμάτια, ενώ η ποικιλομορφία κρατάει το δίσκο φρέσκο για πολύ περισσότερα.
Το ‘Years of Aggression’ δικαιολογεί τη φήμη των Suicidal Angels, δείχνοντας παράλληλα ότι έχουν πολλά ακόμα να δώσουν.
Η εξέλιξη του συγκροτήματος δεν δείχνει να σταματάει, και με δίσκους σαν αυτόν το μέλλον είναι πολλά υποσχόμενο.
