Vinyl Is Back… Για τέταρτη φορά το αυθεντικό Vinyl Bazaar Show λαμβάνει χώρα στο στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου (Hellenic Motor Museum) το τριήμερο Παρασκευή 23, Σάββατο 24 και Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016. Με ελεύθερη είσοδο για το κοινό, το Vinyl is Back κρατά ζωντανό το βινύλιο και το σερβίρει ζεστό στο πικ-απ μας! Ένα πραγματικό show με μεγάλο πρωταγωνιστή το βινύλιο που αντέχει στο χρόνο, αναπτύσσεται παράλληλα με τη διαχρονικότητα του βινυλίου. Με αφορμή αυτήν την ευχάριστη γιορτή, ο δημοσιογράφος και ψυχή του Vinyl Is Back, Γιάννης Αλεξίου, μιλάει στο StraightOnMusic.
-Πώς προέκυψε η ιδέα για το Vinyl Is Back;
Η ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό του Δημήτρη Αντωνάκου, πετυχημένου διοργανωτή εκδηλώσεων, όταν διαπίστωσε ότι δεν τον κάλυπτε η ακρόαση μουσικής από cd και έβαλε ξανά σε λειτουργία το παλιό του πικ-απ ξαναπαίζοντας δίσκους βινυλίου. Έτσι, όταν θέλησε να δημιουργήσει το Vinyl Is Back, η τύχη έφερε κοντά σε εκείνον, εμένα και τον Κώστα Δαμίγο, δύο μουσικούς δημοσιογράφους με κοινό παρανομαστή το περιοδικό Ήχος, σε διαφορετικές εποχές, την αγάπη μας για την μουσική και τις συλλογές δίσκων που είχαμε στα σπίτια μας. Έτσι βάλαμε μπροστά ένα παζάρι δίσκων, στο οποίο εξ αρχής θέλαμε να δώσουμε μια διαφορετική διάσταση από εκείνη που δίναμε έως τότε στον όρο αυτό.
-Ποια ήταν η ανταπόκριση του κόσμου στο φεστιβάλ τα προηγούμενα χρόνια;
Από την πρώτη στιγμή ο κόσμος αγκάλιασε το Vinyl Is Back που γρήγορα εξελίχθηκε από ένα παζάρι δίσκων σε μια γιορτή της μουσικής, σε ένα μεγάλο ραντεβού των ανθρώπων που συρρέουν σε κάθε διοργάνωσή του. Το Vinyl Is Back δεν είναι μόνο βινύλια, είναι ζωντανή μουσική, έκθεση μουσικών οργάνων, πικάπ, d.j. sets, πλειστηριασμοί σπάνιων δίσκων, happenings, ωραίο κόσμο, στον πιο ταιριαστό χώρο στο Μουσείο Αυτοκινήτων για δεύτερη φορά τώρα, όπου και τα κλασικά μοντέλα αυτοκινήτων είναι ένα μεγάλο συν στην όλη διοργάνωση.
-Τι εύχεσαι για τη φετινή χρονιά;
Έχουμε για φέτος μπροστά μας το δύο Vinyl Is Back, το πρώτο είναι κοντά μας, το τριήμερο 23,24 και 25 Σεπτεμβρίου και το επόμενο 9-11 Δεκεμβρίου στον ίδιο χώρο, πάντα με ελεύθερη είσοδο. Αυτό σημαίνει πολλή δουλειά γιατί η κάθε διοργάνωση είναι ένα τεράστιο πρότζεκτ και αυτό που εύχομαι είναι να είναι καλά οι άνθρωποι, να μην χάσουν τη διάθεσή τους με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και να διατηρήσουν τις άμυνές τους ώστε να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής τις οποίες κανείς δεν μπορεί να μας τις πάρει αν εμείς το θέλουμε. Πιστεύω ότι μία από αυτές είναι και το Vinyl Is Back καθώς κάθε φορά βλέπω πρόσωπα χαρούμενα, χαμογελαστά και ικανοποιημένα, που μας δίνουν κι εμάς δύναμη να βελτιωνόμαστε και να παρουσιάζουμε κάτι καλύτερο κάθε φορά. Πολλοί εξ αυτών συμμετέχουν με τις ιδέες, τις προτάσεις και τις συμμετοχές τους.
Το Vinyl Is Back επιστρέφει, 23 με 25 Σεπτεμβρίου / Πλήρες πρόγραμμα και πληροφορίες
-Για κάποιο διάστημα είχες το δικό σου δισκοπωλείο. Πώς ήταν η επαφή του κόσμου με το βινύλιο τότε και πώς τώρα;
Η ίδια, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Παραμένω κολλημένος με τον ήχο του βινυλίου και δεν κάνω εκπτώσεις σε αυτό το θέμα. Το δισκάδικο, ονόματι Stock House με σήμα στην κάρτα το κεφάλι που έχουν οι Dr. Feelgood στους δίσκους τους, άνοιγε μόνο κάθε Σαββατοκύριακο από την ανάγκη μου να συναντώ φίλους και να μιλάμε για μουσική, κάτι που μου έλειπε μέσα στο τρέξιμο της καθημερινότητας. Ήταν κάτι σαν στέκι. Ανέκαθεν το μότο μου ήταν αυτό που είχε πει κάποτε ο τραγουδιστής των Dr. Feelgood, ο Lee Brilleaux: «Να ακούς όσους περισσότερους δίσκους μπορείς κάθε μέρα…». Σοφότατο!
-Μήπως η τεχνολογία έχει χαλάσει τη μαγεία που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια στη διάδοση της μουσικής;
Σε ένα σημείο ναι, γιατί κυκλοφορεί πολύ γρήγορα η μουσική μέσα στον ωκεανό της τεχνολογίας και φυσικά δεν έχει καμιά ποιότητα η μουσική όπως ακούγεται μέσα από το laptop, ή τα ηχειάκια δίπλα από το κομπιούτερ μας ή μέσα από τα ακουστικά του κινητού. Ο σωστός ήχος βγαίνει μέσα από τα ηχεία του πικάπ. Τα άλλα είναι κομπογιαννίτικα πράγματα. Ωστόσο, καταλαβαίνω ότι πολύς κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράζει δίσκους πια και έχει αντικαταστήσει αυτή τη συνήθεια και την αγάπη του για την μουσική ακούγοντας τους δίσκους αυτούς στο YouTube. Είναι σαν μια κατάρα αυτό για τα παιδιά που άκουγαν άλμπουμ βινυλίου και έχουν εξαναγκαστεί σε τέτοια έκπτωση – λόγω συνθηκών να πηγαίνουν στα δισκάδικα και να σημειώνουν τίτλους δίσκων που τους αναζητούν μετά στο διαδίκτυο. Ας υπήρχε ένα κράτος πρόνοιας να αποκαθιστούσε αυτήν την αδικία στους μουσικόφιλους που προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι ακούν μουσική. Ο ήχος του βινυλίου είναι αναντικατάστατος.
-Ποια είναι τα αγαπημένα βινύλια στη συλλογή σου;
Αυτά που παίζω κατά διαστήματα κι ας τα έχω ακούσει πολλές φορές. Τα βινύλια που έχουν μια μαγική ικανότητα να μου δίνουν δύναμη και φτερά και στις καλές και στις κακές στιγμές μου. Σαν συλλέκτης φροντίζω πάντα να έχω καινούριο υλικό ν’ ακούσω, αλλά θα βάλω ξαφνικά στο πικάπ μου να παίξει το ‘Demons and Wizards’ των Uriah Heep, το ‘White Album’ των Beatles, το ‘Secret Treaties’ των Blue Oyster Cult, το ‘Blue For You’ των Status Quo, το ‘Strange Days’ των Doors, το ‘The Sun Sessions’ του Elvis, το ‘The Dance Album’ του Carl Perkins, το ‘It Ain’t Me Babe’ των Turtles, το ‘Who Are You’ των Who, το ‘Forever Changes’ των Love ή το ‘Waiting For Something’ των Socrates. Ναι, είμαι παλιομοδίτης! Το παραδέχομαι…
-Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου καλλιτέχνες;
Η rock μουσική, το κλασικό rock όπως το αποκαλούμε σήμερα, σημάδεψε τη ζωή μου. Αν αγαπάς τo rock και εμβαθύνεις σε αυτό, είναι κάτι που πιστεύω ότι καθορίζει την σκέψη σου, την αντίληψη που έχεις για τα πράγματα, μια φιλοσοφία ζωής, που όσο και αν θέλουν κάποιοι να την ισοπεδώσουν μέσα στην γενικότερη χαλάρωση αξιών που βιώνουμε, η rock μουσική και τα ιδανικά της παραμένουν επαναστατικά. Λατρεύω μια ζωή συγκροτήματα όπως είναι οι Doors, οι Rolling Stones, οι Who, οι Lynyrd Skynyrd, o Frank Zappa και οι Mothers Of Invention, οι Uriah Heep, οι Socrates Drank The Conium, οι Dr. Feelgood, ο Rory Gallagher που είναι παντοτινές μου αγάπες. Λατρεύω επίσης καλλιτέχνες που κατάφεραν με μια κιθάρα να δώσουν τόσο δύναμη στο τραγούδι τους, όπως οι Gordon Lightfoot, Jesse Colin Young, Shawn Phillips, Tom Rush, Tim Hardin, Tim Buckley, Don McLean, Country Joe McDonald, Arlo Guthrie και φυσικά ο Bob Dylan. Μεγάλη μου επιρροή είναι το rock ‘n’ roll, το blues, ο Buddy Guy, ο B.B. King, η funky-soul, η ψυχεδέλεια με γκρουπ που ξεχωρίζω όπως οι Serpent Power, οι Cressida και οι Love. Η ψυχεδέλεια έχει όλο το ζουμί. Για μένα ένα καλό δισκάδικο εκεί κρίνεται. Να έχει δηλαδή καλό τμήμα ψυχεδελικής μουσικής. Άλλα ακούσματα. Άλλη ποιότητα. Άλλος ήχος. Για να μην μακρηγορώ η δισκοθήκη μου αποτελείται από όλα τα μουσικά ρεύματα των δεκαετιών του ’50, ’60, ’70 και επιλεκτικούς δίσκους από τα ’80s έως σήμερα. Φυσικά μέσα και η εγχώρια pop-rock σκηνή όλων των δεκαετιών. Ο κορυφαίος όλων για μένα είναι ο Elvis Presley, ο πολυλατρεμένος μου καλλιτέχνης. Με συγκινεί όσο κανείς άλλος.
-Αν είχες τη δυνατότητα να γνώριζες κάποιον θρύλο της μουσικής προσωπικά ποιος θα ήθελες να είναι;
Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη ερώτηση καθώς πολλές φορές αυτό που λατρεύουμε δεν θέλουμε να το γνωρίσουμε μήπως και μας απογοητεύσει. Μια λογική απάντηση για μένα είναι ο Elvis, με τον οποίο έχω ασχοληθεί τόσο που νομίζω ότι είναι αδερφός μου. Όμως, όσο το σκέφτομαι, δεν θα ήθελα ποτέ να τον γνωρίσω γιατί είναι ο μύθος μου. Να δω μια συναυλία του, ναι, θα το προτιμούσα από οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη ή συγκρότημα. Ε, λοιπόν αυτόν που θα ήθελα να είχα κάνει παρέα έστω για λίγο είναι ο Frank Zappa, θα είχαμε να πούμε πολλά πράγματα, μια πραγματική μεγαλοφυΐα, από κάθε πλευρά.
-Γιάννη σ’ ευχαριστούμε πολύ για την επικοινωνία. Θα τα πούμε στο Vinyl Is Back.
Κι εγώ σας ευχαριστώ.
