Συνέντευξη Sivert Høyem: «Στην Ελλάδα ένιωσα πως είναι σημαντικό αυτό που κάνω»

Για τον Sivert Høyem δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις.

O σπουδαίος Νορβηγός τραγουδιστής που έχει αγαπηθεί όσο λίγοι ξένοι ερμηνευτές στη χώρα μας, την οποία έχει επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές, τόσο παλαιότερα ως frontman των Madrugada όσο και πιο πρόσφατα ως σόλο πλέον καλλιτέχνης, επιστρέφει σύντομα στην Ελλάδα για 4 εμφανίσεις, σε 4 διαφορετικές πόλεις

Και μάλιστα, με την αύρα του ‘Lioness’, του εξαιρετικού δίσκου που κυκλοφόρησε στα τέλη του περασμένου Γενάρη.

Ο Sivert, λοιπόν, λίγο πριν συνεχίσει μία ακόμη μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία με δεκάδες σταθμούς, μας έκανε τη μεγάλη τιμή να μιλήσει τηλεφωνικά μαζί μας. Μιλήσαμε για το ‘Lioness’, για τις πρόσφατες αλλαγές στη ζωή του, για την Ελλάδα, για το προσφυγικό, για τον David Bowie και πολλά ακόμη.

Με την βαριά, επιβλητική φωνή του να μας προκαλεί δέος, αλλά παραμένοντας χαλαρός και ευδιάθετος, ο Sivert απάντησε σε όλες μας τις ερωτήσεις, αστειεύτηκε, μίλησε για επίκαιρα θέματα και μας αποκάλυψε μία πολύ συγκινητική εμπειρία που έζησε στη χώρα μας. Ας δούμε, λοιπόν, τι ακριβώς μας είπε:

Καλησπέρα, Sivert εσύ;
Καλησπέρα. Ναι είμαι ο Sivert. 

Καταρχάς συγχαρητήρια για το ‘Lioness’. Πολύ ωραία δουλειά. Τώρα βρίσκεσαι στη Νορβηγία, σωστά;

Σε ευχαριστώ πολύ. Ναι, είμαι στη Νορβηγία.

Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν τώρα, που ξεκινάς ένα ακόμη μεγάλο tour στην Ευρώπη, νιώθεις καθόλου άγχος ή είσαι χαλαρός, μετά από τόσα πολλά χρόνια που το κάνεις;

Γίνεται όλο και καλύτερο, πραγματικά. Όταν ήμουν πολύ νέος, όταν ήμουν έφηβος και ξεκίνησα μία μπάντα, ένιωθα ελεύθερος.

Ένιωθα μία απελευθέρωση στη σκηνή. Μετά, όταν άρχισε να γίνεται πιο σοβαρό το πράγμα, ήμουν λίγο αγχωμένος.

Τώρα όμως γίνεται όλο και καλύτερο. Δεν μπορώ να θυμηθώ μία περίοδο που να ήμουν πιο χαλαρός και με περισσότερη αυτοπεποίθηση από ό,τι είμαι σε αυτήν την περιοδεία.

Είναι φανταστικά! Και ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα και να συνεχίσω να περιοδεύω στην Ευρώπη γιατί ήταν εξαιρετικά μέχρι τώρα.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που το ακούω. Σχετικά με το ‘Lioness’, η λέξη “lioness” (λέαινα) θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει μία ευαίσθητη, τρυφερή, αλλά και, παράλληλα, δυναμική εικόνα για τη νέα σου δουλειά. Εσύ, θα το περιέγραφες έτσι;

Ναι, για μένα το ‘Lioness’ υποδεικνύει μία δυνατή θηλυκή παρουσία. Αλλά και με μία πιο σκοτεινή, “απειλητική” και κυριαρχική πλευρά.

Συνέβησαν σημαντικές αλλαγές στη ζωή σου στο μεσοδιάστημα από το προηγούμενο άλμπουμ σου; Αποτυπώθηκαν αυτές στους στίχους των νέων τραγουδιών σου;

Φυσικά. Έγινα τώρα πατέρας τριών παιδιών! Η γυναίκα μου γέννησε δίδυμα με το που τέλειωσα την προηγούμενη περιοδεία, το 2014.

Έτσι, η προηγούμενη μιάμιση χρονιά ήταν τρελή, όπως καταλαβαίνεις (γέλια). Ήταν πολύ απαιτητικό και ήταν δύσκολο να μπορέσω να βρω το χρόνο για να κάνω αυτό το άλμπουμ. Είμαι όμως απίστευτα εμπνευσμένος.

Είναι τόσο πρόσφατο… Αλλά ήθελα να συνεχίσω να “κινούμαι”, παρότι είχα πολλές υποχρεώσεις στο σπίτι. Η ζωή μου έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια, είμαι ακόμη περισσότερο οικογενειάρχης τώρα.

Κάποιες φορές, είναι ένας αγώνας το να συνδυάσεις αυτά τα δύο, επειδή όταν πρέπει να δημιουργείς, η ελευθερία είναι πολύ σημαντική. Το να μπορείς να δουλέψεις όποτε θέλεις και όλα αυτά…

Η δουλειά μου δεν είναι απλώς η εργασία μου. Δεν μπορώ να την απενεργοποιήσω όταν πάω σπίτι. Ήταν η ζωή μου πριν αποκτήσω οικογένεια και συνεχίζει να είναι. Είναι πρόκληση το να τα συνδυάσεις αυτά και νομίζω πως κάποιες φορές μπερδεύεσαι κιόλας.

Ναι, ήθελα αυτό το άλμπουμ να ακούγεται πιο θετικό, πιο αισιόδοξο. Να υπάρχει μία τρυφερότητα στη μουσική. Το προηγούμενο ήταν λίγο πιο σκληρό. Σίγουρα πιο θορυβώδες και δυναμικό. Και ήθελα να το αλλάξω αυτό.

Όλο αυτό ακούγεται πολύ φυσιολογικό.

Ναι, όλοι οι άνθρωποι με τους οποίους μιλάω και έχουν παιδιά μου λένε το ίδιο πράγμα (γέλια).

Απάντησες μερικώς και στην επόμενή μου ερώτηση. Θα σου έλεγα πως το ‘Lioness’ ακούγεται πιο ζεστό, πιο μελωδικό και με λιγότερα ηλεκτρονικά στοιχεία από το ‘Endless Love’. Αυτό το αποφάσισες πριν ξεκινήσεις να γράφεις ή ήρθε φυσικά κατά τη διάρκεια;

Ήταν κάτι που ήθελα να είναι διαφορετικό από την αρχή. Να σου πω την αλήθεια, έχει να κάνει με την έμπνευση που είχα. Η δουλειά σε αυτό το δίσκο ξεκίνησε με εμένα να θέλω να αλλάξω κάτι από τον προηγούμενο.

Ήθελα όντως να έχω έναν πιο οργανικό, φυσικό ήχο. Ένα μέρος του ήχου που πηγάζει από τις εποχές των Madrugada, όπως οι κιθάρες και όλα αυτά, μου αρέσει πολύ και υπάρχει ακόμα, αλλά οι ηχογραφήσεις έγιναν πιο φυσικές: 4 άνθρωποι να παίζουν ζωντανά σε ένα δωμάτιο. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό.

Όντως, ο δίσκος έχει έντονα instrumental και acoustic στοιχεία.

Ναι και αυτό. Ήθελα να ξεφορτωθώ τις ηλεκτρικές κιθάρες και να έχω ακουστικό ήχο σε όλα τα κομμάτια. Δεν ξέρω γιατί. Απλώς έτσι το ήθελα.

Το ‘Sleepwalking Man’ είναι σίγουρα ένα από τα highlights του άλμπουμ. Είναι ρομαντικό, αλλά ταυτόχρονα και λίγο σκοτεινό.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι για να γράψει ένας καλλιτέχνης ένα τόσο δυνατό κομμάτι όπως αυτό, θα πρέπει να έχει εμπνευστεί από την ίδια του τη ζωή.

Μμμ… Δεν ξέρω. Αυτό το τραγούδι, στην πραγματικότητα, βγήκε όταν έγραφα το ‘Black & Gold’, ένα κομμάτι για τη σειρά ‘Occupied’.

Ήθελα να γράψω ακόμη ένα κομμάτι για τους τίτλους τέλους των επεισοδίων. Αλλά μετά δεν το χρειάστηκαν και, αφού το είχα ήδη ξεκινήσει, το συνέχισα και τελικά προέκυψε το ‘Sleepwalking Man’.

Οι στίχοι του είναι σίγουρα πολύ προσωπικοί και έχουν να κάνουν με τη ζωή μου. Προσπάθησα να εξηγήσω κάτι: τη μη-συγκρουσιακή μου φύση, ξέρεις.

Στην εποχή που ζούμε, πολλοί άνθρωποι είναι συγκρουσιακοί, επειδή είναι υπερ-προσηλωμένοι στους στόχους τους. Εγώ δεν νιώθω άνετα με αυτό. Είμαι μάλλον πράος, μειλίχιος άνθρωπος.

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Όσον αφορά το πανέμορφο και “στοιχειωτικό” επίσημο βίντεο του ‘Sleepwalking Man’ που αγαπήσαμε από την πρώτη στιγμή, συμμετείχες στην παραγωγή του; Τι σκέφτηκες όταν το είδες για πρώτη φορά;

Όχι, δεν ασχολήθηκα ο ίδιος με το βίντεο. Δεν είμαι πολύ καλός στο να κατεβάζω τέτοιες ιδέες.

Βέβαια, είναι περίεργο που δεν έχω ακόμα μπει σε αυτό γιατί μου αρέσουν οι ταινίες και ενδιαφέρομαι για τις εικαστικές τέχνες και τον τρόπο που συνδέεται μία ταινία με τη μουσική. Προσπαθώ να το αλλάξω αυτό.

Είμαι πολύ χαρούμενος με το πώς έγινε το κλιπ, εμφανίζομαι να τραβάω βίντεο σε δύο πλάνα, αλλά σε όλο το υπόλοιπο είναι ηθοποιοί. Όταν το πρωτοείδα ήμουν λίγο ανήσυχος μήπως παραήταν σκοτεινό και τρομακτικό, γιατί δεν ήταν αυτό που είχα φανταστεί. Χρειάστηκε να το δω αρκετές φορές, αλλά στο τέλος αποφάσισα πως ήταν ένα πολύ καλό βίντεο!

Είναι συγκινητικό και λυπητερό. Είναι ωραίο βίντεο. Μου αρέσει.

Αρέσει και σε εμάς πολύ!

Τέλεια!

Στο κομμάτι ‘The Boss Bossa Nova’, υπάρχουν αναφορές στον Bruce Springsteen. Θέλω να μου πεις τους καλλιτέχνες που θαύμαζες σαν παιδί και αυτούς που συμπαθείς τώρα.

Η πρώτη μουσική που θυμάμαι να ακούω ήταν οι Beatles. Ήταν η πρώτη φορά που μου έκανε εντύπωση η μουσική. Θα πρέπει να ήμουν γύρω στα 5.

Και ξέρεις, τότε ήταν αρχές των ’80s και μπορούσες να ακούσεις τους Beatles στο ραδιόφωνο. Τώρα πια δεν ακούς τέτοια τραγούδια στο ράδιο. Κομμάτια όπως τα ‘Penny Lane’, ‘Strawberry Fields Forever’, ‘Yellow Submarine’, ‘Eleanor Rigby’…

Τότε η μουσική με “άγγιξε” για πρώτη φορά. Η πρώτη ροκ μουσική που θυμάμαι ότι μου άρεσε ήταν το άλμπουμ ‘Born In The U.S.A.’ του Bruce Springsteen. Και πάλι ήμουν νεαρός, 8 ή 9. Μεγαλώνοντας, μου άρεσαν πάρα πολύ οι The Doors. Αυτοί με έκαναν να θέλω να ξεκινήσω τη δική μου μπάντα.

Λίγο αργότερα, στις αρχές των ’90s, ήταν οι Nirvana, τέτοια πράγματα. Από τους νεότερους, μου αρέσει ο Father John Misty. Είναι καταπληκτικός. Μου αρέσει και η Lana Del Rey, είναι εξαιρετική.

Με αφορμή και ένα από τα νέα σου κομμάτια, το ‘V-O-I-D’ που θυμίζει κάτι από David Bowie, μίλησε μου για αυτόν. Πώς ένιωσες όταν πληροφορήθηκες για τον θάνατό του…

Δεν ήξερα πως ήταν άρρωστος και δεν είχα ακούσει για αυτόν, για πολύ καιρό. Λίγο πριν πεθάνει, άρχισα να βλέπω καλές κριτικές για τα πιο πρόσφατα κομμάτια του.

Τον είχα ξεχάσει γιατί, αν και είναι από αυτούς που μεγάλωσα μαζί τους, είχε εξαφανιστεί για λίγο καιρό. Δεν περιόδευε, δεν έδινε συναυλίες και έτσι δεν ήταν στο μυαλό μου πολύ. Ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που φαίνονται πολύ νέοι, ξέρεις, πιο νέοι από ό,τι είναι. Ήταν πολύ αδύνατος, αλλά πολύ όμορφος.

Είναι σαν να πέθανε ένα είδωλο. Ένας άνθρωπος που βρισκόταν πάντα κάπου εδώ και φαινόταν ίδιος, λίγο-πολύ. Κάποιες φορές, μέχρι τη στιγμή που “φεύγουν”, δεν συνειδητοποιούμε ότι και αυτοί οι άνθρωποι γερνάνε…

Σοκαρίστηκα όταν πέθανε. Ο David Bowie ήταν μία πολύ δυνατή προσωπικότητα της μοντέρνας μουσικής. Η επιδραστικότητά του ήταν τεράστια σε όλα. Σε κάθε παράγοντα της σύγχρονης μουσικής…

Ακόμα και από τεχνολογική άποψη. Το πόσο πολύπλοκο μπορεί να είναι ένα pop τραγούδι, το ρόλο της pop μουσικής και του καλλιτέχνη…

Ήταν το πιο επιδραστικό πρόσωπο της μοντέρνας μουσικής. Δεν υπάρχει άλλος σαν τον Bowie. Και ξέρεις, είναι το τέλος μιας εποχής… Πέθανε ο Lemmy, μετά ο Bowie…. Δεν υπάρχουν και πολλοί ακόμα.

Έτσι ακριβώς… Πάμε σε κάτι τελείως διαφορετικό. Τα τελευταία χρόνια, ακολουθείς σόλο πορεία. Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο στο να είσαι σε μία μπάντα; Έχει αλλάξει ο τρόπος που εμπνέεσαι;

Φυσικά, μου λείπει το να δημιουργώ μουσική με ανθρώπους που είναι κοντά μου. Όπως έκανα με τον Frode και, ειδικά, τον Robert.

Ήταν ένας απίστευτος κιθαρίστας. Ναι, μου λείπει αυτό. Από την άλλη, απολαμβάνω και τον τρόπο που δουλεύω τώρα.

Προσπαθώ να δουλεύω με διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά, κατά κάποιον τρόπο, συνηθίζω να περνάει το δικό μου τώρα (γέλια). Γενικά, σε αυτή τη δουλειά, πρέπει να είσαι αληθινός για να μπορέσεις να δουλέψεις με άλλους ανθρώπους.

Ξέρεις κάτι; Θα ήθελα κάποια στιγμή να ξαναδώ αν θα μπορούσα να συνεργαστώ με άλλους ανθρώπους. Θα πρέπει να είναι κάποιος που πραγματικά εκτιμώ πολύ και που μπορώ να συνδεθώ μαζί του.

Ωραία, αυτό ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Εκτός από τη μουσική, έχεις επίσης σπουδάσει Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Όσλο, σωστά; Διαβάζεις ακόμα βιβλία Ιστορίας ; Είναι ένα θέμα από το οποίο μπορείς να αντλήσεις έμπνευση;

Ναι. Μου αρέσει πολύ. Βέβαια, προτιμάω την πιο μοντέρνα Ιστορία, ίσως περισσότερο για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δώσε μου οτιδήποτε σχετικό με αυτό και θα το διαβάσω. Και νομίζω πως είναι το άλλο μου πάθος αυτό, πέρα από τη μουσική. Αυτό και το να μεθάω… (γέλια)

Για να το συνδέσω και με την προηγούμενη ερώτηση, θέλω να μου πεις τις σκέψεις σου για το προσφυγικό ζήτημα. Άλλωστε έχεις γράψει και δύο τραγούδια για αυτό το τόσο ευαίσθητο θέμα. Το ‘Prisoners Of The Road’ και το ‘The Riviera Of Hades’. Όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται, πιστεύεις ότι μπορεί η μουσική να αλλάξει τον κόσμο;

Mμμ… Σίγουρα δεν μπορεί να βλάψει… Αλλά, πραγματικά, δεν ξέρω. Κάποιες φορές, απλώς πρέπει να πεις κάτι για αυτό που βλέπεις, να εκφράσεις αυτό που νιώθεις. Και η μουσική είναι το κανάλι μου. Όμως, είναι πολύ πιο περίπλοκο, από αυτό… Από την άλλη βέβαια, δεν μου αρέσει οι καλλιτέχνες να υπερβάλλουν και να τρέχουν να πάρουν θέση για κάθε ζήτημα.

Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό. Άλλη ερώτηση. Αν δεν κάνω λάθος, εσύ ο ίδιος διαχειρίζεσαι το Facebook σου και παίρνεις χρόνο για να απαντήσεις και να μιλήσεις με fans σου. Είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο και άμεσο και δεν το συναντάς συχνά.

Ναι, το κάνω από την αρχή αυτό. Πιθανόν δεν είναι συνηθισμένο, αλλά είναι κάτι που απολαμβάνω.

Γενικά, το Internet καταστρέφει πολλά πράγματα της μουσικής. Δηλαδή το streaming νομίζω πως δεν είναι καλό για τους καλλιτέχνες, δεν είναι ο ιδανικός τρόπος για να απολαύσεις τη μουσική.

Έχει κατώτερη ποιότητα ήχου και πολλά άλλα. Αλλά το Internet έχει και θετικά πράγματα και, σίγουρα, είναι το μέλλον. Και νιώθω ωραία που συμμετέχω σε αυτό. Με το Facebook μπορώ να συνδέομαι και να μιλάω με ανθρώπους από όλον τον κόσμο – είναι πολύ θετικό για μένα.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω για την Ελλάδα. Πώς θα περιέγραφες τις συναυλιακές σου εμπειρίες εδώ; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ανάμνηση, κάτι συγκινητικό ή έντονο που σου έρχεται στο μυαλό, όταν ακούς τη λέξη Ελλάδα;

Είναι ένα ταξίδι, μία όμορφη περιπέτεια που συνεχίζεται εδώ και χρόνια, από την πρώτη φορά που ήρθαμε στην Ελλάδα με τους Madrugada, το 2000. Υπήρχε μία πολύ ιδιαίτερη σύνδεση με τον κόσμο.

Οι άνθρωποι εκεί αντιμετώπισαν εμάς και τη μουσική μας με πολύ σεβασμό και νιώθαμε πως αυτό που κάναμε ήταν πολύ σημαντικό. Και αυτό, ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό για έναν καλλιτέχνη. Το να αξίζει η μουσική που κάνεις. Και αυτό η Ελλάδα το έδωσε στους Madrugada και σε εμένα προσωπικά.

Συγκεκριμένα, θυμάμαι ένα περιστατικό που συνέβη το 2011 ή το 2012. Ήταν στην περιοδεία για το ‘Long Slow Distance’.

Θυμάμαι ότι είχα σχεδόν χάσει τη φωνή μου και έπρεπε να ακυρώσω ένα show στην Πάτρα. Ήταν πολύ δυσάρεστο – πολύ σπάνια ακυρώνω συναυλίες και ήταν πολύ καταθλιπτικό αυτό. Μετά, πήγαμε στην Αθήνα και παίξαμε στην επόμενη συναυλία.

Ο κόσμος, φυσικά, ήξερε ότι είχα ακυρώσει το προηγούμενο live και είχε καταλάβει ότι ζοριζόμουν. Με στήριζε συνεχώς…

Υπήρχε μία υπέροχη ατμόσφαιρα στην αίθουσα και όλοι ήθελαν να είναι μία αξιομνημόνευτη βραδιά, έτσι κι αλλιώς. Ήταν μία φανταστική στιγμή για εμένα και είμαι πολύ ευγνώμων για αυτό.

Κάτι άλλο που θέλεις να πεις σε όλους τους Έλληνες fans σου;

Ανυπομονώ να επιστρέψω! Είναι πολύ ωραίο να παίζω ζωντανά αυτό το νέο άλμπουμ και ανυπομονώ να έρθω και στην Ελλάδα. Θα είναι υπέροχα!

Sivert, σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Ήταν μεγάλη χαρά και τιμή για εμένα και το StraightOnMusic, που μιλήσαμε μαζί. Ανυπομονούμε να σε δούμε και να σε ακούσουμε από κοντά τον επόμενο μήνα! Αντίο!

Ευχαριστώ πολύ, ήταν ωραία που μιλήσαμε. Κι εγώ ανυπομονώ. Αντίο φίλε!