Τα τελευταία δύο χρόνια οι The Agonist είναι ένα συγκρότημα που βρίσκεται διαρκώς σε μεταβατικό στάδιο.
Πρώτα η αλλαγή της τραγουδίστριας, με την Alissa White-Gluz να αποχωρεί για χάρη των Arch Enemy και τη θέση της να παίρνει η Ελληνίδα Vicky Psarakis, και στη συνέχεια η μεταγραφή τους σε νέα δισκογραφική, τη Napalm Records, έχουν κάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της μπάντας να μοιάζει με κινούμενη άμμο.
Το ‘Five’ σηματοδοτεί τη δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους στα δύο αυτά χρόνια -και την πέμπτη συνολικά- και φαίνεται πως είναι και αυτή που αλλάζει άρδην πλέον το ύφος και τη μουσική του συγκροτήματος.
Γιατί μπορεί η Psarakis να προσαρμόστηκε γρήγορα και να έφερε μικρές αλλαγές στα τραγούδια, οι διαταγές της νέας δισκογραφικής όμως, φέρνουν τα πάνω κάτω και γίνονται αμέσως αντιληπτές από τα πρώτα δευτερόλεπτα του δίσκου. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
Το ‘Five’ ξεκινά πολύ δυνατά με το ‘The Moment’ και συνεχίζει στο ίδιο στυλ και τις ίδιες ταχύτητες σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του, με εξαίρεση ένα μικρό διάλειμμα στο μέσον του, που θα αναλύσουμε παρακάτω.
Δε λείπουν σε σχεδόν κανένα σημείο τα δυναμικά riffs και οι εμπνευσμένες κιθάρες που έκαναν το συγκρότημα γνωστό, με τον εγκέφαλο του γκρουπ, Danny Marino, να δίνει για άλλη μια φορά τον καλύτερο του εαυτό.
Η παραγωγή επίσης του δίσκου, μοιάζει να είναι η καλύτερη από ποτέ, με τη Napalm Records να βάζει την ποιοτική της σφραγίδα.
Υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα… Σε αντίθεση με τον προηγούμενο δίσκο, ‘Eye Of Providence’, που ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της νέας τραγουδίστριας, εδώ τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Δεν γνωρίζω γιατί, αλλά η Vicky Psarakis φαίνεται να ζορίζεται σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του άλμπουμ να φέρει σε πέρας τα brutal φωνητικά.
Δείχνει να φτάνει συνεχώς στα όρια της και όπως είναι επόμενο, αντι για φρεσκάδα, βγάζει κόπωση. Φυσικά στα καθαρά της, είναι όπως πάντα εκπληκτική, τολμώ να πω καλύτερη και από την προκάτοχο της.
Οι Agonist, τιμούν τον David Bowie με το ‘The Man Who Fell To Earth’
Μουσικά, υπάρχει επίσης μια στροφή προς τον πιο εμπορικό ήχο. Για παράδειγμα, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, στη μέση του δίσκου βρίσκονται τα ‘Raven Eyes’ και ‘The Wake’, κομμάτια ήρεμα, στα οποία οι The Agonist δε μας έχουν συνηθίσει.
Ίσως μεγαλώνουν, ίσως πιέστηκαν από τη δισκογραφική, ωστόσο οι προσθήκες αυτές είναι καλοδεχούμενες από το ευρύ κοινό, πιθανώς όμως να εκνευρίσουν τους φανατικότερους ακροατές της μπάντας.
Αυτό που προσωπικά με ενόχλησε, δεν έχει άμεση σχέση με τον δίσκο, θεωρώ όμως πως πρέπει να αναφερθεί, και δεν είναι άλλο από την οπτική εμπορευματοποίηση του συγκροτήματος.
Αλλαγή στο look της Psarakis και προσπάθεια να προωθηθεί η εξωτερική της εμφάνιση. Αντιλαμβάνομαι πως πιθανότατα αυτές οι εντολές έρχονται από ψηλά, στα αλήθεια όμως δεν είναι απαραίτητες…
Στα γνώριμα μονοπάτια κινούνται οι στίχοι, που είναι γεμάτοι πολιτικοκοινωνικά σχόλια και αγγίζουν τα όρια του μηδενισμού, πάντα επίκαιροι και καυστικοί όπως τους έχουμε συνηθίσει. Ευτυχώς εδώ δεν υπήρξαν σημαντικές αλλαγές… Τουλάχιστον για τώρα.
Συνοψίζοντας, το ‘Five’ φέρνει πολλά νέα πράγματα στο τραπέζι για τους The Agonist. Είναι μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια, με το συγκρότημα να αγωνίζεται να κάνει κτήμα του, τα νέα ερεθίσματα που λαμβάνει.
Το αν στο μεγαλύτερο μέρος της αυτή η προσπάθεια «εκμοντερνισμού» είναι συνειδητή ή προέρχεται εκ των άνωθεν, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή.
Σε άλλα σημεία τα καταφέρνει άψογα να συμβαδίσει με αυτήν και σε άλλα όχι και τόσο, αν όμως ένας νέος δρόμος είναι αυτό που ανοίγεται μπροστά τους, είναι βέβαιο πως θα τον διασχίσουν με επιτυχία, γιατί όπως έχουν αποδείξει στο παρελθόν, ξέρουν να αγωνίζονται και να επιβιώνουν. Για όποιον θέλει να γευτεί αυτό το μεταβατικό στάδιο του συγκροτήματος, το ‘Five’ είναι η καλύτερη ευκαιρία να το κάνει.
Ακούστε εδώ ολόκληρο τον δίσκο των Agonist:
