Offspring – Americana
Ήταν 17 Νοεμβρίου του 1998 όταν οι νεαροί skate-punk αστέρες, τολμούσαν την υπέρβαση και την εισχώρησή τους στο πάνθεον της punk.
Το Americana ήταν το 5ο άλμπουμ των Offspring και αυτό ακριβώς που έπρεπε: γρήγορο, θορυβώδες, επαναστατικό και σαρκαστικό.
Ένα συνονθύλευμα νεανικών, επιθετικών μουσικών συνθέσεων, που επισφράγισε την καθιέρωση της punk στο προσκήνιο στην δύση των ‘90s και μετέτρεψε τους Dexter Holland (που πρόσφατα ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στην Μοριακή Βιολογία), Kevin John Wasserman (γνωστός και ως Noodles), Greg Κ. και Ron Welty σε είδωλα μίας γενιάς αχόρταγης σε ανατροπές και μουσικές ανησυχίες.
4 χρόνια μετά το breakthrough τους με το εκπληκτικό Smash, oι Αμερικανοί έριχναν στην μάχη της καλλιτεχνικής τους εξέλιξης ένα άλμπουμ πιο ώριμο από ποτέ για τα έως τότε δεδομένα τους.
Θίγοντας ευαίσθητα θέματα της καθημερινότητας και αποτυπώνοντας μουσικά μια διόλου δημοφιλή αμερικανική κοινωνία, βρήκαν ευήκοα ώτα σε μια ήδη προβληματισμένη εφηβική κοινότητα.
Όπως είχε δηλώσει ο Holland στο San Francisco Gate το 1998:
Τα τραγούδια του Americana δεν είναι καταδίκες.
Είναι μικρές ιστορίες, για πράγματα που βλέπουμε να συμβαίνουν γύρω μας […]
Θέλουμε να εκθέσουμε την σκοτεινή πλευρά της κουλτούρα μας.
Παράλληλα, διατήρησαν αναλλοίωτη την ταυτότητά τους, συνεχίζοντας στην ηλεκτρική φυσιογνωμία με την οποία καθιερώθηκαν, αναδεικνύοντας την ίδια στιγμή, μια θεματολογία εναλλακτική αυτής στην οποία είχε γαλουχηθεί το κοινό τους.
Σε άλλη συνέντευξη στο Guitar World σύμφωνα με τoν Holland:
H ιδέα μας δεν ήταν να ανακαλύψουμε τον τροχό.
Διευρύναμε τους ορίζοντές μας σε αυτό το άλμπουμ, αλλά δεν πιστεύω πως πρέπει να είμαστε μια εντελώς διαφορετική μπάντα σε κάθε δίσκο.
Αν μη τι άλλο, το άλμπουμ ξεκινάει με τον πλέον καταιγιστικό τρόπο.
Από την μία το ‘Have you Ever’, ένα τραγούδι που σε θυελλώδεις ρυθμούς πραγματεύεται την μοναξιά και την αναζήτηση του εαυτού μας και απ’ την άλλη το εκρηκτικό ‘Staring in the Sun’, μια κραυγή ανυπακοής με τάσεις φιλοσοφικού προβληματισμού.
When I escaped, I didn’t feel like I got away
There’s more to living than only surviving
My will is something that you can’t confiscate.
Aκολουθεί, το εξαιρετικά αναγνωρίσιμο ‘Pretty Fly (for a White Guy)’.
Aνεβαστικό και χιουμοριστικό, σατιρίζει όλους όσους υιοθετούν παράταιρες ταυτότητες στο κυνήγι της αναγνώρισης και της αποδοχής.
Περιέχοντας λάτιν στοιχεία, πρόκειται για ένα κομμάτι ιδιαίτερα χορταστικό και μουσικά, συνοδευόμενο από ένα εξίσου ξεσαλωτικό video clip αλλά και από ξεκαρδιστικές live εκτελέσεις.
Tην σκυτάλη έπειτα παίρνει ακόμα ένα hit της δισκογραφίας τους, το ‘Kids Aren’t All Right’.
Εξίσου δυναμικό, ανεβάζει έτι περισσότερο τον ποιοτικό πήχη του άλμπουμ με την κλιμακούμενη έντασή του, παρά την απαισιόδοξη νότα των στίχων του, στους οποίους στοχάζονται τα φαληρημένα όνειρα της γενιάς τους.
Στη συνέχεια οι Offspring μας σερβίρουν μία απ’ τις πιο αλλοπρόσαλλες διασκευές όλων των εποχών.
Η ρομαντική μπαλάντα του Morris Albert , ‘Feelings’, επανεκτελείται παραφρασμένη από τον Dexter Holland, o οποίος τροποποιεί τους στίχους ώστε να εξυπηρετούν την έκφραση πιο σκοτεινών συναισθημάτων, ντύνοντάς την με τις χαρακτηριστικές κιθαριστικές τους φιγούρες.
Κάπου εκεί κάνει την εμφάνισή του και το ‘She‘s Got Issues’, το πρώτο και μοναδικό ερωτικό τραγούδι του Αmericana.
Eρωτικό; Όχι και τόσο, μιας και ο Holland κυριολεκτικά δικάζει κάποια σχέση του παρελθόντος του που μάλλον δεν του άφησε και τις καλύτερες αναμνήσεις.
Ο ενθουσιώδης ρυθμός του ‘Walla Walla’ που ακολουθεί σε ξεγελάει μιας και πίσω από το χαριτωμένο riff, κρύβεται ένα τραγούδι αφιέρωμα στις φυλακές και στο άδικο σύστημα που οδηγεί πλήθος κατατρεγμένων σε αυτές.
Σε παρόμοιo μήκος κύματος, το σαρωτικό ‘End of the Line’ σχολιάζει τον θάνατο και την απώλεια, για να πάρει σειρά το εσωστρεφές ‘No Brakes’, που μας ταξιδεύει σε μονοπάτια θυμού και επικείμενου ξεσπάσματος.
Για το ‘Why Don’t You Get a Job’, οι συστάσεις είναι περιττές.
Μπορεί στιχουργικά να περιορίζεται στην ελαφρότητα του εμπαιγμού μιας οκνηρής γυναίκας με ακριβά γούστα, μουσικά ωστόσο διακρίνεται από μία διαχρονικότητα που το καθιστά ιδιαίτερα δημοφιλές μέχρι και σήμερα.
Με σαφείς επιρροές από το ‘Οb-La-Di, Ob-La-Da’ των Beatles, τo 2o single του Αmericana είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά rock party songs των τελευταίων δεκαετιών, φτάνοντας μέχρι και να γίνει οπαδικός ύμνος στα γήπεδα της Θεσσαλονίκης.
Στην προτελευταία θέση βρίσκουμε το ομώνυμο ‘Americana’.
H εισαγωγή που σε παραπέμπει στο ‘Black Betty’ των Ram Jam δίνει πάσα σε μια σκοτεινή σύνθεση, σύνοψη όλης της ατμόσφαιρας του δίσκου που σε μεταφέρει σε μια Αμερική ευκαιριακής απασχόλησης, αναξιόπιστων προτύπων, ξεπουλημένων αρχών και απολεσθέντων οραμάτων.
H αυλαία κλείνει με το αμφιλεγόμενο ‘Pay the Man’ των 8 λεπτών και 10 δευτερολέπτων. Ανατολίτικα ακούσματα στην μακροσκελή εισαγωγή του, σε ένα τραγούδι όπου η ελπίδα συνθλίβεται από την θλιβερή πραγματικότητα της όχι ιδιαίτερα ανέμελης ανθρώπινης ύπαρξης.
Αυτό λοιπόν ήταν το Americana των Offspring.
Ένα άλμπουμ, καθρέφτης μιας κοινωνίας που ποτέ δεν έπαψε να φοβάται να αλλάξει και που ποτέ δεν άλλαξε.
Μια δήλωση δυσαρέσκειας και μία απόπειρα αφύπνισης και προβληματισμού, που το καθιστά εξαιρετικά επίκαιρο ακόμα και 21 χρόνια μετά.
Σύμφωνα με τον Holland:
Δεν ήθελα αυτό το άλμπουμ να κάνει κανέναν να νιώσει απελπισμένος.
Στην τελική, ελπίζω ο καθένας να αδράξει κάτι θετικό από αυτό […]
Το συμπέρασμα αυτού που προσπάθησα να πω, είναι ότι πρέπει όλοι να ορίσουμε μόνοι μας τις ζωές μας και τις προτεραιότητές μας.
To εξώφυλλο του δίσκου, άλλωστε, δε θα μπορούσε να είναι πιο αντιπροσωπευτικό.
Η ευημερία και η αθωότητα του φαίνεσθαι, κρύβουν συχνά τα πιο σκοτεινά και επικίνδυνα μονοπάτια.
Σε αυτό τους το εγχείρημα, λοιπόν, οι Οffspring μπορεί να μην ξεπέρασαν την εμπορική επιτυχία του Smash, πέτυχαν όμως κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Άφησαν το δικό τους κοινωνικό αποτύπωμα, δίνοντας επιπλέον οντότητα στην punk κουλτούρα της εποχής και εξέλιξαν με ουσιαστικό τρόπο την καλλιτεχνική τους ταυτότητα, καθιστώντας τους φάρους μιας αποπροσανατολισμένης αμερικανικής νεολαίας.
Και μιας και οι εποχές που ζούμε δεν φαίνονται να διαφέρουν και πολύ από εκείνες, τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο, το Americana μοιάζει ένα εγχείρημα που αξίζει εν έτει 2020, της προβολής και της αναγνώρισης που του αναλογεί.
