David Bowie και Prince. Prince και David Bowie.
Τόσο διαφορετικοί, αλλά και ταυτόχρονα τόσο ίδιοι…
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, λίγο καιρό πριν, όταν ο Prince διασκεύαζε τραγούδι του David Bowie για να τον τιμήσει, πως, αυτές τις μέρες, κάποιοι άλλοι θα απότιαν φόρο τιμής στον Prince, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 57 ετών.
Το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε πολλοί μετά από το αρχικό σοκ του χαμού ενός ακόμη σπουδαίου της μουσικής, δεν ήταν άλλο από το πόσο κοντά ήταν σε αυτό που συμβόλιζε ο David Bowie, ο οποίος πέθανε, το ίδιο απροσδόκητα, κάτι λιγότερο από 4 μήνες νωρίτερα
. Αν και οι περισσότεροι ίσως δεν γνωρίζουν το μουσικό έργο του Prince τόσο καλά όσο του Bowie, είναι πολύ εύκολο να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της απώλειας για το μουσικό στερέωμα, πόσο μάλλον για τους fans του σε όλο τον κόσμο.
Προσωπικά, θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά που, αρκετά μικρότερος, είδα το βίντεο κλιπ του ‘Purple Rain’.
Είναι μία από αυτές τις σπάνιες στιγμές που πέφτεις πάνω σε κάτι τόσο δυνατό και καθηλωτικό, που το θυμάσαι για πολλά χρόνια αργότερα. Δεν γίνεται να μην σε αγγίξει. Είναι σαν την πρώτη φορά που ακούς το ‘Bohemian Rhapsody’, το ‘Stairway To Heaven’ ή το ‘Heroes’.
Πώς να μη σου κάνει εντύπωση το να βλέπεις έναν τύπο που ξεχειλίζει από αυθεντικότητα και πάθος για αυτό που κάνει και που είναι τόσο περίεργα ντυμένος, αλλά χωρίς αυτό να σου φαίνεται λάθος, να ερμηνεύει μία από τις ωραιότερες μπαλάντες που έχουν γραφτεί ποτέ.
Γιατί ειδικά το κλιμακούμενο κιθαριστικό σόλο πριν από το ξέσπασμα του Prince στο δεύτερο μισό του τραγουδιού, είναι κάτι που θα ζήλευε και ο David Gilmour ή ο Eric Clapton.
Bonus: Ακούστε εδώ τον Adam Levine των Maroon 5, σε μία από τις καλύτερες διασκευές στο ‘Purple Rain’.
Και, φυσικά, δεν είναι μόνο το ‘Purple Rain’.
Ο Prince αφήνει πίσω του μία σπουδαία μουσική παρακαταθήκη με αμέτρητα highlights. Κέρδισε 7 Grammys και ήταν υποψήφιος για άλλα 25, κέρδισε Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα και σημείωσε συνολικά πωλήσεις που ξεπερνούν τους 100 εκατομμύρια δίσκους.
Το βίντεο για το ‘Little Red Corvette’ ήταν από τα πρώτα clips μαύρων καλλιτεχνών που έπαιξαν στο MTV, ενώ τραγούδια του όπως τα ‘I Wanna Be Your Lover’, ‘1999’, ‘When Doves Cry’, ‘Kiss’, ‘Let’s Go Crazy’ και ‘Cream’, θεωρούνται κλασικά εδώ και πολλά χρόνια.
Το ίδιο και το ‘Nothing Compares 2 U’ – μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των ’90s, την οποία έχει γράψει ο ίδιος (αν και το κομμάτι έγινε γνωστό από την Sinéad O’Connor), ή το επίσης κλασικό, ‘Manic Monday’ των The Bangles, αλλά και άλλα κομμάτια που έχει συνθέσει ο Prince για καλλιτέχνες όπως οι Alicia Keys, M.C. Hammer, Cyndi Lauper και Madonna.
Ήταν από τους πρωτοπόρους του ήχου της Minneapolis, παρουσιάζοντας ένα πολύ ξεχωριστό κράμα από funk, R&B, rock και ηλεκτρονικά στοιχεία.
Επιδραστικός και πειραματιστής, ξεχώριζε πάντα για τη σεξουαλικότητα που εξέπεμπαν οι στίχοι, τα βίντεο του (με ίσως χαρακτηριστικότερο όλων αυτό του ‘When Doves Cry’) αλλά και ο ίδιος πάνω στη σκηνή, όσο και για τις πολύ ιδιαίτερες στυλιστικές του επιλογές.
Τόσο, λοιπόν, η καλλιτεχνική αξία, όσο και το αλλόκοτο της εικόνας του Prince, δεν μπορούν παρά να θυμίσουν κάτι από David Bowie.
Μιλάμε για δύο τεράστιες προσωπικότητες που κατάφεραν να ξεπεράσουν τα όρια της μουσικής τους και να σημαίνουν πάρα πολλά πράγματα και για πάρα πολύ κόσμο. Γιατί;
Γιατί ήταν αντισυμβατικοί από την πρώτη μέχρι την τελευταία τους στιγμή και με το πρόσωπό τους ταυτίστηκαν πολλοί misfits.
Ήταν αληθινοί και αυτή η αυθεντικότητα που τους διακατείχε και τους ακολουθούσε πάντα, δεν ήταν επιτηδευμένη ή στημένη και δεν πήγαζε από τις λεγόμενες ιδιοτροπίες του καλλιτέχνη ή το δήθεν σταριλίκι.
Αυτοί οι δύο καλλιτέχνες, έδειξαν με τον πιο τρανό τρόπο, πως το να είσαι περίεργος ή διαφορετικός δεν σημαίνει ότι είσαι απροσάρμοστος, αλλά, αντιθέτως, μπορεί να είναι… cool!
Και όταν αναφερόμαστε στον David Bowie και τον Prince με τη λέξη «διαφορετικός», δεν εννοούμε διαφορετικός από τον περίγυρό σου ή τους συναδέλφους σου, αλλά από οτιδήποτε έχει υπάρξει ποτέ στη Γη…
Σκεφτείτε λίγο πόσο τολμηρό είναι αυτό, αλλά και πόσο δύσκολο το να θεωρηθείς επιτυχημένος, ακολουθώντας έναν δρόμο στον οποίο δεν έχει περπατήσει ποτέ κανείς, ένα δρόμο που για αυτούς τους δύο, ήταν μονόδρομος.
Οι περισσότεροι από εμάς, ορίζουμε τους εαυτούς μας, έχοντας ως βάση αυτούς και αυτά που θαυμάζουμε και, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, μπαίνουμε σε συγκεκριμένα καλούπια για να είμαστε αρεστοί.
Το προσωπικό γούστο, φυσικά, παραμένει, αλλά οι επιλογές μας λίγο-πολύ περιορίζονται από αυτές τις επιρροές. Και βέβαια, αυτό είναι απολύτως λογικό.
Έτσι δουλεύει ο κόσμος και αυτή είναι ίσως η φυσική μας αντίδραση στο φόβο του να μείνουμε μόνοι μας σε αυτό που ακολουθούμε και μας αρέσει.
Είτε αυτό, λοιπόν, λέγεται μουσική, σκηνική παρουσία ή τρόπος ζωής, στην περίπτωση των David Bowie και Prince, μπορούμε να πούμε πως αυτοί οι δύο, δεν ακολούθησαν ποτέ την πεπατημένη, δεν υιοθέτησαν κανένα πρότυπο για το αποδεκτό ή το cool, αλλά το όρισαν οι ίδιοι.
Δεν ταυτίστηκαν με προγενέστερους stars και δεν έμοιαζαν με τίποτα από όσα είχε δει ο κόσμος μέχρι τότε.
Έδειξαν ότι υπάρχει πάντα κάτι διαφορετικό και έκαναν μόνο αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Όσο τρελό και τρομακτικό κι αν ακούγεται, αγνόησαν τους πάντες και τα πάντα και βρήκαν μέσα τους τη σιγουριά και την πίστη, για να κάνουν αυτό που τους άρεσε. Και το πέτυχαν.
Ο Prince φορούσε τα πιο αλλόκοτα και φανταχτερά (κυρίως μωβ) κουστούμια που μπορείτε να φανταστείτε, έπαιζε μπάσκετ, ping-pong και έκανε πατίνια με διάσημους συναδέλφους του και έτρωγε μακαρόνια πίνοντας χυμό πορτοκαλιού.
Απαγόρευε σε δημοσιογράφους να ηχογραφούν τις συνεντεύξεις του, δεν ήθελε να υπάρχει κανένα τραγούδι του στο Διαδίκτυο, δεν είχε Facebook και Twitter και άλλαξε το όνομά του από Prince στο μη-προφερτό σύμβολο της ένωσης των δύο φύλων (δείτε το εδώ), θυσιάζοντας την εμπορική αξία του ονόματός του για 7 ολόκληρα χρόνια, για να μπερδέψει τον κόσμο και να περάσει το δικό του, στην περίφημη κόντρα που είχε με την Warner Bros. Records.
Τελικά «ανάγκασε» τα μέσα, για εκείνη την περίοδο, να τον αποκαλούν The Artist Formally Known As Prince.
Έφτιαξε τη δική του ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε, έγραψε ένα από τα ωραιότερα τραγούδια της ροκ, συνέθεσε και ερμήνευσε ύμνους της funk, όπως και ένα τραγούδι για το να παρτάρεις σαν να είναι στο 1999, το 1982!
Παράλληλα, αξίζει να αναφέρουμε και το κόλλημα που είχε ο Prince με τα μαλλιά του, αφού είναι γνωστή η ιστορία με τον παίκτη του NBA, Carlos Boozer, ο οποίος νοίκιασε τη βίλα του στον Prince, αλλά κατέληξε στο να τον μηνύσει, διότι ο τραγουδιστής αντικατέστησε την βασική κρεβατοκάμαρα με κομμωτήριο και σαλόνι ομορφιάς!
Από την άλλη μεριά, ο Bowie ήταν ο ορισμός του καλλιτεχνικού πνεύματος. Ένας σωστός «χαμαιλέοντας» που συνεχώς εξελισσόταν και άλλαζε εντελώς την εμφάνισή του, αλλά και τη μουσική του από άλμπουμ σε άλμπουμ.
Έβαφε τα μαλλιά του, άλλαζε το χρώμα του δέρματός του και φανταζόταν πως είναι ένας εξωγήινος που έπεσε στη γη από το Διάστημα, παίζοντας σε ταινία και γράφοντας ένα concept album για αυτό.
Ήταν ο Ziggy Stardust, ο Halloween Jack, ο Aladdin Sane, ο The Thin White Duke και ο Tin Machine.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσους φανταστικούς χαρακτήρες υποδύθηκε και το πόσες μεταμορφώσεις έκανε, στην σπουδαία καριέρα του.
Ο David Bowie ήταν ένα πραγματικό σύμβολο αυτοέκφρασης, ενώ οι πολλές και διαφορετικές, πρωτοποριακές ενδυματολογικές του επιλογές, τον κατέστησαν είδωλο και στο χώρο της μόδας.
Στη μουσική του, όπως και ο Prince, δεν περιορίστηκε σε ταμπέλες, αλλά επηρέασε περισσότερα μουσικά είδη από οποιονδήποτε, αφήνοντας πίσω του μουσικούς θησαυρούς.
Την ίδια στιγμή που όριζε την pop μουσική και ρόκαρε με τους Queen, συγκινούσε τον Rob Halford των Judas Priest και τους Black Sabbath και ενέπνεε τον Kurt Cobain.
Και, φυσικά, υπηρέτησε και την έβδομη τέχνη, τόσο ως ηθοποιός, όσο και με την σπουδαία συνεισφορά του σε soundtracks ταινιών.
Ενδεικτικό της επιρροής και της αξίας του, το ότι ο θάνατός του δεν έχει ακόμα ξεπεραστεί από την παγκόσμια μουσική σκηνή η οποία συνεχίζει να τον τιμάει με διασκευές και να μιλάει για αυτόν.
Ακόμη, Prince και David Bowie, αμφισβήτησαν όσο κανείς, τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα δύο φύλα.
Και οι δύο, υποστήριξαν, σε κάποιο βαθμό και σε κάποιο σημείο της καριέρας τους, μία ανδρόγυνη φύση, αψηφώντας τα όρια του άνδρα και της γυναίκας, χωρίς να απολογηθούν για το ποιοι ήταν, πώς έμοιαζαν, πώς ένιωθαν και τι έλεγαν.
Και σκεφτείτε ότι το έκαναν αυτό, πριν από 30 και 40 χρόνια. Και οι δύο, άνθρωποι της εικόνας, με επιβλητική σκηνική παρουσία και έναν αέρα μυστηρίου να τους καλύπτει.
Λάτρευαν το να μπερδεύουν τον κόσμο και, όπως προείπαμε, το να ντύνονται περίεργα, χωρίς όμως να χάνουν την γοητεία τους ως καλλιτέχνες.
Ας μην ξεχνάμε, ότι κατά το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας τους, κάνοντας τα παραπάνω και πολλά ακόμα, δηλαδή αυτά που πραγματικά ήθελαν χωρίς να υπακούν σε κανόνες και συμβάσεις, παρέμεναν στην κορυφή των charts και, ακόμα σημαντικότερο, είχαν την αγάπη του κόσμου και τον σεβασμό των ανθρώπων της μουσικής.
Όλοι αγάπησαν το πρωτόγνωρο της μουσικής και της παρουσίας τους και εκτίμησαν βαθιά το αυθεντικό που προέβαλλαν.
Από το απίστευτο μουσικό ταλέντο τους, το εκτενές καλλιτεχνικό τους έργο και την ουτοπία που εξέφραζαν τα τραγούδια τους, μέχρι την επαναστατική σκηνική παρουσία τους και την αντισυμβατική τους στάση, μπορούμε να βρούμε πολλές ομοιότητες στις πορείες τους και σε αυτά που θα θυμόμαστε για αυτούς.
Δύο μοναδικοί καλλιτέχνες, με όλη τη σημασία και των δύο λέξεων.
Εκτός, λοιπόν, από το άμεσο, προφανές και διαχρονικό της μουσικής προσφοράς τους, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, David Bowie και Prince, μας θύμισαν και κάτι ακόμα:
Το ότι είμαστε ελεύθεροι να είμαστε ο εαυτός μας και να τον ορίζουμε όπως εμείς θέλουμε. Και ναι… Τελικά, μπορεί να είναι υπέροχο το να είσαι, λίγο (ή και πολύ)… αλλόκοτος.
