Μια ωδή στον Tony Iommi
Σε κάθε μορφή τέχνης υπάρχουν άτομα και σχήματα που κινούνται πέρα από τη συνηθισμένη σφαίρα της υποκειμενικής προτίμησης.
Υπάρχουν καλλιτέχνες τους οποίους ο καθένας πρέπει να σέβεται, ανεξάρτητα από το αν είναι ή όχι οπαδός του έργου τους.
Για τη μουσική, και ειδικά για τη metal, περίοπτη θέση ανάμεσα σε αυτούς τους καλλιτέχνες κατέχουν οι Black Sabbath.
Ο ακροατής, ειδικά ο metal οπαδός, μπορεί να πει ότι δεν του αρέσουν. Αλλά δεν μπορεί ποτέ να πει ότι δεν είναι καλοί, ποιοτικοί, μοναδικοί. Όποιος το κάνει ουσιαστικά αρνείται σχεδόν όλη τη σκληρή μουσική που έχει ακούσει.
Είτε θεωρήσει κάποιος την 13η Φεβρουαρίου 1970 ως τη μέρα που άρχισαν όλα, είτε είναι της άποψης ότι η πραγματική αρχή έγινε λίγο πριν ή λίγο μετά, το βέβαιο είναι πως το συγκρότημα από το Birmingham είναι από τους ιδρυτές του metal ήχου.
Έχοντας παίξει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία πολλών υποειδών και έχοντας επηρεάσει πρακτικά κάθε μπάντα που επιχείρησε να παίξει hard rock ή metal, οι Black Sabbath είναι πίσω από τις νότες μισού αιώνα.
Ο Ozzy Osbourne, ο Madman, ο Πρίγκηπας του Σκότους, από τις πιο ιδιαίτερες και χαρακτηριστικές φωνές του χώρου.
Ο Geezer Butler, ο μυστικιστής λυριστής και καινοτόμος μπασίστας, από τους πρώτους που εξερεύνησαν τα όρια του τετράχορδου οργάνου.
Ο Bill Ward, μέλος μιας γενιάς θηριωδών και κτηνωδών ντράμερ, η αναγκαία ενίσχυση για μια πιο hard μουσική.
Και ο θρυλικός μουστάκιας, ο άρχοντας του riff, ο άνθρωπος που μια μέρα κούρδισε χαμηλότερα την κιθάρα του και έπαιξε τη μουσική του διαβόλου, δημιουργώντας ένα φαινόμενο που έφτασε στα πέρατα του κόσμου και ξεπέρασε κάθε φαντασία.
Heavy metal. Tony Iommi.
Είναι σχεδόν βλάσφημο να μιλά κανείς ακόμα και για πρώτο μεταξύ ίσων στη θρυλική σύνθεση της πρώτης δεκαετίας των Black Sabbath, αλλά αν υπάρχει, αυτός είναι ο Iommi.
Είναι ο νεαρός που πίστεψε για λίγο ότι δεν επρόκειτο να παίξει ξανά κιθάρα, ύστερα από το ατύχημα που του στέρησε δύο δάχτυλα, αλλά που τελικά επέστρεψε σε πείσμα των προβλέψεων, αποφασισμένος να μην αφήσει τίποτα να τον σταματήσει.
Είναι ο κιθαρίστας που κρίθηκε αρκετά ικανός ώστε να βρεθεί, έστω και για λίγο, στους Jethro Tull, και που έγινε τόσο μεγάλος ώστε δεν χρειάστηκε ποτέ να μετανιώσει που τους άφησε.
Είναι ο οργανωτής που έβαλε σε σειρά τα υπόλοιπα μέλη των πρώην Earth, μετέπειτα Black Sabbath, που τους μετέτρεψε σε πραγματική μπάντα.
Είναι ο σταθερός παράγοντας σε μια πολυτάραχη ιστορία.
Ο οδηγός και η ψυχή του συγκροτήματος στα μυθικά πρώτα χρόνια του, στο δύσκολο τέλος της δεκαετίας του ’70 και την αποχώρηση του Ozzy, στη νέα εποχή με τον Dio, στη μακρά και αβέβαιη περίοδο των διαρκών αλλαγών, διακοπών, διαφωνιών και επανενώσεων, στην τελική ευθεία και την πτώση της αυλαίας.
Και είναι, πάνω απ’ όλα, αυτός που τους έδωσε τον ήχο και το ύφος τους, και μέσω αυτών ενέπνευσε και συνεχίζει να εμπνέει αμέτρητους μουσικούς.
Από τις πρώτες νότες του ‘Black Sabbath’ μπορεί να αισθανθεί κανείς μια νέα εποχή. Μια εποχή της οποίας το πλήρωμα του χρόνου ήρθε από τις χορδές του Tony Iommi.
Ξεκίνησε ως μια μορφή υποβοήθησης, χαλαρότερες χορδές σε χαμηλότερους τόνους, προκειμένου να μειωθεί η δυσφορία του κιθαρίστα, καθώς τα δάχτυλά του δεν άντεχαν πολύ μετά από το ατύχημά του.
Εξελίχθηκε σε συνηθισμένη πρακτική και σήμα κατατεθέν ενός νέου παρακλαδιού του rock ‘n’ roll, το οποίο έγινε τόσο μεγάλο ώστε να αποτελέσει νέο, αυτόνομο είδος στα αυτιά του κοινού.
Η κιθάρα του Tony Iommi, το παίξιμό του και οι εμπνεύσεις του, ήταν αυτά που συνέβαλαν περισσότερο από οτιδήποτε στο βαρύ, πρωτοπόρο ήχο των Black Sabbath. Ήταν τα στοιχειωτικά solos και τα τρομερά riffs, βαριά και ασήκωτα ακόμα και σήμερα, πέντε δεκαετίες μετά.
Πόσο ικανός, πόσο ταλαντούχος, πόσο μπροστά από την εποχή του πρέπει να είναι κάποιος ώστε να παραμένει κορυφαίος, στο είδος του και όχι μόνο, μετά από πενήντα χρόνια εξέλιξης και εκατομμύρια μουσικές ώρες;
Το ‘Black Sabbath’ είναι ένα ορόσημο, ένας μονόλιθος από αυτούς που στέκονται αγέρωχοι στη μουσική ιστορία, ορίζοντας εποχές, πριν και μετά.
Το ‘Paranoid’, μια πραγματική αποκάλυψη. Ένας από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ, σε οποιοδήποτε είδος, οκτώ τραγούδια από την απαρχή της metal που εξακολουθούν να είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα που έχει να δώσει αυτή η μουσική.
Το ‘Master of Reality’, βαρύ και ισοπεδωτικό, μεγαλοπρεπές και αναπόφευκτο σαν το θάνατο.
Τα ‘Vol.4’, ‘Sabbath Bloody Sabbath’, ‘Sabotage’, κορωνίδες του νέου ήχου, επιβεβαίωση της μπάντας και του κόσμου της, ακλόνητοι πυλώνες υστεροφημίας.
Η κιθάρα του Tony Iommi παντού. Η εξέλιξη του παρελθόντος, η σφυρηλάτηση του παρόντος, ο αγγελιοφόρος του μέλλοντος. Η βάση για μια ασύγκριτα ευρεία κληρονομιά.
Doom και gothic; Αυτονόητα. Stoner και sludge; Όλα εκεί. Death και black; Και αυτά βρίσκουν ρίζες. Thrash; Ακούστε το ‘Symptom of the Universe’. Και η λίστα συνεχίζεται.
Ο όγκος, το βάρος, η τεχνική πίσω από τον ήχο του Tony Iommi είναι πιθανότατα η ισχυρότερη, καθοριστικότερη επιρροή της metal πραγματικότητας. Αυτό που ο κιθαρίστας έκανε κάποτε από ανάγκη έγινε η προτίμηση και η πραγματικότητα χιλιάδων.
Και όχι μόνο των τεχνιτών της εξάχορδης. Όλοι οι metal μουσικοί οφείλουν κάτι στον Tony Iommi. Όλοι οι metal οπαδοί οφείλουν κάτι στον Tony Iommi.
Αν οι Black Sabbath είναι οι δημιουργοί της metal, ο Iommi είναι η καρδιά και η ψυχή τους, και κατ’ επέκταση η καρδιά και η ψυχή όλου του είδους.
Αν το riff διατρέχει και ορίζει τα τραγούδια, τότε είναι ο άρχοντάς του, η ενσάρκωσή του, η απόλυτη συνθετική δύναμη.
Αν η metal, αν η μουσική γενικότερα, έχει ήρωες, είναι στην πρώτη γραμμή τους.
Οι χορδές που άγγιξε κάποτε, στα πρώτα δευτερόλεπτα του ‘Black Sabbath’, δονούνται μέχρι σήμερα
. Είναι το υπόβαθρο, το αδιόρατο ρεύμα κάτω από πενήντα χρόνια μετάλλου, αλλά είναι ταυτόχρονα και τόσο ισχυρές που σηκώνουν όλο αυτό το βάρος χωρίς καμία προσπάθεια.
Ο Tony Iommi θα στέκεται πάντα αγέρωχος και αρχοντικός, με την κιθάρα στα χέρια, το αιώνιο μουστάκι του και το ήρεμο ύφος του.
Νίκησε το ατύχημα που επιχείρησε να του στερήσει την κιθάρα του στα νιάτα του. Νίκησε τον καρκίνο που επιχείρησε να του στερήσει έναν τελευταίο δίσκο, μια τελευταία περιοδεία.
Νίκησε τους κριτικούς που τον απέρριψαν στο ξεκίνημά του και που τον ξέγραψαν αργότερα, θεωρώντας ότι αυτός και η μπάντα του είχαν τελειώσει.
Νίκησε τον ίδιο το χρόνο, στήνοντας ένα μνημείο από riffs και solos που μεταμορφώθηκαν σε ένα νέο μουσικό είδος.
Υπάρχουν κιθαρίστες.
Υπάρχει και Ο Κιθαρίστας.
Υπάρχουν επιδραστικοί μουσικοί με μεγάλη επιρροή, και υπάρχει και αυτός που τους επηρέασε. Υπάρχουν θρύλοι, και υπάρχουν και αυτοί που τους ξεπερνούν.
Ο Tony Iommi δεν είναι απλά ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες που έχουν ζήσει. Δεν είναι απλά ένας θρύλος. Ο Tony Iommi είναι η heavy metal.
