Σαν χώρα, παράπονο δεν θα έπρεπε να έχουμε από την ντόπια παραγωγή post ηχοχρωμάτων, άλλοτε ηπιότερων και αμεσότερων ως προς την ταμπέλα, άλλοτε σκληρότερων και ίσως πιο συγκαλυμμένων. Το αγαπάμε και το τιμάμε το είδος, κατά πως φαίνεται, κυρίως σαν ακροατές. Ευτυχώς όμως που κάποιοι από αυτούς τους ακροατές, διαθέτοντας άφθονο μουσικό ταλέντο, τόσο στην εκτέλεση όσο και στη σύνθεση, αφουγκράστηκαν την ανάγκη τους να δουν τα πράγματα από την ενεργητική πλευρά, τροφοδοτώντας την εγχώρια underground σκηνή με ήχους που κυριαρχούν σε Η.Π.Α. και Ευρώπη. Ένα κατ’ εξοχήν παράδειγμα, ίσως μάλιστα ΤΟ κατ’ εξοχήν παράδειγμα, αποτελούν οι Tuber.
Οι Σερραίοι (πλέον) -με κρητικές καταβολές- πρώην ψυχεδελο-stoner-ο-post-άδες (sic) Tuber, βρίσκονται στον προμαχώνα των εν Ελλάδι εξελίξεων του post ηχητικού ιδιώματος, από άποψη εμβέλειας μάλιστα ίσως το μεγαλύτερο όνομα που διαθέτουμε σ’ αυτόν τον χώρο. Ήδη περιοδεύουν ανά την Ευρώπη, διαδίδοντας την ως επί το πλείστον εξαιρετική δουλειά τους σε ξένα, ίσως και πιο απαιτητικά, αυτιά. Όχι ότι θα έπρεπε να φοβηθούν κάτι. Γιατί το εν λόγω κουαρτέτο αποδεικνύει με χαρακτηριστική άνεση ότι μπορεί και εξελίσσεται ποιοτικώς με αισθητές αλλαγές ενώ ταυτόχρονα ψάχνει να βρει πού κινείται στον χώρο του instrumental rock. Κάτι που μαρτυράνε με έμφαση τα φετινά 42 λεπτά καθαρής ηχητικής ενέργειας τα οποία παρουσιάζονται ολοζώντανα εκτός συνόρων.
Αν και το πρώτο EP (που συμπεριλαμβάνει αγαπημένα κομμάτια όπως το ‘Sex & Depression’) κυκλοφόρησε προ επταετίας, το μεγάλο «μπαμ» ομολογουμένως έκανε το ‘Desert Overcrowded’ που, αδίκως, λόγω του περιορισμού που επιφέρει, τους φόρεσε μεγαλοπρεπώς την ταμπέλα του «stoner». Σαφέστατα και ήξεραν καλύτερα όμως, αξιοποιώντας το momentum για να ταράξουν τα οπαδικά και μη νερά με τη φετινή κυκλοφορία ονόματι ‘Out Of The Blue’. Δεν ήταν και λίγοι αυτοί που «απογοητεύτηκαν», φτάσαμε στο σημείο να ακούμε φράσεις τύπου «μα δεν είναι Tuber αυτό».
Μα πόσο «100% Tuber» είναι όμως. Αν (ξανα)ακούσει κανείς το πρώτο, ομότιτλο, δεκάλεπτο κομμάτι του ‘Desert Overcrowded’ θα συνειδητοποιήσει ότι ήδη από το ’13 μας είχαν προειδοποιήσει για το που θα όδευε ο ήχος τους. Έξι καινούρια κομμάτια στη διάθεσή μας, smooth, ταξιδιάρικες κιθαριστικές φράσεις εναλλάσσονται με κοφτά, επιθετικά κιθαριστικά ξεσπάσματα ενόσω ηγούνται ενός rhythm section γεωμετρικής ακρίβειας – η λέξη «precision» κουμπώνει ακόμα καλύτερα. Mid-tempo προς αρκετά γρήγορα στον ρυθμό τους, πονηρό κλείσιμο του ματιού δε το γεγονός ότι το προτελευταίο/τελευταίο κομμάτι συνιστά το πιο γρήγορο/αργό του δίσκου, ωραιότατη εναλλαγή που εξυπηρετεί ιδανικό τελείωμα. Το δε προτελευταίο μάλιστα, με τίτλο ‘Moon Rabbit’, αποτελεί το προσωπικό αγαπημένο, νόθο τέκνο των Maserati με τους Toundra – αν θυμάται κανείς τον τρίτο αριστουργηματικό δίσκο από τους δεύτερους, θεωρείστε ότι το ‘Moon Rabbit’ αποτελεί την ελληνική απάντηση στο ‘Cielo Negro’, ένα εξ αρχής ταχύ, γεμάτο ενέργεια κομμάτι που χτίζει ιδιότυπο crescendo για να τα τινάξει όλα στον αέρα (με την καλή έννοια ντε!).
Η μουσική των Tuber είναι μουσική για ταξίδι με αυτοκίνητο. Μόνο που, σε αντίθεση με τις πρώτες κυκλοφορίες, ο λεβιές βρίσκεται από το πρώτο δευτερόλεπτο στη τέταρτη ταχύτητα και τα τοπία της ερήμου αντικαθιστούνται από αχανείς εκτάσεις, με δάση, χιονισμένες, όπως επιθυμεί κανείς. Αρκεί να είναι γεμάτα περιπέτεια, όπως ακριβώς και ο συγκεκριμένος δίσκος. Δεν ξέρω πότε έχουν προγραμματίσει κάποιο εκτεταμένο ελληνικό tour, τους περιμένουμε όμως, αφήνοντας για λίγο στην άκρη την εύλογη «ανησυχία» μας για το τι μέλλει γενέσθαι όσον αφορά τον ήχο τους. Λες και εν τέλει έχει ιδιαίτερη σημασία.
Μπορείτε να ακούσετε όλο το δίσκο από το επίσημο κανάλι των Tuber στο YouTube παρακάτω.
