Δύσκολο να καταταγούν σε ένα και μόνο συγκεκριμένο είδος, κάτι που, κατόπιν αρκετών ακροάσεων, καταλήγει εν τέλει στο σαφές συμπέρασμα ότι αυτό είναι και το ατού τους.
Οι Κύπριοι Arcadian Child, οι οποίοι κυκλοφόρησαν προσφάτως το ‘Afterglow’, συμπληρώνουν το παζλ των επιρροών τους με γερές δόσεις εναλλακτικού ροκ, κάποια ψήγματα ψυχεδέλειας, μερικές πινελιές από πιο σκληρά ακούσματα, και όλα αυτά τα τοποθετούν πάνω σε ένα poppy πλαίσιο. Μείγμα ευφάνταστο και σίγουρα ευχάριστο στο αυτί, όπως και αποδοτικό ως προς την «κολλητικότητά» του, καθώς οι guitar-driven συνθέσεις τους δεν θα σας αφήσουν να αλλάξετε δίσκο εύκολα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το ‘She’s on My Mind’. Χωρίς υπερβάλλοντα ζήλο για εντυπωσιασμούς και χωρίς φλυαρίες, αλλά αντιθέτως με υπομονή, οι Arcadian Child χτίζουν το κομμάτι και την ατμόσφαιρά του, ιδίως με το ενδιαφέρον mid-section που «εισβάλλει» ξαφνικά πριν το τελευταίο ρεφρέν, το οποίο -όπως και η πλειοψηφία όσων ακολουθούν- είναι uptempo και πρωτεύουσας σημασίας, ως φαίνεται, για την μπάντα.
Οι ρυθμοί πέφτουν στο groov-άτο ‘Little Late for Love’, που αποτελεί μία από τις πιο «σκοτεινές» στιγμές του άλμπουμ. Αργά και σταθερά, όλα οδηγούν στο κιθαριστικό σόλο λίγο μετά από τα μισά του κομματιού και αυτό με τη σειρά του στρώνει το έδαφος για το ξέσπασμα στο ρεφρέν.
Πιο αργό, πιο ήρεμο, πιο «bluesy» και πιο ατμοσφαιρικό από τους προκατόχους του, το ‘Rabbit Hole’ έρχεται να προσθέσει περισσότερα στοιχεία στον ήχο της μπάντας, φανερώνοντας τις επιρροές της από κλασικά ’60s-’70s συγκροτήματα και είναι, κατά την άποψη του γράφοντα, μία από τις κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ.
Το σκηνικό αλλάζει απότομα στο ‘Electric Red’. Επιστροφή στη rock ‘n’ roll και γκάζια από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ευθύ και μικρό σε διάρκεια κομμάτι, με την μπάντα -κατά τα συνηθισμένα πλέον- να παρεμβάλλει μια δαιμονιώδη γέφυρα κάπου στα μισά, ώσπου να συνεχίσει το ίδιο tempo. Εδώ ακούμε και τα πιο «παιχνιδιάρικα» φωνητικά μέχρι ώρας.
Με πολλή παραμόρφωση εξ αρχής, το ‘Irresistible’ εξελίσσεται διαφορετικά απ’ ό,τι το περιμένεις όταν ξεκινάει. Έτσι, ένα catchy ρεφρέν συνοδεύει την fuzz-αριστή κιθάρα, σε ένα παράξενο πάντρεμα που παρόλα αυτά αποδίδει και με το παραπάνω. Επόμενο τραγούδι το ‘Run’. Οδηγούμενο κατά βάση από την απλή αλλά έξυπνη μπασογραμμή του, είναι μάλλον η πιο ώριμη σύνθεση του ‘Afterglow’. Είναι πολύ υπομονετικό, χτίζεται σταδιακά και «ξεσπάει» λίγο πριν το τέλος, έπειτα από ένα ηλεκτρισμένο κιθαριστικό σόλο.
Μία στροφή πριν το τέλος, το ομότιτλο με τον δίσκο κομμάτι, ξεδιπλώνει μια πιο heavy πλευρά της μπάντας, ενώ τα μακρόσυρτα φωνητικά σε παρασύρουν να το σιγοτραγουδήσεις. Ο δίσκος κλείνει με το ‘Used’, το οποίο είναι η πιο low-tempo, ατμοσφαιρική και αργή σύνθεση του άλμπουμ, με ενίοτε σπαρακτικά φωνητικά, τα οποία δένουν άψογα με το αργό παίξιμο της υπόλοιπης μπάντας που, χωρίς μεγάλες εναλλαγές και αυξομειώσεις, διατηρεί το στενάχωρο κλίμα που επικρατεί στο κομμάτι.
Αν ήθελα να περιγράψω το ‘Afterglow’ μέσα σε μερικές κουβέντες, θα έλεγα πως είναι ένα πολύ καλό δείγμα μοντέρνου ροκ, χωρίς υπερβολές ή φλυαρίες, σίγουρα αρκετά εύπεπτο (όχι με την κακή έννοια της λέξης) αλλά και πολύ δουλεμένο. Οι εναλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη αβίαστα, η μπάντα ακούγεται δεμένη και με σαφή προσανατολισμό ως προς το πού θέλει να κατευθύνει τον ήχο της, δεν επαναλαμβάνεται, δεν διστάζει να καταστήσει σαφείς τις επιρροές της, όμως βρίσκει μία όμορφη φόρμουλα ώστε να τις «παντρέψει», ακόμα και αν αυτό μοιάζει κάπως ανορθόδοξο ορισμένες στιγμές, όπως για παράδειγμα όταν τα φωνητικά φαντάζουν θεωρητικά «αταίριαστα», αλλά σε εκπλήσσουν με το πώς τελικά δένουν με την υπόλοιπη μουσική. Αν ήθελα να βρω κάποιο αρνητικό, αυτό θα ήταν η μικρή σχετικά διάρκεια του άλμπουμ (30 περίπου λεπτά), καθώς θεωρώ πως αυτή η φρεσκάδα στις ιδέες τους θα μπορούσε να προσφέρει 1-2 ακόμα κομμάτια. Δεν πειράζει όμως, γι’ αυτό είναι το επόμενο άλμπουμ.
