Black Keys, Puscifer, Ville Valo, Kishi Bashi, Spektrvm, Frenzee / Rockwave Festival 2023
Μία υπέροχη θερινή βραδιά με μουσική πανδαισία! Αυτά βίωσαν με μία φράση όσοι βρέθηκαν χθες στη Μαλακάσα στα πλαίσια της 3ης μέρας του Rockwave Festival.
To ιστορικότερο festival της χώρας άνοιξε για ακόμη μία φορά τις πύλες του με ένα άκρως ιδιαίτερο line up που υπόσχονταν όμορφες μελωδίες και συγκινητικές στιγμές.
Black Keys, Pucifer και Ville Valo αποτέλεσαν την χθεσινοβραδινή ομάδα κρούσης, όπου οι αναμνήσεις θα συναντούσαν το τώρα σε ένα υψηλών προσδοκιών μουσικό αντάμωμα.
Με την προσέλευση να ξεκινάει ήδη από τις πρώτες απογευματινές ώρες, ο λιγοστός, αρχικά, κόσμος απολάμβανε την σκιά που με γενναιοδωρία προσφέρεται σε διάφορα σημεία του Terra Vibe Park, τη στιγμή που οι παγωμένες μπύρες και οι διάφορες διαφημιστικές καμπάνιες λείαιναν την αναμονή αλλά και την ζέστη η οποία επικρατούσε.
Το εναρκτήριο λάκτισμα της τρίτης ημέρας του Rockwave Festival περιλάμβανε εγχώρια εγχειρήματα, σκληροπυρηνικού χαρακτήρα. Από την μία οι punk rockers Frenzee από την Κρήτη και από την άλλη οι metalheads Spektrvm από την Αθήνα, έβαλαν φωτιά στο stage, ξεσηκώνοντας και προθερμαίνοντας τους τολμηρούς που βρέθηκαν κοντά εκείνη την δύσκολη ώρα, ενώ και οι ίδιοι ως καλλιτέχνες έμοιαζαν να δράττουν στο έπακρο την στιγμή και την εμπειρία ενός συναυλιακού γεγονότος αυτού του βεληνεκούς.
Εν συνεχεία, την σκυτάλη πήρε ο σχεδόν άγνωστος προς εμάς μέχρι χθες Kishi Bashi. O αμερικανοϊάπωνας performer αποτέλεσε χωρίς αμφιβολία μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χθεσινής βραδιάς με την pop προσέγγιση, το ανατρεπτικό στυλ και την χορευτική του διάθεση να ξεσηκώνουν το κοινό.
Ο ήχος του βιολιού σε συνδυασμό με τα ηλεκτρονικά στοιχεία των συνθέσεων του, έπλασαν μία αμιγώς ευχάριστη ατμόσφαιρα που υπό την πληρέστατη σκηνική του παρουσία οδήγησε τον κόσμο, σε ένα μικρό, εισαγωγικό party.
Και κάπου στις 7.30 μμ ήρθε η ώρα για έναν εκ των ηρώων των εφηβικών μας χρόνων, τον Ville Valo. Ίσως ο μόνος της χθεσινής ημέρας που αποδείχθηκε κατώτερος των περιστάσεων.
Παρά το γεγονός ότι έφερε στις αποσκευές του εξαιρετικό υλικό τόσο από την solo δισκογραφία του όσο και από την πορεία του με τους HIM, η κακή ακουστική, η μηδαμινή του αλληλεπίδρασή με το κοινό και η εντελώς βιαστική του αποχώρηση από την σκηνή δεν κέρδισαν τις εντυπώσεις, αφήνοντας στο ακροατήριο μια γλυκόπικρη γεύση.
Ακόμα και έτσι ωστόσο, με το γεγονός ότι ακούσαμε live ύμνους όπως ‘Wings of the butterfly’ και ‘Join me in death’, αλλά και τον ιπποτικό του χαιρετισμό στο φινάλε με την ανθοδέσμη που του προσέφερε θαυμάστριά του, κατάφερε να αποσπάσει το ζεστό μας χειροκρότημα και την ελπίδα για μια ανώτερη εμφάνιση μελλοντικά.
Kαι από την gothic αύρα του VV, στην ηλεκτρονική καταιγίδα των Pucifer.
Η σκοτεινή αισθητική, τα φουτουριστικά σκηνικά, η ακουστική ποικιλία αλλά και οι ιδιαίτερα ευφάνταστοι θεατρινισμοί, αποτέλεσαν δέλεαρ επαρκές ώστε κοινό και μπάντα να γίνουν ένα, σε μία αλληλεπίδραση άκρως ατμοσφαιρική που συνεπήρε και ταξίδεψε τους παρευρισκόμενους.
Ο Maynard James Keenan (frontaman και των Tool, για να μη ξεχνιόμαστε) μάλιστα, φρόντισε να ξεκαθαρίσει εξαρχής τη θέση του δηλώνοντας:
Είμαστε μία μπάντα που παίζει rock ‘n roll και όχι κάποια μυστική κυβερνητική υπηρεσία που ψάχνει για εξωγήινους.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε κατά πόσο ισχύει αυτό, ωστόσο μπορούμε με βεβαιότητα να δηλώσουμε ότι η εμφάνιση τόσο η δική τους, όσο και των συμπαθέστατων alliens που τους συνόδεψαν στην σκηνή, χαράκτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη μας και αποτέλεσε ένα από τα στιγμιότυπα του φετινού, συναυλιακού καλοκαιριού.
Και φτάνουμε στην κορύφωση της βραδιάς. Λίγο μετά τις 10.30 μμ και οι αστέρες από το Akron του Οhio κάνουν την εμφάνισή τους.
Ο αγέρωχος Dan Auerbach πλάι στον παθιασμένο Pat Carney με το εμβληματικό drum set του καταλαμβάνουν την σκηνή και τα υπόλοιπα είναι από λίγο έως πολύ αναμενόμενα.
Εκρηκτικές μελωδίες, old school rock επιτυχίες με blues πινελιές, αψεγάδιαστο performance τεχνικά άρτιο και με το συναίσθημα να ξεχειλίζει. Για λιγότερο από 1,5 ώρα, οι Black Keys οδήγησαν το κοινό σε ένα στάτους ευφορίας και χοροπηδητού, κλείνοντας ιδανικά μια βραδιά που όσοι βρεθήκαμε εκεί ευχόμασταν να μην τελειώσει.
Κάθε διαχρονική τους επιτυχία που ερμηνεύονταν αποτελούσε και highlight, με αιχμή του δόρατος κατά την ταπεινή μου γνώμη την εκτέλεση του ‘Weight of love’ και το ανατριχιαστικό solo ανάμεσα στις δύο κιθάρες να καθηλώνει.
Αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι το συγκρότημα επέλεξε να κλείσει μονοκόμματα την συναυλία, χωρίς να πραγματοποιήσει κάποιο encore, ενώ σε όλους έμεινε το γλυκό παράπονο για το γεγονός ότι δεν έπαιξαν περισσότερη ώρα, αλλά όπως και να ‘χει, λίγο Black Keys είναι καλύτερο από καθόλου.
Σε άλλες παρατηρήσεις, αναφορικά με την διοργάνωση, θα ήταν εντιμότερο να διαθέτουν όλα τα ταμεία μηχάνημα POS, ώστε να μη χρειάζεται να διασχίσει κανείς που δεν διαθέτει μετρητά μέχρι την άλλη άκρη του πάρκου για να αγοράσει μάρκες.
Σε γενικές γραμμές λοιπόν, ήταν μια πανέμορφη καλοκαιρινή βραδιά, παρά τη μικρή προσέλευση.
Πέρα από το μουσικό κομμάτι το οποίο ήταν κρύσταλλο, ο υποφερτός καιρός συνέβαλε τα δέοντα, ενώ το γεγονός ότι η συμμετοχή δεν ήταν δαιδαλώδης, βοήθησε σημαντικά στην αποφυγή του συνωστισμού τόσο κατά τη διάρκεια των δρώμενων όσο και κατά την αποχώρηση από το Terra Vibe.
Κλείνουμε λοιπόν άλλο ένα report γεμάτοι αναμνήσεις και εμπειρίες, μέχρι το επόμενο. Εξάλλου, οι φετινές συναυλίες απέχουν πολύ από το τέλος τους και όλοι εμείς θα είμαστε πιστά εκεί, μέχρι αυτό να έρθει.
