Καλώς ήρθατε, για άλλη μια φορά, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Τότε που είδη γεννιούνταν, ιστορία γραφόταν και γίγαντες περπατούσαν στη γη.
Τότε που μια από τις κορυφαίες φωνές της σύγχρονης μουσικής στάθηκε για λίγο δίπλα στους πατέρες της metal, πριν αποφασίσει να πάρει τελικά ο ίδιος τη θέση του ηγέτη και να δοκιμάσει την τύχη του. Τότε που ο Ronnie James Dio έδινε στον κόσμο το ‘Holy Diver’.
Η καριέρα του Μεγάλου Κοντού ήταν, ως εκείνο το σημείο, αρκετά ιδιόρρυθμη.
Αναμφισβήτητα κατηγορία από μόνος του ως τραγουδιστής (ακόμα δεν έχω βρει άτομο που να υποστηρίζει ότι δεν του αρέσει η φωνή του Dio) και με αξιοζήλευτο δισκογραφικό ιστορικό, αλλά παράλληλα φαινομενικά ανίκανος να κατασταλάξει κάπου, ο Dio άφηνε το σημάδι του από όπου περνούσε, όμως το πέρασμα αυτό ήταν σύντομο και εφήμερο.
Μπορούσε να κοιτάξει στα ίσια τον Ritchie Blackmore, διαβόητο για την απολυταρχία του και τις δυσκολίες που έβαζε σε όλους τους συνεργάτες του, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να καταφέρει να συμβιώσει για πολύ μαζί του ακριβώς λόγω αυτής της αντιμετώπισης.
Μπορούσε να δουλέψει μαζί με τον Tony Iommi, αλλά το όραμα και η προσέγγιση που είχε πάντα προς τη μουσική θα έβρισκαν ανταπόκριση μόνο αν οι Black Sabbath μεταμορφώνονταν σε μια άλλη μπάντα υπό τη δική του καθοδήγηση, προοπτική χωρίς μέλλον δηλαδή.
Ο Dio, αργά ή γρήγορα, έπρεπε να γίνει αφεντικό του εαυτού του. Έκανε την κίνηση το 1982, κρατώντας το συνεργάτη του από το ‘Mob Rules’ Vinny Appice, καλώντας τον παλιό του γνωστό από τους Rainbow Jimmy Bain για να τους ενισχύσει και προσθέτοντας τον εικοσάχρονο Vivian Campbell στο συνδυασμό.
Από το παρελθόν τον κοιτούσαν δίσκοι ήδη ιστορικοί, παρακαταθήκες του ήχου από τότε. Ονόματα όπως ‘Rising’ και ‘Heaven and Hell’.
Στην προκλητική τους ματιά ο Dio απάντησε με το ‘Holy Diver’.
Είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος από την προσωπική καριέρα του τραγουδιστή. Είναι σίγουρα στους δύο καλύτερους. Είναι καθαρόαιμη metal, στημένη γύρω από μια φωνή που όμοιά της δεν έχει, στο ζενίθ της.
Είναι δικαίωση, η απόδειξη ότι ο Dio μπορεί να σταθεί μόνος του, με τη φαντασία και τους ηρωισμούς του.
Και το δείχνει από την πρώτη στιγμή. Κατευθείαν στο θέμα, χωρίς να χάνει χρόνο, χτυπά το ‘Stand Up and Shout’, με το χαρακτηριστικό και δυναμικό riff, τους γρήγορους ρυθμούς και τον ηγέτη πλέον του σχήματος σε θέση μάχης, καθώς η τεράστια φωνή γιγαντώνει το μικροκαμωμένο παράστημα.
Stand up and shout, let it out! παροτρύνει, και το νιώθει. Το πιστεύει.
Το πιστεύει και αυτός που το ακούει, ή, αν δεν αισθάνεται αμέσως σίγουρος, το αφομοιώνει σύντομα καθώς, μετά από μια μικρή εισαγωγή, μια ξαφνική ανάπαυλα που αφήνει για λίγο την απορία του τι κάνει τώρα ο Dio, ορμά ο ‘Holy Diver’ αυτοπροσώπως, το τρομερό ομώνυμο με τη φοβερή κιθάρα και το Μεγάλο Κοντό σε έξαρση και έκσταση.
Και όλα κυλούν από εκεί.
Σαν χείμαρρος περνά το ενεργητικό ‘Gypsy’, και αν κάπου στο ‘Caught in the Middle’ φαίνεται να χάνεται η φόρα, το ‘Don’t Talk to Strangers’ την επαναφέρει και με το παραπάνω.
Ρεσιτάλ φωνητικής ξανά, που περνά από όλο το εύρος του απίστευτου αυτού μουσικού. Ουδείς εκπλήσσεται που ο Ronnie James Dio ξέρει να τραγουδά. Ουδείς το μετανιώνει που θα τον ακούσει.
Τέτοια τραγούδια είναι που συνέχισαν να χτίζουν το μύθο του θεού του μικροφώνου.
Και όταν, δύο τραγούδια μετά, ακουστούν τα διάσημα πλήκτρα και ξεχυθεί το ‘Rainbow in the Dark’, τα πάντα στον κόσμο φαίνονται να έχουν βρει τη θέση τους.
Πώς να μην την έχουν, πώς γίνεται να υπάρχει παραφωνία όταν παίζουν τέτοια riffs και solo, όταν τα ντραμς σε μαγνητίζουν, όταν τα πνευμόνια του Dio μοιάζουν ικανά να δώσουν αέρα για τρεις τραγουδιστές;
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι είναι ένας δίσκος τέλειων τραγουδιών. Αδύναμα σημεία υπάρχουν. Κάποιες συνθέσεις δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπες.
Μερικά τραγούδια είναι περισσότερο προβλέψιμα, λιγότερο ενθουσιώδη. To ‘Straight Through the Heart’ δεν είναι ‘Holy Diver’, το ‘Invisible’ δεν είναι ‘Rainbow in the Dark’.
Αλλά ακόμα και έτσι, υπάρχουν πολλά διαμάντια σε αυτόν το δίσκο, διαμάντια πολύ λαμπρά για να καλυφθεί το φως τους.
Ο Dio στο ‘Holy Diver’ είναι ο βασιλιάς του δικού του παραμυθένιου κόσμου, ένας μυστικιστικός ποιητής που είναι επιτέλους ελεύθερος να εκφραστεί
Υπάρχει μαγεία σε αυτό το άλμπουμ, στους στίχους και στην ερμηνεία των τραγουδιών, μια μαγεία σχεδόν απτή, που κρατά υπνωτισμένο και γοητευμένο τον ακροατή.
Ο Dio έγινε μεγάλος με τους Rainbow. Έγινε μεγάλος όταν συνεργάστηκε με μέλη των Black Sabbath. Και έγινε μεγάλος με το δικό του όραμα.
Μπορεί να μην είχε ανάλογη επιτυχία με τους περισσότερους δίσκους του, αλλά όταν έγραφε και τραγουδούσε για το ‘Holy Diver’ ήταν ίσως οι καλύτερες στιγμές του.
Ήταν ένα μουσικό είδωλο στο αποκορύφωμα του μεγαλείου του.
