Search
Close this search box.
Guns N’ Roses – Chinese Democracy: Ο δίσκος που δίχασε

Guns N’ Roses – Chinese Democracy: Ο δίσκος που δίχασε

Αφιέρωμα στο Chinese Democracy των Guns N' Roses: Η ιστορία ενός δίσκου που... άργησε πολύ! Άξιζε τελικά η αναμονή για αυτό το άλμπουμ;
Guns N' Roses Chinese Democracy
Guns N' Roses Chinese Democracy

Αφιέρωμα στο Chinese Democracy των Guns N’ Roses

Τι συμβαίνει όταν μία απ’ τις σπουδαιότερες μπάντες όλων των εποχών ηγούμενη από έναν υπερταλαντούχο πλην αλαζονικό frontman, αλλάζει ριζικά απανωτά line up και παραμένει ανενεργή δισκογραφικά για παραπάνω από μια δεκαετία;

Στις 23 Νοεμβρίου του 2008, η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, δόθηκε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο, από την κυκλοφορία του Chinese Democracy.

13 χρόνια ακριβώς από το τελευταίο τους άλμπουμ – κι όμως, το The Spaghetti Incident? ανήλθε στα ράφια των δισκοπωλείων στις 23 Νοεμβρίου του 1995 – οι κουτσουρεμένοι και ταλαιπωρημένοι απ’ τις συνεχείς εναλλαγές μελών Guns n’ Roses, διέθεταν στο κοινό τον 6ο τους δίσκο, που υπό οποιοδήποτε πρίσμα, σε τίποτα δεν ομοίαζε με οτιδήποτε είχαν επιχειρήσει στο παρελθόν.

Έναν δίσκο που δέχθηκε σφοδρή κριτική, τόσο για την αναπάντεχη καθυστέρησή του, όσο και για το αποτέλεσμα, που για πολλούς δεν δικαίωνε τις προσδοκίες γύρω από το ιστορικό όνομά τους.

Ωστόσο ήταν το Chinese Democracy τόσο αποτυχημένο, όσο οι επικριτές του Axl Rose ισχυρίζονται;

Οι πειραματισμοί του τραγουδιστή έδωσαν κάτι φρέσκο στο διψασμένο κοινό ή περιορίστηκαν στην μετριότητα της γήρανσής του;

Η μυθική φωνή που ισοπέδωσε τα πάντα στα τέλη της δεκαετίας του ’80, εξακολουθούσε να έχει λόγους να ακουστεί ή είχε περάσει ήδη στο χρονοντούλαπο, σκεπασμένη από τις εντάσεις και τις διαρκείς κρεπάλες;

Πάμε να περάσουμε από ακτινογραφίες το άλμπουμ, το οποίο πολλοί αγαπούνε να μισούνε, ενώ κάποιοι μισούμε που αγαπούμε.

Αναμφίβολα πρόκειται για ένα εγχείρημα, εναλλακτικό για τα δεδομένα τους, το οποίο αντικατόπτριζε τη διαφορετική κατεύθυνση στην οποίο ήθελε να παρασύρει ο Axl Rose το συγκρότημα και που ενδεχομένως σε μεγάλο βαθμό, οδήγησε και στις μαζικές αποχωρήσεις την περίοδο ’94 – ’97.

Έκτοτε, οι Axl Rose και Dizzy Reed (πιανίστας και επίσημο μέλος των Guns N’ Roses από το 1990), επιστράτευσαν έναν στρατό από καλλιτέχνες, ταλαντούχοι ως επί το πλείστον, οι οποίοι στελέχωναν κατά καιρούς το line up και αποτέλεσαν σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, μέρος της παραγωγικής διαδικασίας του νέου τους άλμπουμ.

Ανάμεσά του όμως, ο Axl έκρυβε και έναν άσσο στο μανίκι του, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον παραγωγικότερο ίσως κιθαρίστα στην ιστορία της μουσικής.

Πρόκειται για τον εκκεντρικό Buckethead, που αποτέλεσε μέλος των Guns n’ Roses την περίοδο ’00 – ΄04 και στον οποίον οφείλονται πολλές από τις εμπνεύσεις που περιλαμβάνονται στα 14 τραγούδια του δίσκου.

Aν μη τι άλλο, η διαφορά σε σχέση με τα Use Your Illusion είναι παραπάνω από εμφανής ακουστικά, με πολλούς από τους πειραματισμούς τους να μην αποδίδουν ένα επαρκές ποιοτικό αποτέλεσμα, ικανό να ικανοποιήσει ή να ξεγελάσει τους οπαδούς του κλασσικού τους ήχου.

Απ’ την άλλη ωστόσο, ο Rose παραχωρεί μερικές από τις δυνατότερες ερμηνείες του, με τη φωνή του να ηχεί κρυστάλλινα σε πλήθος τραγουδιών, σε πείσμα των κριτικών που δεχόταν για τις πτωχές αποδόσεις του στις live εμφανίσεις, ενώ και τα υπόλοιπα όργανα χαρακτηρίζονται από εξαιρετικές τεχνικές και ύψιστου επιπέδου συνδυασμούς.

Σε ό,τι αφορά τα κομμάτια τώρα…

Το ‘If the World’ ήταν μια μια φιλόδοξη απόπειρα, συνδυασμού λάτιν ακουσμάτων και ηλεκτρονικών στοιχείων που ωστόσο ποτέ δεν έδεσε με την φωνή του Axl, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Buckethead στην κλασσική κιθάρα.

Σε παρόμοιο κλίμα, το ‘I.R.S.’, με τις hip hop πινελιές και την τεχνικά άρτια ερμηνεία του Axl, μοιάζει αποπροσανατολισμένο και συναισθηματικά κενό, από τα κομμάτια δορυφόρους που ξεχνιούνται από την πρώτη ακρόαση.

Eπιπλέον, η μπαλάντα ‘Sorry’ βυθίζεται στην μονοτονία της και στην βραδύτητα με την οποία αναπτύσεται, καθιστώντας τα 6 λεπτά της ακρόασής του, όχι ιδιαίτερα παραγωγικά.

Τα ‘Scraped’ και ‘Riad n’ the Bedouins’, θυμίζουν περισσότερο κλασσικούς Guns N’ Roses, με βαριά κιθαριστικά γεμίσματα και γρήγορες εναλλαγές.

Ωστόσο, η ενορχηστρωτική υπερφόρτωση, οι άτοπες κορώνες του Axl και το πτωχό περιεχόμενο μαρτυρούν την έλλειψη χημείας και καθιστούν την ενασχόλησή μαζί τους από ένα σημείο και έπειτα κουραστική.

Από την άλλη, τα ‘Shackler’s Revenge’ και ‘Prostitute’ αν και αρκετά χλιαρά στο αρχικό τους πέρασμα, επιβιώνουν και με το παραπάνω, χάρη στα καταιγιστικά ρεφρέν τους, καταφέρνοντας να κάνουν το επιθυμητό bild up στον ακροατή.

Το δεύτερο μάλιστα, είναι αυτό και το οποίο κλείνει το Chinese Democracy, με το  ασύλληπτο solo του Buckethead να αποτελεί τον καλύτερο δυνατό επίλογο.

Παράλληλα, το μεστό σε μηνύματα ‘Madagascar’ με το δραματικό ύφος τον κλασσικών οργάνων και τον εκλεκτό συνδυασμό των solo στις ηλεκτρικές, κερδίζει σίγουρα θετικό πρόσημο.

Το mash up της ομιλίας του Martin Luther King με άλλους αινιγματικούς διαλόγους προσθέτει επιπλέον νόημα, αν και περιπλέκει ακατανόητα από μουσικής πλευράς το κομμάτι, κερδίζει όμως τον ακροατή ως κάτι διαφορετικό και ιδιαίτερα επιμελημένο.

Εξίσου προσεγμένο και το ‘There Was a Time’, μια απόπειρα προσθήκης επικής ατμόσφαιρας, με ιδιαίτερα λογοτεχνικό νόημα και περίτεχνη ενορχήστρωση που προσδίδει μια εκκλησιαστική μαγεία.

Ωστόσο, από την μία τα ρεφρέν που μοιάζουν κάπως ξένα σώματα, από την άλλη η άμετρη ίσως χρήση των choirs, το κομμάτι δεν αποκτά το επιθυμητό εκτόπισμά, θέτοντάς το, αδίκως κατά την ταπεινή μου γνώμη, στην αφάνεια.

Υπάρχουν βέβαια και κάποια μουσικά μαργαριτάρια στο άλμπουμ που χρήζουν αναφοράς.

Ένα από αυτά, είναι το εξαιρετικό ‘Street of Dreams’.

Ρομαντική μπαλάντα, βγαλμένη από άλλη εποχή, μοιάζει με αδερφάκι του ‘November Rain’, με τα σόλο των Robin Finck και Buckethead να αγκαλιάζουν υπέροχα την ανατριχιαστική φωνή ενός αειθαλή Axl Rose.

Από κοντά, και το μελαγχολικό ‘Catcher in the Rye’, μία από τις πλέον γλυκές μελωδίες που ηχογράφησαν ποτέ οι σκληροτράχηλοι rockers.

Επικά σόλο, χορταστικά ακούσματα στο πιάνο, συνοδευόμενα από εξαιρετικά σβησίματα, παθιασμένη ερμηνεία και την κατάλληλη κορύφωση στο φινάλε.

Εδώ αξίζει να σταθούμε ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι επρόκειτο να συμμετάσχει και ο Brian May, του οποίου οι ηχογραφήσεις εν τέλει δεν εντάχθηκαν  στο τραγούδι, μιας και δεν ικανοποιούσαν αρκετά τον Axl!

Σύμφωνα με τον κιθαρίστα των Queen:

Είχε πλάκα, να δώσω και εγώ κάτι σε όλο αυτό σαν βοήθεια σε έναν φίλο. Νομίζω έπαιξα σε 2,5 τραγούδια.

Έχω κάποιες αδρές μίξεις από αυτά στο αρχείο μου, αλλά δεν θα αφήσω σε κανέναν να τα ακούσει, ως ένδειξη πίστης απέναντι στον Axl.

Για του λάτρεις της έντασης επίσης, το ‘Chinese Democracy’, τραγούδι που ο Axl εμπνεύστηκε από το καταπιεστικό καθεστώς της Κίνας (και έγινε η αφορμή να απαγορευτεί ολόκληρο το ομώνυμο άλμπουμ στην χώρα), θα χαρακτηρίζονταν ως ένα επιτυχημένο προϊόν της διαφορετικής προσέγγισης που ακολούθησε στη συγκεκριμένη δουλειά.

Ιδιαίτερα δυναμικό και ηλεκτρισμένο, με αριστοτεχνικές λεπτομέρειες στην κιθάρα, αποτελεί ίσως το πιο αναγνωρίσιμο track του δίσκου.

Σε παρόμοιο μήκος κύματος και το εκρηκτικό ‘Better’, όπου οι ανανεωμένοι GnR δείχνουν να έχουν σφυγμό και ένταση ώστε να παράγουν αντάξια της ιστορίας τους δημιουργήματα.

Εμπνευσμένη αξιοποίηση των πολυάριθμων εγχόρδων, ευχάριστες προσθήκες  synthesizer, εναρμονισμένα με μια απολαυστική ερμηνεία που εκτοξεύεται στο brigde μετά το σόλο από το καθηλωτικό ξέσπασμα του Rose.

Κατά πολλούς, το κορυφαίο κομμάτι του άλμπουμ.

Διόλου τυχαίο, που τα δύο τελευταία βρίσκονται αδιάκοπα στις tracklists των επανενωμένων Guns n’ Roses.

Guns N' Roses - Not In This Lifetime Selects: Chinese Democracy, Salt Lake City

Ωστόσο, το highlight είναι αναμφίβολα το ονειρεμένο ‘This I Love’.

Μια μπαλάντα αρρωστημένα ποιοτική, μια σύνθεση που θα μπορούσε άνετα να σταθεί σε οποιαδήποτε λίστα με τα κορυφαία τραγούδια που κυκλοφόρησε ποτέ το brand name των Guns n’ Roses.

Από την συγκλονιστική ερμηνεία, στον τρυφερό στίχο και απ’ το backround της κλασσικής ορχήστρας στο θεϊκό σόλο του Robin Finck, ένα σχεδόν αψεγάδιαστο τραγούδι, αποτελεί από μόνο του επαρκή λόγο για να αναζητήσει κανείς το συγκεκριμένο άλμπουμ.

Καλούμαστε λοιπόν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας.

Ήταν το Chinese Democracy ένα άλμπουμ που ανταποκρίθηκε στην τεράστια αναμονή και στην τελειομανία του Axl;

Η απάντηση είναι όχι. Ο frontman επιλέγει να πειραματιστεί, χωρίς όμως συγκεκριμένη κατεύθυνση, μη εμπνέοντας εμπιστοσύνη ότι κατέχει τον τρόπο να το κάνει.

Ως αποτέλεσμα, πολλά τραγούδια προκαλούν σύγχυση, η οποία περιπλέκεται από την υπέρμετρη επεξεργασία του ήχου σε ορισμένα σημεία, μη αφήνοντας την απλότητα των συνθέσεων να αναδειχθεί

Είναι το Chinese Democracy, ένα άλμπουμ που αξίζει μια θέση στην δισκογραφία τους και συνεπώς την ακρόαση από το δικαίως απαιτητικό κοινό τους.

Η απάντηση είναι ναι. Χωρίς αμφιβολία, ο Axl Rose και η παρέα του αποδείχθηκαν ευρηματικοί και πρόσφεραν μετά από χρόνια ποιοτικές συνθέσεις υπό μία νέα, ενδιαφέρουσα μουσική οπτική γωνία.

Δίχως να πτοείται από την αρνητική κριτική, το 6ο άλμπουμ του συγκροτήματος, μπορεί να δίχασε κοινό και κριτικούς, κατάφερε ωστόσο να επιβιώσει και να καθιερώσει τον αυτόνομο πλέον συνθετικά Axl, που σε αρκετές στιγμές του άλμπουμ μοιάζει πιο ώριμος από ποτέ.

Αξίζει να σταθούμε στο τι είχε δηλώσει ο Slash, όταν πρωτοάκουσε το Chinese Democracy.

Είναι πολύ καλό υλικό και είναι ωραίο να ακούς ξανά τη φωνή του Axl […]

Eίναι ένας καλός δίσκος.

Πολύ διαφορετικός αλλά είναι μια σπουδαία δήλωση από τον Axl […]

Oι αυθεντικοί Guns n’ Roses δε θα μπορούσαν ποτέ ενδεχομένως να κυκλοφορήσουν κάτι τέτοιο, αλλά την ίδια στιγμή δείχνει πόσο ικανός είναι ο Axl.

Δε μένει λοιπόν στα δωδέκατα γενέθλιά του, παρά να του δώσουμε την ευκαιρία και να το τιμήσουμε ως ένα αμφιλεγόμενο πλην γόνιμο για εντρύφηση άλμπουμ.

Αν μη τι άλλο, η ακρόασή του, δύναται να απαλύνει την αναμονή μας, μιας και οι Αμερικανοί stars δεν φημίζονται για τους γοργούς , δισκογραφικούς τους ρυθμούς.

Chinese Democray / Εξώφυλλο:

Guns N' Roses Chinese Democracy
Guns N’ Roses Chinese Democracy

Aκούστε το Chinese Democracy, εδώ:

Ακολουθήστε το Rockrooster.gr και στο Google News.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

2024: Τα συγκροτήματα που «πρέπει» να έρθουν στην Ελλάδα

Ψηφίστε τα συγκροτήματα που θέλετε στην Ελλάδα το 2024

Θέλεις να γίνεις μέλος της συντακτικής ομάδας μας;

Το RockRooster.gr αναζητά νέους συντάκτες. Αν λατρεύεις τη μουσική, τον κινηματογράφο και την αρθρογραφία, ίσως αυτό σε ενδιαφέρει.

Οι συναυλίες του 2024: Πρόγραμμα και εισιτήρια

Poll

Ψηφίστε την αγαπημένη σας καλοκαιρινή συναυλία!