Guns N’ Roses, The Last Internationale (22.07.2023) / Ολυμπιακό Στάδιο
Η 22 Ιουλίου έφτασε και ήταν η ημέρα που περίμεναν πολλοί. Η τελευταία μεγάλη συναυλία από ξένα ονόματα για φέτος το καλοκαίρι στην Αθήνα ήταν αυτή που θα μάζευε και τον περισσότερο κόσμο, στη μεγάλη επιστροφή των Guns N’ Roses στην Ελλάδα, για πρώτη φορά μετά από 30 χρόνια, με τους Axl Rose, Slash και Duff McKagan στη σύνθεση.
Φθάσαμε στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ περίπου στις 6 παρά με τον ήλιο να κατακαίει τα κεφάλια μας και συναντήσαμε τους πρώτους και πιο τολμηρούς. Το θερμόμετρο πρέπει να έδειχνε 40 βαθμούς εκείνη την ώρα, με αρκετό κόσμο να αράζει στα γρασίδια και στη σκιά έξω από τους ελέγχους των εισιτηρίων.
Με συνοπτικές διαδικασίες μπήκαμε στην αρένα και το παρήγορο της όλης υπόθεσης ήταν ότι η θέση του ηλίου εκείνη την ώρα δημιουργούσε σκιά στο εσωτερικό, χωρίς να σε χτυπάει κατακούτελα.
O χρόνος κυλούσε αντίστροφα για το πρώτο όνομα της βραδιάς. Για τους Last Internationale τα γράφαμε εδώ από το 2016, είχα χάσει επαφή είναι η αλήθεια εδώ και αρκετά χρόνια αλλά ήμουν προϊδεασμένος θετικά για αυτό που θα δω από αυτούς. Η μπάντα βγήκε με μισή ώρα καθυστέρηση στη σκηνή (λογικά για τον καύσωνα) και από την πρώτη νότα τους μας γέμισαν θετικά συναισθήματα. Η Delila Paz γέμισε με τη παρουσία της το Στάδιο και ήταν εξαιρετική στην απόδοσή της, με τον περισσότερο κόσμο να εκπλήσσεται με αυτό που έβλεπε.
Ευχαρίστησε αρκετές φορές τον κόσμο που αψήφησε τις υψηλές θερμοκρασίες, μας υπενθύμισε πως είναι ανεξάρτητο συγκρότημα χωρίς δισκογραφικές και μεσάζοντες και προς το τέλος κατέβηκε από το stage, πέρασε από το κάγκελο στις πρώτες σειρές και έγινε ένα με τον κόσμο. Κατά τη διάρκεια του set τους, έκατσε στο πιάνο, πήρε το μπάσο, τραγούδησε και σίγουρα άφησε τις καλύτερες των εντυπώσεων σε όσους είχαν έρθει από νωρίς.
Περίπου στις 20:20 οι Last Internationale μας χαιρέτισαν, η αρένα σήκωσε χέρια για την αναμνηστική τους φωτογραφία και αποσύρθηκαν εν μέσω χειροκροτημάτων. Πολύς κόσμος θα τους ψάξει στις υπηρεσίες streaming σήμερα! Κατά την ταπεινή μου άποψη, ένα από τα καλύτερα support στο φετινό συναυλιακό καλοκαίρι.
Ωραίοι οι rock ήχοι των The Last Internationale αλλά όλοι περιμέναμε τους μεγάλους της βραδιάς. Η αρένα άρχισε να πυκνώνει με πιο γρήγορους ρυθμούς κάπου στα μισά του δικού τους show, τα δυο διαζώματα γέμιζαν σταθερά και η εικόνα του Σταδίου βελτιώθηκε σε μεγάλο βαθμό. Σίγουρα πάνω από 45.000 κόσμος θα έβλεπε τελικά τους Guns N’ Roses, με πρόχειρους υπολογισμούς και με τη μέθοδο του ματιού που δεν χάνει ποτέ. Ο καυτός ήλιος άρχισε να εξασθενεί και οι συνθήκες βελτιώνονταν, με την αρένα να είναι άνετη στο ύψος του ηχολήπτη και πίσω.
Στις εννιά ακριβώς οι πρώτοι ήχοι από το ‘It’s So Easy’ ακούστηκαν και ο κόσμος ηλεκτρίστηκε αμέσως! Οι Guns N’ Roses είχαν ανέβει στη σκηνή, με τον Slash να παίρνει τη γνωστή του θέση στα δεξιά της όπως κοιτάμε και από την απέναντι οι Duff McKagan και Richard Fortus.
Η πρώτη μαζική συμμετοχή του κόσμου με χέρια σηκωμένα στο ‘Obsession’, τον πρώτο χαιρετισμό του Axl και αμέσως μετά ‘Chinese Democracy’ και ‘Slither’ από Velvet Revolver, με ωραίες δεύτερες από την Melissa Reese. Το set κυλούσε με τον Slash να αλλάζει κιθάρες με τη συχνότητα που άλλαζε μπλούζες ο Axl, τον κόσμο να υποδέχεται θερμά το ‘Mr. Brownstone’, μέχρι την πρώτη πραγματική έκρηξη της αρένας στο ‘Welcome to The Jungle’, με ένα δυο καπνογόνα να ανάβουν στις μπροστά σειρές και τον Slash να δίνει στη συνέχεια ρέστα στο ‘Double Talkin’ Jive’.
Ο ήχος περίπου 40 μέτρα και δεξιά από τη σκηνή ακουγόταν ογκώδης, όπως πρέπει για να σε αρπάξει από τα μούτρα σε τέτοια κομμάτια, αλλά είχαμε αρκετές αυξομειώσεις στην ένταση της φωνής και στις κιθάρες. Σε ένα τόσο πολύωρο σετ είναι λογικό το κοινό να κάνει κοιλιά στα πιο «άγνωστα» κομμάτια, με τα ‘Hard Skool’ και ‘Absurd’ πάντως να ακούγονται καλύτερα live από της ηχογραφημένες εκτελέσεις. Ο Axl έδειξε τα πρώτα σημάδια κούρασης αφού η φωνή δεν έβγαινε σε κάποια σημεία, αλλά οι πρώτες νότες του ‘Estranged’ σε κάνουν να τα ξεχνάς όλα. Bigger than life τραγούδι, συγκίνηση να το ακούς, με τον Dizzy Reed να κάθεται στο πιάνο και τον ηχολήπτη να κατεβάζει την κιθάρα του Slash για ανεξήγητο λόγο.
Στο ‘Live and Let Die’ o Axl χάνει πάλι κάποιες ανάσες με τον Slash να σκοτώνει και να παίρνει στις πλάτες του το team, το ‘Rocket Queen’ ακολουθεί και στη συνέχεια έρχεται η έκπληξη με το ‘Down on the Farm’. Ο κόσμος ανεβάζει την ένταση και τραγουδάει με ενθουσιασμό το ‘You Could Be Mine’ και ο επιβλητικός Duff McKagan παίρνει το μικρόφωνο στο ‘TV Eye’ των Stooges! Το ‘Civil War’ που έπεται είναι ένα από τα κορυφαία τους τραγούδια, με τον Slash να παίζει με τη διπλή κιθάρα και το κομμάτι να αφιερώνεται στην Ουκρανία.
Ζορίστηκε πολύ ο Axl εδώ και ο Duff αθόρυβα τον κουβάλησε με τις δεύτερες, πολλές φορές ολοκλήρωνε αυτός τους στίχους, μέχρι να ακολουθήσει η παρουσίαση των μελών και τον Axl να πειράζει τον Slash, ο οποίος όπως ήταν αναμενόμενο πήρε πάνω όλη την αποθέωση. Μια αποθέωση που δεν ήταν τίποτα μπροστά στις πρώτες νότες του ‘Sweet Child O’ Mine’, με την ηχώ από τα sing along στο Στάδιο να χαρίζουν μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Και αφού ολοκληρώθηκε κι αυτό, το πιάνο που εμφανίστηκε και τοποθετήθηκε στο κέντρο της σκηνής προμήνυε το ‘November Rain’.
Το superhit των Guns N’ Roses τραγουδήθηκε με μια φωνή, ο Axl στα δικά του ήταν καλός και αυτό το back to back ξύπνησε για τα καλά τον κόσμο. Έχουμε ήδη περάσει τις δυο ώρες αλλά έχει πολύ ψωμί ακόμα. Το ‘Reckless Life’ και κυρίως η διασκευή στο ‘Wichita Lineman’ είναι λογικό να ρίχνουν τον κόσμο αλλά είπαμε, οι τύποι πλέον παίζουν τα πάντα. Έκπληξη και το ‘Locomotive’ που αντικατέστησε το ‘Coma’ στην setlist, δυστυχώς όμως στο σημείο που βρισκόμασταν θάφτηκε από τον ήχο.
Το ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ ξύπνησε το πλήθος μεμιάς, ο Slash ζωγράφιζε, ο Axl το πάλευε και ο Richard Fortus βγήκε στο προσκήνιο δίνοντας κι αυτός την παράστασή του. Θετική εντύπωση ο πανζουρλισμός στο ‘Nightrain’ που βγάζει live όλη την αλητεία των χρόνων του ‘Appetite’ κι ας μεγάλωσαν λίγο τα παιδιά στη σκηνή…
Το ‘Patience’ που ακολούθησε κορύφωσε τη βραδιά, μέχρι ο Axl να μας καλέσει να ευχηθούμε έστω και 10 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα χρόνια πολλά στον Slash, με την τεράστια αυτή μορφή να κλείνει σήμερα τα 58. Ο Axl τον μπιζάρει, αλλά ο Slash είναι… ρομπότ. Χαιρετάει τον κόσμο εμφανώς χαρούμενος, ο τύπος όμως είναι μηχανή και δεν κάνει παύση ποτέ. Ξεκινάει το ‘Paradise City’ αμέσως και όσες δυνάμεις είχε ο κόσμος από την πολύωρη ορθοστασία και την απίστευτη ζέστη, τις έβγαλε στο τελείωμα. Ένα μικρό pit άνοιξε μάλιστα περίπου στη μέση της αρένας, ο λαός αν και κουρασμένος ανταποκρίθηκε και όλοι περιμέναμε για κλείσιμο το ‘Don’t Cry’. Οι Guns έπαιξαν τα πάντα, αυτό όμως το «έφαγαν», είχε θέση σίγουρα σε ένα τρίωρο σετ. Δεν πειράζει!
Μερικές αράδες για τα μέλη ξεχωριστά:
Axl Rose. Ζορίζεται, χαλάει τελείως -ας μου επιτραπεί η έκφραση- ορισμένα κομμάτια κυρίως της πρώιμης περιόδου, υπήρχαν στιγμές χθες που έχανε τις ανάσες του και δεν έβγαινε φωνή, υπήρχαν όμως και κομμάτια που τα είπε πολύ καλά. Ο Axl είναι ο Axl όμως και έχει αποφασίσει να ιδρώσει τη φανέλα μέχρι τέλους. Θα μπορούσαν να παίζουν δυο ώρες και κανείς δεν θα τους έλεγε τίποτα, με μεγάλες παύσεις και πολλά άλλα κόλπα που κάνουν διάφοροι κατά καιρούς για να διορθώνουν τις φωνητικές αδυναμίες, αυτός όμως είναι ξεροκέφαλος και παίζει τρεις ώρες, ασταμάτητα, τρέχει πάνω κάτω όσο μπορεί και ματώνει. Παρόλο που δεν ακούγεται όπως τότε, μεγάλο σεβασμό στην προσπάθεια που καταβάλλει.
Slash. Δεν υπάρχουν λόγια για αυτό τον τύπο. Ο Slash δεν είναι άνθρωπος, είναι ρομπότ, είναι μηχανή της κιθάρας, υπερ-ήρωας. Μοναδικό πακέτο χεριού και χαρακτηριστικού ήχου σε συνδυασμό με μια σκηνική παρουσία που σκεπάζει το χώρο. Τους κουβάλησε όλους χωρίς υπερβολή, είναι ο σύγχρονος guitar hero χωρίς δεύτερη σκέψη!
Duff McKagan: Μεγάλος παίκτης, στιβαρή παρουσία και πολύ βοήθεια στα φωνητικά. Πιο στατικός από τους υπόλοιπους αλλά με αυτή τη μοναδική punk αύρα που σου βγάζει η φιγούρα του και το παίξιμό του, δίνει όγκο και δένει όλο το συγκρότημα που μετά την πολυθρύλητη επανένωση δουλεύει ρολόι.
Richard Fortus. Με μια λέξη, υποτιμημένος. Και λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι στην άλλη πλευρά της σκηνής παίζει ο τύπος με την αφάνα, το ψηλό καπέλο και τις Les Paul. Πολύ καλός κιθαρίστας και έχει δέσει άρτια με τους υπόλοιπους.
O ρόλος του Dizzy Reed είναι πιο περιορισμένος έτσι κι αλλιώς, η Melissa Reese είναι μια ευχάριστη παρουσία στα πλήκτρα και στις δεύτερες και πήρε και αυτή λίγο από το χρόνο του σκηνοθέτη στα video wall, ενώ πρέπει να υποκλιθούμε και στο λιγότερο προβεβλημένο μέλος τους, τον αφανή ήρωα Frank Ferrer που έβγαλε τέτοιο απαιτητικό και πολύωρο πρόγραμμα χωρίς κανένα πρόβλημα.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να τονιστούν κάποια πράγματα. Τις περασμένες ημέρες υπήρχε μια τοξικότητα που πλανιόταν στα social media απέναντι σε όσους είχαν αποφασίσει να παρακολουθήσουν τη συναυλία των Guns N’ Roses. Πικρόχολα σχόλια για κοροϊδία, για πεταμένα λεφτά, για τον Axl που δεν ακούγεται. Ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος, έχει κριτήριο, ζυγίζει τις καταστάσεις, το ξέρει και το αποδέχεται. Ξέρει ότι ο Axl Rose δεν είναι αυτός που ήταν, ότι αντιμετωπίζει θέματα με τη φωνή του. Φτάσαμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε τι ακριβώς; Αν αξίζει να δεις ζωντανά ένα ΜΕΓΑΘΗΡΙΟ της μουσικής που αγαπάμε; Η πραγματικότητα αυτή χαμήλωσε πολύ τις προσδοκίες όλων και αυτό μάλλον καλό έκανε στην εμπειρία της βραδιάς. Όλα αυτά είναι και σημεία των καιρών, αφού αυτοί που ακούγονται στα social είναι αυτοί που γκρινιάζουν μόνιμα και για τα πάντα και κάνουν τον περισσότερο θόρυβο.
Υπήρχαν όμως ένα σωρό λόγοι για να βρεθεί κάποιος σε αυτό το live, με τον σημαντικότερο: Η χώρα μετά από μια δεκαετία συναυλιακής ξηρασίας την εποχή της κρίσης βγαίνει σιγά σιγά ξανά στο προσκήνιο και ο κόσμος έχει ανάγκη από μεγάλα live. Πέρα από προσωπικά γούστα, υπάρχουν και τα νούμερα που τις περισσότερες φορές δεν λένε ψέματα: Τα μεγάλα live γίνονται σε Στάδια, γιατί εκεί παίζουν τεράστια συγκροτήματα και οι Guns N’ Roses είναι τεράστιο συγκρότημα. Όσο για τα περί αρπαχτών; Μόνο τα τελευταία δυο χρόνια έχουμε δει headliners να φτάνουν βαριά τη μιάμιση ώρα, έχουμε δει άλλους headliners νεότερους σε ηλικία να περνάνε με το στανιό τη μια ώρα, και οι Guns N’ Roses σαν καλοκουρδισμένη μηχανή να παίζουν χτες τρεις γεμάτες ώρες, χωρίς διακοπές, χωρίς διαλείμματα, μέσα στον καύσωνα.
Περισσότερο κουράστηκε ο κόσμος στην αρένα παρά αυτοί και αυτό από μόνο του σε κάνει να τους σέβεσαι.- Οι τελευταίοι μεγάλοι εκπρόσωποι της hard rock ήταν εκεί χθες, ακούστηκαν κομμάτια που είναι bigger than life, που έχουν ξεπεράσει όρια και είδη και έχουν βρει τη θέση τους στο Έβερεστ της rock, και η setlist ήταν εξαιρετική και χορταστική με τους Guns N’ Roses να αποδίδουν καλά! Πολύς κόσμος, όχι όσους περίμενα, η μάλλον πιο σωστά, θα ήθελα εγώ και ήλπιζα να δω, οικογένειες με παιδιά, διαφορετικές γενιές και το πιο ελπιδοφόρο, παρέες πιτσιρικάδων που τραβήχτηκαν για να τους δουν. Περάσαμε καλά, εκπληρώσαμε ένα μεγάλο συναυλιακό απωθημένο και αυτό είναι που μένει στο τέλος.
Λίγα λόγια για τη διοργάνωση: Τα πάντα κύλησαν ομαλά, στην είσοδο επιτράπηκαν τα μπουκάλια με το νερό να περάσουν μέσα και οι τουαλέτες ήταν πολύ περισσότερες φέτος σε σχέση με την περσινή συναυλία των Maiden στον ίδιο χώρο. Ο κόσμος ήταν περισσότερoς χθες και δεν αντιμετώπισε θέματα, ένα μείον ίσως τα λίγα ταμεία σε συνδυασμό με τις υψηλές θερμοκρασίες που έστελναν τον κόσμο για νερό και μπύρες συνέχεια. Στο τελευταίο αριστερά δίπλα από τις χημικές πάντως ο κόσμος αγόραζε ανετότατα.
Ευχαριστούμε Guns N’ Roses!
Guns N’ Roses setlist:
It’s So Easy
Bad Obsession
Chinese Democracy
Slither
Pretty Tied Up
Mr. Brownstone
Welcome to the Jungle
Double Talkin’ Jive
Hard Skool
Absurd
Estranged
Live and Let Die
Rocket Queen
Down on the Farm
You Could Be Mine
T.V. Eye
Anything Goes
Civil War
Slash Solo
Sweet Child o’ Mine
November Rain
Reckless Life
Wichita Lineman
Locomotive
Knockin’ on Heaven’s Door
Nightrain
Patience
Paradise City
Guns N’ Roses: Η επίσημη αφίσα της συναυλίας
Guns N’ Roses: Το επίσημο video με τις ευχές στον Slash
