Σε μια άλλη εποχή, ένα διαφορετικό χρόνο, οι Kiss δεν είχαν ακόμα βγάλει τις μάσκες.
Δεν είχαν ακόμα κηρύξει πόλεμο μεταξύ τους. Ο κόσμος δεν μίλαγε για αυτούς πρωτίστως για την τελευταία «αμφιλεγόμενη» δήλωση του Gene Simmons.
Σε μια άλλη εποχή ο Starchild, o Demon, o Spaceman και ο Catman έκαναν ξανά την εμφάνισή τους σε εξώφυλλο δίσκου, και ο τίτλος από πάνω έγραφε ‘Destroyer’.
Λέγεται συχνά ότι ο τρίτος δίσκος μιας μπάντας είναι το σημείο καμπής, εκεί που φαίνεται αν έχουν αρκετό ταλέντο, αντοχές, σταθερότητα για να γίνουν κάτι περισσότερο από άλλο ένα δυναμικό ξεκίνημα που όμως δεν κατάφερε ποτέ να φτάσει στα ύψη που του άρμοζε.
Από αυτής της άποψης, οι Kiss δεν τα πήγαν άσχημα.
Το φοβερό ομώνυμο ντεμπούτο έδειξε με το καλημέρα ότι δεν ήταν άλλη μία παρέα που αποφάσισε να το παίξει rockers, και τα ‘Hotter Than Hell’ και ‘Dressed to Kill’ έχουν αποδειχθεί περισσότερο από ανθεκτικά στο πέρασμα του χρόνου και από τις κορυφαίες τους δουλειές.
Αλλά αυτός ο κανόνας των τριών δίσκων δεν επαληθεύτηκε εντελώς στην περίπτωση των Kiss.
Είχαν αποδείξει ότι ήταν σκληροί και επικίνδυνοι, αλλά δεν είχαν τον αντίκτυπο που επιθυμούσαν. Ήταν σημαντικό όνομα, αλλά όχι οι ηγέτες.
Το πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση ήρθε με ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ της μουσικής ιστορίας, το ‘Alive!’ του 1975. Ξαφνικά, αυτοί οι τρεις πρώτοι δίσκοι απέκτησαν νέα λάμψη, ο κόσμος είδε την μπάντα με διαφορετικό μάτι.
Οι Kiss είχαν επιτέλους γίνει πραγματικοί rock stars. Και μετά ήρθε το ‘Destroyer’, η πρώτη τους πλατίνα, και τους μετέτρεψε σε είδωλα.
Το ‘Destroyer’ ήταν μια κίνηση απομάκρυνσης από τον πιο ωμό και ακατέργαστο ήχο των πρώτων δίσκων.
Με την καθοδήγηση του Bob Ezrin (που λίγα χρόνια πριν είχε στείλει στην κορυφή του κόσμου τον Alice Cooper στο ‘Billion Dollar Babies’), οι Kiss ανοίχτηκαν, έγιναν λίγο πιο pop, πιο προσιτοί, και παράλληλα πιο επαγγελματίες.
Ο Ezrin ήταν απαιτητικός, η προσέγγιση ήταν διαφορετική. Ο Paul Stanley, ο Gene Simmons, ο Ace Frehley και ο Peter Criss χρειάστηκε να κάνουν μερικές αναθεωρήσεις.
Αλλά ήταν ακόμα οι Kiss. Ήταν ακόμα κοφτεροί και προκλητικοί.
Μπαλάντες και σκληρό ροκ εναλλάσσονταν ακόμα στις άκρες των δαχτύλων τους, επιδεικτικότητα και αυτοπεποίθηση ανάβλυζαν από κάθε νότα.
Οι βαμμένοι συμμορίτες παρέμειναν οι «κακοί» της υπόθεσης. Αλλά πλέον ήταν αυτοί οι κακοί που ολόκληρο το κοινό θέλει να τους δει να κερδίζουν στο τέλος.
Και αν οι μπαλάντες ήταν αυτό που έδωσε στο ‘Destroyer’ μεγαλύτερο κοινό το 1976, ήταν οι πιο σκληρές πτυχές του που το καταξίωσαν στις επόμενες δεκαετίες ως έναν από τους καλούς Kiss δίσκους.
Ένα δίσκο με κάτι για όλους.
Οπότε υπάρχει ένα ‘Great Expectations’ και ένα ‘Beth’. Πιο χαμηλών τόνων. Πιο ερωτιάρικα, ειδικά το δεύτερο. Με ακουστικές κιθάρες (από τον Dick Wagner των Alice Cooper), πλήκτρα και ορχηστρικά μέρη. Φτιαγμένα για ένα ευρύτερο κοινό.
Το ‘Beth’ ήταν το τραγούδι που έδωσε την απαιτούμενη ώθηση στο δίσκο, ξεκινώντας ως η δεύτερη πλευρά του ‘Detroit Rock City’ single και κυκλοφορώντας στη συνέχεια ξεχωριστά και με μεγάλη επιτυχία.
Μια ιδέα του Peter Criss, με αλλαγές του Bob Ezrin, που τελικά τραγούδησε ο ντράμερ αντί των συνηθισμένων Stanley και Simmons, έγινε το καλύτερο παράδειγμα του νέου προσώπου της μπάντας.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το κλασικό ‘Detroit Rock City’. Γρήγορο, έντονο, με εντυπωσιακές κιθάρες, κομμάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους Kiss.
Υπάρχει το ‘God of Thunder’, επιβλητικό και βαρύ, τραγούδι που για τον Gene Simmons περιγράφει την ίδια την μπάντα, με στίχους που άνετα θα ταίριαζαν στους… Manowar, μερικά χρόνια μετά.
Υπάρχουν τα ‘Flaming Youth’ και ‘Shout It Out Loud’, με τη γνωστή ενέργεια και φιγούρα της μπάντας.
Γιατί το ‘Destroyer’, πίσω από όλους τους στόχους και τις αλλαγές, παραμένει ένας δίσκος από την πρώτη περίοδο των Kiss.
Πριν τις σαπουνόπερες, τα δράματα, τις ηχητικές παρεκτροπές και το ‘I Was Made For Lovin’ You’ (όχι, δεν μου αρέσει) υπήρχε μια μπάντα που έλαμπε στο hard rock στερέωμα, μια μπάντα που ισοπέδωνε το σανίδι, μια μπάντα φρικιών που τα έδιναν όλα στη μουσική τους.
Από μιας άποψης, το ‘Destroyer’ ήταν η αρχή του τέλους.
Οι Kiss έγιναν αστέρες παγκόσμιου βεληνεκούς, και έχοντας φτάσει στην κορυφή ξεκίνησαν αυτήν την καθοδική πορεία που θα γινόταν εμφανής πριν καν κλείσει η δεκαετία.
Δεν ήταν ο τελευταίος καλός δίσκος τους σε καμία περίπτωση, το ‘Rock and Roll Over’ και ειδικά το ‘Love Gun’ θα έρχονταν να σφραγίσουν τα εκπληκτικά πρώτα χρόνια της μπάντας, αλλά αν κάποιος θέλει οπωσδήποτε να βρει τη «ρίζα του κακού», το σημείο που οι Kiss άρχισαν να γίνονται περισσότερο… ντίβες, τότε μάλλον κάπου εδώ θα την ανακαλύψει.
Αλλά το παρελθόν δεν αλλάζει.
Και επειδή δεν αλλάζει, δεν αλλάζει και το γεγονός ότι το ‘Destroyer’ ήταν και είναι μια από τις καλύτερες δουλειές ενός εκ των σημαντικότερων συγκροτημάτων του σκληρού ήχου. Είτε στη δεκαετία του ’70 είτε σήμερα, 45 χρόνια μετά.
Οι Kiss δεν έγιναν τόσο μεγάλοι από το πουθενά εξάλλου.
