Είναι γνωστή η αγάπη των Metallica, και προφανώς του Lars Ulrich, για τους Motörhead.
Γα τον ντράμερ των Metallica, η συμμορία του Lemmy δεν ήταν μονάχα μια μπάντα που έπαιζε μουσική που άρεσε σε αυτόν και την παρέα του, αλλά μια γέφυρα ανάμεσα σε πολλά ιδιώματα, που ένωνε τους οπαδούς τη δεκαετία του ’80.
Κατά το Lars Ulrich, οι Motörhead έφεραν κοντά αντιμαχόμενους οπαδούς αντικρουόμενων – τότε – μουσικών ειδών, αποτελώντας κοινό έδαφος για μεγάλο μέρος της κοινότητας του σκληρού και εναλλακτικού ήχου.
Η μουσική των Motörhead ένωσε παρατάξεις που υπό άλλες συνθήκες βρίσκονταν διαρκώς στα μαχαίρια.
Το ένα πράγμα που ήταν διαφορετικό με τους Motörhead ήταν ότι ένωσαν κόσμο από όλα αυτά τα διαφορετικά ιδιώματα.
Πίσω στο 1980, ο μουσικός κόσμος ήταν πολύ πιο διαχωρισμένος απ’ό,τι είναι τώρα.
Οπότε αν ήσουν τύπος heavy metal υπήρχε μια συγκεκριμένη εμφάνιση, μια ‘στολή’.
Αν ήσουν punk το ίδιο, ή αν ήσουν εναλλακτικός, αν σου άρεσαν οι Joy Division και σχετικά.
Όλα ήταν πολύ διαχωρισμένα, ειδικά στην Αγγλία.
Όλοι αυτοί οι πανκς, οι σκίνχεντ, οι εναλλακτικοί και οι μεταλλάδες… όλοι τους λάτρευαν τους Motörhead.
Σε μια εποχή διαίρεσης και διαχωρισμού και «Άντε γ@@ου, δεν μπορείς να μπεις στη συμμορία μου» και «Δεν θέλω να μπω στη συμμορία σου» και «Θα πλακωθούμε, φάση ποδόσφαιρο και χούλιγκανς», οι Motörhead ήταν η πρώτη μπάντα που πραγματικά ένωσε οπαδούς από όλα αυτά τα διαφορετικά ιδιώματα.
Διέλυσαν αυτό το διαχωρισμό.
Αυτό είναι ένα σημαντικό κομμάτι που πρέπει να θυμάται κανείς από την ιστορία των Motörhead.
Ο Lars Ulrich δεν είναι μόνος στην άποψή του για τους Motörhead.
Η μπάντα και ο Lemmy είναι σύμβολα της σκηνής, και πάντα θα φέρνουν κοντά τους οπαδούς.
Είχαν και έχουν αυτήν τη δύναμη να ξεπερνούν ιδιώματα και ταμπέλες.
