Η metal των τελευταίων χρόνων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους Machine Head, μια μπάντα που έχει καθιερωθεί στη συνείδηση του κόσμου ως μια από τις κορυφαίες του 21ου αιώνα.
Και μπορεί να είναι δίσκοι όπως το καταπληκτικό ‘The Blackening’ που έπεισαν και τους πιο δύσπιστους ότι το συγκρότημα είναι ανάμεσα σε αυτά που θα μνημονεύονται στο μέλλον, αλλά η πορεία των Machine Head είναι εκρηκτική και πολλά υποσχόμενη από την πρώτη της στιγμή.
Η στιγμή αυτή, στις 9 Αυγούστου 1994, λέγεται ‘Burn My Eyes’, και οι κλυδωνισμοί που προκάλεσε όταν «χτύπησε» για πρώτη φορά ταράζουν μέχρι και σήμερα τα νερά, 25 χρόνια αργότερα.
Είναι η βάση της ύπαρξης μιας μεγάλης μπάντας, και η κληρονομιά της θα τους ακολουθεί πάντα. Φέτος τη θυμούνται και τη γιορτάζουν και οι ίδιοι. Τη θυμόμαστε και εδώ.
Πίσω στη δεκαετία του ’90 λοιπόν. H metal έχει πεθάνει, το grunge τη σκότωσε, όλα έχουν τελειώσει, αλλά παρά τη διάχυτη «αισιοδοξία» και το μηδενισμό μερικών, η πραγματικότητα δείχνει άλλα.
Η extreme metal διανύει νέα περίοδο ευημερίας, με τις μπάντες του Gothenburg να επαναπροσδιορίζουν την death, «παλιοί» από τα τέλη του ’80, όπως οι Paradise Lost, αναδεικνύονται, οι Pantera και οι Sepultura ισοπεδώνουν συναυλιακούς χώρους, και γενικά το metal τοπίο, αν και αλλαγμένο, σίγουρα δεν είναι η άγονη έρημος που βλέπουν οι νοσταλγικοί της προηγούμενης δεκαετίας.
Σε αυτό το τοπίο εισέβαλαν, πρακτικά από το πουθενά, οι Machine Head.
Ο Robb Flynn και η παρέα του μπορεί να είχαν κάποια εμπειρία και ένα μουσικό παρελθόν, αλλά με τη metal να έχει ήδη βρει νέους δρόμους και να πορεύεται στα μονοπάτια που χάραξαν οι προαναφερθείσες μπάντες, θα περίμενε κανείς ότι η μουσική ενός δίσκου σαν το ‘Burn My Eyes’ θα έβρισκε στο δρόμο της επικίνδυνες συγκρίσεις. Δεν είναι εύκολο να ακουστείς όταν δίπλα βροντάνε ‘Vulgar Display of Power’ και ‘Chaos A.D.’.
Αλλά το ‘Burn My Eyes’ μπήκε κατευθείαν από την μπροστινή πόρτα, χωρίς διαφημιστικούς ελιγμούς και δωροδοκίες. Απλά είχε τόση δύναμη, ώστε την γκρέμισε.
Let freedom ring with a shotgun blast!
Πραγματικά πυροβολισμός, αν και, κρίνοντας από το θόρυβο που έκανε, το ‘Davidian’ θυμίζει περισσότερο αυτόν ενός κανονιού.
Από το πρώτο δευτερόλεπτο του δίσκου τους, οι Machine Head δείχνουν τις διαθέσεις τους, ταρακουνώντας τους ακροατές τους. Όλος ο θυμός και η οργή για την οποία έγιναν γνωστά τα τραγούδια της μπάντας μπορεί να βρεθεί συμπυκνωμένος εδώ.
Η κιθάρα ουρλιάζει, το μπάσο κάνει τα τζάμια να τρίζουν, και τα ντραμς (με τον «δικό» μας Chris Kontos από πίσω) θα μπορούσαν να ρίξουν τα τείχη της Ιεριχούς.
Ή πιο απλά, αφήνοντας στο πλάι υπερβολικές περιγραφές, το κομμάτι προκαλεί στα ίσια τις καθιερωμένες μπάντες της εποχής, και δίνει τον τόνο για όσα θα ακολουθήσουν.
Γιατί το ‘Burn My Eyes’ είναι πολύ περισσότερα από το ‘Davidian’.
Σε κομμάτια όπως τα ‘A Thousand Lies’ και ‘Death Church’ συναντιέται το groove της εποχής με το πρωτοεμφανιζόμενο nu metal, που όμως καταφέρνει να μην ξενίζει, συμβάλλοντας αντίθετα στον ακόμα άγουρο αλλά και ακατέργαστα ωμό ήχο, ενώ σε σημεία διαφαίνονται και τα thrash στοιχεία που μια δεκαετία μετά θα φέρουν τους Machine Head στην κορυφή του metal κόσμου.
Και παρά το άγουρο του σχήματος, η σιγουριά και η αυτοπεποίθηση που βγάζει είναι σχεδόν απτές. Κοιτάει στα μάτια τους σύγχρονούς του τιτάνες, καταφέρνοντας να ακουστεί βαρύτερο, σκοτεινότερο και συνολικά διαφορετικό από μια Pantera συνέχεια-απομίμηση.
Είναι ογκώδες ανά στιγμές, σπάει τα κοντέρ σε άλλες, ή κάνει και τα δύο με εντυπωσιακές μεταβάσεις όπως στο ‘A Nation On Fire’, εκτοξεύοντας παράλληλα εθιστικά riffs το ένα πίσω από το άλλο.
Μαζί με αυτά, μπαίνει και μια κριτική στον κόσμο.
Γιατί ναι, για θάνατο, βία και διαφθορά μιλάει, αλλά με βάση στην πραγματικότητα, καταγγέλοντας επεισόδια αστυνομικής βίας, άπληστες θρησκευτικές οργανώσεις και σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα.
Το ‘Burn My Eyes’ δεν είναι η πιο έξυπνη και κοφτερή ματιά στην πραγματικότητα, αλλά διατηρεί μια σκληρή αμεσότητα και χτυπάει ανελέητα.
Τελικά, το ντεμπούτο των Machine Head μπορεί να μην είναι η κορυφαία δισκογραφική τους στιγμή, αλλά ήταν η δυναμική είσοδος που χρειάζονταν, η παρουσία που απαιτούσε την προσοχή του κοινού και τα φώτα της δημοσιότητας.
Στο πνεύμα της εποχής αλλά και με δικές του ιδιαίτερες πτυχές, έθεσε τα θεμέλια για όλες τις μελλοντικές δουλειές της μπάντας, τους έστειλε στις πρώτες τους περιοδείες και τους τοποθέτησε ανάμεσα στους σημαντικούς της εποχής, ουσιαστικά πριν προλάβει να καταλαγιάσει ο πάταγος της κυκλοφορίας.
Μέσα σε μερικούς μήνες, το ‘Burn My Eyes’ μετέτρεψε τους Machine Head στο επόμενο μεγάλο όνομα, κατατάσσοντάς τους στις δυνάμεις του χώρου και δίνοντάς τους όλα όσα χρειάζονταν για μια πορεία που κατά πολλούς τους μετέτρεψε στο πλέον επιδραστικό συγκρότημα των τελευταίων δύο δεκαετιών.
