Mastodon – Cold Dark Place (EP)

Όταν πέρυσι το καλοκαίρι οι Mastodon, και συγκεκριμένα ο Brent Hinds, έκαναν λόγο για επερχόμενη διπλή κυκλοφορία, υπήρξε ένας συγκρατημένος ενθουσιασμός γύρω από το τι ετοιμάζει η αμερικανική μπάντα. Βέβαια, όταν τελικά κυκλοφόρησαν νέο δίσκο, το ‘Emperor of Sand’ (διαβάστε την κριτική μας εδώ), οι περισσότεροι το είχαμε ήδη ξεχάσει, οπότε η πρόσφατη ανακοίνωση για το νέο EP τους ήρθε ως απρόσμενη καλή είδηση.

Μπορεί λοιπόν να μην έχουμε διπλό δίσκο όπως είχαν πει, αλλά έχουμε νέο EP με κομμάτια-«απομεινάρια» από τις ηχογραφήσεις των ‘Once More ‘Round The Sun’ και ‘Emperor of Sand’. Αν και ο όρος «απομεινάρια», ακούγοντας τα τέσσερα κομμάτια απ’ τα οποία αποτελείται το ‘Cold Dark Place’, είναι στα σίγουρα ένας όρος που τα αδικεί.

Στο ‘Cold Dark Place’ οι Mastodon ξεκινούν από ‘κει που σταμάτησαν με το ‘Emperor of Sand’. Τρομερό groove, πολύ μελωδικά φωνητικά, catchy ρεφρέν και η γνωστή και μη εξαιρετέα πολυπλοκότητα που όσο περνάει ο καιρός γίνεται και πιο «εύπεπτη». Η συμβολή του ντράμερ Brann Dailor στα φωνητικά όλο και αυξάνεται (ήδη από το τελευταίο άλμπουμ) και αυτός ανταποκρίνεται τα μέγιστα σημειώνοντας αισθητή εξέλιξη. Το ίδιο κάνει και ο Brent Hinds, ο οποίος όμως έτσι και αλλιώς είχε πάντοτε μεγάλη συμμετοχή σε αυτό το κομμάτι.

Το EP ξεκινάει με το κομμάτι ‘North Side Star’ και η progressive αισθητική των Mastodon δεν αργεί να ξεδιπλωθεί. Έπειτα από τα εναρκτήρια υπνωτικά φωνητικά, το κομμάτι δομείται αριστοτεχνικά, γκρεμίζεται και ξαναχτίζεται, τα στιβαρά κιθαριστικά σόλο διαδέχονται το ένα το άλλο και οι Mastodon μας χαρίζουν ένα απ’ τα καλύτερα ρεφρέν της καριέρας τους. Κατά τον γράφοντα η κορυφαία στιγμή του EP.

Ακολουθεί το ‘Blue Walsh’. Δομικά πολύ απλούστερο, χωρίς όμως να στερείται έμπνευσης και δημιουργικότητας από πλευράς της μπάντας, με τον Brann Dailor, μάλιστα, να δείχνει για ακόμα μία φορά πόσο μελωδικά μπορεί να τραγουδήσει.

Το τρίτο κομμάτι είναι το ‘Toe To Toes’, που ήταν και ο πρώτος, και μοναδικός, προπομπός του ‘Cold Dark Place’ που ακούσαμε. Τρομερά catchy, με καθαρά -ως επί το πλείστον- φωνητικά και εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες, είναι η πιο radio-friendly στιγμή του EP και, φυσικά, η παραγωγή του ανήκει στον μεγάλο Brandon O’Brien που τόσα χρόνια έχει αφήσει το στίγμα του στη σύγχρονη μουσική. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι σε παραγωγή Nick Raskulinecz, ο οποίος έχει κάνει επίσης πολύ καλή δουλειά.

Το EP κλείνει με το ομώνυμο ‘Cold Dark Place’ που περιγράφει αυτό ακριβώς που λέει το όνομά του. Σκοτεινό, μυστηριώδες, αλλά πολύ πλούσιο σε ηχητικά ερεθίσματα, παρουσιάζει την πιο «ευαίσθητη» πλευρά των Mastodon. Η ροή του είναι πολύ προσεγμένη και στρωτή και καταφέρνει να παρασύρει τον ακροατή μαζί του, μέχρι το κιθαριστικό ξέσπασμα λίγο πριν το τέλος του, που κορυφώνει το κομμάτι.

Τελειώνοντας την ακρόαση, είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτά τα κομμάτια δεν χώρεσαν σε κάποιον από τους δύο προηγούμενους δίσκους των Mastodon, αφού δεν στερούνται δημιουργικότητας και ποικιλομορφίας σε σχέση με όσα συμπεριλήφθησαν σε αυτούς. Για την ιστορία, το ‘Toe To Toes’ δεν χώρεσε στο ‘Emperor of Sand’, ενώ τα υπόλοιπα έμειναν έξω από το ‘Once More ‘Round The Sun’.

Πάντως, είναι εμφανές (εδώ και καιρό) ότι η αμερικανική μπάντα έχει αλλάξει σελίδα. Η κατά μέτωπο sludgy επιθετικότητα έχει δώσει, ως επί το πλείστον, τη θέση της σε πιο μελωδικές συνθέσεις, πολύ πιο εθιστικά ρεφρέν και, γενικότερα, σε μία progressive αισθητική την οποία υπηρετούν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Έχουν την ικανότητα σε κάθε κυκλοφορία τους να προχωρούν τον ήχο τους μερικά βήματα παραπέρα, χωρίς όμως να κλείνουν την πόρτα στο παρελθόν τους και, το σημαντικότερο, χωρίς να απογοητεύουν.