Matt Bellamy γι’ αυτό είσαι κορυφαίος

Η αλήθεια είναι ότι εάν αυτήν την περίοδο αναζητήσουμε πραγματικούς rockstars στη μουσική, μάλλον θα απογοητευτούμε…

Η ροκ μουσική αλλάζει ή εξελίσσεται αν προτιμάτε, και μαζί με αυτήν και οι πρωταγωνιστές της, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει να μεμψιμοιρούμε και να αναπολούμε συνεχώς τις παλιές καλές εποχές.

Άλλωστε δεν υπάρχει ένα αόρατο χέρι που δίνει σαφείς εντολές και προσανατολισμό στους μουσικούς, ενώ για όσους αρνούνται να… ακολουθήσουν ή απλώς απολαμβάνουν την επιστροφή στα παλιά, ειδικά στις μέρες μας, τα άπαντα της ροκ είναι διαθέσιμα σε μερικά δευτερόλεπτα στα ηχεία μας.

Μέσα σε μία πολυδιάστατη σύγχρονη ροκ μουσική, λοιπόν, η οποία πλέον δανείζει την ταμπέλα της σε μπάντες από τους Rival Sons μέχρι τους Tame Impala, υπάρχει ένας τύπος που τουλάχιστον στα δικά μου μάτια ξεχωρίζει, όλα αυτά τα χρόνια που τον παρακολουθώ. Ένα γνήσιο μουσικό ταλέντο που ξεκίνησε με τους bandmates από το σχολείο και εξελίχθηκε σε μουσική ιδιοφυΐα.

Ένας σπουδαίος κιθαρίστας και πιανίστας, με εξωπραγματική φωνή και χάρισμα στο να γράφει διαχρονικές κομματάρες. Ένας frontman που μπορεί το ίδιο εύκολα να σε ξεσηκώσει με τις ροκιές του και να σε συγκινεί με τις μπαλάντες του.

Ένας ποιοτικός μουσικός με διάρκεια, που δεν επαναπαύεται αλλά πειραματίζεται αποδεδειγμένα από δίσκο σε δίσκο, ένας αγαπητός άνθρωπος με ήθος, σοβαρότητα στη δουλειά του και άφθονο χιούμορ και αυτοσαρκασμό στα παρασκήνια. Το όνομά του, Matthew Bellamy.

Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, θεωρώ πως ο frontman των Muse μπορεί να θεωρηθεί ένας από τους κορυφαίους (αν όχι ο κορυφαίος) σύγχρονους rockstars. Ένας νέου τύπου rockstar που είναι τόσο cool που εύκολα καταρρίπτει και κάνει να δείχνει παρωχημένο το πακέτο του παλιού ροκά που ερχόταν μαζί με αλητεία, ναρκωτικά, δηλώσεις, τσακωμούς και πολλές ερωμένες.

Φυσικά, ο καλύτερος τρόπος για να εκτιμήσει κανείς το ταλέντο του Matt, είναι να ρίξει μία ματιά σε όσα έχει καταφέρει με τους Muse.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Matthew Bellamy γεννήθηκε στο Cambridge, στις 9 Ιουνίου του 1978, και από πολύ νωρίς έδειξε το μουσικό του χάρισμα, παίζοντας πιάνο από τα 6 του και κιθάρα από τα 11.

Ο πατέρας του Matt, George Bellamy, ήταν κιθαρίστας στους The Tornados, της πρώτης βρετανικής μπάντας που ανέβηκε στην κορυφή των charts στις Η.Π.Α., με το κομμάτι ‘Telstar’ (Το ‘Knights of Cydonia’ και το κλιπ του θεωρούνται ο φόρος τιμής του Matt, σε αυτό το κομμάτι). Οπότε ξέρετε… Το γονίδιο προϋπήρχε, απλώς έψαχνε χώρο και χρόνο για να εκφραστεί.

Μετακομίζοντας στο Devon, ο Matt γνωρίζει στο σχολείο πρώτα τον Dom (Dominic Howard/ντράμερ) και μετέπειτα τον Chris (Chris Wolstenholme/μπάσο, φωνητικά). Ο πρώτος μεγάλος σταθμός της πορείας των Muse, έρχεται εκείνη ακριβώς την περίοδο (1994), όταν και κερδίζουν στο Battle Of The Bands, έστω κι αν το έκαναν με το όνομα Rocket Baby Dolls.

Τότε, οι Muse κατάλαβαν πως έπρεπε να πάρουν ακόμα πιο σοβαρά την μπάντα τους και να κυνηγήσουν το όνειρό τους. Σημείο-κλειδί, η απόφαση του Matt να αλλάξει το όνομά τους στο πιο επαγγελματικό και επιβλητικό Muse, ένα όνομα που το συγκρότημα υπερασπίστηκε, αρνούμενο τα 50.000 δολάρια που τους προσέφερε η Celine Dion για να ονομάσει έτσι ένα show της στο Las Vegas. Όπως δήλωσε τότε ο Matt:

Δεν θέλουμε ο κόσμος να νομίζει πως είμαστε η backing μπάντα της Celine Dion…

Το πρώτο άλμπουμ των Muse, το ‘Showbiz’, έρχεται τον Οκτώβρη του 1999. Ένας δίσκος που ναι μεν εκτιμήθηκε περισσότερο όταν οι Muse μεγάλωσαν, αλλά είχε μέσα του αυτό το “Ήρθα για να μείνω…”.

Αν και πιτσιρικάδες, οι Muse έδειξαν ότι δεν αστειεύονται, με ένα πολυδιάστατο alternative rock ντεμπούτο. Με το εύρος και την αγωνία της φωνής του Matt να τους οδηγεί εκ του ασφαλούς, κάτι που που δεν πέρασε απαρατήρητο, και με το όλο ύφος του άλμπουμ, αναπόφευκτα ήρθαν αμέσως συγκρίσεις με τους Radiohead.

Ένας πολλά υποσχόμενος δίσκος που στην ουσία αποτέλεσε μία διαλογή των καλύτερων τραγουδιών που είχε στη συλλογή του ο Matt μέχρι τότε και που γέννησε tracks τα οποία οι fans των Muse ζητούν να ακούσουν σε κάθε τους live μέχρι και σήμερα.

Όταν ένα άλμπουμ έχει το μεγαλεπήβολο όνομα ‘Origin of Symmetry’ και ξεκινάει με το ‘New Born’, σε προετοιμάζει για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα.

Φυσικά αναφερόμαστε, στη δεύτερη δισκογραφική δουλειά των Muse, η οποία έσκασε το καλοκαίρι του 2001 και καταγράφεται ως η πρώτη εμπορική επιτυχία της τριάδας, αν και δεν κυκλοφόρησε στην Αμερική, καθώς η δισκογραφική τους (και για αυτό μετέπειτα αποχώρησαν από αυτήν) έκρινε πως οι ψεύτικες του Matt δεν έκαναν τα κομμάτια φιλικά προς το ραδιόφωνο (You fools…).

Όπως και ο τίτλος του, το θέμα του δίσκου είναι εμπνευσμένο από ένα βιβλίο του θεωρητικού φυσικού, Michio Kaku, με θέμα τον εναρμονισμό των διαστάσεων και των δυνάμεων του σύμπαντος. Όπως δηλώνει ο εμπνευστής αυτού του concept, Matt Bellamy:

Όλοι γράφουν για την προέλευση της ζωής, τώρα θα αρχίσουν να μελετούν την προέλευση της συμμετρίας.

Υπάρχει μία σταθερότητα στο σύμπαν και το να βρούμε από πού προέρχεται θα είναι σαν να βρίσκουμε αν υπάρχει ο Θεός…

Σε αυτό το άλμπουμ, το συγκρότημα ουσιαστικά εξελίχθηκε μουσικά και στιχουργικά, παρουσιάζοντας μία εξαιρετική tracklist με πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις, έναν πιο απελευθερωμένο Matt φωνητικά και έναν λιγάκι πιο βαρύ ροκ ήχο.

Άλλωστε το ‘Origin of Symmetry’ περιέχει μερικά από τα καλύτερα ριφάκια της δισκογραφίας τους (‘New Born’, ‘Plug In Baby’, ‘Bliss’, ‘Citizen Erased’, ‘Micro Cuts’).

Οι Muse συνέχισαν να κυκλοφορούν άλμπουμ ανά δύο χρόνια και το 2003 επιστρέφουν για να μας εξαγνίσουν με το ‘Absolution’.

Έναν δίσκο που φανέρωσε με τον καλύτερο τρόπο το ότι οι Muse και ο Matt Bellamy βρίσκονταν σε ανοδική πορεία και απλώς όλοι περίμεναν να δουν μέχρι πού μπορούν να φτάσουν.

Το τρίτο τους άλμπουμ είναι ακόμα πιο συμπαγές, πιο σκοτεινό, και παράλληλα πιο επικό και θριαμβευτικό εισάγοντας ορχήστρες και symphonic rock, ενώ στιχουργικά εξερευνεί νέα μονοπάτια, με τον Matt Bellamy να εμπνέεται από θεολογικά θέματα όπως το τέλος του κόσμου.

Μόνο αγάπη για κομμάτια όπως τα ‘Time Is Running Out’, ‘Stockholm Syndrome’ και ‘Hysteria’.

Ένα περιστατικό που αξίζει να υπενθυμίσουμε είναι αυτό που συνέβη το 2004, όταν οι Muse ήταν headliners στο Glastonbury (την πρώτη από τις μέχρι τώρα τρεις φορές). Ο πατέρας του Dom βρέθηκε στο live και απόλαυσε τους Muse, αλλά λίγη ώρα μετά από την εμφάνισή τους πέθανε ξαφνικά από έμφραγμα.

Ίσως αυτή η τραγική στιγμή να έφερε ακόμα πιο κοντά τους bandmates που έχουν πλέον περάσει περισσότερα από τα μισά χρόνια της ζωής τους μαζί.

Όπως θυμάται ο Matt:

Ήταν το μεγαλύτερο αίσθημα ικανοποίησης που είχαμε ποτέ, κατεβαίνοντας από τη σκηνή.

Ήταν σχεδόν σουρεαλιστικό το ότι μία ώρα αργότερα, πέθανε ο πατέρας του Dom.

Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε.

Περάσαμε μία βδομάδα, στηρίζοντας τον Dom.

Νομίζω πως ήταν χαρούμενος που τουλάχιστον ο πατέρας του πρόλαβε να τον δει σε αυτό που πιθανόν ήταν η καλύτερη στιγμή μας μέχρι τότε.

2006 και οι Muse σπάνε την παράδοση της κυκλοφορίας των άλμπουμ τους σε μονές χρονιές και ξεκινούν να κυκλοφορούν νέα δουλειά ανά τρία χρόνια.

Το ‘Black Holes and Revelations’ (στίχος από το κομμάτι ‘Starlight’) είναι το πιο πολιτικοποιημένο άλμπουμ των Muse μαζί με το ‘Drones’.

Πραγματεύεται την διαφθορά και την επανάσταση (με χαρακτηριστικά κομμάτια τα ‘Take a Bow’, ‘Exo-Politics’ και ‘Assassin’) αλλά και θέματα από την επιστημονική φαντασία και τις θεωρίες συνωμοσίας, τα αγαπημένα θέματα του Matt που αφήνουν το ταλέντο του να ρέει ανεξέλεγκτο:

Το άγνωστο γενικά, είναι ένα θέμα που διεγείρει τη φαντασία μου.

Στο μεγαλειώδες tour που ακολούθησε την κυκλοφορία του τέταρτου δίσκου τους, οι Muse ηχογράφησαν και το live album ‘HAARP’ το οποίο κυκλοφόρησαν και σε DVD.

Οι ηχογραφήσεις και το γύρισμα έγιναν σε μία επικών διαστάσεων διπλή συναυλία στο Wembley, το 2007, και από το ανατριχιαστικό intro και την επική είσοδο των Muse στην αρένα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, το ‘HAARP’ είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό και σίγουρα η μεγαλύτερη συναυλιακή στιγμή στην ιστορία της βρετανικής μπάντας, μαζί με το live στη Ρώμη.

Έγκλημα αν είσαι fan των Muse και δεν το έχεις δει και τέλεια ευκαιρία για να τους γνωρίσεις ακόμα καλύτερα αν απλώς τους ακούς. Περιττό να πούμε πως ο Matt, για ακόμη μια φορά, δίνει ρέστα σε φωνή, κιθάρα, πιάνο και σκηνική παρουσία.

Την αμέσως επόμενη χρονιά (2008), οι Muse βραβεύτηκαν από το Πανεπιστήμιο του Plymouth και τους απονεμήθηκε επίτιμο διδακτορικό για την προσφορά τους στη μουσική.

Πέμπτος σταθμός στην πλούσια δισκογραφική πορεία των Muse, με το ‘The Resistance’ του 2009. Εδώ ο Matt μας υπενθυμίζει ξανά το σπάνιο ταλέντο του ως συνθέτης.

Οι Muse, μεταξύ άλλων, μας παρουσίασαν το τριμερές ‘Exogenesis’, μία μαγευτική και ταυτόχρονα αγωνιώδη συμφωνία διάρκειας 13 λεπτών στην οποία δούλεψαν 40 μουσικοί, ένα αποκύημα της μουσικής διάνοιας που ακούει στο όνομα Matt Bellamy.

Το κομμάτι, όπως και ολόκληρο το άλμπουμ, εκθειάστηκαν για την ιδιαιτερότητα και την ομορφιά τους.

Συνολικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως το ‘The Resistance’ είναι το πιο αντισυμβατικό και φιλόδοξο άλμπουμ των Muse, παρουσιάζοντας μια ακόμη διαφορετική πλευρά τους με ακόμα πιο έντονες τις επιρροές από την κλασική μουσική.

Ένας δίσκος πολύ προσεχτικά φιλοτεχνημένος με τη δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζει το συγκρότημα. Highlights τα ‘Uprising’, ‘Resistance’ και ‘Undisclosed Desires’, ενώ ο Brian May των Queen που είναι fan των Muse, χαρακτήρισε το ‘United States of Eurasia’ απλώς «υπέροχο».

2010 και οι Muse κυκλοφορούν το ‘Neutron Star Collision (Love Is Forever)’ για το soundtrack του ‘The Twilight Saga: Eclipse’. Αν μη τι άλλο μεγάλη τιμή η παρουσία των Muse στο soundtrack με ένα πολύ συμπαθητικό κομμάτι, για μία πολύ μέτρια σειρά ταινιών…

Μία στάση πριν το τέλος της σύντομης αναδρομής μας στους δίσκους των Muse, κατεβαίνουμε στο 2012 και στο ‘The 2nd Law’ – τίτλος αναφερόμενος στον 2ο νόμο της Θερμοδυναμικής ο οποίος αναλύεται στα δύο tracks με τα οποία κλείνει το άλμπουμ (‘Unsustainable’ και ‘Isolated System’).

Και μπορεί ο Matt αστειευόμενος να περιέγραψε τον δίσκο (πριν κυκλοφορήσει) στο Twitter του ως christian gangsta rap jazz odyssey, with some ambient rebellious dubstep and face-melting metal flamenco cowboy psychedelia, ωστόσο αυτό που ακούσαμε από τους Muse όντως δεν είναι τόσο συμπαγές σαν άλμπουμ, όσο μας είχαν συνηθίσει μέχρι τότε.

Από τη μία πλευρά η πομπώδης και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα με κομμάτια όπως τα ‘Madness’ και ‘Supremacy’, από την άλλη η funk διάθεση στο ‘Panic Station’ και από μία άλλη η “ηλεκτρονική”συνεισφορά των Nero και Skrillex στο άλμπουμ.

Παράλληλα, o συγκεκριμένο δίσκος, έδωσε μεγαλύτερο βήμα στον Chris Wolstenholme ο οποίος έγραψε και ερμήνευσε τα κομμάτια ‘Save Me’ και ‘Liquid State’, εμπνευσμένος από την απεξάρτησή του από το αλκοόλ.

Παρόλα αυτά, μιλάμε για τους Muse και πολλά από τα κομμάτια του άλμπουμ είναι, ένα προς ένα, εξαιρετικά.

2013, και οι Muse κυκλοφορούν ένα ακόμα live album: Το ‘Live at Rome Olympic Stadium’, το οποίο μάλιστα προβλήθηκε σε επιλεγμένους κινηματογράφους, σε 20 πόλεις του κόσμου.

Όπως και το ‘HAARP’, αυτή η εξαιρετική συναυλία των Muse στην ιταλική πρωτεύουσα αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τη θριαμβευτική ολοκλήρωση της δεύτερης φάσης της καριέρας των Matt Bellamy, Dominic Howard και Chris Wolstenholme.

Μιλάμε για ένα concept album στο οποίο οι Muse επικεντρώθηκαν και πάλι στο sci-fi και στα πολιτικά δρώμενα, χρησιμοποιώντας τα drones ως συμβολισμό. Όπως λέει ο Matt:

Για μένα, τα drones είναι μία μεταφορά. Ο κόσμος μας κυβερνάται από drones που χρησιμοποιούν drones για να μας μετατρέψουν όλους σε drones.

Το άλμπουμ είναι το ταξίδι ενός ανθρώπου από την εγκατάλειψή του και το χαμό της ελπίδας, την κατήχησή του από το σύστημα για να γίνει ανθρώπινο drone μέχρι και την τελική εξέγερση και απελευθέρωση από αυτούς που τον καταπιέζουν.

Ενώ αν ψάξουμε πίσω από τα κομμάτια του ‘Drones’, θα δούμε ότι εκτός από την απανθρωποποίηση, θίγονται και θέματα Οικολογίας και σενάρια Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Όσον αφορά τον ήχο τους, οι Muse επέστρεψαν στις ρίζες τους και απέβαλαν τα πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία για να λυθούν τα χέρια τους στις ζωντανές εκτελέσεις των νέων τραγουδιών τους.

Κάπου εδώ θα μπορούσα να σας αναφέρω τις δεκάδες διακρίσεις που έχουν κερδίσει οι Muse στην καριέρα τους, από τα βραβεία Grammy μέχρι τις λίστες με κορυφαία κομμάτια και άλμπουμ στις οποίες περιλαμβάνονται, αλλά δεν θέλω να σας κουράσω με νούμερα και ημερομηνίες.

Ένα κουλό, προσωπικό ρεκόρ του Matt το οποίο θα ήθελα μόνο να αναφέρω και που ίσως να μην γνωρίζατε, είναι οι 140 κιθάρες τις οποίες έσπασε το 2004 για την περιοδεία του ‘Absolution’, και οι οποίες του εξασφάλισαν μία θέση στο βιβλίο Guinness.

Όπως καταλαβαίνετε για τον Matt και τους Muse θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες. Από όλα τα παραπάνω και παρακολουθώντας στενά τους Muse όλα αυτά τα χρόνια, θεωρώ πως ο Matt Bellamy έχει δικαιωματικά κερδίσει τη θέση του στο πάνθεον της σύγχρονης μουσικής, όπως φυσικά και οι Muse σαν συγκρότημα. Και μία μικρή αλλά σημαντική υποσημείωση:

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Matt Bellamy δεν είναι απλώς ο τραγουδιστής των Muse. Είναι ο μουσικός, ο εγκέφαλος, η κινητήριος δύναμη και ο άνθρωπος από το κεφάλι του οποίου γεννήθηκαν σχεδόν όλα τα κομμάτια της αξιοζήλευτης και πολύ όμορφα μοιρασμένης δισκογραφίας τους, αφού σε κάθε άλμπουμ των Muse βρίσκουμε μικρούς και μεγάλους θησαυρούς, κάποιους από τους οποίους θυμηθήκαμε παραπάνω.

Είναι, λοιπόν, ο Matt Bellamy ένας κορυφαίος σύγχρονος rockstar; Ναι, νομίζω πως δικαιωματικά είναι.

Γιατί ξεκίνησε από το The Battle of the Bands το 1994 και τώρα γεμίζει για πλάκα το Wembley και ηγείται μίας εκ των πιο κερδοφόρων tour του πλανήτη, έχοντας ακριβώς το ίδιο αγνό χαμόγελο (αυτό) στο πρόσωπό του.

Γιατί δεν στάθηκε στο απαράμιλλο και αδιαπραγμάτευτο ταλέντο του, δεν επαναπαύτηκε, δούλεψε και πειραματίστηκε και συνεχίζει να το κάνει. Γιατί αυτός και οι Muse αποτύπωσαν στη μουσική τους με τον καλύτερο τρόπο τις επιρροές τους από τους David Bowie, Led Zeppelin, Queen, Depeche Mode και Rage Against The Machine.

Γιατί έπαιξε ακομπλεξάριστα με την εικόνα του (567 διαφορετικά κουρέματα και εμφανίσεις σαν κι αυτές), δεν προκάλεσε με δηλώσεις του και δεν πούλησε ποτέ την προσωπική του ζωή (ενώ θα μπορούσε).

Γιατί όποτε τον ακούς, σου τρυπάει το μυαλό με τη φωνή του, σε ηλεκτρίζει με την κιθάρα του και μιλάει στην καρδιά σου με το πιάνο του.