Metallica – Ride the Lightning: Η αστραπή που δεν σβήνει

Όλοι έχουν ένα λόγο να λατρεύουν ή να μισούν τους Metallica, λόγοι που συχνά αλληλοεπικαλύπτονται και συγκρούονται.

Το ‘Metallica’ (λαϊκιστί ‘Black Album’) έχει αγαπημένα τραγούδια πολλών που, αν ερωτηθούν, σίγουρα δεν θα αυτοπροσδιοριστούν ως metalheads, και για τα ίδια τραγούδια συχνά συγκεντρώνει τα πυρά των πιο «αγνών» μεταλάδων, που το θεωρούν μια μουσική εξέλιξη κατευθυνόμενη από το ραδιόφωνο και τις πωλήσεις.

Το ‘Master of Puppets’ είναι ένα metal μνημείο, δίσκος που ο μέσος οπαδός του σκληρού ήχου ενδεχομένως έχει σε χρυσή κορνίζα, αλλά που για πολλούς σκληροπυρηνικούς με κατ’εξοχήν πιο thrash γούστα, είναι το πρώτο, καίριο βήμα σε μια καθοδική πορεία που οδήγησε τους Metallica μακριά από το είδος που οι ίδιοι βοήθησαν να δημιουργηθεί και στη συνέχεια παράτησαν.

Ας μη μιλήσουμε για την πόλωση γύρω από το ‘…and Justice for All’ ή ακόμα χειρότερα γύρω από τις κυκλοφορίες της ‘Load’ εποχής.

Πόσο αμφιλεγόμενο μπορεί να γίνει ένα σχήμα… Ίσως μια βόλτα πιο κοντά στις απαρχές να δώσει κάτι λιγότερο διχαστικό.

Φεβρουάριος του 1984. Οι Metallica έχουν κυκλοφορήσει μερικούς μήνες πριν το ‘Kill ‘Em All’. Βρίσκονται στην πρώτη γραμμή ενός νέου κινήματος, από τους ιδρυτές μιας πιο ακραίας πτυχής μιας ήδη ακραίας μουσικής.

Στόχος τους είναι η κορυφή. Να φτάσουν όσο πιο ψηλά μπορούν. Χρειάζεται ένας δεύτερος δίσκος, και σύντομα. Ένας δίσκος που θα ξεπεράσει τον πρώτο, που θα δείξει στον κόσμο ότι το συγκρότημα δεν είναι απλά μια παρέα νεαρών που γρατζουνάνε βίαια κιθάρες.

Είναι επιτέλους η στιγμή του Cliff Burton να λάμψει. Το ‘Kill ‘Em All’ ήταν γρήγορο και επιθετικό, αλλά και μονοδιάστατο, προϊόν μιας συμμορίας με πολύ λίγες μουσικές γνώσεις και καμία διάθεση για στιχουργικό ή μελωδικό βάθος. Δυνατό, αλλά ακατέργαστο. Ο μπασίστας ωστόσο, δεν είναι σαν τους bandmates του.

Ξέρει μουσική, είναι διαβασμένος, έχει τις λογοτεχνικές του προτιμήσεις και τις φιλοσοφικές ανησυχίες του. Και αυτά ανοίγουν νέους δρόμους στους Metallica.

Η μουσική που είχε γράψει ο Dave Mustaine παλιότερα επεκτείνεται, ιδέες πέφτουν στο τραπέζι, τα μέλη εξελίσσονται ως μουσικοί. Το στούντιο, η διαδικασία ηχογράφησης, η νεοαποκτηθείσα θεωρία, όλα αυτά είναι καινούργιες εμπειρίες για την μπάντα, εμπειρίες που θα οδηγήσουν σε κάτι πέρα από το ‘Kill ‘Em All’.

27 Ιουνίου 1984. Στα ράφια των δισκάδικων εμφανίζεται το δεύτερο συνθετικό πόνημα των Metallica. Λέγεται ‘Ride the Lightning’, και θα τους κάνει μεγάλους.

Οι Metallica του ‘Ride the Lightning’ δεν κερδίζουν Νόμπελ Λογοτεχνίας για το βάθος των στίχων τους, ούτε πρόκειται να απειλήσουν σύντομα τον Μπετόβεν με το θεωρητικό τους επίπεδο. Αλλά αυτό δεν εμποδίζει το δίσκο από το να είναι καινοτόμος.

Η thrash είναι εκεί, αλλά δεν ντύνεται πλέον συνέχεια με τα ίδια ρούχα. Η μπάντα δεν παίζει μόνο γρήγορα πια.

Ρίχνει τους τόνους, βαραίνει την ατμόσφαιρα, έχει πιο περίπλοκες συνθέσεις, πραγματεύεται, έστω και μέσω πιο αφελών ή απλοϊκών στίχων, βαθύτερα θέματα από ξύλο, θάνατο και άλλο ξύλο.

Εδώ υπάρχει πόλεμος, το νομικό σύστημα, τιμωρία από τους ουρανούς και οι τρόμοι του Lovecraft.

Το ‘Fight Fire With Fire’ συνυπάρχει με το ‘For Whom the Bell Tolls’ και το ‘Creeping Death’ με το ‘Fade to Black’.

H καθαρόαιμη, επιθετική thrash metal βροντοφωνάζει και διαλαλεί την παρουσία της, ενώ από δίπλα υψώνει περήφανα το ανάστημά της μια power μπαλάντα… ή μήπως είναι και αυτό thrash; Συμβαδίζουν οι έννοιες; Στο ‘Ride the Lightning’ η απάντηση είναι ναι.

Το ‘Ride the Lightning’ δεν είναι αριστούργημα μουσικής τεχνικής, αλλά είναι δισκάρα. Είναι ένα τεράστιο άλμα για τους Metallica, που πλέον κατοχυρώνονται ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της δεκαετίας, πρωτοπόροι της metal και του thrash παρακλαδιού της, που ήρθε για να μείνει.

Ανάμεσα στην ακατέργαστη ωμότητα του ‘Kill ‘Em All’ και την πιο μελωδική πλευρά που αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία της στο ‘Master of Puppets’, το ‘Ride the Lightning’ βρίσκει μια ισορροπία που καταφέρνει να αφήσει ευχαριστημένους σχεδόν τους πάντες.

Εδώ δεν υπάρχουν διχασμοί και διαφωνίες, κουβέντες περί ξεπουλήματος και αιχμηρές κριτικές. Εδώ τα βρίσκουν όλοι. Ειδικά για τους thrashers, είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος των Metallica, ενώ τραγούδια του θα βρουν το δρόμο στα χείλη οπαδών κάθε είδους και άποψης.

Αν το ‘Master of Puppets’ τους έστειλε στην κορυφή και το ‘Black Album’ επέκτεινε το κοινό και την επιρροή τους πέρα από τα όρια του metal, το ‘Ride the Lightning’ είναι για τους Metallica ο δίσκος που τους ωρίμασε, που τους έφερε στο προσκήνιο, που τους έδειξε ότι αν ήθελαν, ο κόσμος θα μπορούσε να γίνει δικός τους.

Το μέλλον τους δικαίωσε. Όπως και αν το δει κανείς, οι Metallica έγιναν τεράστιοι. Και το σημείο καμπής είναι εδώ, μια καλοκαιρινή μέρα του 1984.

Metallica – Ride The Lightning: Η ιστορία πίσω από κάθε κομμάτι