Αν ένα πράγμα μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι το ότι η Αγγλία είναι μεγάλη μουσικομάνα και δε θα σταματήσει ποτέ να μας ενθουσιάζει με νέους μουσικούς που θα έχουν κάτι νέο να προσφέρουν στο -χιλιοταλαιπωρημένο από τα σημερινά mainstream ακούσματα- αυτί μας. Ε, για να μη σου τα πολυλογώ, οι Wolf Alice πρόκειται να αποτελέσουν μια όαση ηρεμίας, σκοτεινιάς, ψυχεδέλειας και φρεσκάδας, στους fans της alternative και indie rock, και γιατί όχι και σ’ αυτούς που ακούνε σκυλάδικα. Έλα, ντάξει, πλάκα κάνω, γι’ αυτούς δεν υπάρχει σωτηρία.
Μεγάλο πράγμα η υπομονή. Και οι Wolf Alice την είχαν. Από το 2012, όταν και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single, δημιουργούσαν βήμα-βήμα το hype γύρω από το όνομά τους με την κυκλοφορία διαφόρων singles και EPs, το οποίο κορυφώθηκε στις 22 Ιουνίου, με την κυκλοφορία του πρώτου τους ολοκληρωμένου δίσκου, με τίτλο ‘My Love Is Cool’.
Η ιδιαιτερότητα του ακούσματος, η σκοτεινιά και τα γυναικεία φωνητικά είναι σίγουρα μερικές από τις attraction του δίσκου. Γι’ αυτόν το λόγο, είναι ο δίσκος του μήνα Ιουλίου (έστω και αργοπορημένα λόγω των όσων συνέβαιναν αυτό το διάστημα στη χώρα μας) για το StraightOnMusic.
Ξεκίνημα με το ατμοσφαιρικό, low-tempo ‘Turn To Dust’, με λίγα λόγια, πολλή μελωδία, έντονο ηλεκτρονικό στοιχείο και ελάχιστα -αν όχι ανύπαρκτα- σκαμπανεβάσματα, χωρίς αυτό να αποτελεί αρνητικό στοιχείο.
Το tempo ανεβαίνει στο επόμενο κομμάτι, ‘Bros’, το οποίο φέρνει στο μυαλό μια γλυκιά ’80s-’90s ανάμνηση, θυμίζοντάς μου προσωπικά κάτι από Cranberries, σε μια πιο σύγχρονη έκδοση. Τα φωνητικά είναι άψογα, σε ταξιδεύουν, και το τραγούδι είναι πολύ “δεμένο”, με την μπάντα να κάνει πολύ καλή δουλειά στο background, προσφέροντας μια υπέροχη μελωδία.
Μια μεγάλη instrumental εισαγωγή είναι ο τρόπος που ξεκινάει το επόμενο κομμάτι, με τίτλο ‘Your Loves Whore’. Με ανεβαστικό ρεφραίν έρχεται να ανεβάσει λίγο τους τόνους του άλμπουμ, ενώ δε θα μπορούσα να παραλείψω την υπέροχη μπασογραμμή που συνοδεύει και υποστηρίζει τη φωνή της Ellie Rowsell. Το κλείσιμο του κομματιού, είναι πολύ old school, θυμίζει έντονα grunge και μας προετοιμάζει για το επόμενο κομμάτι.
Το ‘You ‘re A Germ’, αν και ξεκινά ήρεμα, δίνοντάς σου την αίσθηση ότι “πάει χαμένο” το σκληρό, κιθαριστικό κλείσιμο του προηγούμενου κομματιού, συνεχίζει πιο δυναμικά, αποτελώντας το πιο ροκ κομμάτι του δίσκου μέχρι στιγμής. Ωραίο και “φωναχτό” ρεφραίν, σωστή “προετοιμασία” στα κουπλέ και το αποτέλεσμα αρκετά καλό, αν και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα λίγο περισσότερο “δέσιμο” στην αρχή του ρεφραίν, το οποίο μπαίνει κάπως απότομα.
Ακολουθεί το ‘Lisbon’, με ενδιαφέρουσα εισαγωγή αλλά όχι τόσο καλή συνέχεια. Γενικά, δε με τράβηξε και τόσο πολύ σαν κομμάτι, το βρήκα λίγο αδιάφορο και συνηθισμένο. Ωστόσο, θα ήταν ωραίο για ένα χαλαρό απογευματάκι, με καφεδάκι και χαλαρή κουβεντούλα, όπως όλος ο δίσκος άλλωστε.
Οι περίεργοι και κάπως ιδιαίτεροι ήχοι αποτελούν ένα σταθερό χαρακτηριστικό των Wolf Alice, κάτι που επιβεβαιώνεται και από το επόμενο κομμάτι του δίσκου, ‘Silk’. Κάτι μεταξύ καταιγίδας και θορύβου είναι το εισαγωγικό εφέ, ενώ ο βαθύς -σαν παραμορφωμένος- ήχος είναι αυτός που επικρατεί στο τραγούδι, χαρίζοντάς του μια σκοτεινιά, που σε συνδυασμό με τα υπέροχα φωνητικά και την πολύ καλή δουλειά στη μουσική, δίνουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου. Ένα παράπονο έχω: Θα ήθελα ένα “ξέσπασμα” στο κομμάτι, να ανέβει η ένταση ξαφνικά και να βγει όλη η συσσωρευμένη ένταση.
Επόμενο κομμάτι, το ‘Freazy’. Πολύ ωραίο, χαλαρωτικό, ταξιδιάρικο, λίγο πιο εύθυμο από τα προηγούμενα, σίγουρα ένα από τα πιο ευχάριστα του δίσκου. Με πολύ ωραία δεύτερα φωνητικά μην ξεχάσω να πω.
Ροκ, καθαρό ροκ στο επόμενο κομμάτι, με τίτλο ‘Giant Peach’. Μεγάλη εισαγωγή, αγριεμένη κιθάρα -μου θύμισε λίγο Soundgarden-, δυνατό μπάσο, πιο σκληρά ντραμς και φωνητικά με πολλή ένταση και μια καταπληκτική κραυγή-λύτρωση για τη συσσωρευμένη ένταση που λέγαμε προηγουμένως.
Και κάπου εδώ, τα φωνητικά για το ‘Swallowtail’ αναλαμβάνει ο Joff Oddie (με μεγάλη επιτυχία), για ένα ήρεμο και λιτό τραγούδι, χωρίς καθόλου ηλεκτρική κιθάρα στην αρχή, από το οποίο απουσιάζουν και τα ντραμς καθ’ όλη τη διάρκεια.
Φουτουριστικά ξεκινάει το επόμενο κομμάτι του δίσκου, με τίτλο ‘Soapy Water’, με την Ellie Rowsell να επιστρέφει στα φωνητικά. Το κομμάτι είναι ήρεμο, χωρίς αυξομειώσεις στην ένταση και δε θα μπορούσα να πω πως με ενθουσίασε.
Ακριβώς το αντίθετο ισχύει για το ‘Fluffy’ που ακολουθεί και έρχεται με δύναμη, ένταση, αυξομειώσεις ρυθμού και ωραία ξεσπάσματα. Βαριά κιθάρα και μπάσο, τρομερά φωνητικά και ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου είναι γεγονός. Αληθινό ροκ, τα λόγια είναι περιττά. Απολαύστε.
Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το ‘The Wonderwhy’. Θα το χαρακτήριζα ως πολύ καλή επιλογή να κλείσουν το δίσκο τους οι Wolf Alice, αφού είναι ένα ήρεμο κομμάτι, αρκετά ιδιαίτερο, ντυμένο με πλήθος διαφορετικών ήχων καθ’ όλη τη διάρκειά του, αλλαγές στο ρυθμό και την ένταση και γενικά πολλή φαντασία και δημιουργικότητα. Αντιπροσωπευτικός, δηλαδή, όλης της δουλειάς που έχει προηγηθεί.
Να πούμε σε αυτό το σημείο, ότι στην αμερικανική έκδοση του δίσκου, συμπεριλαμβάνεται στο No.4 το κομμάτι ‘Moaning Lisa Smile’, το οποίο είναι εξαιρετικό και με πολλή ενέργεια. Κρίμα που δεν κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο. Απολαύστε:
Το ντεμπούτο των Wolf Alice είναι κάτι παραπάνω από ελπιδοφόρο. Η έμπνευση δε φαίνεται επ’ ουδενί να λείπει από τα μέλη της μπάντας, η ιδιαιτερότητα είναι έκδηλη -και εξαιρετικά ευχάριστη στα αυτιά μας- και ήδη περιμένουμε την επόμενη δουλειά τους. Στο δίσκο βρίσκονται ορισμένα πολύ ωραία κομμάτια, ενώ αν άλλαζα κάτι, αυτό θα ήταν λίγη περισσότερη ένταση σε ορισμένες στιγμές, αν και αυτό είναι απλά μια προσωπική άποψη.
Highlights: ‘Giant Peach’, ‘Fluffy’, ‘Moaning Lisa Smile’ (αμερικανική έκδοση μόνο).
