Λένε πως ο χρόνος μπορεί να γιατρέψει τα πάντα και ακόμα κι αν η απώλεια ενός παιδιού είναι από τους μεγαλύτερους πόνους που μπορεί ένας άνθρωπος να βιώσει, φαίνεται πως ο Nick Cave αρχίζει να κάνει τα πρώτα δειλά του βήματα προς την αποδοχή του θανάτου του γιου του. Το ότι ο Αυστραλός δημιουργός αρχίζει να ξεπερνά το στάδιο του θρήνου φαίνεται αφενός από το ότι βγαίνει στην πρώτη του περιοδεία με τους Bad Seeds του μετά από το μοιραίο γεγονός που έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 2015 και αφετέρου από το ότι προσπαθεί να μιλά ανοιχτά πλέον για αυτό.
Αφορμή για να μοιραστεί τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, ήταν η συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στον Guardian και κατά την οποία ο Cave έκανε το πρώτο του ουσιαστικό άνοιγμα για το τι συνέβη μέσα του έκτοτε. Ας δούμε κάποια από τα σημαντικότερα σημεία:
Θα πρέπει να μιλήσουμε για τον Arthur, έτσι; Νιώθω πως έχω τόσα να πω για αυτόν, αλλά φοβάμαι να μιλήσω. Σου συμβαίνει αυτό και δεν υπάρχει τρόπος να το διαχειριστείς. Απλά γεμίζει όλο τον χώρο μέσα σου, το σώμα σου. Είναι σωματικό. Το νιώθεις όταν πιέζεις το εσωτερικό των δακτύλων σου. Δεν υπάρχει χώρος για την πολυτέλεια της δημιουργίας.
Και συνέχισε:
Έγραψα πολλά κομμάτια μετά τον θάνατο του Arthur αλλά ένιωθα πως ήταν μια προδοσία για το τι περνούσαμε όλοι εκείνη την περίοδο ή ακόμα χειρότερα μια προδοσία στον ίδιο τον Arthur. Πίστευα πως δεν διέθεταν το απαιτούμενο συναισθηματικό βάθος και τα έσκισα. Υπάρχουν ακόμα στο μυαλό μου, αλλά τώρα γράφω νέα πράγματα. Πολλά νέα πράγματα.
Στη συνέχεια, η συζήτηση έμοιαζε αδύνατο να σταματήσει να περιστρέφεται γύρω από την απώλειά του:
Οι άνθρωποι σου λένε πως δεν μπορούν να φανταστούν πώς είναι να χάνεις το παιδί σου, αλλά βασικά μπορούν. Μπορούν πολύ καλά να φανταστούν πώς είναι. Πολλά λέγονται για τον θρήνο. Κυρίως όμως γενικότητες που ισχυρίζονται πως τον περνάς μόνος. Προσωπικά θεωρώ πως δεν είναι έτσι. Λάβαμε πολλά όμορφα συναισθήματα από ανθρώπους που δε γνωρίζαμε, κυρίως μέσω των social media. Από ανθρώπους που τους άρεσε η μουσική μου και αποφάσισαν να επικοινωνήσουν. Ήταν εκπληκτικό αυτό που συνέβη.
Αρχικά πίστευα πως είναι αδύνατο να το κάνεις δημοσίως, γιατί ένιωσα την ανάγκη να κρυφτώ. Όμως το ότι πιεστήκαμε να θρηνήσουμε ανοιχτά μας έσωσε. Φυσικά υπάρχει κάτι ηρωικό στο να θρηνείς μόνος και να είσαι κλειδωμένος στον κόσμο των αναμνήσεων, σχεδόν ευγενές. Το καταλαβαίνω, αλλά είναι μια αυταπάτη και είναι πολύ επικίνδυνη, σχεδόν απειλεί τη ζωή σου. Η γυναίκα μου κι εγώ το έχουμε πλέον καταλάβει. Προσέχουμε συνέχεια ο ένας τον άλλον ώστε να μην καταρρεύσουμε.
Τέλος, ο Cave έκλεισε λέγοντας τα παρακάτω:
Δεν θέλω ο κόσμος να έρθει στις συναυλίες και να μπλεχτεί σε ένα ξένο δράμα. Θέλω οι συναυλίες να είναι ανεβαστικές και μια πηγή έμπνευσης για το κοινό, το οποίο φεύγοντας θα νιώθει καλύτερα. Δεν θέλω να μολυνθεί συναισθηματικά από μένα και να αποχωρεί σκατά. Και δεν το θέλω γιατί δε νιώθω έτσι. Στη σκηνή αισθάνομαι υπέροχα, όμορφα και γεμάτος έμπνευση. Τα κομμάτια μου ξέρεις είναι παράξενα. Έχουν υπομονή και περιμένουν να συναντήσουν το νόημα τους. Ένα νόημα βέβαια που με τα χρόνια αλλάζει…
Μην ξεχνάτε:
