Thrash σημαίνει Slayer. Slayer σημαίνει ‘Reign in Blood’.
Όλοι υποστηρίζουμε ότι βαριόμαστε τα κλισέ, αλλά η αλήθεια να λέγεται. Δίσκοι σαν το ‘Reign in Blood’ δεν ξαναβγαίνουν.
Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που ένας δίσκος έχει τόσο μεγάλο αντίκτυπο τόσο για την μπάντα που τον κυκλοφορεί όσο και για τη μουσική γενικότερα.
Γιατί στο ‘Reign in Blood’, μέσα σε είκοσι εννέα λεπτά, οι Slayer επαναπροσδιόρισαν τις έννοιες extreme και heavy.
Με τη σατανική θεματική τους και τον άγριο ήχο τους είχαν ήδη κατοχυρωθεί στο underground ως μια από τις πιο ακραίες μπάντες της εποχής.
Αδιαφορώντας πλήρως για προώθηση ή αποδοχή από το ευρύ κοινό, οι Slayer έπαιζαν σε μια δική τους κατηγορία, ακόμα και σε σχέση με τους υπόλοιπους εκπροσώπους των μετέπειτα Big Four.
Με την πολλά υποσχόμενη αποδοχή της οποίας έτυχε το ‘Hell Awaits’ και με το Rick Rubin να βρίσκεται πλέον δίπλα τους, η μπάντα ετοιμάστηκε για το μεγάλο βήμα.
Η κόλαση και οι πειραματισμοί έμειναν στο παρελθόν, η βία, ο θάνατος και η παράνοια πήραν τον απόλυτο έλεγχο, ο ήχος τσιτώθηκε.
Στις 7 Οκτωβρίου 1986 ο νέος δίσκος ανέβηκε στα ράφια των δισκοπωλείων.
Από το εξώφυλλο οι δολοφονικές διαθέσεις των Slayer είναι αρκετά προφανείς, και όποιος δεν πείθεται συνειδητοποιεί για τα καλά που έχει μπλέξει όταν το ουρλιαχτό του Tom Araya σκίζει τον αέρα.
Αυτό που ακολουθεί είναι ένα φρενιασμένο και οργισμένο κύμα που παρασύρει και γκρεμίζει οτιδήποτε του αντισταθεί. Ο δίσκος «τρέχει» με δαιμονικές ταχύτητες, ισοπεδώνοντας τον ακροατή και απαιτώντας πλήρη προσοχή προκειμένου να μη χάσει κανείς τη ανεξέλεγκτη ροή του.
Μοιάζει σχεδόν σαν ένα τεράστιο, μισάωρο τραγούδι όπου οι νότες ανταγωνίζονται για την κάθε στιγμή. Ταυτόχρονα ωστόσο συγκλίνουν σε ένα αξιοθαύμαστο σύνολο, με όλα τα όργανα να συνυπάρχουν σε μια ανίερη αρμονία.
Τα πάντα ακούγονται ξεκάθαρα, και κανένα μέλος της μπάντας δε χάνει ποτέ ούτε δευτερόλεπτο.
Τίποτα δεν έχει μείνει στην τύχη σε αυτήν την επιδρομή μίσους. ‘Angel of Death’, ‘Altar of Sacrifice’, ‘Criminally Insane’, ‘Postmortem’, ‘Raining Blood’, η ανελέητη και διαβολική έκφραση μιας μπάντας που δεν γνωρίζει όρια ξεχύνεται ασυγκράτητη, εδραιώνοντας τη σκοτεινή αυτοκρατορία των αδιαμφισβήτητα πιο extreme μουσικών της εποχής.
Η αξία του ‘Reign in Blood’ είναι ανυπολόγιστη, η επιρροή του καθοριστική.
Στάθηκε δίπλα στα ‘Master of Puppets’, ‘Peace Sells… But Who’s Buying’ και το ‘Among the Living’ της επόμενης χρονιάς, αποτελώντας το αποκορύφωμα της thrash εποχής και καθιερώνοντας τους Slayer ανάμεσα στους σημαντικότερους εκπροσώπους της.
Δεν θα ξαναέβγαζαν δίσκο στο ύφος του ‘Reign in Blood’ για δύο δεκαετίες, μέχρι το ‘Christ Illusion’.
Αλλά ποτέ δεν θα εγκατέλειπαν τα ακραία μονοπάτια τους. Παρέμειναν και παραμένουν μια μπάντα που ανοίγει νέους δρόμους, που δεν συμβιβάζεται. Οι ματωμένοι βασιλείς του σκληρού ήχου.
Γιατί δεν νοείται extreme metal χωρίς ‘Reign in Blood’.
Τα thrash σχήματα της περιόδου και του μέλλοντος και τα νεοσύστατα death συγκροτήματα που άρχιζαν τότε να εμφανίζονται, αλλά και όλοι οι μετέπειτα συνεχιστές του είδους, πάτησαν στις βάσεις που έθεσε αυτός ο πρωτοποριακός δίσκος.
Στο πέρασμα του χρόνου κάποιοι από αυτούς τους μουσικούς έπαιξαν γρηγορότερα και προσπάθησαν να ακουστούν ακόμα πιο heavy. Δεν το κατάφεραν ποτέ.
Όσο μακριά και αν πήγε η metal στο πέρασμα του χρόνου, σταδιακά η έννοια του ακραίου ήχου έγινε πιο αποδεκτή και αναμενόμενη. Σε έναν κόσμο που είχε ήδη ακούσει το ‘Reign in Blood’ όλα ήταν δυνατά.
Αυτός είναι ο λόγος που το ‘Reign in Blood’ παραμένει, αν όχι ο πιο extreme metal δίσκος (για να μη γινόμαστε απόλυτοι), τότε σίγουρα ανάμεσα στους πλέον extreme.
Είναι η έμπνευση και ο λόγος ύπαρξης αυτών που ήρθαν μετά, αλλά ταυτόχρονα και ο λόγος που έγιναν αποδεκτοί.
Ούτε οι ίδιοι οι Slayer έχουν καταφέρει να βγάλουν ένα δεύτερο ‘Reign in Blood’. Τα στεγανά σπάνε μόνο μία φορά, τα φράγματα δεν ξαναγκρεμίζονται.
Η metal μπορεί να έχει γίνει ακόμα πιο ακραία στο πέρασμα του χρόνου, αλλά το ‘Reign in Blood’ έκανε ολόκληρο τον κόσμο πιο extreme.
