Ο Bradley James Nowell γεννήθηκε σαν σήμερα, 22 Φεβρουαρίου του 1968. Ήταν τραγουδιστής, τραγουδοποιός, κιθαρίστας και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος Sublime. Ο Bradley είχε την τύχη πολλών μουσικών που έχασαν τη ζωή τους πολύ νωρίς και όπως και σε άλλες τέτοιες περιπτώσεις, η αναγνώριση από το κοινό ήρθε πολύ αργότερα.
Μετά τον θάνατό του, η φήμη των Sublime εκτοξεύθηκε, καθιστώντας το συγκρότημα ως ένα από τα πιο επιτυχημένα εκείνης της εποχής, αν και οι ίδιοι έκαναν τα πάντα για να σαμποτάρουν την επιτυχία τους.
Οι Sublime σχηματίστηκαν το 1988 στην Long Beach της Καλιφόρνια, από τους Bradley Nowell (κιθάρα, φωνή), Bud Gaugh (τύμπανα) και Eric Wilson (μπάσο). Από τότε κυκλοφόρησαν τρία studio albums, ένα live, πέντε singles και τέσσερα tribute albums κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, μέχρι και το 1996.
Πραγματοποιούσαν συχνά συναυλίες κατά τη δεκαετία του ’90 και συνολικά το συγκρότημα πούλησε περίπου 15 εκατομμύρια δίσκους μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τις πρώτες κιόλας live εμφανίσεις τους, οι Sublime κατάφεραν να αποκτήσουν ένα μεγάλο fan club που δεν προσδιοριζόταν από την ηλικία, το background και τα διαφορετικά μουσικά ακούσματα.
Ο ήχος τους εκφραζόταν μέσα από πολλά είδη μουσικής και πολλά τραγούδια τους νομίζεις ότι ηχογραφήθηκαν επιτόπου. Lo-fi ήχος κατευθείαν από το γκαράζ, funky beats, τζαμαρίσματα, surf rock, reggae, hip hop, αφρικάνικα κρουστά, punk και ska είναι στοιχεία που συναντάει κανείς σε όλη τη δισκογραφία των Sublime και μια τάση να ξεφύγουν από τα γνώριμα μουσικά μονοπάτια της δεκαετίας του ’90. Αρχικά ξεκίνησαν ως punk μπάντα κι έπειτα άρχισαν να ενσωματώνουν στοιχεία reggae και ska στη μουσική τους.
Πριν τους Sublime, ο Bradley έπαιξε σε αρκετές μπάντες και ως νέος ήταν ανήσυχος και συχνά βρισκόταν μπλεγμένος, δοκίμαζε τον εαυτό του και είχε πολλά ενδιαφέροντα. Παιδί χωρισμένων γονιών, που όπως αργότερα δήλωσε η μητέρα του, ήταν δύσκολος στον χειρισμό. Ο Bradley Nowell ασχολήθηκε με τη μουσική από νεαρή ηλικία, όταν ο πατέρας του, το καλοκαίρι του 1979, τον πήρε μαζί του σ’ ένα ταξίδι στα Virgin Islands στην Καραϊβική, με αποτέλεσμα να έρθει σε επαφή με διάφορα είδη μουσικής, όπως reggae, dancehall και rock.
Με αυτήν την αφορμή ο Brad ξεκίνησε να παίζει κιθάρα και να μυείται στον κόσμο της μουσικής. Ο ίδιος έβαζε όλο του το είναι όταν ερμήνευε πάνω στη σκηνή. Είχε ένα γνήσιο punk attitude, έπινε συνεχώς μπύρες επί σκηνής, κάπνιζε και ήταν αυτοκαταστροφικός.
Η επιτυχία της μπάντας οφειλόταν κατά ένα μεγάλο ποσοστό στον Brad και τη φωνή του και, όπως δήλωσαν αργότερα διάφορα μέσα, πρόκειται για μία τραγική ειρωνεία, αφού ο ίδιος ο καλλιτέχνης δεν πρόλαβε να γνωρίσει την επιτυχία της μουσικής που δημιούργησε.
Ο Nowell δεν ήταν ο μόνος ροκ σταρ με εξάρτηση στην ηρωίνη στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και όπως έλεγε κι ο ίδιος τη χρησιμοποιούσε ως δικαιολογία γιατί πίστευε ότι θα γίνει πιο δημιουργικός. Τον Φεβρουάριο του 1990, ο Bradley υιοθετεί τον σκύλο-μασκότ του συγκροτήματος, τον Lou, ο οποίος ήταν στην κυριολεξία η σκιά του.
Το 1991 κυκλοφόρησε μία κασέτα με τίτλο ‘Jah Won’t Pay the Bills’ η οποία περιείχε επιτυχίες που κυκλοφόρησαν στις μετέπειτα δισκογραφικές δουλειές της μπάντας. Η κασέτα αυτή βοήθησε τους Sublime να αποκτήσουν το πρώτο τους κοινό στη Νότια Καλιφόρνια.
Το κομμάτι ‘Badfish’ είναι διασκευή του ‘All the Fun That We Missed’ από The Ziggens, συμπεριλήφθηκε στο πρώτο άλμπουμ του συγκροτήματος, ’40oz. to Freedom’ και κυκλοφόρησε ως single τον Ιανουάριο του ’93, σημειώνοντας τεράστιες πωλήσεις.
Το ντεμπούτο τους άλμπουμ, ’40oz. to Freedom’ κυκλοφόρησε το 1992 από τη δισκογραφική του Bradley, Skunk Records και αργότερα από την MCA Records. Τότε ήταν που γνώρισε την Troy Dendekker με την οποία απέκτησαν κι ένα παιδί μαζί.
Οι κριτικές που πήρε ήταν διφορούμενες και δεν κατάφερε να σημειώσει μεγάλη επιτυχία από την κυκλοφορία του. Μετά τον θάνατο του Brad όμως, το 1996, ο δίσκος μαζί με το ‘Smash’ των Offspring, βρέθηκε ανάμεσα στις ανεξάρτητες κυκλοφορίες με τις υψηλότερες πωλήσεις όλων των εποχών.
Αποτελείται από 23 κομμάτια εκ των οποίων τα έξι είναι διασκευές, όπως το ‘Smoke Two Joints’ από The Toyes και το ’54-46 That’s My Number’ από Τoots & the Maytals. Το κομμάτι ‘Date Rape’ έγινε single και σημείωσε τεράστια επιτυχία στα ραδιόφωνα.
Το εγχείρημα να μπλέξουν πολλά είδη μουσικής, ήταν επιτυχές και ουσιαστικά έτσι καθιερώθηκε ο ιδιαίτερος ήχος της μπάντας. Ο τρόπος ζωής στην Long Beach είχε ως αποτέλεσμα τις διαφορετικές μουσικές επιρροές της μπάντας με πρώτη και καλύτερη την reggae. Ήταν φυσικό επακόλουθο, αφού τα διαδεδομένα συγκροτήματα όπως οι Wailers και Descendents ήταν κοινά σε όλους.
Ως αποτέλεσμα των πολλών ακουσμάτων της μπάντας, οι Sublime καθιερώθηκαν ως ένα reggae rock συγκρότημα, η πειραματική τους διάθεση όμως και το γεγονός ότι έμεναν σε ένα μέρος όπου σχεδόν όλοι ήταν στη νοοτροπία του surf, τους οδήγησε και σε άλλα στυλ όπως punk, surf rock και ska. Πολλά από τα τραγούδια των Sublime είναι διασκευές όπως για παράδειγμα το κομμάτι ‘Scarlet Begonias’ που πρόκειται για διασκευή του ομώνυμου κομματιού από τους Grateful Dead και περιέχει samples από το ‘Funky Drummer’ του James Brown.
Η επιτυχία στο δεύτερο studio album τους με τίτλο ‘Robbin’ the Hood’ δεν ήταν και τόσο δεδομένη από την αρχή. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1994, περιείχε τα κομμάτια ‘STP’, ‘All You Need’ και ‘Saw Red’ σε συνεργασία με την Gwen Stefani και το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου ηχογραφήθηκε στην Long Beach της Καλιφόρνια. Ο δίσκος αυτός ήταν η απάντηση του Brad σε όσους πίστευαν πως είναι στη μουσική βιομηχανία για τα λεφτά.
Το τρίτο και τελευταίο άλμπουμ τους με τίτλο ‘Sublime’ κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1996 και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Μόνο από τον Μάρτιο του 2010 και μετά, πούλησε έξι εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Το ομώνυμο άλμπουμ των Sublime ήταν ένα μείγμα από ska και punk και rock reggae και περιείχε 17 τραγούδια, πολλά απ’ τα οποία κατάφεραν να γίνουν επιτυχίες, όπως τα ‘Santeria’, ‘Garden Grove’, ‘Pawn Shop’, ‘What I Got’, ‘Wrong Way’, ‘Under My Voodoo’ και ‘Doin’ Time’.
Ήταν το τελευταίο άλμπουμ που ηχογράφησαν οι Sublime με τον Bradley στο πλευρό τους. Λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία του, ο Bradley είχε αρχίσει να δηλώνει την παραίτησή του…
Η εξάρτησή του από την ηρωίνη τον νίκησε και τον Μάιο του ίδιου έτους πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Η μπάντα διαλύθηκε μετά τον θάνατο του 28χρονου Bradley Nowell, το 1996. Δύο μήνες αργότερα κυκλοφόρησε το ομότιτλο άλμπουμ τους, που αποτελεί μέχρι και σήμερα τη μεγαλύτερη δισκογραφική επιτυχία τους.
Η μάχη που έδινε με τα ναρκωτικά έμοιαζε περισσότερο με συγκαταβατικό και στημένο παιχνίδι. Μετά τη γέννηση του γιου του, Jakob Nowell, ο Brad έμεινε καθαρός για πολύ καιρό και μία εβδομάδα πριν τον θάνατό του παντρεύτηκε την επί χρόνια συντροφό του, Troy. Λίγες μέρες μετά τον γάμο του Brad, οι Sublime ξεκινάνε περιοδεία όπου όλα τα shows ήταν sold out.
Αρκετό καιρό πριν το τραγικό συμβάν, είχε γράψει ένα τραγούδι που συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ ‘Robbin’ the Hood’ του ’94. Το κομμάτι ‘Pool Shark’ ήταν σαν το αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Brad.
H τελευταία φορά που ακούσαμε και είδαμε τον Bradley επί σκηνής, ήταν σε μία συναυλία στις 24 Μαΐου το 1996, στο Phoenix Theatre της Καλιφόρνια. Οι Sublime είχαν μόλις είχαν ξεκινήσει την περιοδεία τους και λίγο μετά την τελευταία εμφάνισή τους, ο Bradley πήρε μεγάλη δόση ηρωίνης.
Το πρωί της επόμενης μέρας ο drummer του συγκροτήματος τον βρήκε νεκρό στο ξενοδοχείο όπου διέμεναν κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους στο Σαν Φρανσίσκο μαζί με τον σκύλο του, Lou. Όπως δήλωσε αργότερα ο Bud Gaugh:
Μόλις είχαμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε ότι όλη η σκληρή δουλειά που είχαμε κάνει άξιζε. Και ξαφνικά, δεν έχω τον καλύτερο μου φίλο για να το μοιραστώ πια.
Η τεράστια επιτυχία που γνώρισαν οι Sublime άργησε κατά λίγους μήνες κι ο Brad δεν ήταν πια εκεί για να δει την τριμελή μπάντα του να ζει μέρες δόξας. Ο εν λόγω δίσκος προωθήθηκε αρκετά από την δισκογραφική τους και από ραδιοφωνικούς σταθμούς με αποτέλεσμα να καταγραφεί στην ιστορία ως η πιο επιτυχημένη δισκογραφική δουλειά τους.
Ομολογουμένως η κίνηση αυτή ήταν ένα ρίσκο αφού δεν υπήρχε πια μπάντα για να περιοδεύσει για την προώθηση του δίσκου. Οι κριτικές που πήρε ο δίσκος ήταν καλές, ο David Fricke από το περιοδικό Rolling Stone βρήκε αυτό το άλμπουμ αρκετά ενδιαφέρον με όλα αυτά τα μουσικά είδη και το reggae spirit.
Πολλοί δημοσιογράφοι σχολίασαν το γεγονός ότι ενώ ο δίσκος διέπεται από ένα χαρούμενο κλίμα, οι στίχοι είναι καταθλιπτικοί και συνδέθηκε με γνωστούς δίσκους της grunge σκηνής, κατά την περίοδο εκείνη, λόγω της τραγικής ιστορίας του Bradley.
O ήχος σε όλο τον δίσκο είναι σαν να ξεπήδησε αβίαστα από την underground σκηνή της Long Beach. Μέχρι τον Οκτώβριο του 1996 είχε σημειώσει τεράστια νούμερα σε πωλήσεις και ήταν ο λόγος για τη μεγάλη άνοδο της μπάντας. Tο 1997, ο δίσκος μπήκε στο top 20 του Billboard 200 φτάνοντας στην 13η θέση και πέρασε 122 εβδομάδες στα charts. Το τελευταίο άλμπουμ των Sublime θα λεγόταν ‘Killin’ It’, αλλά μετά τον θάνατο του Brad αλλάξανε τον τίτλο για να είναι πιο επίσημος.
