Ο Αυστραλοί Tame Impala επέστρεψαν με νέο άλμπουμ μετά το ‘Currents’ του 2015.
Το ‘The Slow Rush’ αποτελεί τον τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους και ομολογουμένως ο ήχος τους έχει υποστεί μια μικρή μετάλλαξη σε σχέση με το ‘Innerspeaker’ που κυκλοφόρησε μία δεκαετία πριν και με το οποίο συστήθηκαν στο ευρύ κοινό.
Στον εν λόγω δίσκο, ο ιθύνων νους της μπάντας που ακούει στο όνομα Kevin Parker, επηρεασμένος ή όχι από τη μουσική τάση της εποχής, αποφάσισε να επικεντρωθεί στον ρυθμό και στο beat και λιγότερο ή καθόλου στις κιθάρες. Η συνεργασία του με παραγωγούς της hip-hop τον έκανε να σκεφτεί περισσότερο την τέχνη της δειγματοληψίας και των samples, κάτι που γίνεται εμφανές απ’ την πρώτη ακρόαση του δίσκου.
Υπάρχει ένα καταπληκτικό funk κομμάτι των Medeski, Martin & Wood στο οποίο ακούγονται οι φωνές μικρών παιδιών που αναρωτιούνται, ‘Where’s the Music?’.
“So, where are those psychedellic guitars, Kevin?”, θα μπορούσε να αποκριθεί κανείς, μέχρι ν’ ακούσει τον δίσκο με προσοχή, αφού κρύβει σημαντικές λεπτομέρειες.
Το ‘The Slow Rush’ αποτελείται από 12 νέα κομμάτια με retro-futuristic και 80s house διάθεση. Η ηχογράφηση και μίξη έγινε από τον Kevin Parker στο Los Angeles και στη γενέτειρά του, το Fremantle της Αυστραλίας.
Ξεκινάει με το ‘One More Year’ και αν υπάρχει κεντρικός ήρωας στο άλμπουμ, αυτός είναι ο χρόνος. Ο αιώνιος εχθρός που αν “ξοδευτεί” σωστά, γίνεται σύμμαχος. Ακολουθεί το αισιόδοξο και πολλά υποσχόμενο ‘Instant Destiny’ κι έπειτα το ‘Borderline’.
Will I be known and loved? Is there one that I trust?
Starting to sober up, has it been long enough?
Το μακρόσυρτο ‘Posthumous Forgiveness’ είναι ενα μήνυμα στον πατέρα του που έφυγε απ’ τη ζωή και εξιστορεί την παιδική του ηλικία και τη σχέση που είχε μαζί του.
Ο δίσκος συνεχίζει με το ‘Breathe Deeper’ (and the groove is low…) και το υπέροχα δομημένο ‘Tomorrow’s Dust’. Το ‘On Track’ κινείται σε πιο χαρούμενα μονοπάτια, διατηρώντας το ανάλαφρο αλλά μελαγχολικό ύφος που υπάρχει σε όλο τον δίσκο.
Καθώς οδεύουμε προς το τέλος του, ακούμε το ‘Lost in Yesterday’ και το δυναμικό ‘Is It True’ που θα μπορούσε να είναι και ωδή στα cyber vocals των Daft Punk.
Το ‘It Might Be Time’ είναι ένα pop κομμάτι με 70s επιρροές και ιδιαίτερη βαρύτητα στα drums και ακολουθεί το ακαταμάχητα χορευτικό ‘Glimmer’. Νοσταλγία στο ‘One More Hour’ και άλλη μια ώρα απ’ τα μαγικά πλήκτρα του Kevin Parker δεν θα μας ήταν αρκετή.
Στο μυαλό του Kevin Parker:
Αναμφίβολλα κανείς δεν μπορεί να εισχωρήσει στο μυαλό ενός μουσικού, πόσο μάλλον στο ανήσυχο και ιδιοφυές μυαλό του Αυστραλού καλλιτέχνη, που τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα από το 2010 που πρωτοεμφανίστηκε, έχει αλλάξει αρκετά τον ήχο του και από indie/psych rocker, έγινε ο smooth παραγωγός της καρδιά μας.
Ψυχεδελικές μελωδίες, congas και ήχος που παραπέμπει σε καλοκαιρινές βόλτες και ειδυλλιακές παραλίες με φόντο το ηλιοβασίλεμα, αλλά η ουσία του άλμπουμ στο σύνολό του δε σταματάει στο δεύτερο κοκτέιλ και στις πρώτες υποψίες αχανών αστέρων στον ορίζοντα.
Οι στίχοι και η μουσική του εκφράζουν όπως τότε έτσι και τώρα, σκέψεις και συναισθήματα, αγωνίες και ψυχολογικά συμπλέγματα που αφορούν ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων.
Τεχνικά έχουμε να κάνουμε με ένα άρτιο αποτέλεσμα. Μουσικά ξεχωρίζει απ’ όλες τις προηγούμενες δουλειές του, όμως ενώ λείπει σε μεγάλο βαθμό ένα απ’ τα βασικά συστατικά, που δεν είναι άλλο απ’ τα έντονα φορτισμένα ψυχεδελικά riffs, οι συνθέσεις είναι πιο πλούσιες και οι στίχοι πιο βαθυστόχαστοι από ποτέ.
Ακούστε ολόκληρο τον δίσκο μέσω Spotify, εδώ:
‘The Slow Rush’ – Tracklist:
1. One More Year
2. Instant Destiny
3. Borderline
4. Posthumous Forgiveness
5. Breathe Deeper
6. Tomorrow’s Dust
7. On Track
8. Lost in Yesterday
9. Is It True
10. It Might Be Time
11. Glimmer
12. One More Hour
