Woodstock Festival – 15/8/1969
Σε μια φάρμα έκτασης 600 εκταρίων, 69 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της κωμόπολης Woodstock της Νέας Υόρκης, θα διεξαχθεί ένα φεστιβάλ που με τα χρόνια θα πάρει διαστάσεις θρύλου.
Το μεσημέρι της Παρασκευής, 15 Αυγούστου, η Janis Joplin, αγουροξυπνημένη και πίνοντας έναν καφέ, πετούσε με το νοικιασμένο ελικόπτερο στο οποίο επέβαινε πάνω από τα λιβάδια στο Bethel, στην τοποθεσία που λίγες ώρες αργότερα θα έγραφε ιστορία.
Η Janis είχε άσχημο προαίσθημα καθώς κοίταξε τον βαρύ ουρανό της βορειοανατολικής πολιτείας. Ξαφνικά, ο πιλότος έγειρε προς το μέρος της λέγοντας:
Να ‘μαστε! Κοίταξε εκείνο το λόφο εκεί κάτω, τον μοναδικό που δεν είναι πράσινος.
Όλοι αυτοί είναι άνθρωποι και σε περιμένουν.
Η Janis ανοιγόκλεισε τα μάτια της γεμάτη έκπληξη, κάτω από τα πόδια της, μία τεράστια έκταση 2.400 στρεμμάτων καλύφθηκε από μια πυκνή, συμπαγή μάζα 500.000 ανθρώπων.
Όπου κι αν έστριβε το βλέμμα της έβλεπε ένα πολύβουο κουβάρι κόσμου, σε ένα πρωτοφανές θέαμα που όμοιό του δεν είχε ζήσει μέχρι τότε η παγκόσμια μουσική κοινότητα…
Ήταν η στιγμή που άρχισε να υποψιάζεται ότι αυτό που αντίκριζε δεν θα εξελισσόταν σε μια ακόμα από τις πολλές, τυπικές συναυλίες που είχε δώσει.
Ήταν το ραντεβού μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς της αμφισβήτησης, της rock, της ειρήνης και της σεξουαλικής επανάστασης και του αντιμιλιταρισμού.
Από την πρώτη του νότα, από την αντιπολεμική μπαλάντα της Joan Baez και τις φωνές διαμαρτυρίας για τον πόλεμο του Βιετνάμ, το μήνυμά του θα χαρασσόταν ανεξίτηλο μέσα στα χρόνια.
Όλα τα υπόλοιπα γράφτηκαν στην ιστορία.
Το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα που έχει σημειωθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθ’ οδόν για το Woodstock, βρήκε ένα ενθουσιώδες ποτάμι ανθρώπων να κατευθύνεται γεμάτο ενθουσιασμό προς το χώρο του φεστιβάλ, με κάθε πιθανό και απίθανο μέσο.
Carlos Santana, Joan Baez, Janis Joplin, The Who, Jimi Hendrix, Creedence Clearwater Revival, Crosby, Stills, Nash & Young, Jefferson Airplane, Grateful Dead, Canned Heat, Mountain, Joe Cocker, Ten Years After, Country Joe and the Fish, Arlo Guthrie και πολλοί-πολλοί άλλοι παρέλασαν μπροστά στο τεράστιο πλήθος το τετραήμερο που κράτησε τελικά το φεστιβάλ.
Ανάμεσα στο ενθουσιώδες πλήθος, και ένα ζευγάρι που έμελλε να γράψει ιστορία.
Είναι το ζευγάρι που απεικονίζεται αγκαλιασμένο ανάμεσα στους κατασκηνωτές, και κοσμεί τον δίσκο με τις ηχογραφήσεις του Woodstock που κυκλοφόρησε το 1970. Ήταν η φωτογραφία που επιλέχθηκε για να μεταφέρει καλύτερα στο κοινό το κλίμα των ημερών εκείνων.
Η Bobbi Ercoline, η κοπέλα με τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά τα γυαλιά ηλίου που βυθίζεται στην αγκαλιά ενός νεαρού που την τυλίγει με μια κουβέρτα, μίλησε σχεδόν 50 χρόνια μετά στο Guardian, για τις αναμνήσεις της και το συναίσθημα που της γεννάται καθώς αντικρίζει τον εαυτό της στο εξώφυλλο του δίσκου, τόσα χρόνια μετά:
Ζούσαμε κοντά στο Bethel, όπου έλαβε χώρα το φεστιβάλ, ήμασταν ενήμεροι για τα εισιτήρια, την αλλαγή της τελευταίας στιγμής του χώρου.
Το πρώτο βράδυ, πέντε από εμάς, συμπεριλαμβανομένου του φίλου μου, Nick, με τον οποίο ήμασταν μαζί τρεις μήνες, συντονιστήκαμε στην τηλεόραση και είδαμε από αυτές τις θαυμάσιες σκηνές.
Φαινόταν τόσο συναρπαστικό.
Τα νέα για το κυκλοφοριακό κομφούζιο και τα πλήθη που συγκεντρώθηκαν εκεί έπαιζαν σε κάθε ραδιοφωνικό σταθμό.
Έτσι αποφασίσαμε να πάμε την επόμενη μέρα! Δεν ήμασταν χίπις – ήμασταν απλά κανονικοί, σκληρά εργαζόμενοι άνθρωποι που ερχόμασταν από μικρές πόλεις.
Δούλεψα σε τράπεζα για τρία χρόνια και ο Nick δούλευε σαν οικοδόμος και barman.
Ο Jim Corky Corcoran, ένας από τους φίλους μας, δανείστηκε το τροχόσπιτο της μητέρας του και το φορτώσαμε με μπύρα και κρασί!
Ο Route 17 ήταν γεμάτος αμάξια, οπότε δοκιμάσαμε κάποιους επαρχιακούς δρόμους!
Από ένα σημείο και μετά ακολουθήσαμε έναν άνθρωπο με τη μοτοσυκλέτα του σε όλη τη χώρα, οδηγώντας πάνω από τα χωράφια.
Αφήσαμε τελικά το αυτοκίνητο και περπατήσαμε.
Υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που έκαναν το ίδιο πράγμα, όλοι κατευθύνονταν προς την ίδια κατεύθυνση.
Οι άνθρωποι είχαν εγκαταλείψει τα υπάρχοντά τους από δω και από εκεί, εκεί πήραμε την κουβέρτα που φαίνεται στην ιστορική φωτογραφία!
Δεν θυμάμαι και πολλά από το Φεστιβάλ αλλά έχω πολύ ζωντανές αναμνήσεις από την ατμόσφαιρα: ο ουρανός είχε ένα χρώμα πορτοκαλί-ροζ από τα φώτα και ομιχλώδης.
Μπορούσα να ακούσω τη μουσική και τις ανακοινώσεις από πολύ μακριά.
Γύρω μας ήταν οικογένειες, ζευγάρια, άνθρωποι που φώναζαν, μωρά που έκλαιγαν, (ήχοι από) μπάντζο και μπόνγκο.
Ο αέρας ήταν υγρός και μύριζε όπως η φωτιά από της κατασκηνώσεις και το χασίς. Εγώ δεν είχα δει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν!
Δεν κοιμηθήκαμε εκείνο το βράδυ. Κάποια στιγμή έφτασαν κιβώτια με ψωμιά και μπανάνες εξαιτίας της έλλειψης που υπήρχε σε τρόφιμα.
Πήραμε μια φρατζόλα και την “περάσαμε” στον επόμενο. Το ίδιο κάναμε και με τα γαλόνια νερού…
Ο θρύλος του Woodstock μεγάλωνε χρόνο με το χρόνο…
Ήταν ένα ιδιαίτερο γεγονός, μισό εκατομμύριο κόσμου συγκεντρώθηκε εκεί για την ειρήνη, χωρίς καθόλου βία.
Έγινε στο μεταίχμιο μεγάλων αλλαγών στην Αμερική για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τον πόλεμο…
Εφτά μήνες αργότερα, το album από το φεστιβάλ είχε κυκλοφορήσει.
Μαζευτήκαμε στο διαμέρισμα του Corky, και όταν είδε το εξώφυλλο αναφώνησε, ‘
Εεε, είσαι εσύ και ο Nick!!’ Για μένα, ήταν το ξεκίνημα μιας νέας ζωής.
Με τον Nick παντρευτήκαμε μετά από δυο χρόνια και είμαστε ακόμα μαζί, νιώθουμε ευλογημένοι που βρισκόμασταν εκεί!
