Trivium – The Sin And The Sentence

Ο ταλαντούχος κύριος Matt Heafy και το καλλιτεχνικό άρμα του ονόματι Trivium αποτελούν ένα από τα πιο ηχηρά ονόματα στη σύγχρονη metal σκηνή. Οι Αμερικανοί κατάφεραν να τραβήξουν τα βλέμματα της παγκόσμιας μουσικής κοινότητας από την πρώτη κιόλας στιγμή, με το ταλέντο τους αλλά και την πολύπλευρη προσέγγισή τους στο σύγχρονο metal, αναγκάζοντας μάλιστα αρκετούς να τους δώσουν το προσωνύμιο «νέοι Metallica».

Αρκετά άλλαξαν έκτοτε, οι Αμερικανοί κυκλοφόρησαν 7 δίσκους, κάποιοι εκ των οποίων κρίθηκαν «ανεπαρκείς» από το κοινό, δεδομένου πάντα του… σχεδόν ασήκωτου φορτίου της ταμπέλας του «next big thing» σε έναν χώρο που προσμένει εδώ και δεκαετίες να ανακαλύψει ένα συγκρότημα, για το οποίο θα καυχιέται στις επόμενες γενιές, λέγοντας «τους πρόλαβα στο ξεκίνημά τους». Τον Οκτώβριο του 2017, οι Trivium επέστρεψαν  με το ‘The Sin And The Sentence’, την 8η προσθήκη στον δισκογραφικό κατάλογό τους και μάλλον έχει φτάσει η ώρα για τους ίδιους και κυρίως τους οπαδούς τους να απαλλαγούν από το σύνδρομο του «αιώνιου wonderkid» που τους κυνηγά τα τελευταία χρόνια…

Με δεδομένο πως οι Trivium δεν εξερεύνησαν ποτέ εις βάθος νέες μουσικές κατευθύνσεις, όμως κάθε δίσκος τους απέπνεε διαφορετικό αέρα, το ‘The Sin And The Sentence’ τοποθετείται κάπου ανάμεσα στα ‘Ascendancy’ (2005) και ‘Shogun’ (2008), μιας και η αμεσότητα και ο δυναμισμός είναι εμφανέστατα, ενώ οι μακροσκελείς και πολύπλοκες συνθέσεις, αλλά και η ταχύτητα είναι κύρια χαρακτηριστικά του δίσκου. Έχοντας πλέον πίσω από τα drum kits τον Alex Bent, ο οποίος «κόλλησε» ιδανικά με τον Paolo Gregoletto, χτίζοντας ένα από τα πιο ισχυρά rhythm sections της metal σκηνής, στις μηχανές των Trivium ρέει πλέον άφθονο καύσιμο, δίνοντας ξανά στο συγκρότημα τη φρεσκάδα και τον δυναμισμό που έλειπαν από τις τελευταίες δύο δουλειές.

Ο δίσκος είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο πολυδιάστατος της καριέρας του συγκροτήματος, καθώς περιέχει σχεδόν όλα τα στοιχεία που έχουν παρουσιάσει οι Αμερικανοί στο παρελθόν. Πίσω από τις catchy μελωδίες του ομώνυμου τραγουδιού ή του ‘Betrayer’, κρύβονται εμπνευσμένα riffs και καλοδουλεμένες συνθέσεις, στο ‘Beauty In The Sorrow’ είναι εμφανής η δυναμική χημεία της νέας σύνθεσης του συγκροτήματος, στο riffing του ‘Sever The Hand’ μπορεί να βρει κανείς μερικά από τα πιο heavy χαρακτηριστικά των Αμερικανών, ενώ το ‘Beyond Oblivion’ με τα πιο extreme metal χαρακτηριστικά να αποτελεί με διαφορά το highlight του δίσκου, μία από τις καλύτερες μελωδίες της χρονιάς και μία από τις υψηλότερες κορυφές που έχουν πατήσει καλλιτεχνικά οι Trivium στη σχεδόν 15ετή καριέρα τους. Το tracklist περιέχει και έναν παλιό γνώριμο, το ‘The Wretchedness Inside’, το οποίο ενδέχεται να ακουστεί οικείο στους φανατικούς οπαδούς του συγκροτήματος, μιας και ο Heafy το έχει παρουσιάσει στο παρελθόν ως solo δουλειά. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ως σύνθεση το ‘The Revanchist’, το οποίο σε 7 σχεδόν λεπτά διάρκειας εξελίσσεται με progressive αισθητική, την οποία όμως οι Trivium καταφέρνουν να συνδυάσουν με catchy μελωδίες και modern metal στοιχεία.

Όλα αυτά τα στοιχεία συγκεντρώνονται αρμονικά στο ‘The Sin And The Sentence’ και ενισχύονται ακόμα περισσότερο από τις φωνητικές χορδές του Matt Heafy. Είτε πρόκειται για shouts, για growls, για καθαρά περάσματα, ακόμα και για spoken word σημεία, το ερμηνευτικό ταλέντο του Heafy λάμπει ακόμα μία φορά, δίνοντας το κάτι παραπάνω στις ενδιαφέρουσες συνθέσεις του δίσκου.

Προσθέτοντας όλα τα παραπάνω, οι Trivium στο ‘The Sin And The Sentence’ τα κάνουν για ακόμα μία φορά όλα σωστά, από τις συνθέσεις και τις ερμηνείες, ως την παραγωγή και τη γενικότερη αισθητική του δίσκου. Ακόμα και η οριακά υπερβολική διάρκειά του δεν κουράζει ιδιαίτερα, μιας και δεν υπάρχουν κομμάτια που μπορούν να χαρακτηριστούν fillers σε όλη τους την έκταση, παρά μόνο μερικές «αχρείαστες» στιγμές. Ο δίσκος αποδεικνύει για ακόμα μία φορά πως οι Αμερικανοί είναι μία από τις πιο παραγωγικές και σταθερά ποιοτικές μπάντες των καιρών μας, η οποία μπορεί να εμφανιστεί σε κάθε σχεδόν φεστιβάλ ως headliner και να γεμίσει στάδια και μπορεί να διαφημίζει με τον καλύτερο τρόπο τη σύγχρονη metal σκηνή. Αν, όμως, κάποιος περιμένει ακόμα «νέους Metallica», πρέπει ενδεχομένως να αναθεωρήσει τις φιλοδοξίες του… «Νέοι Metallica» ενδέχεται να μην ξαναβγούν, ούτε «νέοι Maiden» ούτε τίποτα άλλο αντίστοιχο και αυτό δεν αποτελεί από μόνο του ένδειξη απουσίας ταλέντου. Απλά οι καιροί έχουν αλλάξει, η μουσική βιομηχανία ακόμα περισσότερο και οι οπαδοί είναι τόσο απελπισμένοι να βρουν σύγχρονα είδωλα, που τελικά οδηγούνται σε υπερβολές.

Έτσι, λοιπόν, το ‘The Sin And The Sentence’ μπορεί να μην είναι το «νέο ‘Master of Puppets’», αλλά δεν χρειάζεται να είναι. Αποτελεί έναν από τους πιο ολοκληρωμένους και καλύτερους δίσκους της χρονιάς στον heavy χώρο και αυτό είναι αρκετό…