Trivium – What The Dead Men Say (2020) / Κριτική δίσκου

Trivium – What The Dead Men Say

Το 2020 μας πάει λίγο στραβά. Διανύουμε μία περίοδο αβεβαιότητας και κινδύνου όπου όλος ο πλανήτης έχει μείνει στάσιμος με αποτέλεσμα να έχουν πληγεί παραγωγικά και οικονομικά οι περισσότεροι τομείς.

Φυσικά, δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί η βιομηχανία του θεάματος και συγκεκριμένα η μουσική βιομηχανία. Όλες οι περιοδείες και τα φεστιβάλ, που τη σήμερον ημέρα αποτελούν τη βασική πηγή εσόδων των καλλιτεχνών του σκληρού ήχου, έχουν στην καλύτερη αναβληθεί με αποτέλεσμα να έχουν παγώσει τα πάντα.

Οπότε καταλαβαίνει κανείς ότι όταν υπάρχει μια νέα κυκλοφορία από ένα σχήμα και ιδιαίτερα όταν αυτή είναι καλή, είναι μια αχτίδα φωτός σε όλη αυτή την μεταφορική καταχνιά. Στην περίπτωση μας αυτό συνέβη με τους Trivium και το What Τhe Dead Men Say.

9^η κυκλοφορία των Trivium, 9^η ρίγα και στη ζώνη της κιθάρας του Matt Heafy.

Οι Trivium διανύουν την τρίτη περίοδο της καριέρας τους  αν θα μπορούσε κάποιος να τη χωρίσει έτσι, έχοντας ως μεταβλητή τον εκάστοτε drummer.

Με την έλευση του Alex Bent η μπάντα μεταμορφώθηκε. Από τη φυγή του Travis Smith και την κορύφωση της μπάντας με το Shogun, υπήρξε μια μεταβατική περίοδος για τους Trivium, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είχαν καλές κυκλοφορίες, κάθε άλλο.

Απλά με τον Bent απελευθερώθηκαν και αυτό φάνηκε τόσο με το εξαιρετικό The Sin And The Sentence όσο και με την παρούσα κυκλοφορία.

Είναι σε ένα σημείο που δημιουργικά πλέον μπορούν να κάνουν ότι κατεβαίνει στην κούτρα τους και σε αυτό παίζει καθοριστικό μέρος ο Bent, λόγω του ότι είναι ένας εξαιρετικός drummer και λόγω της προϋπηρεσίας του σε πιο τεχνικά και ακραία σχήματα.

Κοινώς, το ρυθμικό κομμάτι έχει απογειωθεί και συμπεριλαμβάνει από τα πιο απλά beats, στις αλλαγές ρυθμών, tempo και patterns μέχρι τα blast beats.

Έχοντας ακόμα πατημένο το γκάζι, το What The Dead Men Say μοιάζει σαν μια φυσική συνέχεια του The Sin And The Sentence, με μια πιο σκοτεινή απόχρωση τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, που ταιριάζει και με τα σημεία των καιρών.

Δεν περιορίζεται όμως μόνο σαν συνέχεια της προηγούμενης κυκλοφορίας τους, αλλά υπάρχει έντονη παρουσία του ήχου των προηγούμενων κυκλοφοριών, ιδιαίτερα από το Ascendancy και το Shogun. Οπότε για όσους τους ακολουθούν από παλιά, αυτό είναι μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη.

Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη, όπως όλες οι παραγωγές στις μέρες μας και το μπάσο δε φοβάται καθόλου να ακουστεί, που δυστυχώς σε πολλές κυκλοφορίες είναι χαμένο. Αρκετά όμως με τα παραπάνω, ας περάσουμε στο κυρίως πιάτο.

Ο δίσκος ανοίγει με το ΙΧ, μια πολύ έξυπνη εισαγωγή καθώς το κύριο θέμα της είναι μία παραλλαγή ενός από τα riff του επόμενου και ομότιτλου κομματιού, What The Dead Man Say.

Τα δύο τους σε συνδυασμό σε πιάνουν από τα μαλλιά, αποτελώντας ένα ιδανικό ξεκίνημα για το δίσκο και λογικά θα είναι τα εναρκτήρια κομμάτια στην επερχόμενη περιοδεία τους, όποτε και αν είναι αυτή.

Έπειτα ακολουθούν τα Catastrophist και Amongst The Shadows Αnd Τhe Stones. Το Catastrophist λειτουργεί ως ο κράχτης του δίσκου, λόγω των προσβάσιμων riff και refrain του και ήταν και το πρώτο single που κυκλοφόρησε για το What Τhe Dead Man Say.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι φοβάται τις αλλαγές στη δομή του, όπως και τα περισσότερα στο δίσκο, ή ότι του λείπουν τα riff.

Το Among The Shadows Αnd Τhe Stones είναι ένα από τα πιο επιθετικά του δίσκου με μια ομοβροντία riff και ένα ρυθμικό κομμάτι που σε κάνει να σηκωθείς από όπου και αν κάθεσαι, μία αφορμή για pit.

Και ενώ μέχρι στιγμής ο δίσκος πάει σφαίρα, ο ρυθμός σπάει λίγο με το Bleed Into Me. Χωρίς να θέλω να το υποβαθμίσω, αποτελεί για μένα την παραφωνία του album.

Ενώ δεν πρόκειται για κακό κομμάτι, φαίνεται επιτηδευμένα cheesy για να υπάρχει ένα κομμάτι τέτοιου είδους στο δίσκο, κάτι σαν catchy μπαλάντα που αλλάζει λίγο το ύφος. Μοιάζει σαν να προσπαθούν να κάνουν κάτι αντίστοιχο του The Heart From Your Hate αλλά δε λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό.

Συνεχίζοντας , ακολουθεί το The Defiant, ένα γραμμικό και καθαρό metalcore κομμάτι με τον πιο «ματζορίζον» τόνο των Trivium, που είναι σαν να βγήκε από την εποχή του Ascendancy, πριν να ακολουθήσει το Sickness Unto You, το δεύτερο πιο επιθετικό κομμάτι του δίσκου.

Το blast beat πάει και έρχεται, έχοντας παντρέψει το παρόν στυλ τους με κάτι που θυμίζει το Kirisute Gomen του Shogun, με αρκετές αλλαγές κατά τη διάρκεια του, χωρίς όμως να το κάνει κουραστικό.

Το επόμενο κομμάτι, το Scattering The Ashes, μας γυρνάει στο ύφος του The Defiant, και ήταν το θέμα (μαζί με το IX) στο trailer της παρουσίασης του Spawn για το Mortal Kombat 11, με τον Paolo Gregoletto να συμπληρώνει τα φωνητικά, δίνοντας το κάτι διαφορετικό και εκ του αποτελέσματος ίσως θα πρέπει να γίνεται πιο συχνά.

Ίσως να είναι λίγο άστοχη η σειρά των τελευταίων κομματιών, καθώς υπάρχει μία συνεχής εναλλαγή στο ύφος, αλλά αυτό ανήκει στα ψιλά γράμματα.

Προτελευταίο κομμάτι το Bending The Arc To Fear, που χωρίς να συναρπάζει αποτελεί ένα καλό μέρος του συνόλου, πριν κλείσει ο δίσκος με το The Ones We Leave Behind, γρήγορο και ιδανικό για κλείσιμο, αποχαιρετώντας μας με ένα γλυκόπικρο αντίο.

Με το What The Dead Men Say οι Trivium αποδεικνύουν αφενός ότι δημιουργικά έχουν πάρει φόρα και δε σταματάνε και αφετέρου το πόσο μπορεί να αλλάξει μία μπάντα ο ερχομός ενός νέου μέλους, έστω και αν αυτό είχε φανεί από την προηγούμενη κυκλοφορία. Απλώς πλέον επιβεβαιώθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας.

Το album δεν είναι ένα που έπρεπε να βγει για τον άλφα ή βήτα λόγο, αλλά κάτι που το ήθελαν και το διασκέδασαν κατά τη δημιουργία του. Και το πιο σημαντικό; Κατάφεραν να συμπεριλάβουν αβίαστα στοιχεία από όλη τη δισκογραφία τους, που δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο στην περίπτωσή τους.

Σίγουρα θα ενθουσιάσει το κοινό τους και πιστεύω ότι θα ανήκει στις κυκλοφορίες της χρονιάς. Με το καλό όταν επιστρέψουμε στην κανονικότητα, περιμένουμε μια περιοδεία.

Ακούστε ολόκληρο το δίσκο των Trivium: