Αφιέρωμα στο Among The Living των Anthrax
Δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80.
Απανταχού οπαδοί της metal, κρατηθείτε γερά. Η επανάσταση του ήχου, η διαδρομή που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας, έχει κορυφωθεί.
Δεν πάνε παρά λίγα χρόνια από τότε που οι Motörhead ήταν η επιτομή του ακραίου ήχου, και οι βετεράνοι Βρετανοί παραμένουν κλασική αξία, αλλά πλέον η σκυτάλη έχει περάσει σε Γερμανούς και Αμερικάνους.
Παράλληλα, κάτι μαλλιάδες που το παίζουν ωραίοι φαίνεται να κερδίζουν έδαφος. Αλλά αυτή η γκλαμουριά δεν είναι metal, και είναι καιρός να το καταλάβουν. Δια της βίας και των τυμπάνων. Θα ποδοπατηθούν χωρίς έλεος.
Εντάξει, πλάκα κάνω.
Ανεξαρτήτως στάσης στην παραπάνω κατάσταση, είναι γεγονός ότι ο φανατικός ακροατής του σκληρού ήχου στα μέσα της δεκαετίας του ’80 πιθανότατα άκουγε thrash.
Η σκηνή σε Ευρώπη και Αμερική είχε εκραγεί, με μπάντες να ψάχνουν να βρουν το ταχύτερο δυνατό τέμπο και τη metal να ακολουθεί αντιδραστικά μονοπάτια απέναντι σε ένα, ιδίως στις ΗΠΑ, συντηρητικό κοινωνικό κατεστημένο αλλά και απέναντι σε πολλούς που, για τους λάτρεις του extreme, είχαν παραστρατήσει από την πραγματική metal φιλοσοφία, επιλέγοντας εμπορικότερα, ευκολότερα και «μαλακότερα» μονοπάτια.
Για την αμερικάνικη πλευρά, το 1986 είναι η προφανής χρονιά-δυναμίτης. ‘Master of Puppets’, ‘Peace Sells… But Who’s Buying’ και ‘Reign in Blood’ έκαναν θραύση, οι δημιουργοί τους, αν δεν ήταν ήδη εκεί, θρονιάστηκαν για πάντα στο πάνθεον των κλασικών και μεγάλων σχημάτων, και η σκηνή γιγαντώθηκε και απέκτησε ορκισμένους οπαδούς σε κάθε γωνία της υφηλίου.
Τι λείπει; Α, βέβαια. Ένας δίσκος από τους Anthrax.
Το ‘Spreading the Disease’ του 1985, του οποίου είχαν προηγηθεί ριζικές ανακατατάξεις στη σύνθεση των μελών, είχε αποδείξει ότι το ανανεωμένο line-up της μπάντας είχε ποιόν. Παρά τις αρχικές αμφιβολίες για τον Joey Belladonna, ο δίσκος είχε μεγάλη επιτυχία, με τους Anthrax να επιβεβαιώνουν τον ηγετικό τους ρόλο στο thrash κίνημα.
Αφού λοιπόν πέτυχε η συνταγή, γιατί να αλλάξει;
Το ‘Among the Living’ ήρθε το 1987 για να σφραγίσει την κυριαρχία της αμερικάνικης thrash σκηνής και να κατοχυρώσει τους Anthrax μαζί με Metallica, Megadeth και Slayer, ως τους πρωτοπόρους αυτής της κυριαρχίας.
Ο δίσκος έχει πολλές ομοιότητες με τον προκάτοχό του, όντας η φυσική του συνέχεια.
Το ‘Among the Living‘ συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το ‘Spreading the Disease’, με την μπάντα να καθορίζει πλέον το προσωπικό ύφος και τον ιδιαίτερο ήχο της. Belladonna και Bello έχουν εγκλιματιστεί πλήρως, το κοινό αδημονεί, τα πάντα είναι έτοιμα. Ώρα για moshing.
Κάθε ένα από τα Big Four συγκροτήματα βλέπει τη thrash με το δικό του τρόπο, και το ‘Among the Living’ είναι ο ιδανικότερος συνδυασμός Anthrax στοιχείων και κλασικής thrash αισθητικής, καθιστώντας το μια εξαιρετική ηχητική σκιαγράφηση τόσο της μπάντας όσο και του είδους.
Πιο «ξερό», πιο ωμό, πιο γρήγορο. Αυτές είναι οι κατευθυντήριες γραμμές για το διάδοχο του ‘Spreading the Disease’. Όλα τα μέλη φαίνεται να έχουν ανεβάσει ταχύτητα στο ‘Among the Living’, αλλά ταυτόχρονα έχουν ακόμα πιο σφιχτό παίξιμο.
Οι νότες χτυπούν ακατάπαυστα σαν σφαίρες, αλλά ουδέποτε φαίνεται να περισσεύουν ή να ξεχειλίζουν. Πρόκειται για συνθέσεις ακριβείας. Δεν είναι μια γραμμή από πολυβόλα που ρίχνουν στα τυφλά, αλλά εστιασμένο πυρ με καθορισμένους στόχους.
Η ατμόσφαιρα έχει περισσότερη επιθετικότητα από μαινόμενο ταύρο, το διαρκές έναυσμα να χτυπήσεις και να χτυπηθείς είναι ακαταμάχητο, κάθε όργανο δίνει βροντερό παρόν και οι Anthrax αποδεικνύουν ότι δεν ανοίγουν απλά δρόμους, αλλά οδηγούν και τον υπόλοιπο κόσμο σε αυτούς.
Σε αυτήν την πολεμικότερη προσέγγιση εξακολουθεί να είναι σαφέστατος ο Anthrax χαρακτήρας, όπως διαμορφώθηκε από το ‘Spreading the Disease’, και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι πολλά αγαπημένα τραγούδια του σχήματος βρίσκονται εδώ.
Πρακτικά κάθε κομμάτι είναι ένας ύμνος του moshing και του headbanging.
Μπορεί να το λένε ‘Among the Living’. Μπορεί να το λένε ‘I Am the Law’. Μπορεί να το λένε ‘Indians’. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Ο Stephen King συναντά τον Judge Dredd και οι Ινδιάνοι τον Ψυχρό Πόλεμο και τους ναζί, θέματα εφηβικά και σοβαρά στο ίδιο σύνολο, ενωμένα από μια σχεδόν απτή διάθεση και επιθυμία να σπάσεις τα πάντα στο ξύλο.
Scott Ian και Dan Spitz παίζουν σαν να μην υπάρχει αύριο, ο Charlie Benante αποδεικνύει ότι μάλλον τα κτήνη του drum kit έχουν να ζηλέψουν από αυτόν παρά αυτός από εκείνα, ο Frank Bello είναι στιβαρός και ισοπεδωτικός σαν ογκόλιθος, ενώ ο Joey Belladonna αφήνει αυτό το στίγμα, την επιβεβαίωση που θα έρθει πολλές φορές στο μέλλον, ότι οι Anthrax γίνονται άλλη μπάντα με αυτόν στο μικρόφωνο.
Μαζί με το ‘Spreading the Disease’, το ‘Among the Living’ είναι ο αδιαμφιβήτητος λόγος για τον οποίο οι Anthrax ανήκουν στους Big Four. Το ποιος από τους δύο δίσκους είναι καλύτερος είναι προσωπική υπόθεση. Ο πρώτος τους έκανε την μπάντα που αγάπησαν χιλιάδες οπαδών, ο δεύτερος τους ανέδειξε σε thrash δύναμη.
Με το ‘Among the Living’ η thrash έφτασε στο απόγειό της. Ο κύκλος που είχε ξεκινήσει ένα χρόνο πριν με το ‘Master of Puppets’ έκλεισε. Ο metal κόσμος ήταν, για την ώρα τουλάχιστον, ένας thrash κόσμος.
Και σε ένα thrash κόσμο, οι Anthrax είναι βασιλείς, με το ‘Among the Living’ στέμμα τους.
