Πριν από μερικές μέρες ο Buzz Osborne, ο mastermind της πιο εκκεντρικής και πειραματικής μπάντας της σκηνής του Seattle, των Melvins, έδωσε στο διαδικτυακό μουσικό περιοδικό The Dowsers μια λίστα με τους αγαπημένους του κιθαρίστες.
Στην λίστα περιέχονται 13 μουσικοί που ξεχωρίζει ο «King Buzzo» και από ένα ενδεικτικό τραγούδι για τον καθένα.
Ο ίδιος ο Buzz Osborne προλόγισε τις επιλογές του ως εξής:
Φυσικά θα μπορούσα να γεμίσω αμέτρητες playlists σε στυλ Jeff Beck, Eric Clapton, Jimi Hendrix, Billy Gibbons, και Jimmy Page αλλά αυτό θα ήταν πολύ εύκολο.
Όλοι τους αγαπάνε αυτούς τους τύπους.
Εδώ υπάρχουν μερικοί κιθαρίστες που τους βρίσκω πολύ ενδιαφέροντες και όχι απαραίτητα με τον παραδοσιακό «guitar-hero» τρόπο.
Ως σκεπτόμενος και εργαζόμενος κιθαρίστας, πιστεύω πως αυτοί οι τύποι μπορούν να σε εμπνεύσουν.
James Honeyman-Scott – The Pretenders
Αγαπώ τα σόλο σε αυτό το τραγούδι και τον cool τρόπο που χρησιμοποιεί τις αρμονίες.
Κρίμα που πέθανε. Ένας Θεός ξέρει πού θα μπορούσε να έφτανε την κιθάρα του.
Buzz Osborne: «Το τελευταίο πράγμα που μου είπε ο Kurt Cobain…»
Dave Shepherd – Weedeater
Ο Shep έχει τον τρόπο να παρατείνει τα riffs που αγαπώ.
Οι Weedeater για μένα είναι ο ήχος που θα έβγαινε αν οι Flipper έπαιζαν heavy metal. Ο Shep είναι τεράστιο κομμάτι αυτού.
Είναι στα χέρια του και στο στυλ του και είμαι μεγάλος fan.
Jon Spencer και Neil Hagerty – Pussy Galore
Πιστεύω πως ο Jon Spencer είναι ο πιο υποτιμημένος κιθαρίστας εκεί έξω.
Για ακόμα μια φορά είναι το στυλ. Αυτό το τραγούδι είναι τέλειο. Συμπεριέλαβα τον Neil Hagerty σε αυτό γιατί δεν ξέρω ποιος παίζει τι.
Dave Davies – The Kinks
Αυτό το τραγούδι είναι η κιθάρα του Dave.
Τι τέλειο riff! Κανείς δεν μιλάει για το παίξιμο του Dave και ποτέ δεν μιλάνε γι’ αυτό το τραγούδι, το οποίο είναι ένα από τα καλύτερά τους.
David Hidalgo – Los Lobos
Οι Los Lobos είναι μία από τις πιο εκλεκτές μπάντες από το L.A. και το κιθαριστικό παίξιμο του David είναι βασικό κομμάτι αυτού.
Έχω δει τους Los Lobos αμέτρητες φορές και ποτέ δεν τους έχω δε σε κακό show. Δεν μπορεί να γίνει καλύτερο.
Eddie Hazel – Funkadelic
Το solo του Eddie στο τέλος του τραγουδιού με τρελαίνει κάθε φορά. Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου. Τραγικός πρόωρος θάνατος ενός τρομερού ταλέντου.
Ron Emory – T.S.O.L.
Αυτό ήταν ένα από τα πιο ανανεωτικά πράγματα που βγήκαν στις αρχές των ’80s.
Πάντα πίστευα πως το παίξιμο του Ron σε αυτό το κομμάτι ήταν ηλεκτρικό και μια όμορφη αλλαγή από το «hardcore» που έμοιαζε να κατακλύζει βαρετά τα πάντα, εκείνο το διάστημα. Μεγάλη επιρροή.
Ted Falconi – Flipper
Δεν έχω ιδέα τι παίζει ο Ted το περισσότερο διάστημα και δεν έχει σημασία. Χωρίς τον Ted οι Flipper δεν θα λειτουργούσαν. Οι Flipper είναι μία από τις καλύτερες μπάντες όλων των εποχών.
Andy Gill – Gang of Four
Αυτό είναι το πρώτο τραγούδι που άκουσα απ’ αυτούς τους τύπους και το παίξιμο του Andy Gill μπήκε στο μυαλό μου και δεν βγήκε ποτέ.
Robin Trower
Ναι, ακούγεται σαν τον Hendrix, αλλά ποιος νοιάζεται; Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια με την περισσότερη ψυχή και έχει το σωστό tempo. Τον είδα μια φορά στις αρχές των ’80s και είχε κάψει δύο Fender Twin reverb κατά τη διάρκεια του τελευταίου τραγουδιού. Καπνός και φωτιά.
Jeffrey Lee Pierce and Ward Dotson – The Gun Club
Έβαλα και τους δύο αυτούς τους τύπους γιατί δεν έχω ιδέα ποιος παίζει τι σε αυτό και το αγαπώ. Ένα εξαιρετικό τραγούδι σε έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους. Το άκουγα τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα για πάνω από 20 χρόνια.
Captain Sensible – The Damned
Υπερβολικά υποτιμημένος κιθαρίστας. Μην προσπερνάτε το πρώτο μέρος του τραγουδιού. Τους είχα δει στις αρχές των ’80s και συνεχίζει να είναι μια από τις καλύτερες live εμπειρίες μου. Ποτέ δεν με κουράζουν οι The Damned.
Greg Sage – Wipers
Θεέ μου… Τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει την απελπισία που υπήρχε και πιθανότατα ακόμα υπάρχει στα νοτιοδυτικά καλύτερα από αυτόν τον τύπο. Ανατριχιάζω κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι.