Κάποια στιγμή μέσα στα τελευταία χρόνια αποφασίστηκε πως το Game of Thrones θα γίνει μια σειρά που θα επικεντρωθεί περισσότερο στο θέαμα και λιγότερο στην σωστή και στρωτή σεναριακή εξέλιξη.
Αυτή η απόφαση θα πάρθηκε για αρκετούς λόγους, οικονομικούς και μη και δε θα μπορούσε κάποιος να αρνηθεί το γεγονός ότι έφερε μερικά πραγματικά εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ακόμα και η μάχη του Winterfell, με τα όποια θέματά της, ήταν αναμφίβολα ένα επεισόδιο που δεν ξέρω αν θα ξαναδούμε ποτέ στα πλαίσια της τηλεόρασης.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του νομίσματος που λέει πως καλές οι εκρήξεις και οι φωτιές και οι δράκοι, αν όμως δεν χτίσεις κάτι γύρω από αυτές, τότε θα είναι απλά θόρυβος.
Δεν ξέρουμε ακόμα σίγουρα γιατί οι D&D αποφάσισαν να μας δώσουν το φινάλε της σειράς μέσα σε δυο κουτσουρεμένες seasons και μπορεί εύκολα κάποιος να τους δώσει ένα ελαφρυντικό διότι κατά πάσα πιθανότητα ούτε οι ίδιοι δεν περίμεναν πως θα φτάσει η σειρά σε ένα σημείο που θα πρέπει να συνεχίσει αφού έχει ξεπεράσει το υλικό των βιβλίων.
Έτσι έγινε όμως και η 6η season ξεκίνησε να περπατάει σε αχαρτογράφητα νερά με τα αποτελέσματα, μιλώντας καθαρά προσωπικά, να ήταν κατά κύριο λόγο απολαυστικά. Η 7Η season ξεκίνησε να παρουσιάζει ρωγμές και ήρθε η 8η, με έναν χρόνο καθυστέρηση, να μας παρουσιάσει όλον αυτόν τον… θόρυβο.
Λίγα πράγματα είναι πιο εντυπωσιακά από το μομέντουμ που έχασε η σειρά μέσα σε τρεις εβδομάδες και ακόμα κι αν οι αντιδράσεις μπορεί να είναι υπερβολικές (γιατί σχεδόν πάντα είναι), κανείς δεν ξεφεύγει από την οργή του ίντερνετ, ειδικά όταν αυτή είναι και εν μέρει δικαιολογημένη. Η 8η season, ανεξαρτήτως του φινάλε, έχει ήδη μείνει στην ιστορία ως η χειρότερη της σειράς και το πέμπτο επεισόδιο, με τίτλο ‘The Bells’ έβαλε κι άλλο λάδι στην φωτιά (no pun intended).
Ξεκινάμε με τον Varys, ο οποίος έχει ξεκαθαρίσει την θέση του από το προηγούμενο επεισόδιο: Η Daenerys δεν είναι η βασίλισσα που ονειρευόμασταν και ο σωτήρας μας είναι ο Jon Snow. Με όλους τους χαρακτήρες να ετοιμάζονται για την μάχη του King’s Landing, ο Varys προσπαθεί να μιλήσει στον Jon και να τον πείσει πως αυτός είναι η καλύτερη επιλογή για ειρήνη στο Westeros, ο Jon όμως επιμένει να στηρίξει την προπονήτρια της ομάδας σε αυτήν την κρίσιμη φάση του πρωταθλήματος.
Ο Tyrion για άλλη μια φορά παρατηρεί από μακριά και μετά για κάποιον λόγο πάει να τα μαρτυρήσει όλα στην Daenerys. Τώρα, στα πλαίσια που βρισκόμαστε και γνωρίζοντας πως ο Tyrion, ίσως και κουρασμένος από την όλη φάση τόσα χρόνια, δεν σκέφτεται καν την προοπτική να ρίξει αλλού τα λεφτά του, στηρίζει ξεκάθαρα βασίλισσα, οπότε βγάζει ένα κάποιο νόημα το να πάει να προειδοποιήσει την Daenerys για όλο αυτό που συμβαίνει.
Αλλά γενικά όχι. Άμα απέναντι βρισκόταν κάποιος άλλος χαρακτήρας, ίσως και να μπορούσα να το δεχτώ ευκολότερα. Τώρα όμως μιλάμε για τον Varys, ένα άτομο που έχει περάσει τόσα πολλά με τον Tyrion, έχουν αναπτύξει μια ιδιαίτερη, αλλά δυνατή φιλία και τώρα πηγαίνει να τον δώσει γνωρίζοντας πολύ καλά την συνέχεια;
Και ποια είναι αυτή η συνέχεια μπορεί να αναρωτηθεί κανείς και θα ήταν μια περίεργη ερώτηση διότι θεωρώ πως όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο έχει ήδη δει το επεισόδιο;
Dracarys. Ο Varys, αφού καίει μια επιστολή η οποία φαντάζομαι έγραφε την αλήθεια για τον Jon (τον βλέπουμε να γράφει μία αντίστοιχη και στην αρχή και, υποθέτοντας πως μιλάμε για διαφορετικές επιστολές, ίσως είναι ένα στοιχείο που θα παίξει ρόλο στο φινάλε), αποδέχεται την μοίρα του και οδηγείται στην παραλία για να πει αντίο σε χαρακτήρες και κοινό (πολύ όμορφο εδώ το οπτικό με τον Drogon να βγαίνει από το σκοτάδι).
Μεταφερόμαστε στο δωμάτιο της Daenerys όπου βρίσκεται με τον Grey Worm για να θρηνήσουν τον χαμό της Missandei. Αυτή του δίνει ένα ενθύμιό της και αυτός της δίνει ένα όχι και τόσο διακριτικό hint για το τι πρέπει να ακολουθήσει, πετώντας το στην φωτιά. Την όμορφη αυτή κατάσταση διακόπτει ο Jon και έχουμε εδώ μία εξαιρετικά σημαντική σκηνή, τοποθετημένη σε λάθος season.
Αυτήν η σκηνή είναι το κλικ, η στροφή, το ‘I AM the danger!’ του Game of Thrones, η ξεκάθαρη δήλωση της σειράς για το πού πάει το πράγμα με την Daenerys. Ο Jon για ακόμη μια φορά αρνείται την αγάπη της, οπότε ‘let it be fear’ όπως δηλώνει η ίδια. Γνωρίζω πως πολλοί δεν είναι ιδιαίτερα θερμοί (no pun intended) με το ζεύγος Jon-Daenerys, από τη στιγμή όμως που αυτούς επέλεξε η σειρά (και πιθανότατα και ο Martin) για να φτάσει ως το φινάλε, αυτοί είναι που θα πρέπει και να κουβαλήσουν και το κάνουν. Τουλάχιστον όσο μπορούν.
H Emilia Clarke δίνει ό,τι έχει για να μας μεταφέρει τον θυμό και την απόλυτη απουσία αγάπης στην ψυχή της Daenerys, της λείπει κάτι όμως και αυτό το κάτι είναι περίπου μισή season αφιερωμένη αποκλειστικά σε αυτό το κομμάτι της ψυχοσύνθεσής της. Μοιάζει με ένα παζλ που το ενώνεις ενθουσιασμένος, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσεις πως λείπουν κάποια κομμάτια. Το τελικό αποτέλεσμα φαίνεται, είναι εκεί, αλλά είναι και θα είναι ημιτελές.
Συνεχίζουμε με τον Tyrion να προσπαθεί ξανά να πείσει την βασίλισσά του πως υπάρχει ειρηνική διέξοδος από όλο αυτό και ελπίζει να τα καταφέρει λέγοντάς της πως, αν ακουστούν οι καμπάνες της πόλης, σημαίνει πως παραδοθήκανε και έχουμε νικήσει, άρα δεν χρειάζεται να πεθάνει και κανένας άλλος. Τώρα, με αυτήν την πληροφορία και συνδυάζοντας το γεγονός πως το επεισόδιο ονομάζεται ‘The Bells’, όλοι λίγο-πολύ ξέραμε την συνέχεια.
Η Daenerys τον ενημερώνει πως έχουν τον Jamie αιχμάλωτο σε μια σκηνή και ο Tyrion τρέχει να σώσει για μια τελευταία φορά τον αδερφό του. Καταφέρνει να προσπεράσει τους φρουρούς μετά από μία μάλλον άβολη κωμική σκηνή που συμπεριελάμβανε χάσιμο στην μετάφραση και βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον αδερφό του, ο οποίος εν τέλει πιάστηκε αιχμάλωτος επειδή ξέχασε να ξεβιδώσει το χρυσό του, ψεύτικο χέρι.
Η τελευταία σκηνή μεταξύ Jamie – Tyrion (και Nikolaj Coster-Waldau – Peter Dinklage) είναι θαυμάσια και χαίρομαι που βρέθηκε χρόνος να μιλήσουν μια τελευταία φορά μεταξύ τους. O Jamie αποδρά με τρόπο που δεν βλέπουμε, αλλά λίγο νωρίτερα ο Tyrion ζήτησε μια χάρη από τον Ser Davos και τον αποκάλεσε κιόλας ‘greatest smuggler alive’, οπότε μπορούμε να ενώσουμε μόνοι τις τελίτσες και ξεκινά για να πάει να βρει την Cersei, μια απόφαση που θα σχολιάσουμε λίγο αργότερα.
Κάπου εδώ τελειώνει η ηρεμία. Το επόμενο πρωί είναι όλοι έτοιμοι για πόλεμο, τα στρατεύματα είναι στις θέσεις τους, οι βαλλίστρες είναι οπλισμένες, η θερμοκρασία ανεβαίνει (no pun int–). Ο άμαχος πληθυσμός του King’s Landing τρέχει να κρυφτεί από την επικείμενη σφαγή και οι δύο αντίπαλοι στρατοί ξεκινούν αυτό το απαραίτητο staring contest πριν από κάθε μεγάλη μάχη.
Η μάχη ξεκινάει και επίσημα όταν η Daenerys με τον Drogon επιτίθενται στον στόλο του Euron και τον συνθλίβει σε δευτερόλεπτα μέσα από κάποια εντυπωσιακά πλάνα και με τον Euron δυστυχώς να καταφέρνει να πέσει στην θάλασσα πριν τον βρει η φωτιά του δράκου. Ο Drogon καταστρέφει με ευκολία όλες τις βαλλίστρες που βρίσκονται στις επάλξεις του κάστρου και για το μεγαλειώδες φινάλε αυτής της μίνι περιοδείας, μας δίνει και μια από τις πιο ωραίες σκηνές του επεισοδίου, καταστρέφοντας την πύλη από μέσα και παίρνοντας μαζί του όλο το Golden Company.
Ο Jon και οι υπόλοιποι μπαίνουν φουριόζοι στο κάστρο, ο Drogon συνεχίζει να σπέρνει την καταστροφή και η Cersei παρακολουθεί από μακριά. Είναι πολύ κρίμα που αυτή η season δεν έδωσε παραπάνω χρόνο στην Lena Headey, αλλά παραμένει απολαυστική όποτε βρίσκεται στην οθόνη και εδώ, ενώ ξέρει αρκετά καλά πως έχει ήδη χάσει, αρνείται να το αποδεχθεί και προτιμά να βλέπει το βασίλειό της να καταστρέφεται από το μπαλκόνι της με το ίδιο αγέρωχο βλέμμα.
Λίγο πιο πέρα, ο στρατός της Daenerys προχωρά με άνεση στους δρόμους του King’s Landing και η μάχη μοιάζει να έχει τελειώσει όταν οι αντίπαλοι στρατιώτες αποφασίζουν να πετάξουν τα όπλα τους και να παραδοθούν. Στιγμές αργότερα ηχούν οι καμπάνες, ο Jon ανακουφίζεται, η Cersei βλέπει πλέον ξεκάθαρα πως όλα έχουν τελειώσει και ο Tyrion σίγουρα είναι χαρούμενος που το πλάνο του δούλεψε. Τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά πλέον. Σωστά…;
Σωστά, μόνο που η Daenerys έχει καρφώσει το βλέμμα της στο Red Keep και υποκινούμενη από την παράνοιά της που ξεκάθαρα έχει χτιστεί στα προηγούμενα επεισόδια, δίνει εντολή στον Drogon για επίθεση. Ακολουθεί ένα χάος και το υπόλοιπο μισάωρο του επεισοδίου είναι ένα συνεχόμενο anxiety attack όπου παρακολουθούμε την δολοφονία και τον βιασμό αμέτρητων αθώων.
Φυσικά δεν υπάρχει κανένας ηρωισμός στα πλάνα που βλέπουμε, καμία ηθική δικαιολόγηση της βίας που παρακολουθούμε κι όσο άσχημο κι αν είναι το γεγονός πως όλα αυτά τα κάνουν “οι δικοί μας”, το Game of Thrones είναι μια σειρά που μας έχει διδάξει ξανά και ξανά πως πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το χειρότερο.
Επίσης, η στροφή της Daenerys δεν έρχεται από το πουθενά, δεν είναι κάτι που η σειρά παρουσίασε φέτος για πρώτη φορά, εδώ και χρόνια ο κόσμος αναμένει αυτήν την εξέλιξη, δε νομίζω όμως πως θα μπορούν πολλοί να πουν πως ο τρόπος που μας έφερε εδώ η σειρά ήταν ο πιο ομαλός.
Η Daenerys είναι θυμωμένη, προδομένη, ολομόναχη πλέον, και σε ένα άλλο σύμπαν όπου προηγήθηκαν 4-5 επεισόδια παραπάνω πριν από το ‘The Bells’, η απόφασή της να κάψει ό,τι βρεθεί μπροστά της σαν εκδίκηση, πιθανότατα θα κολλούσε καλύτερα στο κοινό. Με τα τωρινά δεδομένα όμως, έχουμε το βιαστικό αποτέλεσμα μιας σειράς που αποφάσισε πως θα κάνει ό,τι κάνει σε συγκεκριμένο χρόνο που πολύ απλά δεν ήταν αρκετός.
Συνεχίζοντας στα του επεισοδίου, ο Grey Worm ακολουθεί την βασίλισσα και ξεκινά ξανά την μάχη στους δρόμους, με τον Jon να παρακολουθεί ανήμπορος το μακελειό γύρω του.
Μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό έχουμε μια εντελώς αχρείαστη και άβολη μονομαχία ανάμεσα στον Jamie και τον Euron (ειλικρινά, ο τρόπος που εμφανίζεται είναι από τα πιο αστεία πράγματα της σειράς), με τον δεύτερο να χάνει με έναν αντίστοιχο τρόπο με αυτόν που η Barcelona έχει χάσει δύο χρονιές τώρα την πρόκριση στο Champions League και, εκ των υστέρων, χρειαζόμασταν πραγματικά ένα τελευταίο αντίο γι’αυτόν τον χαρακτήρα;
Υπήρχε κανείς που να σκέφτηκε «ξέρεις τι, πραγματικά ελπίζω να έχει μια γαμάτη τελευταία σκηνή ο Euron, τον λατρεύω»; Φαντάζομαι πως όχι. Τέλος πάντων, απλώς χαίρομαι που εν τέλει δεν πέθανε έτσι ο Jamie γιατί θα ήταν το χειρότερο πράγμα που θα είχε κάνει η σειρά κι αυτό λέει πολλά.
Μιας και πιάσαμε την κουβέντα του αποχαιρετισμού, ο Hound με την Arya βρίσκονται πλέον μέσα στο παλάτι, ο καθένας για δικούς του λόγους, οι πατρικές συμβουλές του Hound όμως κάνουν την Arya να φύγει για να σωθεί και για να αφήσει χώρο στο Cleganebowl να διεξαχθεί δίχως αδήλωτους παίχτες.
Τα δύο αδέρφια βρίσκονται σε μια σκάλα έτοιμη να καταρρεύσει, αφού πρώτα η Cersei σώθηκε από ένα κυριολεκτικό plot armor, ο Mountain αποφασίζει πως δεν θέλει να υπακούει πλέον εντολές, θέλει απλώς να παλέψει με τον αδερφό του, σκοτώνει σαν μύγα τον Quyburn (RIP υποθέτω), η Cersei τους αφήνει στην ησυχία τους επειδή δεν είναι τώρα να ασχολείσαι με οικογενειακά θέματα και ξεκινά ο αγώνας, ο οποίος λήγει με ισοπαλία όταν ο Hound ρίχνει τον αδερφό του στο κενό για να τους πνίξουν οι φλόγες. Αντίο Hound, αντίο Mountain λοιπόν, ο καθένας πήρε αυτό που ήθελε στο τέλος υποθέτω.
Να μιλήσουμε λίγο τώρα για τον Jamie; Δεν ήξερα ακριβώς τον λόγο που αποφάσισε να επιστρέψει στην αδερφή του στο τέλος του προηγούμενου επεισοδίου. Ήθελε να την σκοτώσει; Να προσπαθήσει να την μεταπείσει;
Τελικά επέλεξε την κρυφή επιλογή νούμερο τρία, να πεθάνει αγκαλιά μαζί της, όπως είχε πει και στον Bronn λίγα χρόνια νωρίτερα. Ξέρω πως αρκετοί θα εκνευριστούν με την κατάληξη αυτή μιας και μοιάζει να πετάει στα σκουπίδια όλη την πορεία του Jamie αυτά τα χρόνια, αλλά… δεν ξέρω. Η σχέση τους ήταν τοξική από ένα σωρό απόψεις, δεν υπάρχει αμφιβολία όμως πως ο Jamie ήταν εκεί από επιλογή του, οπότε δεν είναι λογικό να θέλει να είναι πάλι μαζί της αυτή τη στιγμή της αποκάλυψης και της απόλυτης καταστροφής;
Όσο κι αν έτρεξε, όσο κι αν άλλαξε, δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεφύγει από το έναν άνθρωπο που αγάπησε, όσο λάθος κι αν ήταν όλο αυτό. Η προσπάθειά τους για απόδραση πέφτει σε αδιέξοδο και οι τελευταίες τους σκηνές είναι υπέροχες με τους δύο ηθοποιούς να τα δίνουν όλα ενώ καταρρέουν τα πάντα γύρω τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Μπορώ να πω πως έχω ένα θέμα με το γεγονός ότι τελευταία στιγμή ρομαντικοποιείται ο χαμός της Cersei η οποία κλαίει για το αγέννητο παιδί της πριν πέσει στην αγκαλιά του αδερφού της, δείχνοντας πως υπήρχε μια κάποια ανθρωπιά μέσα της αλλά μου φαίνεται πως too little, too late.
Ο Jamie λέει αυτό που ήδη έχουμε όλοι καταλάβει, πως δεν έχει κανείς άλλος σημασία σε όλον τον κόσμο πέραν από αυτούς τους δύο και προλαβαίνει να αγκαλιάσει την αδερφή του πριν τους συνθλίψουν τα συντρίμμια του κτηρίου. Αντίο λοιπόν Cersei και Jamie, το Game of Thrones δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς εσάς.
Έξω στους δρόμους η καταστροφή συνεχίζεται και τώρα ακολουθούμε την Arya καθώς τρέχει για την ζωή της μέσα σε μια σειρά από εξαιρετικά μονόπλανα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να σώσει μερικές ανθρώπινες ζωές. Είναι ένα από τα καλύτερα σημεία του επεισοδίου, όταν η φρίκη που θέλει να περάσει το χαρτί, αποτυπώνεται με έναν μακάβριο τρόπο στην οθόνη και κάθε άνθρωπος που βρίσκει η Arya μπροστά της γίνεται κάρβουνο, ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου.
Η ίδια όμως προσπαθεί και τρέχει να ξεφύγει, μάταια όμως μιας και το μόνο που μένει είναι ο θάνατος και η στάχτη που πέφτει σαν απαλό χιόνι για να σηματοδοτήσει το φινάλε αυτού του αιματηρού κεφαλαίου. Αφού ηρεμούν λίγο τα πράγματα, η Arya καλπάζει μακριά από το King’s Landing και φαίνεται πως προστέθηκε ένα ακόμα όνομα στην λίστα της…
Το ‘The Bells’ θα έπρεπε να ήταν το σημαντικότερο επεισόδιο όλης της σειράς, η κορύφωση της ιστορίας που ξεκίνησε το 2011 και από όλες τις απόψεις είναι ένα καλοφτιαγμένο επεισόδιο. Ο σκηνοθέτης Miguel Sapochnik βρίσκεται ξανά σε μεγάλη φόρμα και τώρα σίγουρα δεν θα χρειαστεί να δικαιολογηθεί για το πόσο σκοτεινό ήταν το επεισόδιό του, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να κάνει πολλά παραπάνω, οπότε γυρνάμε στο πρόβλημα που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου.
Όλα είναι εντυπωσιακά, δυστυχώς όμως καταλήγουν σε απλό θόρυβο. Είναι εύκολο να κατηγορήσει κανείς τους D&D και δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ γιατί πραγματικά δεν προτίμησαν να γράψουν μερικά επεισόδια ακόμα, διότι είναι ξεκάθαρο που αυτό που έλειπε στο τέλος μιας σειράς που μέχρι πριν λίγα χρόνια είχε εξαιρετικό ρυθμό, ήταν ο χρόνος. Δύο επεισόδια κολλημένα σε ένα, βιαστικές αποφάσεις και αλλαγές στις συμπεριφορές χαρακτήρων, γενικότερη βιασύνη για να φτάσουμε στο επιθυμητό φινάλε.
Προφανώς και οι δυο τους είναι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι για το τελικό αποτέλεσμα, είναι όμως υπεύθυνοι και για όλα όσα οδήγησαν ως εδώ. Το αγαπημένο σας επεισόδιο της σειράς πιθανότατα είναι γραμμένο από τους ίδιους ανθρώπους που προσπαθούν να χωρέσουν υλικό δύο season σε 6 ώρες.
Έχει μείνει ένα επεισόδιο ακόμα στην σειρά για να δούμε επιτέλους πώς τελειώνει, για την ώρα όμως, το Game of Thrones μοιάζει λίγο με την Arya όσο έτρεχε να ξεφύγει από την τυφλή οργή της Daenerys: εξουθενωμένο και δίχως ανάσα.
