The Last of Us / S01E03
Και τώρα, οι δυο τους, τουλάχιστον για λίγο. Ο θάνατος της Tess αφήνει ένα σημαντικό κενό στην επικοινωνία του Joel και της Ellie, κενό που θα πρέπει να γεφυρώσουν με κάποιον τρόπο, αν θέλουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Με αυτήν ακριβώς την συνθήκη ξεκινάει και το τρίτο επεισόδιο της σειράς.
Οι μεταξύ τους συζητήσεις θυμίζουν άνθρωπο που περπατά σε τεντωμένο σκοινί, έτοιμο να κοπεί με την πρώτη λάθος κίνηση ή κουβέντα. Ο Joel πιθανότατα κατηγορεί κάπως σιωπηλά την Ellie για ό,τι έγινε, η κοπέλα δεν είναι απίθανο να νιώθει και κάποιες τύψεις για το συμβάν, αλλά σιγά-σιγά η ανάγκη της για επικοινωνία υπερνικά οτιδήποτε άλλο.
Όσο σημαντικές κι αν είναι οι αρχικές σκηνές για την μεταξύ τους σχέση όμως, οι δημιουργοί του ‘The Last of Us’ επιλέγουν να στρέψουν την προσοχή κάπου αλλού, σε ένα άλλο ζευγάρι ανθρώπων που τους ένωσε η μοίρα. Από τότε που βγήκαν οι πρώτες εντυπώσεις της σειράς, οι περισσότεροι έκαναν ειδική αναφορά στο συγκεκριμένο επεισόδιο, και πλέον ξέρουμε γιατί.
Enter, Bill and Frank.
Γυρνάμε στην ημέρα που άλλαξαν τα πάντα. Ο Bill, σαν έτοιμος από καιρό για μία τέτοια συνθήκη, καταλήγει ολομόναχος στην μικρή κωμόπολη όπου ζει και κάνει ό,τι θα έκανε κάθε γνήσιος συνωμοσιολόγος που είναι έτοιμος κάθε μέρα για το τέλος του κόσμου: μαζεύει προμήθειες, χτίζει φράχτες, πίνει κρασάκι.
Η ζωή κυλάει ήρεμα και ωραία στην Billville, μέχρι τη μέρα που μία από τις καλοστημένες παγίδες θα τσακώσει κάτι διαφορετικό, έναν άνθρωπο, ο οποίος υπόσχεται πως είναι άοπλος και αμόλυντος. Με έναν μικρό δισταγμό (αλλά χωρίς να χρειάζεται και ιδιαίτερη πειθώ αν ζητάτε τη γνώμη μας), ο Bill δέχεται να προσφέρει ένα πιάτο φαγητό στον Frank και ένα ζεστό ντουζ.
Ποιο το νόημα του να περνάς το τέλος την ανθρωπότητας μοναχός εξάλλου; Αυτό που ακολουθεί είναι μία ιστορία αγάπης που κρατάει χρόνια, με δυσκολίες, τσακωμούς, μεγάλες χαρές, έντονες δυστυχίες.
Στην μεγαλύτερη, μέχρι στιγμής, διαφοροποίηση από το αρχικό υλικό, το ‘The Last of Us’ σχεδόν σε κάνει να ξεχνάς πως λίγο παραδίπλα από αυτό που παρακολουθούμε, ο κόσμος ουσιαστικά έχει πάψει να υπάρχει.
Όχι εδώ όμως, όχι γι’ αυτούς τους δύο. Με την κάμερα να μην φεύγει ποτέ από τον προσωπικό τους παράδεισο, τα ζητήματά τους μοιάζουν σχεδόν… φυσιολογικά. Διαφωνίες για τους καλεσμένους, συζητήσεις για πολιτικά (The government are all nazis!), χαλαρό τζόκινγκ στην γειτονιά. Και στην μέση όλων αυτών, ο Nick Offerman (προφανώς, Ron Swanson, αλλά και εξαιρετικός στην 2η σεζόν του ‘Fargo’) και ο Murray Bartlett (έκλεψε την παράσταση στην 1η σεζόν του ‘The White Lottus’).
Η δουλειά που κάνουν και οι δυο τους είναι εξαιρετική φυσικά, με τον καθένα να έχει εξίσου δύσκολο ρόλο. Από την μία ο Offerman υποδύεται έναν χαρακτήρα που ήδη γνωρίσαμε στο παιχνίδι, αλλά ποτέ δεν είδαμε με τόση λεπτομέρεια. Αφήνονται στοιχεία και υπόνοιες στον αέρα, αλλά τα υπόλοιπα κομμάτια ενώνονται στο μυαλό του παίχτη. Εδώ όμως, μας δίνει έναν Bill με αρχή, μέση και τέλος, όχι έναν side character, αλλά έναν πρωταγωνιστή που μοιάζει να ανυπομονεί να του αλλάξει κάποιος τη ζωή (και ας μην το έψαχνε).
Ο τρόπος που παίζει με τα μάτια, το πόσο ευάλωτος μοιάζει σε διάφορες σκηνές του επεισοδίου, ο φόβος που μεταδίδει για την προστασία του Frank, όλα τα κάνει τέλεια ο Offerman και δίπλα του έχει τον κατάλληλο για να τον υποστηρίξει. Το δύσκολο κομμάτι του Bartlett, είναι πως όχι μόνο μας παρουσιάζει έναν χαρακτήρα που δεν γνωρίσαμε ποτέ, αλλά και πως αυτός είναι που θα αλλάξει δραματικά την κατάληξη του Bill.
Ο Druckmann παίρνει εδώ πέρα το ρίσκο και του βγαίνει κατά κύριο λόγο. Δίχως την έγνοια να χωρέσει ενδιαφέρον gameplay λούπες και κάνα δυο set-pieces, επικεντρώνεται σε δύο ανθρώπους και στον έρωτά τους. Αν υπάρχει κάτι που, προσωπικά, με κρατάει λίγο πίσω σχετικά με το όλο εγχείρημα, είναι πως σε σημεία μοιάζει πολύ φτιαχτό, σκηνοθετικά και μουσικά, με έναν τρόπο που το παιχνίδι απέφυγε περίτεχνα (αγαπώ την μουσική του Max Richter, αλλά χρειαζόμασταν πραγματικά άλλη μια δυσάρεστη σκηνή ντυμένη με το ‘On the Nature of Daylight’;).
Κι αν αυτά τα μικροπαράπονα έμπαιναν κάπως εμπόδιο στην συναισθηματική σύνδεση, ήρθε ο επίλογος για να με διαλύσει. Η αργή συνειδητοποίηση του τι έγινε, το γράμμα, η αντίδραση του Joel στην αναφορά στην Tess, το τραγούδι, αυτό το αναθεματισμένο τελευταίο πλάνο…
Το είπαμε και θα το λέμε, ξανά και ξανά. Το ‘The Last of Us’, είναι μια ιστορία αγάπης. Όχι πάντα με την καλή του μορφή, αλλά και με αυτήν που μας κάνει κομμάτια. Θα έρθουν χειρότερες στιγμές, αναμφίβολα. Για τώρα όμως, η σειρά μας αφήνει μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο αγάπη, αγνή, περίπλοκη, αληθινή. Οι δυστυχίες ας περιμένουν στην σειρά τους, τουλάχιστον για λίγα ακόμα λεπτά…
Υ.Γ.1: Αναφερθήκαμε την περασμένη εβδομάδα στην πολύτιμη απουσία της Anna Torv στο ‘The Last of Us’, αλλά μας έκαναν ένα μικρό δωράκι με την σύντομη εμφάνισή της εδώ πέρα.
Υ.Γ.2: Πολύ ωραία η σκηνή με την μακάβρια περιέργεια της Ellie μπροστά από τον παγιδευμένο μολυσμένο.
