The Last of Us S01E09 review
Αν συνεχίσεις, θα βρεις κάτι άλλο για να παλέψεις
Αν μπορούσε να συμπυκνωθεί όλη η φιλοσοφία του ‘The Last of Us’ σε λίγες λέξεις, μάλλον δεν θα υπήρχαν πιο ταιριαστές από αυτές.
Τους περασμένους δύο μήνες και μέσα σε αυτά τα 9 επεισόδια είδαμε την πτώση του σύγχρονου ανθρώπινου πολιτισμού, την φύση να εισβάλλει στα αστικά τοπία και να παίρνει πίσω αυτό που της ανήκει, τον τρόπο που η ανθρωπότητα θα προσπαθήσει να ορθοποδήσει, τουλάχιστον με τον τρόπο που το οραματίστηκαν αρχικά ο Neil Druckmann και ο Bruce Stanley και, αργότερα, για την τηλεόραση, ο Craig Mazin.
Όλοι αυτοί, με τον δικό τους τρόπο, ρώτησαν: τι μένει όταν τα πάντα διαλύονται; Και η απάντηση γυρνούσε ξανά και ξανά, σε ένα πράγμα, την αγάπη. Αγάπη για όσα έχουμε, για όσα χάσαμε, για όσα μας κάνουν να φοβόμαστε την κάθε μέρα που περπατάμε στον κόσμο αυτό. Εδώ όμως υπάρχει και το βασικό πρόβλημα.
Η αγάπη δεν ενώνει μόνο, αλλά και διαχωρίζει. Στο τελευταίο επεισόδιο της season, o Joel έρχεται αντιμέτωπος με ένα φριχτό δίλημμα. Μετά από τόσες περιπέτειες και εκατοντάδες χιλιόμετρα, έφτασαν επιτέλους στους Fireflies, μόνο που, τα πλάνα τους για την Ellie δεν είναι καθόλου ιδανικά.
Δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, φούντωσε ξανά μια συζήτηση που ποτέ δεν τελείωσε πραγματικά: ήταν σωστό αυτό που έκανε ο Joel; Κανείς δε μπορεί να ξέρει αν τα πειράματα της Marlene θα έφερναν τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά δεν αξίζει η ανθρωπότητα μια ευκαιρία; Μπορεί η Ellie να πέθαινε για το τίποτα;
Ίσως, αλλά αυτή δεν είναι η ιστορία της Ellie, δηλαδή όχι μόνο δική της.
Ακολουθούμε τα βήματα του Joel από πριν την πανδημία και σε κάθε επεισόδιο τον βλέπουμε να χάνει, να αποτυγχάνει, να βρίσκει τοίχο. Από τον χαμό της Sarah, στην τραγωδία της Tess, προδιαγεγραμμένη διαδρομή το να φύγει και η Ellie από τα χέρια του. “Δεν ήταν ο χρόνος που τα γιάτρεψε όλα αυτά” ομολογεί κοιτώντας στα μάτια την Ellie, σε μία πανέμορφη, μικρή σκηνή.
Πώς το αφήνεις αυτό λοιπόν; Σε ποια ζωή και με ποιο κουράγιο; Όταν γυρνάς μια φορά από την κόλαση, πόσο εύκολο είναι να επιστρέψεις ξανά στο βασανιστήριο;
Μιλήσαμε για δίλημμα νωρίτερα, αλλά αυτό μόνο στο μυαλό των θεατών, μόνο στις συζητήσεις και στις αναλύσεις. Για τον Joel, η απόφαση είχε ήδη παρθεί. Κανένας δεν θα στεκόταν εμπόδιο ανάμεσα σε αυτόν και την Ellie.
Ούτε η ίδια η ανθρωπότητα. Δεν κάνει καν τον κόπο να το διπλοσκεφτεί, για τον ίδιο, όσα έχουν σημασία, ο δικός του κόσμος, βρίσκεται καθηλωμένος σε μια ιατρική καρέκλα. Όχι, όχι ξανά. Η συνέχεια γνωστή.
Μακελειό, αίματα στους διαδρόμους, τα παρακάλια των γιατρών δεν φτάνουν ποτέ στα αυτιά του. Παίρνει αγκαλιά την Ellie, ακριβώς όπως είχε πάρει και την Sarah, τόσα χρόνια πριν. Μόνο που τώρα, το τέλος θα είναι διαφορετικό.
Υ.Γ.1: Θαυμάσια Ashley Johnson ως μαμά της Ellie.
Υ.Γ.2: Στο κεντρικό κείμενο δεν γράφω πολλά για το ίδιο το επεισόδιο σαν επεισόδιο, το οποίο βρήκα οκ, μια χαρά. Έχω τα κλασικά παράπονα, ότι στο The Last of Us παίρνουμε μια greatest hits εκδοχή της ιστορίας του παιχνιδιού, αλλά ειδικά στο συγκεκριμένο νιώθω πως θα μπορούσαν να του δώσουν λίγο χρόνο για να αναπνεύσει περισσότερο.
Ίσως λίγα λεπτά παραπάνω στο νοσοκομείο πριν τον χαμό; Δε ξέρω, αλλά μου έκανε εξαρχής εντύπωση το ότι το φινάλε έχει την μικρότερη διάρκεια απ’ όλα τα επεισόδια.
Υ.Γ.3: Γι’ αυτό υπάρχουν άτομα σαν κι εμάς σε αυτόν τον κόσμο: έχουμε μια δουλειά να κάνουμε. Και ο Θεός να προσέχει όποιον μαλάκα βρεθεί στον δρόμο μας
Τα λόγια του Bill αποχτούν άλλη βαρύτητα πλέον.
