Αφιέρωμα στο Powerslave των Iron Maiden
Το χρονικό των Iron Maiden κατά τη δεκαετία του ’80 αψηφά τη λογική.
Οποιαδήποτε μπάντα, αν διέθετε στον κατάλογό της έναν ή δύο από τους πρώτους εφτά δίσκους του βρετανικού συγκροτήματος, θα άξιζε τουλάχιστον μνείας στην ιστορία της μουσικής.
Το ότι και οι εφτά προέρχονται τελικά από το ίδιο σχήμα καταδεικνύει όχι μόνο πόσο μεγάλοι είναι οι Iron Maiden, πόσο καλοί σε αυτό που κάνουν, αλλά επίσης την απίστευτη δουλειά και το χρόνο που αφιέρωσαν, δισκογραφώντας και περιοδεύοντας ασταμάτητα, χωρίς παράλληλα να χάσουν την ποιότητα τους.
3 Σεπτεμβρίου 1984
Ούτε ενάμιση χρόνο μετά το ‘Piece of Mind’, και με μια σεβαστή περιοδεία να παρεμβάλλεται, ο κόσμος υποδέχεται το ‘Powerslave’.
Μπορεί να πει κανείς ότι οι Iron Maiden είναι ήδη κλασικοί εδώ.
Έχοντας στεριώσει στη συνείδηση του κόσμου, με τους νέους του line-up να έχουν αποδείξει και με το παραπάνω την αξία τους στο προηγηθέν ‘Piece of Mind’, ο μόνος αντίπαλος είναι ο εαυτός τους και η ήδη μεγάλη κληρονομιά τους.
Αλλά είναι ασταμάτητοι. Το τρίτο κατά σειρά ιστορικό opener δίσκου, ‘Aces High’, πετάει κατευθείαν στα γνώριμα, δυσθεώρητα ύψη που συνηθίζει να κινείται η μπάντα, και η συνέχεια του ανατριχιαστικού, προειδοποιητικού ‘Two Minutes to Midnight’ απλά επιβεβαιώνει το θρίαμβο. Θρίαμβο τόσο μουσικό όσο και στιχουργικό.
Οι αναμενόμενες πλέον αλλά πάντα εξαιρετικές δισολίες των Murray και Smith ξεχύνονται ακράτητες, με ένα από τα σπουδαιότερα κιθαριστικά δίδυμα όλων των εποχών να δείχνει, ξανά, τι είναι ικανό να κάνει.
Ο Nicko McBrain, στιβαρή παρουσία πίσω από τα ντραμς, είναι φανερό ότι αποτελεί πια αναπόσπαστο κομμάτι της μπάντας. Όσο για το μπάσο του καπετάνιου και τη σειρήνα… συμπληρώστε εσείς τα επίθετα.
Harris και Dickinson λάμπουν και στο songwriting.
Ο πρώτος, η παραδοσιακή κινητήρια δύναμη πίσω από τα τραγούδια των Iron Maiden, υπογράφει το μισό δίσκο και φτάνει για άλλη μια φορά σε αξεπέραστα επίπεδα, όπως στο προαναφερθέν ‘Aces High’ και στο επικό δεκατετράλεπτο ‘Rime of the Ancient Mariner’.
Ο δεύτερος, στεκόμενος πλέον επάξια δίπλα στον παλιό, υπογράφει, μόνος ή παρέα με τον Adrian Smith, τα υπόλοιπα τέσσερα κομμάτια, με τα ‘Two Minutes to Midnight’ και το μεγαλειώδες, ατμοσφαιρικό ‘Powerslave’ να αποτελούν εκ των κορυφαίων πονημάτων του (και, δι’εμέ, τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου).
Το σύνολο έχει ιστορία, ποίηση, σπαθιά, cult σειρές και ταινίες, καλπάζουσα μουσική και επική αισθητική.
Όσο Iron Maiden γίνεται δηλαδή.
Με το ‘Powerslave’ και την προς υποστήριξή του ‘World Slavery Tour’ οι Iron Maiden έγιναν διάσημοι σε κάθε γωνία του πλανήτη.
Έφτασαν στην Ιαπωνία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, πέρασαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα στην Ευρώπη και ισοπέδωσαν τα πάντα μπροστά σε κοινό 300.000 στο πρώτο Rock in Rio.
Δυστυχώς, η εξαντλητική ‘Powerslave’ εποχή σχεδόν οδήγησε την μπάντα στην κατάρρευση.
Η τρελή πορεία και διαρκής εναλλαγή ετήσιου δίσκου-περιοδείας δοκίμασε τα όρια όλων των μελών και φύτεψε τους πρώτους σπόρους κούρασης και μετέπειτα μουσικών διαφωνιών, που λιγότερο από μία δεκαετία μετά θα οδηγούσε στην, προσωρινή έστω, διάσπαση της μπάντας.
Οπωσδήποτε, το ‘Powerslave’ ήταν το τέλος μιας εποχής για τους Iron Maiden.
Έβαλε φρένο στην αδιάκοπη παραγωγή δίσκων και επέτρεψε στα μέλη της μπάντας, με το διάλειμμα που επήλθε μετά την περιοδεία, να επιστρέψουν περισσότερο ή λιγότερο ανανεωμένα, με νέες ιδέες και μουσική κατεύθυνση.
Το ‘Somewhere in Time’ που ακολούθησε σηματοδοτεί ουσιαστικά μια νέα περίοδο. Το ‘Powerslave’ ολοκλήρωσε, αν θέλετε, τη δεύτερη πράξη του Iron Maiden έργου που είχε ξεκινήσει με το ‘The Number of the Beast’.
Με αυτό η μπάντα ολοκλήρωσε την κατάκτηση του κόσμου και εξασφάλισε μια για πάντα, αν δεν το είχε κάνει ήδη, την αθανασία.
Έκλεισε τις υποχρεώσεις της με την ιστορία και έμεινε ελεύθερη να δοκιμάσει και να μορφοποιήσει, όπως τα μέλη της επιθυμούσαν, τα metal δρώμενα και το μέλλον τους.
‘Tell me why I have to be a powerslave?’ αναρωτιέται, στο ρόλο ενός φαραώ, ο Bruce Dickinson. Με κάποιον τρόπο, powerslaves μπορεί να αισθάνονταν και οι ίδιοι οι Iron Maiden.
Αλλά αυτοί, σε αντίθεση με το φαραώ του τραγουδιού, απέδειξαν μέσω του ‘Powerslave’, αποστομωτικά και δια παντός, ότι δεν θα πεθάνουν ποτέ.
