Η επιστροφή των Nightrage στην πατρίδα τους και η παρουσία των παλαίμαχων Sarissa μπορεί να μην είναι το είδος του σκηνικού που μαζεύει πλήθη, αλλά για τους ενδιαφερόμενους πρόκειται σίγουρα για ιδιαίτερη προοπτική. Από την άλλη δεν παίρνει και πολύ κόσμο το Temple, οπότε το ενδεχόμενο πιο… underground συναυλίας τουλάχιστον απέβη βολικό.
Να έβαζε και η Viva 8:30 ή 9 στο εισιτήριο, όπως αποδείχθηκε ότι είχε αναρτηθεί στο Facebook από τη διοργάνωση, καλά θα ήταν για όσους από μας ήταν εκεί από τις 8, όπως έγραφε το χαρτί, και βρήκαμε κλειστό το χώρο, αλλά ας είναι. Το 9 αν μη τι άλλο τηρήθηκε και η αρχή έγινε από τους Aetherian και καμιά εκατοστή αρκετά ενθουσιώδη άτομα, με μπόλικους που γνώριζαν το σχήμα, να παρακολουθούν.
Ενθουσιώδεις και οι Αθηναίοι, φιλικοί και σαν στο σπίτι τους, κάτι που από πολλές απόψεις ίσχυε. Δεν παρέλειψαν πάντως να αναφερθούν στην πρόσφατη τραγωδία των Τεμπών αφού αν και πια έχουν περάσει μέρες, η σκιά πλανάται ακόμα. Πρώτη συναυλία για αρκετούς μετά το συμβάν, του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου, και το μόνο πρέπον είναι να εκφράσουμε και εμείς τη λύπη και την οργή μας για την καταστροφή που συντελέστηκε.
Ακόμα και με αυτήν την πιο μελαγχολική εισαγωγή πάντως, οι τόνοι δεν άργησαν να ανέβουν. Headbanging πάνω και κάτω από τη σκηνή, κλήση σε μικρό moshpit, ανεμίζουσα σημαία στο ‘Black Flag’, δείγμα από τον επερχόμενο δίσκο του 2023 και θερμά χειροκροτήματα στα 6 τραγούδια του 40λεπτου setlist δημιούργησαν άνετη ατμόσφαιρα.
Μουσικά, ομολογουμένως αρκετά τυπικό melodic death, αλλά τουλάχιστον γουστόζικο και με ωραίες συναισθηματικές εξάρσεις. Ύστερα από ένα δύσκολο ξεκίνημα με τα ντραμς να «θάβουν» σε μεγάλο βαθμό την υπόλοιπη μπάντα, σχετικά εντάξει αποδείχθηκε και ο ήχος, αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος και την ακουστική του χώρου, καθώς και ότι επρόκειτο για την πρώτη εμφάνιση της βραδιάς. Συνολικά, καθόλου κακός τρόπος για ξεκίνημα.
Είκοσι λεπτά διάλειμμα πριν Lyssa Καζάκης και Γιώργος Χατζησυμεωνίδης, πλαισιωμένοι από τους Χρυσάφη Ταντανόζη και Αλέξη Χαμαλίδη, ανεβούν στη σκηνή και ξεκινήσει προβολή-φόρος τιμής στον εκλιπόντα Δημήτρη Σελαλμαζίδη. Ένα μικρό ατύχημα με την κιθάρα και μια σύντομη εισαγωγή μετά, το θρυλικό για την ελληνική σκηνή ‘Demo 1987’ ανασταίνεται, ζωντανά και στην πληρότητά του.
Οι Sarissa είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με την ιστορία του εγχώριου metal και ιστορία ακούσαμε στο Temple. Εννέα κομμάτια, με τη σειρά πλην του ‘Macedonian Army’ (ή Makedonian, αν προτιμάτε τη γραφή του demo) που παίχτηκε τελευταίο, βγαλμένα από τις δύσκολες απαρχές του χώρου στην Ελλάδα, από τις περιπτώσεις που δε χωρά σχολιασμός απόδοσης, ηχητικής και λοιπών συνηθισμένων κριτηρίων.
Το κοινό τίμησε το demo, το τραγούδησε, έδειξε ότι το ξέρει και το αγαπά. Οι μουσικοί το τίμησαν και το χάρηκαν. Ας αναπαυθεί εν ειρήνη ο Δημήτρης Σελαλμαζίδης και ας συνεχίσουν να θυμούνται και να ακούν τους Sarissa όσοι τους έχουν, να τους ευχαριστιούνται και να τους μαθαίνουν και στους επόμενους.
Πριν από αυτό όμως, πάμε για τρίτο γύρο στο Temple, με τους headliners Nightrage να καταλαμβάνουν τη σκηνή στις 11:10.
Για τα επόμενα 70 λεπτά οι Nightrage ταρακούνησαν για τα καλά το κτίριο. Κινητική, ορεξάτη και επικοινωνιακή η πεντάδα, με αιχμή του δόρατος έναν πολύ δυνατό Ronnie Nyman, που πραγματικά έδωσε ρέστα, και έναν ποιοτικότατο Μάριο Ηλιόπουλο, έφερε μπόλικο moshing και headbanging, ειδικά στις πρώτες σειρές, με μια ποικιλία τραγουδιών από τη μεγάλη πια δισκογραφία τους. Έπεσε και λίγο crowd surfing στο ‘Spiral’, να μπει και μια τέτοια πινελιά.
Άρτια εμφάνιση, υψηλοτάτου επιπέδου αν αναλογιστεί κανείς και τα δεδομένα του χώρου. Στις αδυναμίες ο ανά σημεία υπερβολικά τσιτωμένος ήχος της κιθάρας και ο γενικά άνισος των ντραμς – εν ολίγοις, από ακουστικής άποψης υπήρχε σαφώς θέμα. Αλλά λίγα παράπονα μπορεί να έχει κανείς από τους ίδιους τους Nightrage, που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και της θέσης τους στην extreme σκηνή.
Αν υπάρχει κάτι παραπάνω που θα μπορούσαν να ζητήσουν από τη βραδιά οι οπαδοί των Nightrage πάντως, αυτό είναι μερικά ακόμα τραγούδια. 70 λεπτά, όπως προαναφέρθηκε, encore δεν έγινε και η ομιλητικότητα του Nyman μείωσε περαιτέρω τον πραγματικό χρόνο της συναυλίας.
Συνολικά, μια πολυδιάστατη νύχτα στο Temple, με καλές στιγμές. Ίσως όχι δυναμίτης, αλλά εμπειρία. Επιστρέφουμε σε μια εβδομάδα για Spitfire και Northwind.
