Οι στίχοι ενός κομματιού, έχουν συχνά για μεγάλο κομμάτι του κοινού μεγαλύτερη σημασία και από τη μουσική. Πολλά συγκροτήματα ξεχώρισαν χάρη στην ποίηση που έντυνε τα τραγούδια τους και αρκετές φορές, είναι ένα το μέλος της μπάντας που επωμίζεται το «βάρος» της συγγραφής των στίχων.
Η κριτική μας για τον ολοκαίνουριο δίσκο των Rolling Stones:
The Rolling Stones – Blue & Lonesome
Ποια είναι όμως η λεπτή γραμμή που διαχωρίζει τον παγκόσμιας κλάσης στιχουργό από τον περιστασιακό δημιουργό hits; Την απάντηση προσπάθησε να δώσει ο μοναδικός Keith Richards σε πρόσφατη συνέντευξή του στο περιοδικό Guitar Tricks Insider. Ας δούμε κάποια από τα σημαντικότερα αποσπάσματά της:
Θυμάμαι πως αφού το ‘Satisfaction’ έγινε νούμερο ένα στον κόσμο με συνοπτικές διαδικασίες, άρχισαν να μας ρωτούν «που είναι ο διάδοχός του;». Έπρεπε κάθε δώδεκα περίπου βδομάδες να έχουμε και από μία επιτυχία έτοιμη για να εκδοθεί. Μόλις έβγαζες ένα single έπρεπε να στρωθείς να γράψεις το επόμενο. Και όσο μεγαλύτερη επιτυχία έκανε το προηγούμενο, τόσο αυξανόταν η πίεση για τον διάδοχο. Αυτό όμως είναι ένα εκπληκτικό σχολείο για να γράφεις στίχους. Δεν μπορείς να χαζεύεις επί μήνες αγωνιώντας για το βαθύτερο νόημα ανόητων πραγμάτων. Ό,τι και να έκανες, είτε ήταν περιοδεία είτε ηχογραφήσεις, έπρεπε να σιγουρευτείς πως δεν θα ξεχνούσες να γράψεις στίχους. Σε έκανε να ψάχνεις και να ακούς νέα πράγματα για να κατεβάζεις ιδέες. Σε έκανε να είσαι αφυπνισμένος με τον κόσμο γύρω σου, γιατί θα μπορούσε αυτό που κοιτούσες να γίνει ιδέα για το νέο σου τραγούδι. Θα μπορούσε να συμβεί σε μια καφετέρια, στον δρόμο ή σε ένα ταξί. Είσαι πιο αφυπνισμένος. Ακούς τι λένε οι άνθρωποι στον δρόμο. Μπορεί να άκουγες κάτι σε μια στάση λεωφορείου. Αντί να δέχεσαι τη ζωή, αρχίζεις να την παρατηρείς. Δεν συμμετέχεις σε αυτή, την κοιτάς απ’ έξω. Ακούς κάθε στιγμή, γιατί τα πάντα μπορεί να είναι τραγούδι… και αν δεν βρεις τρόπο να γράψεις ένα την έβαψες. Όταν έγραψα το ‘Ruby Tuesday’ είχα δει μια φωτογραφία σε περιοδικό μόδας, από μια κοπέλα που ήταν ξαπλωμένη στο σπίτι της. Ήταν διαφήμιση για ρουμπίνια! Επίσης έτυχε να είναι Τρίτη και έτσι γράφτηκε το κομμάτι. Υποθέτω ήμουν τυχερός που δεν ήταν Πέμπτη!
Ο Keith Richards εμπνεύστηκε στον ύπνο του το ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’
Η κοφτερή γλώσσα του Keith Richards: 10 πικρόχολα σχόλιά του
Ο κιθαρίστας των Rolling Stones μίλησε και για τη δεκαετία του ’60 κατά τη διάρκεια της οποίας ο Bob Dylan και οι Beatles οδηγούσαν τη μουσική σε μια πιο βαριά και σοβαρή στιχουργική θεματολογία.
Ο Lennon δεν ένιωθε ακριβώς την ανάγκη να ανταγωνιστεί τον Dylan, αλλά ήταν ο δεύτερος που τον οδήγησε στο να καταλάβει πως μπορεί να ψαχτεί βαθύτερα. Στο ίδιο οδήγησε και εμένα με τον Mick, αλλά ίσως όχι τόσο έντονα όσο συνέβη στον John. Οι διαφορές που είχαν ο Paul με τον John στους Beatles ήταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές που είχα εγώ με τον Mick. Το ‘Sympathy For The Devil’ πάντως είναι το πιο «Dylan-ικό» κομμάτι μας. Ο Mick το έγραψε κατ’ εικόνα και ομοίωση των τραγουδιών του Dylan, άσχετα αν κατέληξε να μοιάζει με μια rock ‘n’ roll samba. Πάντως, στην επιτυχία του έπαιξαν ρόλο και τα media […] – και πρέπει να χρησιμοποιήσεις όποιο όπλο έχεις πάνω σου. Έχεις ένα γενικότερο προαίσθημα για το τι μπορεί να αρέσει στο κοινό και αν έχεις την ικανότητα να του το παρέχεις, πρέπει μετά να μπορείς να το συνεχίσεις. Και έτσι σου έρχεται ένας στίχος ή ένα κομμάτι και βασίζεσαι σε αυτό, πιέζεσαι και το κάνεις. Κανείς δεν φτιάχνει δίσκο για να τον κλειδώσει στο πίσω μέρος ενός ντουλαπιού!
Διαβάστε ακόμα:
Keith Richards: 10 φορές που έκλεισε το μάτι στον θάνατο
