Έχοντας γράψει παλιότερα εκτενώς για την Billie Holiday, αισθάνθηκα πως έχει έρθει ο καιρός για να ασχοληθούμε με μια ακόμα πριμαντόνα της jazz αλλά και την προσωπικά αγαπημένη Ella Fitzgerald.
Με σαφώς πιο ήσυχη ζωή από τους περισσότερους καλλιτέχνες της εποχής της, απασχόλησε ελάχιστες φορές τα μέσα και τους δημοσιογράφους της εποχής, καθώς προτιμούσε να κρατά τα προσωπικά της ως επτασφράγιστα μυστικά.
Ίσως για αυτό και να είναι λίγοι αυτοί που γνωρίζουν τις σημερινές αφηγήσεις.
Παρά το πηγαίο της ταλέντο, που δεν έπαψε να καλλιεργεί και να εξελίσσει σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της, η Ella Fitzgerald αντιμετώπιζε αρκετές δυσκολίες στο να εδραιωθεί στη συνείδηση του κοινού, κυρίως λόγω του χρώματός της, καθώς τα ’50s ήταν μια δύσκολη εποχή τόσο για τους έγχρωμους καλλιτέχνες, όσο και γενικά για τις μειονότητες στις Ηνωμένες Πολιτείες.
H Fitzgerald είχε την τιμή να μανατζάρεται από ένα από τα πιο λαμπρά μυαλά της εποχής, τον Norman Granz.
Ο τελευταίος, φανατικός υπέρμαχος τον ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έδινε καθημερινά μεγάλο αγώνα για να αντιμετωπίζονται οι μουσικοί που δούλευαν για αυτόν ως ίσοι, ανεξαρτήτως χρώματος, τόσο στα μέρη που εμφανίζονταν, όσο και στα ξενοδοχεία που διέμεναν.
Φυσικά οι προσπάθειες δεν αρκούσαν, καθώς οι δυσκολίες ήταν πολλές και τα εμπόδια ανυπέρβλητα, με αποτέλεσμα να λαμβάνουν χώρα περιστατικά όπως το παρακάτω…
Η Ella Fitzgerald βρισκόταν στο Ντάλας του Τέξας, περιοδεύοντας με τους Philarmonic.
Μια ομάδα αστυνομικών, ενοχλημένη από τα «καπρίτσια» του Granz που «τολμούσε να απαιτήσει» ισότητα για τους μουσικούς του, εισέβαλε στο καμαρίνι της τραγουδίστριας όπου ο Dizzy Gillespie και ο Ilinois Jacquet έπαιζαν ζάρια και συνέλαβε τους πάντες.
Η Ella ενοχλημένη δήλωσε αργότερα:
Μας πέταξαν κάτω και μας πέρασαν χειροπέδες, ενώ αργότερα που μας πήγαν στο τμήμα, είχαν το θράσος να μας ζητήσουν και αυτόγραφα!
Ως αποτέλεσμα των παρακάτω πρακτικών και περιστατικών, ήταν πολύ δύσκολο για έναν έγχρωμο μουσικό να μπορέσει να τραγουδήσει σε κάποιον χώρο, πέραν βέβαια των μικρών νυχτερινών κλαμπ γεγονός που δεν τους επέτρεπε να φτάσουν την καριέρα τους στο σημείο άξιζαν.
Ένα μαγαζί όνειρο για να εμφανιστεί κάθε καλλιτέχνης, ήταν εκείνη την εποχή το Mocambo στο Λος Άντζελες, όπου μεταξύ άλλων έκανε το ντεμπούτο του στη Δυτική Ακτή ο Frank Sinatra το 1943, ενώ θαμώνες του ήταν οι Clark Gable, Charlie Chaplin, Humphrey Bogart, Lauren Bacall και Lana Turner.
Ella Fitzgerald – Summertime:
Ήταν μεγάλο απωθημένο της Ella Fitzgerald να εμφανιστεί εκεί, αλλά όπως είναι εύκολα κατανοητό, οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν, μέχρι που ένα τηλεφώνημα από μια της διασημότερες προσωπικότητες της εποχής, άλλαξε τα πάντα.
Η Ella θυμάται:
Έχω ένα τεράστιο χρέος ως προς τη Marilyn Monroe…
Κάλεσε προσωπικά τον ιδιοκτήτη του Mocamdo και του είπε πως ήθελε να κλείσει αμέσως εμφανίσεις μου στο μαγαζί και πως αν το έκανε θα καθόταν στο πρώτο τραπέζι κάθε βράδυ.
Του υπενθύμισε, επίσης, πως αν διέρρεε η ιστορία στον Τύπο, θα γινόταν χαμός, κάτι που συνέβη καθώς η Monroe, ήταν μία σούπερ σταρ.
Ο ιδιοκτήτης δέχτηκε και η Marilyn Monroe ήταν όντως εκεί, στο πρώτο τραπέζι, κάθε βράδυ.
Μετά από αυτό, δεν ξαναεμφανίστηκα ποτέ σε μικρό χρόνο.
Ήταν μια ασυνήθιστη γυναίκα, μπροστά από την εποχή της και δεν το ήξερε κιόλας.
Και η Ella Fitzgerald βέβαια είχε ήδη φροντίσει να επηρεάσει τη Monroe με το ταλέντο της, καθώς η δεύτερη είχε μεγάλη αγάπη στο τραγούδι, παρότι πολλές φορές οι εμφανίσεις τις επισκιάζονταν από τις αποκαλυπτικές τις ενδυμασίες και τα φυσήματα του αέρα.
Η αλήθεια είναι όμως πως η Merylin λάτρευε να τραγουδά και οι φήμες λένε πως μελετούσε αδιάκοπα τη Fitzgerald με έμφαση στις δουλειές της με τον George Gershwin.
Ήταν αυτή η μελέτη που την έκανε μια καλή τελικά τραγουδίστρια, κάτι που λίγοι τελικά παρατήρησαν, αφού οι περισσότεροι εστίαζαν -και ήταν λογικό για την εποχή- είτε στο τραγουδιστικό στυλ της που θύμιζε περισσότερο φλερτάρισμα, είτε, όπως ειπώθηκε πιο πάνω, στα ρούχα που φορούσε.
Παρακάτω μπορείτε να ακούσετε το ‘Lazy’, ένα από τα ελάχιστα -αν όχι το μόνο- κομμάτι που είχαν τραγουδήσει και οι δύο.
Η διαφορά στην ικανότητα της Ella Fitzgerald φαίνεται από το πρώτο δευτερόλεπτο, είναι προφανής και η διάθεση της Monroe να εμπνευστεί από αυτή.
Δεν είναι να απορεί λοιπόν κανείς που μπήκε τότε στη διαδικασία να βοηθήσει το πρότυπό της, σε μια συγκινητική ιστορία που η πριμαντόνα της jazz δεν ξέχασε ποτέ.
