«Πώς είναι το να είσαι ο καλύτερος κιθαρίστας στον κόσμο;»
«Δεν ξέρω, πηγαίνετε να ρωτήσετε τον Rory Gallagher.»
Η αυθεντικότητα της παραπάνω δήλωσης του Jimi Hendrix είναι τουλάχιστον αμφισβητούμενη, αλλά δίνει μια ωραία βάση για να ειπωθεί το προφανές. Ο Rory Gallagher ήταν ένας καταπληκτικός κιθαρίστας.
Αλλά δεν είναι αυτό που έκανε το σπουδαίο Ιρλανδό τόσο αγαπητό στο κοινό του. Ή τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτό.
Φέρτε την εικόνα του στο μυαλό σας.
Είναι εκεί δίπλα. Αράζει με την πλάτη στον τοίχο. Στηρίζεται στο κούφωμα της πόρτας. Χαμογελαστός. Χαλαρός. Με το αιώνιο πουκάμισο, το απλό μπουφάν και το καθημερινό τζιν. Και εκείνη την παλιά, φθαρμένη Stratocaster, που μόνο το ξύλο της έχει μείνει.
Έχει έρθει για να παίξει. Και θα παίξει, ό,τι και να γίνει. Θα ανέβει στη σκηνή, μικρή ή μεγάλη, και θα τα δώσει όλα, παίζοντας τα τραγούδια που γουστάρει, πιστός στο στυλ του και στις προτιμήσεις του. Θα το νιώσει εκεί πάνω. Θα το ζήσει. Για ώρες ατελείωτες, ό,τι και αν συμβεί, αυτός θα παίζει.
Και ύστερα θα χαιρετήσει, θα κατέβει, θα κάτσει στην μπάρα και θα παραγγείλει μια μπύρα. Ή ένα ουίσκι.
Είναι ο Rory Gallagher των εξωφύλλων του, ο Rory Gallagher των συναυλιών του, ο Rory Gallagher των διηγήσεων, αυτός που έχουμε στο μυαλό και στην καρδιά μας. Ένας guitar hero που για κάποιο λόγο μετενσαρκώθηκε στη μορφή του άνετου αλλά και πεισματάρη παλιόφιλου.
Αυτά ήταν και παραμένουν η αίγλη και ο μαγνητισμός του μουσικού. Αυτή η οικεία ατμόσφαιρα, αυτή η αφοσίωση στο στόχο, αυτή η άνευ όρων προσωπική προσέγγιση. Ο Rory Gallagher έπαιζε για τον εαυτό του, αλλά με το λιγότερο εγωιστικό τρόπο που θα μπορούσε ποτέ κανείς να συνδέσει με αυτήν τη φράση.
Έγραφε και ηχογραφούσε σαν να βρισκόταν πάνω στη σκηνή, και αυτά που έπαιζε ήταν τα εσώψυχά του. Δεν έδειχνε ενδιαφέρον για singles, ραδιόφωνο, το ρεύμα της εποχής ή τις πιέσεις των δισκογραφικών, ειρωνευόμενος προσπάθειες να τον μετατρέψουν σε «επαγγελματία» στους τίτλους των ‘Against the Grain’ και ‘Top Priority’.
Ήταν η στιγμή για την οποία ζούσε, το πως ένιωθε τη μουσική την ώρα που άγγιζε τις χορδές, το πως αντιδρούσε ο κόσμος από κάτω όταν έδινε συναυλίες. Και επειδή ζούσε για τη στιγμή, δεν μπορούσε και να την απαρνηθεί. Θα άλλαζε η ίδια του η υπόσταση.
Αυτό που ήθελε πάντα ήταν να παίζει. Δεν του χρειαζόταν κάτι άλλο.
Κάποτε ήταν οι ολονυχτίες πάνω από το ραδιόφωνο, η μελέτη των blues μουσικών που μάθαινε και θαύμαζε μέσω των λίγων διόδων που του έδιναν πρόσβαση στα τραγούδια τους, οι 100 λίρες (αντιστοιχούν σε πάνω από 2.000 σήμερα) για να αγοράσει τη διάσημη μετέπειτα Stratocaster.
Αργότερα ήταν η επόμενη ιδέα, το επόμενο τραγούδι, πάνω απ’όλα η επόμενη συναυλία, ώρες επί ωρών, ο Rory, η κιθάρα και το μικρόφωνο από πάνω, το πραγματικό ή φανταστικό κοινό από κάτω.
Η αύρα τέτοιων ανθρώπων, το έργο τους, έχουν κάτι το ακαταμάχητο. Τραβάνε τον κόσμο. Του δίνουν μια αίσθηση οικειότητας, φιλικότητας. Μια εμπειρία προσγειωμένη, αλλά ταυτόχρονα μοναδική.
Αυτός που παίζει απέναντί τους την κιθάρα δεν είναι ροκ σταρ, ούτε βιρτουόζος του μπλουζ. Είναι φίλος τους. Είναι δικός τους. Παίζει γιατί του αρέσει, και γιατί αρέσει στους γύρω του. Παίζει για να γεμίσει τη βραδιά του και γεμίζει τις βραδιές όσων τον ακούνε.
Υπάρχει μια ειλικρίνεια στον Rory Gallagher, ένας αυθορμητισμός που μόνο η απλότητα μπορεί να προσδώσει.
Φυσικά, το πηγαίο ταλέντο, οι απίστευτες ικανότητές του στην κιθάρα, το υποστήριξαν.
Πρόκειται εξάλλου για τον άνθρωπο που ενέπνευσε ολόκληρη την κιθαριστική ταυτότητα του Brian May. Αυτόν που με τον ήχο του προσέλκυσε και έφερε πίσω στο blues τον τεράστιο Eric Clapton.
Που, παρά την περιορισμένη του προβολή, παρά την άρνησή του να περιοριστεί σε στεγανά, παρά την αδιαφορία του για το κυνήγι του ραδιοφωνικού χρόνου, παρά τον πρόωρο θάνατό του, μόλις στα 47 του, έχει πουλήσει 30 εκατομμύρια δίσκους και έχει επηρεάσει από το συμπατριώτη του Gary Moore μέχρι το σύγχρονο πρόσωπο της blues κιθάρας Joe Bonamassa, από τον Alex Lifeson μέχρι τον Vivian Campbell, από τους Glenn Tipton και Janick Gers μέχρι Slash και The Edge.
Πρόκειται για αυτόν που έγραψε και έπαιξε το ‘Laundromat’ και το ‘Crest of a Wave’, το ‘Tattoo’d Lady’ και το ‘A Million Miles Away’, το ‘Moonchild’, το ‘Shadow Play’, το ‘Philby’.
Μίλησε στις ψυχές του κοινού του μέσω του στούντιο. Τους έδωσε εμπειρίες ζωής στις συναυλίες του.
Η μουσική του Rory Gallagher είναι ζωντανή. Της έδωσε πνοή με την περηφάνια και το πείσμα του, με την αγάπη και την αφοσίωση στην τέχνη του.
Ο κόσμος την άκουσε. Και ανταποκρίθηκε. Γιατί όντας ζωντανή, τους έβρισκε, τους τύλιγε, τους έπειθε. Δεν χρειαζόταν προωθήσεις, επαναλήψεις στο ραδιόφωνο, τεμενάδες στις δισκογραφικές και προσαρμογή στο κλίμα της εποχής.
Ο Rory Gallagher είχε το ταλέντο, τις κυκλοφορίες, την επιτυχία, που μπορεί να δει κανείς σε έναν guitar hero. Αλλά ήταν, πριν από οτιδήποτε άλλο, ο εαυτός του. Ένας αλλιώτικος, ανθρώπινος ήρωας της εξάχορδης, των blues και της rock, της μουσικής γενικότερα.
Έδωσε πνοή στη μουσική του και στιγμές ευτυχίας στους ακροατές του. Του το ανταπέδωσαν, δίνοντάς του νέα ζωή, όταν η δική του τελείωσε.
Εξάλλου, αν η ίδια η μουσική είναι ζωντανή, πως είναι δυνατό να πεθάνει ποτέ ο δημιουργός της;
Διαβάστε ακόμα:
Rory Gallagher – Irish Tour ’74: Ένα κειμήλιο του μεγαλείου του
