Αφιέρωμα στο Epicus Doomicus Metallicus των Candlemass
Οι Black Sabbath είναι οι πρώτοι που έπαιξαν doom metal.
Μπάντες όπως οι Trouble και οι Witchfinder General είναι οι πατέρες του είδους, εμπνευσμένοι από τους μεγάλους ιδρυτές.
Αλλά οι νονοί της doom, σημείο αναφοράς της, είναι οι Candlemass, και το ‘Epicus Doomicus Metallicus’ είναι ο δίσκος όπου άρχισαν όλα.
Η μπάντα από τη Σουηδία μπορεί να είναι ευρύτερα γνωστή για την περίοδο του metal καλόγερου Messiah Marcolin πίσω από το μικρόφωνο, αλλά είναι στο ξεκίνημα, με διαφορετικό ντράμερ και κιθαρίστα και τη φωνή του Johan Längquist, που το σχήμα του Leif Edling ουσιαστικά ολοκλήρωσε το οικοδόμημα των προαναφερθέντων συγκροτημάτων και έκανε την doom metal ξεχωριστό μέρος του χώρου.
Με την πένα στο ένα χέρι και το μπάσο στο άλλο, ο Edling έδειξε σε αμέτρητες επερχόμενες μπάντες το σκότος που μπορούσε να φέρει ο metal ήχος.
Από τη φαντασία αυτού του μεγάλου μουσικού ξεπήδησε ένα νέο κίνημα, για να υπενθυμίσει, σε μια εποχή που φαινομενικά κάθε μπάντα επιδίωκε να σπάσει το φράγμα του ήχου, ότι heavy δεν σημαίνει αναγκαία ταχύτητα. Κάθε άλλο.
Το σκοτεινό, βαρύ πέπλο που πλανιόταν από τότε που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του ‘Black Sabbath‘ βρήκε νέα στέγη.
Οι κιθάρες χαμήλωσαν, ο ήχος βάθυνε και το χέρι του θανάτου άγγιξε φευγαλέα τον κόσμο των ζωντανών, φέρνοντας μαζί του το ανατριχιαστικό αίσθημα ενός επικείμενου, αναπόφευκτου ολέθρου…
Μέσα σε έξι τραγούδια, η doom metal απέκτησε όνομα και υπόσταση.
Solitude
Το εναρκτήριο ‘Solitude’ θα δικαιολογούσε από μόνο του την ύπαρξη του δίσκου.
Διαχρονικό κομμάτι, από τα πλέον γνωστά και αναγνωρίσιμα των Candlemass, έχει όλα τα doom στοιχεία σε εξαιρετική αρμονία, από το κούρδισμα των οργάνων μέχρι το στιχουργικό περιεχόμενο.
Δεν αφήνει καμία αμφιβολία στον ακροατή του τότε και του τώρα. Αυτή η μπάντα έχει βάρος.
Earth to earth
Ashes to ashes
And dust to dust
And please let me die in solitude
Demon’s Gate
Το εννιάλεπτο ‘Demon’s Gate’ είναι ένα ογκώδες και επιβλητικό τραγούδι, σύντομο στους στίχους του, που αφήνει το μέγεθός του να κυριεύσει τις αισθήσεις.
Αν το ‘Solitude’ είναι το doom κομμάτι του τίτλου, το ‘Demon’s Gate’ είναι το epic.
Beyond all nightmares I met my fate
An ancient passage surrounded by hate
Scared I was with my hand on my cross
I went into the demon’s gate
Crystal Ball
Με πιο μυστικιστικούς και παράλληλα λιγότερο βαρείς τόνους, το ‘Crystal Ball’ είναι ανά διαστήματα μια σύντομη, κοφτή ανάσα, αλλά η εντύπωση είναι απατηλή, σαν τα οράματα στην κρυστάλλινη σφαίρα.
Το σκοτάδι είναι και εδώ πυκνό.
Gaze into the crystal, see what it tells
It can bring you all fortune, do you so well
Visions and dreams you can see in the Crystal ball
Black Stone Wielder
Γρήγορο για τα δεδομένα του δίσκου, με φοβερά ντραμς και riff, το ‘Black Stone Wielder’ λειτουργεί ως μια επαναφορά στη ζωή.
Ο δίσκος δεν έχει τελειώσει, ο ακροατής δεν μπορεί να χαθεί ακόμα στις σκιές. Υπάρχουν και άλλα να δει, και άλλα να ακούσει.
Into the sundown he returned
The moon was rising and heaven burned
Like shadows disappeared the men
And the black stone wielders were never seen again
Under the Oak
Μια αίσθηση επείγοντος που καταλήγει σε κάτι τελεσίδικο.
Αυτό αποπνέει το ‘Under the Oak’. Ίσως το πιο αδύναμο κομμάτι του δίσκου, αλλά αυτό δεν του αφαιρεί από την σκοτεινή σαγήνη που βγάζει όλος ο δίσκος.
Από μιας άποψης, είναι μια δήλωση. Αν αυτή είναι η πιο ήπια στιγμή, τότε μιλάμε για άλμπουμ από τα λίγα.
My heart, bleeding for my race
The traces of mankind sweeped out by the hand of our Lord
I cried for the ones I have lost
Midnight in paradise, grief, away goes my hope
A Sorcerer’s Pledge
Άλλο ένα επικό κομμάτι για κλείσιμο, η ιστορία ενός μάγου και των ανόητων, ανεκπλήρωτων ονείρων χιλίων χρόνων.
Λίγο μεγαλύτερο από οκτώ λεπτά, παρασέρνει τον ακροατή στη ζοφερή του διήγηση, οδεύοντας προς το αναπόφευκτο τέλος, που όλοι οι οιωνοί είχαν προβλέψει.
The sunrise is gone
What has he done ?
Why is he sleeping so long ?
He wants to live for evermore
Μπορεί να υπάρχει μια νότα χιούμορ στον τίτλο, αλλά ποτέ δίσκος δεν είχε τόσο ταιριαστό όνομα.
Με το ‘Epicus Doomicus Metallicus’ οι Candlemass έδωσαν ακριβώς ότι υποσχόταν το εξώφυλλο, δημιουργώντας ένα από τα πιο κλασικά και διαχρονικά άλμπουμ στην ιστορία της σκληρής μουσικής.
Οι Candlemass μπορεί να μην εφηύραν την doom, αλλά έδειξαν πως παίζεται.
Έκαναν τις μαύρες φαντασιώσεις των Black Sabbath και τους θρήνους των Trouble πραγματικότητα. Εκπλήρωσαν την προφητεία του ολέθρου από το παρελθόν.
Και ακούγονται εξίσου heavy ακόμα και σήμερα.
Candlemass – Epicus Doomicus Metallicus
