Σε δύο εβδομάδες από τώρα το Game of Thrones θα έχει τελειώσει και επίσημα και με την θέση του στην τηλεοπτική ιστορία να έχει ήδη γραφτεί εδώ και χρόνια, το βασικό ερώτημα που μένει είναι η τελική γεύση που θα αφήσει στο κοινό, γιατί όσο σημαντικό κι αν είναι το ταξίδι, έχει μια κάποια σημασία και ο προορισμός.
Στο προηγούμενο επεισόδιο είδαμε (όσο μπορούσαμε δηλαδή) το τέλος του Night King και του στρατού του κάτι που αφενός σήμαινε πως η σειρά δεν θα χρειαζόταν να ασχοληθεί άλλο με το αναγκαίο κακό (έτσι όπως εξελίχθηκε) των White Walker και αφετέρου, πως έμεναν τρεις ώρες ακόμα στο περίπου για να μας δείξει πώς θα τελειώσει το ταξίδι αυτό που ξεκίνησε το 2011.
Το βασικό συμπέρασμα που βγάζει κανείς από το τέταρτο επεισόδιο της 8ης σεζόν, είναι πως τρεις ώρες είναι λίγες. Η απόφαση να βγουν οι τελευταίοι κύκλοι με μειωμένα επεισόδια προφανώς θα έγινε για διάφορους λογικότατους λόγους (από περιορισμούς στο μπάτζετ μέχρι την ανυπαρξία υλικού για να εμπνευστούν οι σεναριογράφοι), ήταν μια απόφαση όμως που έδειξε ήδη από την προηγούμενη σεζόν πως θα επηρεάσει με διάφορους αρνητικούς τρόπους την σειρά, κυρίως στο πώς χειρίζεται τον χρόνο που περνάει, και το ‘The Last of the Starks’ αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη πως αυτή η σειρά χρειαζόταν περισσότερο χρόνο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια σειρά.
Το επεισόδιο ανοίγει με ένα αντίο σε όλους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στη μάχη του Winterfell. Είναι μια όμορφη σκηνή που λειτουργεί περισσότερο σαν επίλογος του 3ου επεισοδίου και θυμίζει επιτυχώς πως ακόμα κι αν δεν πέθαναν σημαντικοί χαρακτήρες, όπως περίμεναν αρκετοί θεατές, μας αποχαιρέτησαν πρόσωπα σίγουρα σημαντικά, αν όχι για εμάς, για τους χαρακτήρες που περπατούν στο Westeros.
Εδώ η Daenerys σαν άλλος Bill Murray ψιθυρίζει κάτι στο αυτί του Jorah που δεν θα ακούσουμε ποτέ εμείς, ενώ ο Jon με τον λόγο του ζητά να μην ξεχαστούν ποτέ όλοι αυτοί που πέθαναν έτσι ώστε να συνεχίσει να υπάρχει ζωή. Και μετά την κηδεία, τι άλλο; Πάρτι!
Άμα το σκεφτεί κανείς δεν είναι και τόσο παράλογο. Ναι, χάσαμε κόσμο που αγαπούσαμε, αλλά από την άλλη μόλις νικήθηκε και η απόλυτη προσωποποίηση του θανάτου οπότε να ένας αρκετά καλός λόγος για να γεμίσουν τα ποτήρια με κρασί και τα κεφάλια με αίμα. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει με στρατιώτες, γνωστούς και άγνωστους να πίνουν, να μεθάνε, να φλερτάρουν, τον Hound να δίνει περιέργως λογικές ερωτικές συμβουλές στο Gendry, ο οποίος μέσα σε ένα διήμερο πήρε το κορίτσι, κέρδισε τον Θάνατο και έγινε και άρχοντας του Storm’s End, με την Daenerys να τον ονομάζει και επίσημα Lord Gendry Baratheon.
Όχι κι άσχημα. Ενδιάμεσα οι άβολες ματιές μεταξύ Sansa και Daenerys συνεχίζονται, ο Bran δε σταματά να είναι ο Bran (ειλικρινά, νομίζω πως πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω η σειρά με τον χαρακτήρα πέραν του να τον βάζει να πετάει αινιγματικές ατάκες) και σε μια γωνιά ενός τραπεζιού στήνεται το πιο κουλ παιχνίδι “εγώ ποτέ” μεταξύ Tyrion, Jaime, Brienne και Podrick.
Λίγο παραδίπλα ο Tormund εκφράζει τον μεθυσμένο του σεβασμό για τον Jon, κάτι απολύτως κατανοητό μιας και μιλάμε για έναν άνθρωπο που πέθανε, γύρισε, καβάλησε έναν δράκο και έζησε για να πει τις ιστορίες. Το θέμα είναι πως όλα αυτά τα ακούει η Daenerys από την διπλανή καρέκλα και αρχίζουν να μπαίνουν κάποιες αμφιβολίες στα μυαλά πολλών, θα μπορούσε να βλέπει τον Jon σαν πιθανό εχθρό;
Ο έρωτας που μοιράζονται είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο άτσαλα πράγματα που έχει κάνει η σειρά και ο μόνος τρόπος να λυτρωθεί η κατάσταση θα είναι αν καταλήξει σε τραγωδία και φαίνεται πως εδώ και αρκετά επεισόδια, αυτό προσπαθεί να στηθεί. Για την ώρα όμως μένουμε στα ένοχα βλέμματα με τον Varys από την ακόμα πιο διπλανή καρέκλα να διαβάζει την κατάσταση και να καταλαβαίνει τι συμβαίνει.
Το παιχνίδι του “εγώ ποτέ” τελειώνει όπως τελειώνει σχεδόν κάθε παιχνίδι του “εγώ ποτέ”, με τα πράγματα να ξεφεύγουν, κάποιον να προσβάλλεται και να φεύγει θυμωμένα από το τραπέζι. Εδώ τον ρόλο αυτόν έχει η Brienne μετά από την συνειδητοποίηση του Tyrion πως η νέα ιππότης είναι παρθένα και δεν έχει πάει ποτέ της με άντρα ή γυναίκα.
Η ίδια φεύγει, ο Jaime την ακολουθεί και ο Tormund βουρκωμένος καταλαβαίνει πως το παιχνίδι έχει χαθεί εντελώς με αποτέλεσμα να στρέφεται στον Hound για να βρει έναν ώμο να κλάψει, λίγες στιγμές προτού ξεκινήσει το φλερτ με κάποια άλλη κοπέλα.
Κάπως έτσι προχωρούν τα πράγματα στο πρώτο κομμάτι του επεισοδίου με τον Gendry να κάνει πρόταση γάμου στην Arya μόνο και μόνο για να πάρει την πάντα ευγενική απόρριψη του “κάθε κοπέλα θα ήταν τυχερή για να σε έχει, αλλά δεν είμαι εγώ για σένα”. Σε άλλη πλευρά του κάστρου, ο Jaime μπαίνει στο δωμάτιο της Brienne με ένα μπουκάλι κρασί και δυο άδεια ποτήρια και όλοι ξέρουμε πού οδηγεί κάτι τέτοιο οπότε δεν θα το σχολιάσω περαιτέρω.
Αυτό που θα πω είναι πως δεν ξέρω πώς νιώθω για το γεγονός ότι ολοκληρώθηκε και επίσημα το ρομάντζο που παιζόταν μεταξύ Jaime και Brienne αλλά είναι σίγουρα κάτι για το οποίο μας είχε προετοιμάσει η σειρά και δεν έρχεται ακριβώς από το πουθενά.
Ο επίλογος της νύχτας γράφεται στο δωμάτιο του Jon όπου τον συναντά η Daenerys για να συζητήσουν στην ουσία το ότι είναι ερωτευμένοι αλλά είναι επίσης και συγγενείς, κάτι που φαντάζομαι σε οποιοδήποτε σύμπαν αποτελεί πρόβλημα. Το ερώτημα είναι, θα μπορούσε να βάλει η Daenerys τον έρωτά της πάνω από τις προσωπικές τις επιθυμίες για τον θρόνο;
Είναι μια ερώτηση που έπαιξε πολύ στο επεισόδιο και ίσως κρίνει και την έκβαση της σειράς. Για την ώρα πάντως εξήγησε (υπό την μορφή έμμεσης απειλής ίσως;) πως ο πιο απλός τρόπος να μην μάθει κανείς την αλήθεια για τον Jon είναι να μην πει τίποτα πουθενά ο Jon οπότε προφανώς ο Jon δυο σκηνές αργότερα το λέει στην οικογένειά του.
Και κάπου εδώ, ενώ στο πρώτο μισάωρο φαίνεται πως έχουμε ένα επεισόδιο αντίστοιχο του 2ου, όπου θα περάσουμε λίγο παραπάνω χρόνο με τους χαρακτήρες πριν τη νέα μάχη, η σειρά αποφασίζει πως δεν υπάρχει καθόλου χρόνος γι’ αυτό, δυόμιση επεισόδια έμειναν πριν το κυριολεκτικό τέλος του Game of Thrones, βιαζόμαστε, τρέχουμε κι έτσι ξεκινά η προετοιμασία για την μάχη του King’s Landing. Η Daenerys δεν βλέπει την ώρα να κάτσει στον θρόνο, ο Jon υπερασπίζεται την ξεκάθαρα λανθασμένη απόφασή της και ο αποδεκατισμένος και κουρασμένος στρατός τους ξεκινά για να βρει την Cersei.
Άξια αναφοράς και η αναπάντεχη εμφάνιση του Bronn που προφανώς και δεν έχει καμιά όρεξη να σκοτώσει τα αδέρφια Lannister τη στιγμή που η Cersei έχει δυο δράκους λιγότερους από τους εχθρούς της κι έτσι δέχεται την προσφορά του Tyrion, να γίνει δηλαδή άρχοντας του Highgarden αφού τελειώσει το μακελειό.
Ο Bronn δέχεται γιατί προφανώς δεν έχει κάτι να χάσει και μετά φεύγει να κοιμηθεί ήρεμα ενώ όλοι οι υπόλοιποι σκοτώνονται μεταξύ τους και στο φινάλε θα καταλήξει σίγουρα με ένα κάποιο κάστρο, όποια πλευρά κι αν νικήσει. Σωστή διαπραγμάτευση λέγεται αυτό.
Το επόμενο πρωί συνεχίζονται οι αποχαιρετισμοί, με τον Jon να χαιρετά βουρκωμένος τον Sam (ο οποίος εδώ που φτάσαμε και με όσα έχει ζήσει θα ήταν μάλλον τρομερά χρήσιμος και στο King’s Landing αλλά μάλλον ξέρει πότε να κρεμάσει τα παπούτσια του) επισφραγίζοντας το bromance ους, στην έγκυο Tilly και στον Tormund, ο οποίος επιστρέφει βόρεια και παίρνει μαζί του και τον Ghost, με τον Jon να μην κάνει καν τον κόπο να τον χαιρετήσει από κοντά για μια τελευταία φορά και είναι πραγματικά κρίμα και ίσως η κυριότερη ένδειξη πως ο Jon δεν έχει πια καρδιά. Δηλαδή… ήταν ακριβώς εκεί, τέσσερα δευτερόλεπτα σκηνή, γιατί όχι;
Η Sansa φυσικά και μεταφέρει το μυστικό στον Tyrion επειδή θα έσκαγε αν δεν το έλεγε κάπου και επειδή βρίσκει έτσι μια πιθανή εναλλακτική στην βασιλεία της Daenerys, ενώ η Arya προτιμά την παρέα του Hound στον δρόμο προς το King’s Landing όπου έχουν ήδη αρχίσει να στήνονται τα banners για το Cleganebowl.
Μέρες και λεπτά περνάνε στην θάλασσα με την Daenerys να φτάνει έξω από την πόρτα της Cersei και την σειρά να βρίσκει επιτέλους λίγο χρόνο για να αφήσει Tyrion και Varys να συζητήσουν για κάποια λεπτά με το βασικότερο ζήτημα να είναι φυσικά το όλο θέμα που προέκυψε με τον Jon και το ποιος θα ήταν εν τέλει καλύτερος ηγέτης.
Από τη μία είναι ο Jon, νόμιμος διεκδικητής του θρόνου που δεν θέλει όμως τον θρόνο και από την άλλη η Daenerys, η οποία θέλει όσο τίποτα άλλο τον θρόνο κι αυτό ίσως να αποτελεί και την μεγαλύτερη κόκκινη σημαία. Η συζήτηση διακόπτεται επειδή κανείς δε βλέπει τα δέκα κρυμμένα πλοία του Euron, ο οποίος πετυχαίνει και να σκοτώσει με τις τεράστιες βαλλίστρες του τον Rhaegal με αποτέλεσμα να μένει μόνο ο Drogon.
Τα πλοία της Daenerys καταστρέφονται ολοσχερώς και όσοι τυχεροί έμειναν ζωντανοί ξεβράστηκαν στην πιο κοντινή παραλία, με τον Grey Worm να συνειδητοποιεί πως λείπει η Missandei που όπως καταλαβαίνουμε λίγο αργότερα την έχει πάρει αιχμάλωτη η Cersei. Τώρα πώς έγινε αυτό ακριβώς δεν γνωρίζουμε γιατί δεν μας το δείχνει η σειρά, αλλά φαντάζομαι ο καθένας μπορεί να έχει μια απλή λογική εξήγηση και το επεισόδιο είναι ήδη γεμάτο μέχρι το καπάκι.
Μέσα στο King’s Landing βλέπουμε μετά από καιρό ξανά την Cersei που πραγματικά έλειψε από την σειρά. Έχει φροντίσει να βάλει σαν ανθρώπινη ασπίδα κυριολεκτικά κάθε γυναικόπαιδο της πόλης μπροστά από την πύλη της, κάτι που σημαίνει πως αν θέλει να την σκοτώσει κάποιος, θα πρέπει να δολοφονήσει πρώτα εκατοντάδες αθώους.
Επίσης με επιδέξια ντρίμπλα λέει στον Euron πως περιμένει το παιδί τους κερδίζοντας έτσι μια για πάντα την πίστη του, τουλάχιστον μέχρι να τον βαρεθεί. Η Daenerys ακούει τον Varys και συμφωνεί σε μια συνάντηση προκειμένου να γίνει έστω η προσπάθεια για ειρηνική κατάληξη, αλλά θα έλεγε κανείς πως στο μυαλό της έχει παρθεί ήδη η απάντηση και η επιβεβαίωση θα έρθει λίγες στιγμές πριν το φινάλε του επεισοδίου.
Tyrion και Varys τα λένε για άλλη μια φορά και δεν μπορώ να μην χαρώ όποτε δίνεται η ευκαιρία σε εξαιρετικούς ηθοποιούς να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους με τον Dinklage κάνει ό,τι μπορεί για να μεταδώσει αυτήν την πλέον αμφίβολη σιγουριά που δείχνει στο πρόσωπο της Daenerys, την ίδια στιγμή που ο Varys καταλαβαίνει πως θα δεχτεί μεγαλύτερη εκτίμηση από το υπόλοιπο βασίλειο. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του Tyrion για προξενιό και την προοπτική βασιλιά και βασίλισσας να κυριαρχούν μαζί πέφτουν στο κενό και αυτό που μένει είναι η μάλλον όχι και τόσο αόριστη πρόταση-απειλή του Varys για προδοσία.
Φτάνοντας προς το τέλος του επεισοδίου, ο Jamie παίρνει τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στο King’s Landing αφού μαθαίνει τα τελευταία δυσάρεστα νέα και παρά την παράκληση της Brienne ανεβαίνει στο άλογο για να συναντήσει μια τελευταία φορά την αδερφή του και πιθανότατα και τον χαμό του διότι σε αυτή τη φάση τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί; Αλλάζει ο άνθρωπος; Ναι, ως ένα βαθμό. Κάποτε ήταν ο Kingslayer, με τον καιρό τον αποδέχτηκαν ως Jaime, το παρελθόν όμως δεν αφήνει κανέναν ήσυχο και ο Jamie που ό,τι κακό έκανε στη ζωή του το έκανε για την Cersei, αφήνει την ασφάλεια για να αποδεχτεί την αληθινή του φύση.
Στην τελευταία σκηνή του επεισοδίου έχουμε την πιο ανούσια προσπάθεια για ειρήνη, πιθανότατα επειδή κανείς από τους χαρακτήρες δεν γνωρίζει πως έμειναν ακόμα δύο επεισόδια, οι στιγμές όμως παραμένουν εξαιρετικές. Στο έδαφος η Daenerys, ο ένας δράκος που απέμεινε και ελάχιστες δυνάμεις, στις επάλξεις η Cersei, o Euron, o Mountain και η φυλακισμένη Missandei.
Ο Tyrion το παίρνει πάνω του, αγνοεί επιδεικτικά τον Qyburn όταν καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να τον λογικέψει και στρέφεται κατευθείαν στην βασίλισσα. Επίκληση στο συναίσθημα, αναφορά στο αγέννητο μωρό της, η Cersei όμως σκουπίζει γρήγορα τα δάκρυά της και δίνει εντολή στον Mountain να αποκεφαλίσει την Missandei, με την ίδια ουσιαστικά να κάνει μίνι spoil με τα τελευταία της λόγια για το τι θα ακολουθήσει στο επόμενο επεισόδιο: Dracarys.
Όλα ανοιχτά πλέον, είμαστε στην τελική ευθεία. Το ‘The Last of the Starks’ είναι ένα γεμάτο επεισόδιο που προσωπικά μου άρεσε αν και, όπως ανέφερα και νωρίτερα, είναι ξεκάθαρο πως χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να αναπνεύσει. Υπάρχει μία έκδηλη σύγχυση να προλάβει να πει και να κάνει πράγματα ώστε να φτάσουμε στο τέλος. Υποθέτω πως αυτό είναι ένα από τα αναγκαία κακά όταν φτιάχνεις το φινάλε μίας σειράς τέτοιου βεληνεκούς.
Είναι περίεργη η σκέψη ότι σε δυο εβδομάδες από τώρα θα έχει τελειώσει για πάντα το Game of Thrones, ότι δεν θα υπάρχει νέο επεισόδιο να αναμένει κανείς την επόμενη χρονιά. Η σειρά αυτή στιγμάτισε την ποπ κουλτούρα της δεκαετίας όσο καμία άλλη και το μόνο που μας έμεινε πλέον είναι το τέλος και όπως ξέρουμε όλοι πολύ καλά, οι τελευταίες στιγμές μια σειράς, μιας ταινίας, ενός βιντεοπαιχνιδιού, είναι ικανές να διαλύσουν όλη την προηγούμενη εμπειρία. Η αγωνία είναι μεγάλη και σε ελάχιστες μέρες θα ξέρουμε. Dracarys λοιπόν…
