Στις 2 Μαΐου του 1989 οι Cure κυκλοφόρησαν το ‘Disintegration’, το 8ο άλμπουμ τους και το πιο πετυχημένο μέχρι και σήμερα, τουλάχιστον εμπορικά.
Είναι ένας δίσκος που θεμελίωσε το συγκρότημα και ουσιαστικά εξασφάλισε την παντοτινή τους θέση στον μουσικό χάρτη. Μέρος του ‘Disintegration’ ήταν και το ‘Lullaby’, ένα τραγούδι που λειτούργησε σαν δίοδος για να ρίξουμε μια ματιά στις πιο σκοτεινές σκέψεις του Robert Smith.
Κυκλοφόρησε στις 10 Απριλίου του 1989, αποτέλεσε το πρώτο single από το προαναφερθέν άλμπουμ και έγινε αμέσως ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του συγκροτήματος.
Με μια μελωδία που σε κάνει να θες παράλληλα να τρέξεις να σωθείς αλλά και να χορέψεις, και με στίχους που γίνονται πιο ανατριχιαστικοί τη στιγμή που θα τους δώσεις λίγη παραπάνω σημασία, το ‘Lullaby’ παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Cure.
Ένα τέτοιο τραγούδι πρέπει να έχει και ανάλογη προέλευση, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως ουσιαστικά γεννήθηκε από έναν εφιάλτη που έβλεπε ο Robert Smith όταν ήταν μικρός, όπου μία τεράστια αράχνη ερχόταν στον ύπνο του και τον καταβρόχθιζε.
Ένα νανούρισμα με τραγική κατάληξη, ακριβώς σαν αυτά που άκουγε από τον πατέρα του, το ‘Lullaby’ μπορεί να αποκτήσει διάφορες ερμηνείες, από την σχέση του Smith με τα ναρκωτικά μέχρι και τον φόβο που αποκτά κανείς τη στιγμή που θα κλείσουν τα φώτα.
Η επικρατέστερη όμως ερμηνεία συνδέει το τραγούδι με περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης, με τον στίχο «and I feel like I’m being eaten/by a thousand million shivering furry holes» να μοιάζει να παρουσιάζει μία αποκρουστική εικόνα στην οποία ενδεχομένως να πρωταγωνιστεί ένας μουσάτος άνδρας.
Ο ίδιος ο Smith έριξε λίγο φως στην διαδικασία που οδήγησε στο να γράψει το τραγούδι:
Όταν ήμουν πολύ μικρός είχα αυτόν τον περίεργο θείο (που τον έλεγαν επίσης Robert!) ο οποίος έβρισκε ευχαρίστηση στο να με τρομάζει όσο περισσότερο γινόταν.
Ένα από τα αγαπημένα του πράγματα ήταν το να μου ψιθυρίζει τρομαχτικές ιστορίες πριν πάω για ύπνο, ιστορίες που είχαν να κάνουν με τις αποκρουστικές πράξεις ενός απαίσιου πλάσματος που έτρωγε αγόρια και τον αποκαλούσε απλώς «The Spiderman».
Μία νύχτα έφτασε στο σημείο να σκαρφαλώσει στο παράθυρο του δωματίου μου αφού είχαν σβήσει τα φώτα… Μου φαίνεται πως τσίριζα για μέρες ολόκληρες.
Οι ιστορίες του Spiderman τελείωσαν εκείνη τη νύχτα, αλλά ο φόβος μου για το σκοτάδι και τις αράχνες έμεινε για αρκετό καιρό.
Μεγάλο ρόλο στην επιτυχία του τραγουδιού έπαιξε και το εξαιρετικό βίντεο που ουσιαστικά οπτικοποίησε τις φοβίες του Smith.
Εμπνευσμένο από την αισθητική του Roman Polanski και σκηνοθετημένο από τον Tim Pope, μας δείχνει τον εμβληματικό τραγουδιστή τόσο στην θέση του θύματος όσο και στου θύτη, σε ένα καθόλα ονειρικό σκηνικό, με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας να εμφανίζονται σποραδικά προτού καταπιεί τον Smith, τι άλλο, μια τεράστια αράχνη.
Η προσπάθεια αυτή χάρισε στο συγκρότημα το βραβείο για ‘Best Video’ στα BRIT Awards του 1990.
