Μια ψύχραιμη ματιά στη σκόνη που σήκωσε το Game of Thrones
Disclaimer: Το παράπονό μου δεν αφορά όσους έκαναν αρνητική κριτική στο επεισόδιο, αλλά όσους με αφορμή το επεισόδιο ή μεμονωμένες σκηνές, έσπευσαν να ισοπεδώσουν ολόκληρη τη σειρά. Προφανώς, το κείμενο περιέχει SPOILERS.
Με τη σκόνη από το τρίτο επεισόδιο της τελευταίας σεζόν του Game Of Thrones σιγά σιγά να πέφτει και με τις απόψεις να έχουν ήδη κατατεθεί, μπορούμε ασφαλώς να συμπεράνουμε ότι υπάρχει μία αξιοσέβαστη μερίδα του κοινού που δεν ικανοποιήθηκε, τουλάχιστον στο μέγιστο, από τα όσα παρακολουθήσαμε στην πολυαναμενόμενη μάχη του Winterfell.
Κάθε γνώμη, από όπου κι αν προέρχεται, δεν είναι απλώς σεβαστή, αλλά είναι και απολύτως χρήσιμη για την απολαυστική συζήτηση που ακολουθεί, έπειτα από κάθε επεισόδιο.
Όταν πέφτουν τα credits και η κουβέντα συνεχίζεται, όταν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις για κάτι που απλώς παρακολούθησες από τον καναπέ σου, υπάρχει αυτομάτως ένα έρεισμα για ανταλλαγή απόψεων που είναι πολύτιμο και κάπως δυσεύρετο στην εποχή της «υπερκατανάλωσης» ταινιών και τηλεοπτικών σειρών, και για εμάς τους θεατές αλλά και για το status και την υστεροφημία της σειράς. Αυτό το στοιχείο, το έχει κερδίσει με το σπαθί του το Game Of Thrones από το ξεκίνημά του, τον Απρίλιο του 2011.
Υπάρχει όμως μία πολύ λεπτή γραμμή που χωρίζει το μέτρο από την υπερβολή και την ισοπέδωση.
Το σοβαρό επιχείρημα από τις αερολογίες καφενειακής κουβέντας, και την ενδιαφέρουσα κριτική από τον «αφορισμό».
Και με αφορμή αυτά τα ακραία σχόλια που ακούστηκαν ή γράφτηκαν (όχι επειδή ήταν αρνητικά, αλλά λόγω ύφους και υπερβολής, το τονίζω αυτό), γράφεται και αυτό εδώ το άρθρο.
Όχι επειδή με ενόχλησαν προσωπικά (δεν είναι καν η αγαπημένη μου σειρά) ή επειδή νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ το επεισόδιο ενός show που έχει ήδη γίνει cult ανεξάρτητα από το τελικό φινάλε που θα ακολουθήσει, αλλά επειδή νομίζω ότι αυτά τα σχόλια αδίκως διαστρεβλώνουν τη συνολική εικόνα και αξία του Game Of Thrones.
Ίσως ακούγεται τραβηγμένο, όμως σε αυτές τις περιπτώσεις οι ακραίες απόψεις είναι αυτές που δυστυχώς ξεχωρίζουν και αυτές που εκφράζονται με μεγαλύτερη θέρμη.
Σκεφτείτε πόσος κόσμος μπορεί να παρέκαμψε το Lost, το Dexter ή ακόμα και το Breaking Bad επειδή άκουσε ή διάβασε ότι η σειρά είχε μέτριο φινάλε.
Όσο υποκειμενικό κι αν είναι αυτό το θέμα, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει και ότι υπάρχει ή θα υπάρξει ένα μέτριο φινάλε σε σχέση με όσα έχουν προηγηθεί, είναι σαν να εξετάζουμε μονάχα τον προορισμό και ξαφνικά να ξεχνάμε ολόκληρο το ταξίδι μέχρι εδώ. Και αυτό είναι άδικο για κάθε σειρά.
Πόσο μάλλον για το Game Of Thrones, το φινάλε του οποίου δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί…
Το Game Of Thrones μας εκπαίδευσε και μας βελτίωσε ως θεατές όλον αυτόν τον καιρό. Μάθαμε να προσέχουμε και να εκτιμούμε τις λεπτομέρειες, να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο, να προσαρμοζόμαστε μαζί με τους χαρακτήρες, να παρακολουθούμε βήμα-βήμα την εξέλιξή τους, και να δεχόμαστε την πραγματικότητα και τις δυσβάσταχτες απώλειες, πολλές φορές με πολύ σκληρό τρόπο. Όλο αυτό, σε συνδυασμό με την αναμονή για την κάθε σεζόν, την κουβέντα, τις φήμες και τις θεωρίες των fans, εξελίχθηκε σε μία ολοκληρωμένη εμπειρία.
Ο πήχης ανέβαινε, η προσμονή μεγάλωνε και το hype γιγαντώθηκε σε σημείο που μέχρι και σε ελληνικά πρωινάδικα είδαμε «ρεπορτάζ» για την έναρξη της τελευταίας σεζόν. Οπότε, αναπόφευκτα, οι προσδοκίες ανέβηκαν στο Θεό.
Ειδικότερα για τη μεγάλη μάχη στο Winterfell, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα εδώ. Ήταν κάτι για το οποίο το show μας προετοίμαζε για αρκετό καιρό, χρόνια ολόκληρα.
Ακόμα και τα δύο πρώτα επεισόδια της τρέχουσας σεζόν του Game of Thrones, αν και απολαυστικά (για κάποιους), είχαν προπαρασκευαστικό χαρακτήρα και όλοι περιμέναμε με τεράστια ανυπομονησία να «αποζημιωθούμε» με αυτήν τη μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Ζωής και Θανάτου.
Οπότε αναπόφευκτα, ό,τι κι αν βλέπαμε στο επεισόδιο της περασμένης Κυριακής, μαζί με τον κόσμο που θα το απολάμβανε, θα υπήρχε κόσμος που θα δυσανασχετούσε, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, όπως θα υπήρχε και κόσμος που είχε ήδη «οπλίσει» και ανυπομονούσε να κράξει κάτι μεγάλο, ακριβώς τη στιγμή της πολυαναμενόμενης κορύφωσης. Το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Προσωπικά μιλώντας, απόλαυσα το επεισόδιο, ένιωσα την ένταση της σύγκρουσης, οι προσδοκίες μου εκπληρώθηκαν ως το φινάλε και έμεινα ικανοποιημένος σε μεγάλο βαθμό από την έκβαση της μάχης και το τέλος των wights που επέλεξαν να μας δώσουν οι σεναριογράφοι της σειράς.
Μιλάμε σίγουρα για ένα από τα κορυφαία και πιο γεμάτα επεισόδια του Game Of Thrones: Χορτάσαμε δράση, είδαμε εντυπωσιακές σκηνές μάχης, αγωνίας και τρόμου, δράκους να παλεύουν στον αέρα και κοριτσάκια να τα βάζουν με γίγαντες. Είδαμε επιστροφές, αυτοθυσίες και εξιλεώσεις χαρακτήρων.
Είδαμε τη φωτιά να μάχεται με το σκοτάδι και τη ζωή να μάχεται με τον θάνατο. Είδαμε την απόγνωση να γίνεται ελπίδα και το αντίστροφο, σε ένα απολαυστικό rollercoaster συναισθημάτων καθόλη τη διάρκεια του επεισοδίου, μέχρι την καθοριστική σκηνή του φινάλε και το ήσυχο, ποιητικό τέλος της Melisandre.
Συμβιβάστηκα με τη σκληρή πραγματικότητα που δεν άφησε τον Jon να κάνει κάτι ηρωικό αν και προσπάθησε πολλές φορές, όπως και με τον περιορισμό του Tyrion στις κρύπτες με τα γυναικόπαιδα, εφόσον αν και πανούργος, δεν είχε κάτι να προσφέρει στη μάχη και έπρεπε να προφυλαχτεί ως πολύτιμος σύμβουλος της Daenerys.
Παρόμοια, μου άρεσε το γεγονός ότι οι δράκοι δεν έπαιξαν τελικά τον καθοριστικό ρόλο που πολλοί περίμεναν, όπως και οι αδυναμίες του Night King που προσπάθησε να αποπροσανατολίσει τους δράκους ή που δεν θέλησε να αντιμετωπίσει τον Jon Snow σε μονομαχία.
Σκηνοθεσία, μουσική, ηχητικά και οπτικά εφέ ήταν στο γνώριμο, κορυφαίο επίπεδο του Game Of Thrones, με μοναδικό αστερίσκο τα επίπεδα φωτεινότητας που όμως δεν ενόχλησαν τόσο κόσμο και τόσο βαθμό, σε σχέση με τον ντόρο που ακολούθησε, πόσο μάλλον αν φρόντισες να το παρακολουθήσεις σωστά και όχι σε ανάλυση 144p σε live streaming στο tablet, στις 4 το πρωί, νυσταγμένος στο κρεβάτι σου…
Ωραία τα memes και η υπερβολή τους (για αυτό και τα μαζεύουμε κι εμείς σε άρθρα), αλλά δεν ανταποκρίνονται ακριβώς στην πραγματικότητα.
Δεν λέω ότι είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να παίξουμε με τις ρυθμίσεις της τηλεόρασης, να κλείσουμε παντζούρια και να έχουμε τηλεόραση των 2.000 ευρώ για να απολαύσουμε ένα επεισόδιο, αλλά το θέμα πήρε αχρείαστα μεγάλες διαστάσεις.
Ναι, θα μπορούσε να είναι λίγο πιο φωτεινά τα πλάνα, αλλά ακόμα κι έτσι, κάποιοι απόλαυσαν το χάος της σύγκρουσης μέσα στη νύχτα και εκτίμησαν την αξία της φωτιάς.
Δεν γίνεται για το ένα θέμα να ζητάμε απόλυτο ρεαλισμό και για το άλλο όχι…
Ιερές αγελάδες δεν υπάρχουν και απόψεις που έκαναν λόγο για αψεγάδιαστο επεισόδιο, τις θεωρώ το ίδιο ακραίες με αυτές που τα ακύρωσαν όλα.
Βλέποντας ξανά το επεισόδιο, σκηνή προς σκηνή και βάζοντας στο τραπέζι το παρελθόν του Game Of Thrones αλλά και τις τεράστιες προσδοκίες μας για τη μάχη του Winterfell, μπορεί κανείς να σχολιάσει πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να έχουν γίνει διαφορετικά, και όχι αναγκαστικά «καλύτερα», κυρίως σε επίπεδο σεναρίου.
Κάποιοι εστίασαν στη στρατηγική της μάχης (ιδίως στον αφανισμό των Dothraki μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και την πρόχειρη οχύρωση του Winterfell) – κάτι στο οποίο θα συμφωνήσω, άλλοι στο ότι δεν πέθανε κάποιος χαρακτήρας από το πρώτο ράφι, άλλοι στη θεοποίηση της Arya που της δόθηκε το σημαντικότερο ίσως kill της σειράς και ίσως της δοθεί ακόμη ένα, άλλοι στην έλλειψη υποβάθρου και νοήματος στον ρόλο του Night King (είχαμε εκφράσει τους φόβους μας πριν καν αρχίσει η σεζόν) και άλλοι στον απαθή ρόλο του Bran και του Tyrion κατά τη διάρκεια του επεισοδίου.
Και πιθανόν να ξεχνάω κι άλλα παράπονα, με όλα αυτά φυσικά να ενισχύονται από τα νούμερα του budget που ακούσαμε και όλο τον ντόρο που έχει προηγηθεί και γιγάντωσε τις προσδοκίες όλων μας.
Επίσης πολλές fan theories πήγαν περίπατο και αυτό σίγουρα ενόχλησε κόσμο που είχε αφήσει τη φαντασία του να οργιάζει σχετικά την έκβαση της μάχης και το μέλλον του Night King.
Για τα περισσότερα παράπονα όμως, υπάρχει πάντα κι ένας αντίλογος και για κάθε διαφορετικό σενάριο υπάρχουν προεκτάσεις και plot twists που όσο κόσμο ικανοποιούσαν, άλλον τόσο θα ξενέρωναν. Επίσης, πριν κατηγορήσεις, καλό θα ήταν να σκεφτείς τι θα έκανες εσύ διαφορετικό, πώς ακριβώς θα το υλοποιούσες, αν αυτό θα άρεσε και στον υπόλοιπο κόσμο, αν θα βοηθούσε στη συνέχεια της σειράς κτλ.
Αν ο Jon Snow σκότωνε τον Night King σε μία κλασική μάχη με σπαθιά, θα έλεγε πολύς κόσμος ότι ήταν προβλέψιμο. Αν ο Jaime πέθαινε ρεαλιστικά στο τείχος από έναν τυχαίο wight, θα υπήρχε πολύς κόσμος που θα θεωρούσε άδοξο τον θάνατό του.
Επίσης, δεν κατάλαβα γιατί χαρακτήρες όπως η Brienne ή ο Greyworm που επέζησαν, ξαφνικά θεωρούνται μεγαλύτεροι ήρωες από τον Ser Jorah Mormont που πέθανε τόσο ένδοξα. Μιλάμε για έναν πολύ ισχυρό και συμπαθή χαρακτήρα που γνωρίσαμε ήδη από τα πρώτα επεισόδια της σειράς και που αφήνει μεγάλο κενό πίσω του ως φύλακας-άγγελος της Daenerys. Αν πέθαινε η Brienne στα χέρια του Jaime θα στεναχωριόμασταν περισσότερο από ό,τι στεναχωρηθήκαμε με τον θάνατο του Jorah στα χέρια της Daenerys;
Τέτοιες παρανοήσεις δυστυχώς συμβαίνουν όταν βλέπεις παθητικά 7 κύκλους σε δύο μέρες, χαζεύοντας παράλληλα στο κινητό, και μετά έχεις άποψη για τα πάντα.
Επίσης, δεν καταλαβαίνω πώς ένας θάνατος μεγάλου χαρακτήρα θα εξυπηρετούσε αυτό που είχαν στο μυαλό τους οι δημιουργοί για το συγκεκριμένο επεισόδιο. Προτιμώ αυτό που μας έδωσαν, παρά έναν εξαναγκασμένο «μεγάλο θάνατο» για να έχουμε να λέμε…
Ακόμα, είναι από μόνο του λίγο «μαζοχιστικό» το να στεναχωριέσαι επειδή δεν πέθανε ο αγαπημένος σου χαρακτήρας. Τόσο μεγάλη ζημιά έχει κάνει το Game of Thrones σε κάποιους…
Κάντε υπομονή, θα πεθάνουν κι άλλοι, έχουμε δρόμο ακόμα…
Γιατί ο ρόλος του Bran που έχει ουσιαστικά διηγηθεί όλο το παρελθόν του έπους και που σχεδόν πέθανε για να προσελκύσει τον Night King υποβαθμίζεται ως ένα απλό «δόλωμα»;
Γιατί πρέπει πάντα ο Jon Snow να είναι ο ήρωας και γιατί πρέπει πάντα ο Tyrion να βγάζει έναν λαγό από το καπέλο, ενώ έχουν δώσει και έχουν ακόμα να δώσουν τόσο πολλά στη σειρά;
Γιατί πρέπει ντε και καλά να υπάρχουν αλλεπάλληλα και σοκαριστικά plot twists σε κάθε επεισόδιο για να το θεωρήσουμε επιτυχημένο;
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι ένα «ρεαλιστικό» σενάριο στο οποίο οι Νεκροί θα νικούσαν και οι επιζώντες θα κλειδαμπαρώνονταν στις κρυπτές, δεν θα ήταν μία τηλεοπτική απογοήτευση σε σχέση με το έπος που όλοι περιμέναμε να βιώσουμε;
Γιατί είμαι σίγουρος ότι σε αυτό το σενάριο θα υπήρχε κόσμος που θα έλεγε ότι με δύο δράκους, με τόσους ήρωες και με τόσο στρατό, δεν βρέθηκε ένα άτομο να καρφώσει ένα σπαθί ή ένα βέλος στον Night King και να προχωρήσει η σειρά;
Επίσης, οφείλουμε να πούμε ότι το σκηνικό με τις κρύπτες, είναι μία από τις ελάχιστες, αν όχι η μοναδική φορά που συμβαίνει κάτι τόσο προβλέψιμο και προφανές στη σειρά. Αν μη τι άλλο, σε ένα show που μας έχει ρίξει τα σαγόνια τόσες φορές με αναπάντεχα γεγονότα, μπορώ αυτό το να το συγχωρέσω.
Βέβαια, αν σε κάθε ταινία και σειρά υπήρχε τόσος πολύς κόσμος να κάνει προβλέψεις και να ψάχνει για «τρύπες» με έναν μεγεθυντικό φακό, θα έπρεπε να βγάλουμε άκυρες σχεδόν όλες, αν όχι όλες, τις κλασικές fantasy παραγωγές ταινιών και σειρών.
Νομίζω ότι το Game Of Thrones έχει κρατήσει μία ιδανική ισορροπία ρεαλισμού, φαντασίας και στοιχείου της έκπληξης όλα αυτά τα χρόνια.
Όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, η κουβέντα αυτή είναι πραγματικά ατελείωτη όσο και απολαυστική, όπως λέγαμε και στην αρχή. Και είμαι σίγουρος ότι υπάρχει αντίλογος στα πάντα.
Πραγματικά δεν υπάρχει ούτε η διάθεση ούτε ο λόγος να μπω σε διαδικασία αποδόμησης των παραπόνων για την τροπή που πήρε το Game of Thrones, με κάποια από τα οποία μάλιστα συμφωνώ ως έναν βαθμό, ενώ τα παραπάνω ερωτήματα δεν είναι υπεράσπιση της σειράς, αλλά απλές σκέψεις που προκύπτουν διαβάζοντας όλα αυτά τα σχόλια των σεναριογράφων του καναπέ που σίγουρα θα έκαναν καλύτερη δουλειά από τους ανθρώπους του HBO.
Επίσης, ας σταματήσει και η καραμέλα ότι οι σεναριογράφοι τα έκαναν θάλασσα όταν σταμάτησαν να βασίζονται στα βιβλία του George R.R. Martin.
Στην περίπτωση του Game Of Thrones, οι δημιουργοί της σειράς κάνουν εξαιρετική δουλειά από το πρώτο κιόλας επεισόδιο, ακόμη κι αν πατούσαν πάνω στην εγγυημένα γερή βάση του έπους του συγγραφέα, και ακόμα κι αν εφάρμοζαν τις συμβουλές που τους έδινε κατά καιρούς.
Έχουμε δει άπειρα λογοτεχνικά αριστουργήματα με τρομερές βάσεις να αποτυγχάνουν παταγωδώς όταν μεταφέρονται στο σινεμά και στην τηλεόραση, επειδή ακριβώς μιλάμε για εντελώς διαφορετικά πράγματα, με περισσότερες προεκτάσεις και συσχετισμούς, εκατοντάδες εμπλεκόμενα πρόσωπα, μεγαλύτερη έκθεση και πολλές αφορμές για κριτική.
Και το Game Of Thrones έγινε παγκόσμιο φαινόμενο μέσα από αυτήν τη σειρά, στην οποία έβαλαν κάτι παραπάνω από το λιθαράκι τους κάποιοι άνθρωποι που εν μία νυκτί έγιναν «τεμπέληδες» επειδή δεν συμφωνούμε με αυτό που μας έδωσαν σε ένα επεισόδιο ή σε μία συγκεκριμένη σκηνή.
Ακόμα, δεν θα πρέπει να προτρέχουμε διότι υπάρχουν ακόμα τρία επεισόδια που ίσως μας δώσουν ακόμα περισσότερες εξηγήσεις ή κρύβουν περισσότερα plot twists, αν και κρίνοντας από το teaser, το fantasy στοιχείο μάλλον πέθανε οριστικά μαζί με τους wights και τη Melisandre, και μένουμε με τους δράκους.
Υπάρχουν όμως τρία ολόκληρα κεφάλαια όπου θα επικεντρωθεί σε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, τις ανθρώπινες σχέσεις και τις συνωμοσίες.
Θα ήθελα εδώ να συνοψίσω αυτό που προσπαθώ να πω από την αρχή: Κριτική δεν σημαίνει απομονώνω αυτά που δεν μου αρέσουν και γενικεύω ασύστολα.
Για να κάνεις μία σωστή κριτική, θα πρέπει να έχεις σωστή κρίση, ψυχραιμία, συνείδηση, σεβασμό στον δημιουργό και επίγνωση για όλα όσα μας έχει δώσει αυτή και άλλες σειρές όλα αυτά τα χρόνια.
Να βάλεις πολλά πράγματα στη ζυγαριά και να εκφράσεις μία ολοκληρωμένη άποψη. Θα πρέπει να μπορείς να εκτιμήσεις και τα όσα θετικά βλέπεις και να μην τα θεωρείς εύκολα και δεδομένα, απλώς και μόνο επειδή ένα show στα προσφέρει εδώ και πολλά χρόνια. Μουσική, ερμηνείες, εφέ, πανοραμικά πλάνα και όλα αυτά που απλώς αγνοήθηκαν εγκληματικά από όσους έτρεξαν να αφήσουν πικρόχολα σχόλια.
Η άποψη που διαμορφώνουμε επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες.
Από το υπόβαθρό μας σε ταινίες και σειρές, από το αν έχουμε διαβάσει τα βιβλία, από το δέσιμο και τον χρόνο που έχουμε αφιερώσει στη σειρά και τους χαρακτήρες, από το πόσο εκτιμούμε τις λεπτομέρειες, από την προσοχή που δίνουμε στην παρακολούθηση, από τις απόψεις των γύρω μας και όσων διαβάζουμε, ακόμα και από την ποιότητα της εικόνας και του ήχου που διαθέτουμε.
Γνώμη δεν είναι απαραίτητο να εκφράζουμε όλοι. Όσοι όμως το κάνουμε, καλό είναι να έχουμε και ένα μέτρο σε όσα λέμε και γράφουμε.
Όσοι έβλεπαν το Game Of Thrones επί 7 σεζόν, αγνοώντας τα πάντα και περιμένοντας μονάχα αυτό το επεισόδιο, μάλλον έβλεπαν λάθος σειρά. Έβλεπαν τον προορισμό και έχασαν ολόκληρο το ταξίδι.
Το ίδιο και όσοι παράγγειλαν πίτσες και περίμεναν να δουν μία σειρά ξεκοιλιασμάτων και αποκεφαλισμών γνωστών χαρακτήρων για να διασκεδάσουν και τελικά να απογοητευτούν σαν αυτοκράτορες της Ρώμης που δεν ικανοποιήθηκαν από το θέαμα που τους προσφέρθηκε στην αρένα. Ίσως πάλι να θίχτηκε η βαρβατίλα τους επειδή ένα badass κοριτσάκι έσβησε από τον χάρτη τον στρατό των Νεκρών.
Και φυσικά αναφέρομαι στα ρηχά σχόλια από ανθρώπους που αρκέστηκαν στο να υποβαθμίσουν με παιδιάστικο τρόπο μία ολόκληρη σειρά, επειδή δεν τους άρεσε ένα επεισόδιο ή μία σκηνή, χωρίς φυσικά να αναφέρουν τι ακριβώς θα άλλαζαν ή θα έκαναν καλύτερο οι ίδιοι.
Αλλά έτσι δεν είναι πάντα; Αυτό που δεν έγινε, αυτό που δεν είδαμε, είναι το καλύτερο, αυτό που θα έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει.
Και ας μην ξεχνάμε ότι η σειρά δεν ανήκει στους οπαδούς της, αλλά στους δημιουργούς της. Το να τους κατηγορούμε ότι μας χάλασαν κάτι που έπλασαν οι ίδιοι, είναι κάπως εγωιστικό.
Όπως και το να θέλουμε να επιβεβαιωθούν οι φαντασιώσεις που έχουμε στο κεφάλι μιας για την εκάστοτε σειρά.
Και εγώ ήθελα ο Jamie να φτάσει στην πλήρη εξιλέωση και να θυσιαστεί, να ξαναγινόταν «Kingslayer» και να σκότωνε σε μία επική μονομαχία τον Night King. Σέβομαι όμως το τέλος που οραματίστηκαν οι δημιουργοί και μου άρεσε ο τρόπος που το εκτέλεσαν. Δεν υπάρχει λόγος λοιπόν να γκρινιάξω… Είναι τόσο απλό.
Όσο για τις συγκρίσεις με τη Μάχη των Μπάσταρδων ή με μάχες από το The Lord of the Rings, νομίζω ότι έχουμε ανόμοια πράγματα. Άλλη πολυπλοκότητα, άλλα διακυβεύματα, άλλοι κόσμοι, άλλες εποχές…
Οι αναφορές που έγιναν από τους συντελεστές είχαν να κάνουν καθαρά με τη διάρκεια της μάχης. Επίσης, ποτέ δεν κατάλαβα την ψύχωση του να μην μπορούν να συνυπάρχουν πράγματα στην κορυφή της καρδιάς μας. Γιατί να πρέπει να συγκρουστούν τα fanboys του κάθε universe και να μην μπορούμε να είμαστε όλοι ευγνώμονες που η γενιά μας έζησε ένα τόσο μεγάλο κινηματογραφικό και ένα αντίστοιχα μεγάλο τηλεοπτικό έπος;
Καλώς ή κακώς, το Game Of Thrones μας ενθουσίασε τόσο πολύ που κάποιοι έγιναν κακομαθημένοι, παρασύροντας μαζί τους και αυτούς που εδώ και καιρό έψαχναν απεγνωσμένα αφορμή για να γίνουν οι δύσκολοι και ψαγμένοι πελάτες που θα ξεχωρίσουν από τη «μάζα» που αποθεώνει την παραγωγή του HBO εδώ και χρόνια.
Το Game Of Thrones είχε φτάσει σε ένα σταυροδρόμι όπου υπήρχαν πολλοί και διαφορετικοί δρόμοι που θα μπορούσαν να ακολουθηθούν, πόσο μάλλον τώρα που δεν υπάρχει βιβλίο να οδηγεί ή να περιορίζει τους σεναριογράφους του show.
Αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να βρουν τη χρυσή τομή, να μας παρουσιάσουν κάτι αντάξιο των προσδοκιών που παράλληλα θα περιείχε το στοιχείο του απρόβλεπτου, αλλά και όλα τα υπόλοιπα συστατικά που γιγάντωσαν το show. Πολλά σενάρια, πολλοί χαρακτήρες, δεκάδες εκδοχές και εκατομμύρια τηλεθεατές να περιμένουν με κομμένη την ανάσα. Πόσο εύκολο είναι να τους ικανοποιήσεις όλους;
Μάλλον ακατόρθωτο. Και φυσικά, δεν έχουμε δει ακόμα ολοκληρωμένο το έργο τους.
Κάποιοι έμειναν γεμάτοι από όσα είδαν στο περασμένο επεισόδιο, άλλοι εξέφρασαν κάποια παράπονα και άλλοι δυστυχώς τα είδαν όλα μαύρα (κυριολεκτικά μαύρα, για να κάνουμε και λίγο πλάκα) και έσπευσαν να ξεγράψουν τα πάντα, εστιάζοντας σε μεμονωμένα πράγματα που όμως δεν αρκούν για να αναιρέσουν το μεγαλείο του, κάτι που αυτά τα άτομα υπονόησαν.
Το Game Of Thrones δεν είναι μόνο ο αποκεφαλισμός του Ned Stark, ο Κόκκινος Γάμος, ο θάνατος του Joffrey και το τέλος του Night King.
Είναι και όλα τα ενδιάμεσα…
Η σκηνή που ο Robb Stark χτυπάει το σπαθί του στο δέντρο όταν μαθαίνει τα δυσάρεστα για τον Ned Stark, η στιγμή που η Arya αντικρίζει τον νεκρό αδερφό της, η στιγμή της απόγνωσης στο πρόσωπο της Catelyn Stark όταν τα έχει πια χάσει όλα, η στιγμή που ο Jaime χάνει το χέρι του, η στιγμή που η Olenna Tyrell λέει στον Jaime ποιος δηλητηρίασε τον Joffrey, η ιστορία του Hodor, η στιγμή που μαθαίνουμε τι ακριβώς είναι η Melisandre, το βλέμμα του Jaime όταν επιστρέφει στο Winterfell και βλέπει τον Bran, η σκηνή που ο Jon Snow τρέχει να σώσει τον Rickon ή να παλέψει με τον Night King, τα δάκρυα της Daenerys πάνω από το πτώμα του Ser Jorah, η ατάκα του Beric που ωθεί τον Hound να σώσει την Arya, το πάθος με το οποίο ο Theon προστατεύει τον Bran και τόσες άλλες, κυριολεκτικά αμέτρητες, μικρές και μεγάλες, αξιομνημόνευτες στιγμές που μας έχει χαρίσει η σειρά.
Κάποιοι όλα αυτά τα δυστυχώς τα παραβλέπουν…
Είτε τα ξεχνούν πολύ εύκολα, είτε δεν εκτιμούν όλο αυτό το ταξίδι και εστιάζουν σε λάθος πράγματα, εκφράζοντας απόλυτες απόψεις. Βλέπουν το δέντρο και χάνουν ολόκληρο το δάσος.
Λένε πως όταν περάσει ο ενθουσιασμός θα καταλάβουμε ότι είδαμε ένα κακό επεισόδιο.
Εγώ θα πω πως όταν τελειώσει το show και κάνουμε χρόνια να ξαναδούμε δράκους να παλεύουν στα σύννεφα και γενικότερα μία τόσο άρτια fantasy σειρά σε όλα τα επίπεδα που θα μας κρατήσει συντροφιά για τόσα πολλά χρόνια (μακάρι να διαψευστώ, έρχεται και LOTR στο Amazon), τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι ίσως και να ήμασταν λιγάκι αχάριστοι με τα όσα μας προσέφερε συνολικά το Game Of Thrones…
