Το Gimme Shelter Film Festival έκλεισε χτες με μια βραδιά αφιερωμένη σε ένα από τα πλέον σημαντικά σχήματα των τελευταίων 35 χρόνων. Death metal δεν γράφεται χωρίς Death εξάλλου και η επιρροή του Chuck Schuldiner και των κατά καιρούς συνεργατών του δεν έθεσε απλά τα θεμέλια του ιδιώματος αλλά καθόρισε σε μεγάλο βαθμό και την πορεία του.
Την αρχή της βραδιάς έκαναν οι συμπαθείς Blasteroid. Με ένα set ειδικά για την περίσταση, οι Έλληνες εκπρόσωποι του ακραίου ήχου είχαν, πιθανότατα ελέω και του preview των Nightfall που θα ακολουθούσε, τριάντα λεπτά στη διάθεσή τους για να παρουσιάσουν το υλικό τους αλλά και να κάνουν μια σύντομη μνεία στους Death.
Λάβαμε λοιπόν δείγματα από το επερχόμενο ντεμπούτο και το EP ‘Universal Knowledge’, καθώς και διασκευές στα ‘Defensive Personalities’ (πολύ ταιριαστό ομολογουμένως) και ‘Suicide Machine’, για να ανοίξει η όρεξη και να ανέβει η διάθεση.
Το preview της ταινίας των Nightfall και η επί σκηνής συζήτηση με Ευθύμη Καραδήμα, Άκη Καπράνο και το σκηνοθέτη Antoine de Montremy ήταν ιδιαίτερες στιγμές. Οπωσδήποτε είναι τιμή για την μπάντα και την ελληνική σκηνή η ύπαρξη αυτής της ταινίας και, όπως είπε τόσο χτες το βράδυ όσο και στις δηλώσεις του σε εμάς ο Καραδήμας, είναι ωραίο να βλέπει κανείς πως αγκάλιασε την προσπάθεια το Gimme Shelter και οι λοιποί εμπλεκόμενοι, ώστε να μαθευτεί και να διαδοθεί. Προσπάθεια που ενώνει κόσμο, και αυτό είναι το σημαντικότερο.
Τα είκοσι λεπτά περίπου που είδαμε προφανώς δεν είναι αρκετά για κριτική και ούτε θα ήταν σωστό να γίνει κάτι τέτοιο σε ανολοκλήρωτο εγχείρημα. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι, κατά τα φαινόμενα, η ελληνική ακραία σκηνή της δεκαετίας του ’90 και η ιστορία της θα έχουν την τιμητική τους, αλλά και οι ίδιοι οι Nightfall, με την πιο πρόσφατη από τις πολλές συνθέσεις τους, θα έχουν την τιμητική τους ως σχήμα επί σκηνής αλλά και εντός του στούντιο που άνοιξε μονοπάτια. Αναμένουμε την προβολή από το Gimme Shelter, όπως μας υποσχέθηκαν.
Το κυρίως πιάτο της βραδιάς ήταν βέβαια το ‘Death By Metal’, η ταινία για τους θρυλικούς Death και, κατ’ επέκταση και καθ’ ομολογία του σκηνοθέτη Felipe Belalcazar, τον Chuck Schuldiner, από τις πιο ιδιαίτερες προσωπικότητες στην ιστορία του χώρου.
Το ‘Death By Metal’ μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαντάζει λίγο χαοτικό αλλά αυτό δεν είναι περίεργο. Χαοτική ήταν η εποχή και η underground σκηνή όπου έκαναν τα πρώτα τους βήματα οι Death, χαοτική ήταν η πορεία τους με τις διαρκείς αλλαγές μελών, χαοτικό και το μυαλό του Schuldiner, με τις μύριες εμπνεύσεις αλλά και τα πολλά προβλήματα.
Μια παρέλαση προσώπων που βρέθηκαν για περισσότερο ή λιγότερο χρόνο με την μπάντα, μια περίοδος με λίγα ντοκουμέντα και ένας μεγάλος πρωταγωνιστής απών εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια, ιδιότροπος και δυσπρόσιτος όταν ήταν παρών. Μάλλον εντυπωσιακό το λες ότι όλα αυτά τα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους μέρη κατάφεραν να αποκτήσουν συνοχή και αξίζουν συγχαρητήρια στον Belalcazar γι’ αυτό.
Μεγάλη σημασία έχει επίσης το ότι το ‘Death By Metal’ δείχνει το πόσο ο Schuldiner ήταν οι Death αλλά και το πόσο οι Death δεν ήταν μόνο ο Schuldiner.
Ναι, για πολλούς μπάντα και μουσικός είναι ταυτόσημα, αλλά η ταινία θυμίζει ότι, αν και πρώτα απ’ όλα το σχήμα του Chuck Schuldiner, από τις τάξεις του πέρασαν τεράστιοι μουσικοί και ισχυρές προσωπικότητες που είχαν το δικό τους λόγο και άφησαν το δικό τους στίγμα, έστω και αν στο τέλος είδαν την πόρτα της εξόδου λόγω διαφωνιών ή απλά αλλαγής μουσικής κατεύθυνσης.
Ας είμαστε ειλικρινείς, όσο σπουδαίος και αν είσαι, δεν είναι δυνατό να έχεις στο ίδιο δωμάτιο… ας πάρουμε το ‘Individual Thought Patterns’ και ας πούμε τον Andy LaRocque, τον Steve DiGiorgio και τον Gene Hoglan και να υποστηρίζεις ότι ήταν απλά περαστικοί. Το ‘Death By Metal’ τους τιμά, όπως τιμά και τους πολλούς άλλους που είχαν κάποια στιγμή την εμπειρία του να είναι μέλη των Death, και ας πήραν τελικά πόδι.
Ο Chuck Schuldiner είναι ο πρωταγωνιστής και σταθερά ασταθής παράγοντας στην ιστορία των Death, ένας άνθρωπος που είχε αρκετό θράσος και αυτοπεποίθηση ώστε να μπορεί να διώχνει, καλώς ή κακώς, τους γίγαντες με τους οποίους συναναστρεφόταν, αλλά ήταν παράλληλα ανασφαλής, δύστροπος και σχεδόν αυτοκαταστροφικός στις κινήσεις του, συμπεριλαμβανομένων των προαναφερθέντων διωγμών.
Και αυτό δεν κρύβεται. Η ιστορία των Death δεν είναι μόνο εφτά μοναδικοί δίσκοι, είναι περιοδείες ακυρωμένες χωρίς πραγματική αιτία, διαφωνίες για το τίποτα, είσοδοι και έξοδοι βάσει καπρίτσιου.
Και αυτά υπάρχουν στο ‘Death By Metal’, που ναι μεν τιμά τους μεγάλους που εμφανίζονται στα πλάνα του, αλλά δεν τους θεοποιεί. Ήταν άνθρωποι.
Σίγουρα δεν ήταν εύκολο εγχείρημα για το σκηνοθέτη. Δεν είναι κάποια τεράστια υπερπαραγωγή εκατομμυρίων και ανά σημεία μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι χάνεται στα αναπόφευκτα κενά και στην ξέφρενη, ανά σημεία παρανοϊκή πορεία που παρακολουθεί.
Με αυτές τις πρακτικές ελλείψεις υπ’ όψιν, με το δύσκολο αντικείμενο που πραγματεύεται και με το βάρος αυτών που προβάλλει, το ‘Death By Metal’ αποδεικνύεται αντάξιο των περιστάσεων, ειλικρινές και άμεσο. Έτσι πρέπει να είναι μια ταινία για τους Death.
Δυνατό κλείσιμο για το Gimme Shelter! Περιμένουμε τις επόμενες επιλογές και φυσικά τους Nightfall που μας υποσχέθηκαν.
