Οι Iron Maiden μπήκαν στον 21ο αιώνα με αξιώσεις.
Έχοντας πλέον τρεις κιθαρίστες και τον Bruce Dickinson να επιστρέφει πίσω από το μικρόφωνο προς ευτυχία των οπαδών, έπρεπε να πείσουν ότι αυτή η επανασύνδεση δεν έγινε απλά για τη φασαρία και το θόρυβο και ότι η Σιδηρά Παρθένος είχε μέλλον και όχι μόνο παρελθόν.
Το ‘Brave New World’ έβαλε τον πρώτο θεμέλιο λίθο, συνεχίζοντας, έστω και με καθυστέρηση, την πορεία που για πολλούς είχε ανακοπεί μετά το ‘Seventh Son of a Seventh Son’, και το ‘Dance of Death’ παρέμεινε σε αυτήν τη νέα, ογκωδέστερη και επικότερη κατεύθυνση, επιχειρώντας να την πάει ακόμα πιο μακριά.
Το αν το κατάφερε είναι συζητήσιμο. Το ‘Dance of Death’ φαντάζει σαν φτωχός συγγενής στις συνειδήσεις πολλών οπαδών, μην έχοντας ούτε την ορμητικότητα του προκατόχου του ούτε την επιβλητική ατμόσφαιρα και σιγουριά του ‘A Matter of Life and Death’.
Δεν είναι όμως κακό άλμπουμ. Λίγο ασταθές ανά σημεία ίσως. Η μπάντα ακόμα ψάχνει τα νέα της πατήματα. Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι συχνά αδικείται.
Εκτός από το εξώφυλλο. Εκεί πραγματικά κάτι έχει πάει στραβά.
Το ‘Dance of Death’ έχει τις ιδιαιτερότητές του, τα προσωπικά του χαρακτηριστικά και μερικούς πειραματισμούς που ταιριάζουν σε έναν πρακτικά μεταβατικό δίσκο. Έχει Maiden πρωτιές και μοναδικότητες. Έχει την ιστορική του νότα, κατά την παλιά συνήθεια του συγκροτήματος, αλλά και την πιο κοινωνική και στοχαστική του πλευρά, σημάδι μελλοντικών βλέψεων.
Έχει επίσης μερικά πολύ όμορφα κομμάτια που εύκολα μπορεί να κατατάξει κανείς ανάμεσα στις εξαιρετικές στιγμές των Iron Maiden.
Αν μη τι άλλο, είναι δίσκος με χαρακτήρα.
Wildest Dreams
Το ‘Dance of Death’, παρά τις πιο τολμηρές εξερευνήσεις του, ανοίγει αρκετά παραδοσιακά με ένα γρήγορο, σχετικά μικρό σε διάρκεια και υψηλών τόνων τραγούδι, μια τυπική Maiden σύνθεση με πιασάρικη προσέγγιση και ξεσηκωτικές τάσεις.
Δεν είναι ούτε ‘Invaders’ ούτε ‘The Wicker Man’, αλλά ανεβάζει τη διάθεση. Από πολλές απόψεις, μια ακόμα μέρα στη δουλειά για τον Adrian Smith, αν και σίγουρα έχει γράψει και καλύτερα.
Rainmaker
Η πιο «ραδιοφωνική» πλευρά του ‘Dance of Death’ είναι αδιαμφισβήτητα η αρχή του, και δεν είναι τυχαίο που τα δύο πρώτα τραγούδια είναι και τα singles του δίσκου.
Το ‘Rainmaker’ είναι το καλπάζον κομμάτι με το sing-along ρεφρέν, το είδος που προκύπτει από τα πρώτα στο μυαλό κάποιου όταν σκέφτεται «τραγούδι Iron Maiden». Είναι ο ορισμός του Maiden single, ο καταιγισμός και η επέλαση που συνδέεται με την ταυτότητά τους.
Είναι μια ασφαλής συνέχεια σε ένα ασφαλές ξεκίνημα, λίγο πριν τα πράγματα αρχίσουν να γίνονται πιο περίεργα. Αλλά ακόμα και παίζοντας εκ του ασφαλούς μπορεί να ταρακουνήσει τον ακροατή.
No More Lies
Η πρώτη – και μοναδική στο δίσκο – σύνθεση που φέρει αποκλειστικά την υπογραφή του Steve Harris, το ‘No More Lies’ είναι το πρώτο βήμα του ‘Dance of Death’ προς μια πιο εκλεπτυσμένη κατεύθυνση.
Σαφώς μεγαλύτερο σε διάρκεια από τα δύο πρώτα τραγούδια και πιο φιλόδοξο θεματικά, παραμένει ωστόσο αρκετά συγκρατημένο από άποψη καινοτομίας, διατηρώντας πιο γνώριμα και δοκιμασμένα στοιχεία που το έκαναν και το κάνουν αγαπητό σε σημαντική μερίδα των οπαδών.
Α, και από riff πλευρά είναι επίσης αξιοσημείωτο.
Montségur
Iron Maiden και ιστορία πάνε μαζί, και το ‘Montségur’ έρχεται ως υπενθύμιση αυτού μετά από καιρό, ελέω και της έλλειψης σχετικού στοιχείου από το ‘Brave New World’.
Εδώ όμως, αντί των συνηθισμένων αερομαχιών και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, αντί έστω ενός ‘The Clansman’, τα πράγματα παίρνουν μια πιο μακάβρια τροπή, με τη σφαγή των Καθαρών να παρουσιάζεται ως κάτι κοντινό και οικείο, ομοιάζον τη σύγχρονη πραγματικότητα, και όχι παλιά ιστορία άγνωστη σε πολλούς. Παράλληλα, η μουσική γίνεται πιο πολύπλοκη και ιδιότυπη.
Το ‘Dance of Death’ αρχίζει να σοβαρεύει.
Dance of Death
Οριακά το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, το ομώνυμο τραγούδι είναι επίσης από τα καλύτερά του. Εμπνευσμένο από την τελευταία σκηνή στην ταινία του Ingmar Bergman ‘The Seventh Seal’, το ‘Dance of Death’ περιγράφει μια μεταφυσική εμπειρία του αφηγητή του σε μια κλασική και σταθερά ποιοτική σύνθεση τρόμου και μεγαλείου, μια ατμόσφαιρα Iron Maiden άλλης εποχής.
Μεγαλειώδη φωνητικά, ποιοτικές μπασογραμμές, σταθερά ντραμς και οι κιθάρες στο μέσο μιλούν από μόνες τους.
Αν οι νεκροί όντως χορεύουν, σίγουρα χορεύουν και σε ρυθμούς Iron Maiden.
Gates of Tomorrow
«Δεν είναι κακό, αλλά…»
Το ‘Gates of Tomorrow’ είναι κομμάτι που εύκολα ξεχνιέται, κυρίως επειδή σε ένα δίσκο με τις ιδιοτροπίες του ‘Dance of Death’ φαίνεται να μην έχει θέση.
Ο ρυθμός και το ύφος τείνουν προς την πιο καταιγιστική πλευρά των Iron Maiden χωρίς όμως να υπάρχει ενέργεια ανάλογη του ‘Rainmaker’ και των αδελφών συνθέσεων από άλλους δίσκους, ενώ σίγουρα δεν ξεχωρίζει για τις συνθετικές του καινοτομίες ή τον προοδευτικό χαρακτήρα του.
Ακούγεται ευχάριστα, αλλά το άλμπουμ έχει να επιδείξει πολύ καλύτερες στιγμές.
New Frontier
Το ‘New Frontier’ ίσως να βρισκόταν σε ανάλογη θέση με το ‘Gates of Tomorrow’, αν δεν αποτελούσε το μοναδικό τραγούδι στην ιστορία των Iron Maiden που φέρει την υπογραφή του Nicko McBrain.
Χωρίς να είναι κάτι το πραγματικά αξιοπρόσεκτο, αυτή του η ιδιαιτερότητα το καθιστά τουλάχιστον ενδιαφέρον, αποτελώντας το κομμάτι που επιτρέπει μια μουσική, ψυχολογική και κοινωνική ματιά στον ντράμερ των Iron Maiden.
Και παρά το προειδοποιητικό του περιεχόμενο και τους Frankenstein προβληματισμούς, με τον McBrain να αναλογίζεται τις συνέπειες της κλωνοποίησης και του να αποκτήσει ο άνθρωπος τη δυνατότητα να δημιουργήσει ζωή, οι τόνοι του τραγουδιού παραμένουν ψηλά. Το τελεταίο σημείο που το ‘Dance of Death’ ακούγεται έτσι.
Paschendale
Το πιο προοδευτικό κομμάτι που έχουν γράψει οι Iron Maiden και που δεν βρίσκεται στο ‘Seventh Son of a Seventh Son’, το καλύτερο τραγούδι του ‘Dance of Death’, ίσως το καλύτερο της πορείας τους στον 21ο αιώνα, σίγουρα από τα καλύτερα της ιστορίας τους.
Βαθιά συναισθηματικό, μουσικά εξαιρετικό, απίστευτα προσεγμένο και με σημασία μέχρι και στη φαινομενικά πιο ασήμαντη λεπτομέρεια, το ‘Paschendale’ είναι ένα πραγματικά ξεχωριστό τραγούδι, μια σύνθεση που επιδεικνύει τις ικανότητες ολόκληρου του συγκροτήματος τόσο από άποψης τεχνικής όσο και θεματικής προσέγγισης.
Στα καλύτερά του κάθε μέλος των Iron Maiden, καθώς οι ρυθμοί διαρκώς εναλλάσσονται και η ατμόσφαιρα βαραίνει.
Ένα αντιπολεμικό έπος με επίκεντρο την πικρή μάχη του Passchendaele, το τραγούδι ακολουθεί μουσικά και στιχουργικά μονοπάτια που βρίσκουν θέση και στους επόμενους δίσκους του συγκροτήματος.
Άλμα για την προοδευτική υπόσταση του σχήματος. Άλμα και για τη θεματολογία του. Διαλογισμοί και αμφιβολίες γύρω από τη θρησκεία στο ‘Montségur’, αντιπολεμικά μηνύματα στο ‘Paschendale’. Από κάπου πρέπει να προέλθει το ‘A Matter of Life and Death’.
Face in the Sand
Συνεχίζοντας στους πιο βαρείς τόνους του προηγούμενου και συνδυάζοντας το αντιπολεμικό μήνυμα με τη ματαιότητα και τη λήθη, το ‘Face in the Sand’ συνεχίζει να δείχνει το δρόμο για το μέλλον των Iron Maiden.
Αν και όχι ισάξιο του ‘Paschendale’, είναι ωστόσο επίσης μια ιδιαίτερη σύνθεση, με τις δικές της εναλλαγές ρυθμού, προοδευτικές επιρροές και πένθιμη ατμόσφαιρα.
Είναι επίσης το μόνο τραγούδι των Iron Maiden στο οποίο ο Nicko McBrain χρησιμοποιεί διπλή μπότα, άλλη μια πρώτη και μοναδική περίπτωση για τον ντράμερ.
Age of Innocence
Μια περίπτωση ανάλογη του ‘Gates of Tomorrow’, το ‘Age of Innocence’, χωρίς να είναι κακό από μόνο του, φαντάζει αρκετά αδιάφορο, παγιδευμένο όπως είναι ανάμεσα σε μερικά από τα πλέον ιδιόρρυθμα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ οι Iron Maiden.
Νοσταλγικών τόνων και διατηρώντας την πιο σκοτεινή αύρα που έχουν τα τελευταία κομμάτια του ‘Dance of Death’, δεν καταφέρνει ωστόσο να επιδείξει κάτι που να το διαχωρίζει από τις υπόλοιπες συνθέσεις.
Journeyman
Κλείνοντας ταιριαστά έναν αρκετά εκκεντρικό δίσκο, το ‘Journeyman’ αιωρείται προς το ηλιοβασίλεμα, αναμειγνύοντας πίκρα και μια νότα ελπίδας καθώς το πλέον πολύ βαρύ ‘Dance of Death’ φτάνει στο τέλος του.
Και το κάνει ακουστικά, το μοναδικό κομμάτι της Iron Maiden δισκογραφίας με αυτό το χαρακτηριστικό. Περιγράφοντας την πορεία του μουσικού και τελικά τη ζωή όλων μας, οι απαλοί τόνοι του ‘Journeyman’ ολοκληρώνουν το χορό των πειραματισμών, καθώς η μπάντα κοιτάζει το μέλλον.
Το ‘Dance of Death’ έχει καλές και κακές στιγμές. Δεν είναι αριστούργημα, και μάλλον δεν είναι ο καλύτερος δίσκος των Iron Maiden του 21ου αιώνα. Δεν πετυχαίνει πάντα.
Είναι όμως λίκνο τους. Είναι πολύπλευρος.
Είναι το μέρος όπου επεξεργάστηκαν πολλές και διαφορετικές ιδέες, που έκαναν καθοριστικές επιλογές, που αποφάσισαν για το μέλλον τους. Ανεξάρτητα από το αν αρέσει ή όχι σε κάποιον ο δρόμος που χαράσσουν πια οι Iron Maiden, στο ‘Dance of Death’ υπάρχει σημαντικό μέρος των εμπνεύσεων που τον αποτελούν.
Είπαμε. Δίσκος με χαρακτήρα.
