Έχει γράψει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τραγούδια του έχουν βγει από τα χείλη του Γιάννη Πάριου, της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, του Γιώργου Νταλάρα, της Τάνιας Τσανακλίδου, της Μαρινέλλας, του Μανώλη Λιδάκη και πολλών άλλων σπουδαίων ερμηνευτών.
Ο λόγος για τον ταλαντούχο Γιάννη Χριστοδουλόπουλο που φέτος έκανε αίσθηση με τη μουσική του για τη θεατρική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, Κρίμα Που Είναι Πόρνη (ακούστε εδώ το τραγούδι). Αυτήν την εβδομάδα τον φιλοξενούμε στο RockRooster.gr σε μια συνέντευξη στην οποία μας ξετυλίγει τη ζωή του και αναλύει τη σχέση του με τη μουσική.
-Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη μουσική;
Ούτε που ξέρω πώς ξεκίνησα… Στα πέντε μου ξεκίνησα με ένα μικρό πιάνο να παίζω κάποιες αφηρημένες μελωδίες και οι γονείς μου βλέποντας αυτό με ρώτησαν αν θέλω να μάθω πιάνο. Οπότε πήγα στο ωδείο όπου σπούδασα κλασσικό πιάνο, έπειτα σπούδασα τζαζ πιάνο και στη συνέχεια ασχολήθηκα και με άλλα όργανα. Κιθάρα, μπάσο, μπουζούκι και ντραμς, θεωρητικά, ενορχήστρωση.
-Τι ακούσματα είχες;
Άκουγα τους μεγάλους κλασσικούς και όλο το φάσμα των μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Ειδικά Μίκη Θεοδωράκη και Μάνο Χατζιδάκι, των οποίων όλο τους το έργο το ήξερα απ’ έξω. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα τραγούδια. Μιλάω για τη μουσική δωματίου, τα ορατόρια, τα μπαλέτα, τις μουσικές για θέατρο που συνέθεσαν.
-Σταθμό στην καριέρα σου αποτελεί το γεγονός ότι σε πολύ μικρή ηλικία έπαιξες στην τελευταία θεατρική παράσταση της Αλίκης Βουγιουκλάκη, τη Μελωδία Της Ευτυχίας. Πώς ήταν ως εμπειρία;
Ήταν μια φοβερή εμπειρία. Ήμουν εννιά χρονών και μέλος της χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου. Η Αλίκη με είχε εντοπίσει αρχικά σε μια συναυλία που είχαμε κάνει με τη χορωδία στο Μέγαρο Μουσικής. Είχε δει εκεί κάποια παιδιά και τα ήθελε για την παράσταση. Ανάμεσα στα παιδιά αυτά ήμουν και εγώ. Είχαμε έρθει πάρα πολύ κοντά. Ενδιαφέροταν αληθινά για μένα. Της πήγαινα κασέτες με τραγούδια που έγραφα τότε και καθόμασταν πριν την παράσταση και μου έλεγε σχόλια. Μου ζήταγε να της τα παίξω στο πιάνο, ασχολιόταν με χαρά μαζί μου πέρα από τις δεκάδες σκοτούρες της. Την έχω δει με νεύρα, με άγχος, με συγκίνηση, με δυσκολίες, με ενθουσιασμό…
-Καθοριστική ήταν και η γνωριμία σου με τον Σταμάτη Κραουνάκη στα πρώτα χρόνια της Σπείρα Σπείρα. Πώς σε εντόπισε ο Κραουνάκης;
Με άκουσε ζωντανά σε μια παράσταση που έπαιζα πιάνο. Τότε έψαχνε πιανίστα για τη Σπείρα Σπείρα και μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Τον θαύμαζα τον Κραουνάκη και φυσικά είπα είμαι μέσα με τα χίλια. Ήμουν στην ομάδα για έξι-εφτά χρόνια και έγινα το δεξί του χέρι. Με εμπιστευόταν απόλυτα να διαχειριστώ δικά του θέματα, υποχρεώσεις του και να ασχοληθώ με το έργο του γενικότερα. Μεγάλο σχολείο.
-Τι αποκόμισες από τη συνεργασία με τη Σπείρα Σπείρα;
Γενικά είχα μάθει να δουλεύω με ομάδες και με παρέες. Είναι δύσκολο να λειτουργείς εντός μιας ομάδας όταν ο κάποιος μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει. Αν, όμως, ο καθένας μπορεί να λειτουργήσει με επαγγελματισμό, τότε όλα πάνε μια χαρά. Αποκόμισα μεγάλη χαρά από τη Σπείρα Σπείρα, συστήσαμε κάτι εντελώς καινούριο για τα ελληνικά δεδομένα στο χώρο του μουσικού θεάτρου.
-Έχεις συνεργαστεί με κορυφαίους ερμηνευτές. Από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και την Τάνια Τσανακλίδου, μέχρι τον Πάνο Μουζουράκη και τον Γιάννη Πάριο. Ταυτόχρονα έχεις γράψει θέματα για θέατρο, σινεμά αλλά και το μουσικό θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πώς ισορροπείς ανάμεσα σε τόσους διαφορετικούς μουσικά κόσμους;
Αυτή η διαδικασία είναι όπως και η καθημερινότητα. Διαφορετική. Δεν μπορούμε να κάνουμε τα ίδια πράγματα συνέχεια, προσπαθούμε να εναλλασσόμαστε. Ανάλογα με το τι θέλει να επικοινωνήσει ο συνθέτης, θα πρέπει να βρει και τα κατάλληλα άτομα για να κάνουν αυτήν την επικοινωνία πραγματικότητα. Κατά καιρούς έχουμε δει πολλούς συνθέτες να γράφουν μουσική για μια όπερα και ταυτόχρονα ένα μουσικό θέμα για μια ταινία. Εγώ είμαι από τους συνθέτες που γράφουν πολλά πράγματα, μεταξύ αυτών και τραγούδια. Τα τραγούδια αποτελούν μικρό κομμάτι της δουλειάς μου. Το μουσικό μου έργο μέχρι τώρα αποτελείται στο πιο μεγάλο ποσοστό από θέματα για το θέατρο και τον κινηματογράφο.
-Ποια συνεργασία ξεχωρίζεις;
Δεν μπήκα ποτέ σε μια συνεργασία απλά και μόνο για να την κάνω διεκπαιρεωτικά. Ήθελα να είμαι καλυμμένος αισθητικά και καλλιτεχνικά. Όλες μου τις συνεργασίες τις έχω χαρεί. Οπότε δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Έχω ξεχωρίσει όμως ανθρώπινες στιγμές, από τραγουδιστές αν θες να σου πω, ειδικά τον Γιάννη Πάριο, την Τάνια Τσανακλίδου και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, που έχουμε περάσει και ώρες εκτός δουλειάς.
-Έχεις μετανιώσει για κάποια συνεργασία;
Όχι.
-Τι είναι η έμπνευση;
Η έμπνευση είναι ένα καιρικό φαινόμενο της ψυχής. Έμπνευση έχει κάθε μέρα ένας καλλιτέχνης. Φροντίζει, λοιπόν, να συλλέγει στοιχεία, να τα βάζει σε ένα καζάνι, να τα ανακατεύει και να τα ανασύρει η ψυχή όταν κρίνει ότι πρέπει να βγουν στην επιφάνεια. Κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες η έμπνευση, μετά τη γνώση φυσικά, είναι μια καλή στιγμή αισθητικής.
-Υπάρχει κάποια φωνή με την οποία θα ήθελες να συνεργαστείς και δεν το πραγματοποίησες;
Ίσως με τον Δημήτρη Μητροπάνο. Είχαμε κάνει βέβαια το ντουέτο, ‘Δε Γλυτώνω’ με την Πέγκυ Ζήνα σε στίχους της Ελεάνας Βραχάλη, αλλά δε συνεργαστήκαμε συνολικά σε έναν ολόκληρο δίσκο. Το φοβερό είναι πως δύο εβδομάδες πριν φύγει, είχαμε συναντηθεί και είχαμε συζητήσει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας συνεργασίας…
-Πώς είναι σαν άνθρωπος ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος;
Έχω εμμονή με την αλήθεια. Δεν μπορώ να λέω και να ακούω ψέματα. Όταν αντιλαμβάνομαι ότι κάποιος μου λέει ψέματα, τότε παύω να επικοινωνώ μαζί του. Είμαι πολύ ήσυχος όπως μου λένε αλλά και αρκετά πειραχτήρι με τους φίλους μου. Γενικά, πάντως, θεωρώ πως είμαι λίγο δύσκολος άνθρωπος. Και το λέω αυτό λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω. Κάνω deal μόνο με αλήθεια. Δεν διαπραγματεύομαι τίποτε άλλο και δεν είναι πάντα οι γύρω μας έτοιμοι για κάτι τέτοιο.
-Ποιο είναι το καταφύγιο σου;
Το σπίτι μου και οι δικοί μου άνθρωποι.
-Ποιος είναι ο μεγάλος σου φόβος;
Το άγνωστο. Αλλά πηγαίνω καταπάνω του με γενναιότητα.
-Δίνεις ευκαιρίες στους ανθρώπους;
Ελπίζω ναι. Δεν έχω αισθανθεί ότι αδίκησα κάποιον ποτέ. Προσπαθώ να αντιμετωπίζω τους γύρω μου με ειλικρίνεια και σεβασμό. Δίνω δεύτερη ευκαιρία αν κρίνω πως αξίζει, τρίτη όμως όχι.
-Σε απασχόλησε ποτέ ο αντίκτυπος που θα είχε η δουλειά σου;
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ κάτι τέτοιο. Ξεκίνησα να δουλεύω τόσο πολύ που ούτε καν μου πέρασε από το μυαλό. Από τα 19 μου που τελείωσα το ωδείο, έπειτα με την ανάθεση του σήματος των Ολυμπιακών Αγώνων για το 2004, μόνο και μόνο αυτό ως συμβάν θα μπορούσε να μου δημιουργήσει μια επανάπαυση. Όμως τα πράγματα έρχονταν το ένα πίσω από το άλλο και τέτοιες σκέψεις δεν είχαν θέση στο μυαλό μου. Το μόνο που φρόντιζα πάντα ήταν εκεί που θα έβαζα το όνομά μου να με κάλυπτε καλλιτεχνικά και αισθητικά.
-Είναι εύκολο κάποιος να χάσει τον εαυτό του μέσα σε αυτόν το χώρο;
Το πιο εύκολο πράγμα είναι αυτό. Το δύσκολο είναι να διατηρήσεις τον εαυτό σου και την αξιοπρέπειά σου. Έχω δει ανθρώπους που έχασαν την μπάλα και μεταλλάχτηκαν γιατί είτε δεν ήξεραν πραγματικά τον εαυτό τους, ή γιατί δεν ήξεραν τι προσδοκούσαν από την ενασχόλησή τους με το χώρο ή μιμούνταν κάτι που θαύμαζαν, είτε γενικώς υπήρξαν απαίδευτοι.
-Τι σε ενοχλεί στη σημερινή κοινωνία;
Με ενοχλεί η έλλειψη παιδείας και ειλικρίνειας. Έχω κουραστεί να ακούω λόγια που δεν έχουν αντίκτυπο στην πραγματικότητα. Κι ένα βασικό που παίζει παντού είναι ότι θεωρούμε ότι το Γ είναι το νέο Α. Σκέψου το λίγο αυτό πιο αναλυτικά και φέρε τα δικά σου παραδείγματα στο μυαλό σου, θα καταλάβεις τι εννοώ.
-Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Να προσπαθήσουμε να κάνουμε καλύτερη την καθημερινότητά μας όχι μόνο για το τώρα αλλά και για το αύριο που θα έρθει. Μακάρι να πάρουμε λίγο παραπάνω σοβαρά τους εαυτούς μας, την καταγωγή και τη χώρα μας.
-Τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τα παρακάτω ονόματα;
Σταμάτης Κραουνάκης: ξεκίνημα
Γιάννης Πάριος: πατέρας γλυκός
Λάκης Λαζόπουλος: συμβουλή και οξυδέρκεια
Τάνια Τσανακλίδου: χημεία
Άλκηστις Πρωτοψάλτη: οικογένεια
Δημήτρης Μητροπάνος: γλύκας
Μανώλης Λιδάκης: ο τελευταίος των Μοϊκανών
-Γιάννη σε ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία μας.
Και εγώ σε ευχαριστώ. Να είσαι καλά.
