Υπήρξε frontman σε ένα από τα πιο σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα, τους Raining Pleasure. Κυκλοφόρησε μαζί τους 8 μουσικά άλμπουμ, με το ‘Reflections’, όπου διασκεύασε Μάνο Χατζιδάκι, να αποτελεί το σημαντικότερο όλων. Η solo καριέρα δεν άργησε να έρθει, δείχνοντας πως μπορεί να τα καταφέρει πολύ καλά και μόνος του σε μουσικές διαδρομές. Οι συνεργασίες με την Δήμητρα Γαλάνη και τον Γιάννη Μαρκόπουλο αποτελούν κορυφαίους σταθμούς της καριέρας του. Φέτος, μαζί με την Έλλη Πασπαλά παρουσίασε την επιτυχημένη παράσταση ‘Play’. Αυτή την εβδομάδα φιλοξενούμε στο StraightOnMusic τον Vassiliko.
-Τι σας οδήγησε να ασχοληθείτε με τη μουσική;
Ήταν ο μοναδικός τρόπος που ήξερα να επικοινωνώ με το περιβάλλον μου και να βγάζω νόημα από αυτό. Ήταν σαν φυσική επιλογή, δεν υπήρξε ποτέ συνειδητή απόφαση. Έγινε μόνο του, φυσικά, όπως φυσικά μεγαλώνουμε χωρίς προσπάθεια.
-Ποια ήταν τα μουσικά σας ακούσματα;
Είχα την ευλογία να μεγαλώσω σε ένα περιβάλλον που υπήρχε πολύς σεβασμός για τη μουσική. Στα 15 μου είχα ακούσει σχεδόν τα πάντα. Από ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο, μέχρι κλασική, τζαζ. Δεν μου άρεσαν τα πάντα τότε, αλλά ήταν πολύ σημαντικό που είχα τόσα ερεθίσματα για την εξέλιξή μου.
-Πώς θυμάστε την εποχή με τους Raining Pleasure;
Αθώα, με πολλή όρεξη και κανένα φρένο στα όνειρα.
-Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε ο δίσκος ‘Reflections’ όπου διασκευάσατε Μάνο Χατζιδάκι. Μετά από 10 χρόνια, πώς αναλογίζεστε αυτήν τη δισκογραφική δουλειά;
Έχω εντοπίσει ότι παίρνει τόσο, περίπου 10 χρόνια, για να δημιουργηθεί μια ασφαλής απόσταση από ένα δίσκο έτσι ώστε να μπορώ να τον ακούσω κάπως πιο αντικειμενικά. Έτυχε πρόσφατα να ακούσω πάλι το ‘Reflections’ και να βγάλουν νόημα οι θετικότατες αντιδράσεις που είχαμε τότε. Ήταν πράγματι καλή δουλειά.
-Ποιο ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό άλμπουμ του συγκροτήματος σύμφωνα με εσάς;
Το ‘Forwards & Backwards’. Εκεί έχει καταγραφεί ωμά και αφιλτράριστα η ψυχή των Raining Pleasure. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν το δίσκο.
-Υπήρξε κάποιο τραγούδι ή δίσκος που αδικήθηκε από το κοινό ή από τη δισκογραφική εταιρεία;
Δεν θα το έλεγα έτσι. Ίσως άξιζε περισσότερης προσοχής το τελευταίο άλμπουμ μας, ‘Who’s Gonna Tell Juliet?’, αλλά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης ήταν πάνω μας. Ήταν ο πρώτος δίσκος σε δικό μας label και κάναμε πολλά λάθη απειρίας. Ίσως κάποτε επανέλθει να διεκδικήσει το μερίδιό του.
-Τι συναισθήματα γέννησε η απόφαση για τη σόλο πορεία;
Αυτό ήταν επίσης κάτι για το οποίο δεν υπήρξε ποτέ συνειδητή απόφαση. Απλά έγινε. Όταν η μπάντα κουράστηκε, εγώ έκανα το ‘Vintage’. Και μετά τα πράγματα απλά κύλησαν παρακάτω.
-Ήταν αποτέλεσμα κάποιας εσωτερικής ανάγκης;
Αν υπήρχε κάποια ανάγκη, αυτή ήταν να κάνω μουσική για πρώτη φορά χωρίς το βάρος της σύνθεσης. Να δω τον εαυτό μου σαν ερμηνευτή, σαν ενορχηστρωτή, σαν παραγωγό. Και το ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα. Τώρα κλείνει και αυτός ο κύκλος και επιστρέφω και δισκογραφικά σύντομα στην ιδιότητα του συνθέτη.
-Τι αποκομίσατε από τη συνεργασία με την Δήμητρα Γαλάνη;
Ήταν η πρώτη φορά μετά από τους Raining Pleasure που δούλεψα τόσο στενά με κάποιον, καθώς το ‘Vintage’ ήταν μια εξαιρετικά σόλο υπόθεση (στο δίσκο έπαιξα μόνο εγώ). Ήταν το πρώτο μου άνοιγμα μετά από 2-3 χρόνια απόλυτης μοναξιάς και ως τέτοιο θα έχει πάντα μια σημαντική θέση μέσα μου. Φυσικά και η αξία της συνεργασίας ήταν ανεκτίμητη και άφησε πολύ όμορφα πράγματα και στους δύο. Όπως και μια ζωντανή ηχογράφηση με ήχο σπάνιο και αξιοζήλευτο.
-Με ποιες φωνές θα επιθυμούσατε να συνεργαστείτε;
Με τις φωνές της συνείδησης!
-Προτιμάτε έναν επιτυχημένο δίσκο ή μια επιτυχημένη συναυλία;
Το κάθε πράγμα έχει τη χάρη του. Αλλά επειδή βρίσκομαι σε διαδικασία ηχογράφησης, θα επιλέξω το δίσκο για τώρα.
-Μιλήστε μου για τη συναυλία που πραγματοποιήσατε με την Έλλη Πασπαλά.
Είναι η τρίτη καλοκαιρινή συναυλία της παράστασής μας, ‘Play’. Ξεκινήσαμε το χειμώνα για τρεις παραστάσεις στο Σταυρό του Νότου αλλά η ανταπόκριση εκεί ήταν τέτοια που υποσχεθήκαμε ακόμα μερικές τον επόμενο χειμώνα. Για τώρα, καλοκαιρινά, με προσθήκες στο πρόγραμμα και πιο open air διάθεση.
-Πώς κρίνετε τη σημερινή ελληνική κοινωνία;
Δεν είμαι σε θέση να την κρίνω, δε μου αρέσει και η λέξη. Δεν είναι πάντως πολύ διαφορετική από αυτήν που με απώθησε 11 χρόνια πριν όταν αποφάσισα ότι θέλω να ζω αλλού. Τότε, υποτίθεται, ήταν καλύτερα. Δε νομίζω.
-Το πολιτικό σκηνικό μετά τις τελευταίες εξελίξεις;
Περιγράφει τη μετάβαση στην οποία βρίσκονται οι κοινωνίες γενικότερα. Τα πράγματα αλλάζουν κι οι αλλαγές φέρνουν πόνο. Συνήθως προσωρινό.
-Τι άνθρωπος είναι στη καθημερινότητά του ο Vassilikos;
Η καθημερινότητα είναι μια πολύ σχετική έννοια στη δική μου ζωή. Ασχολούμαι με πολλά διαφορετικά πράγματα, πολλά από αυτά δεν τα ξέρει γενικά ο κόσμος. Ταξιδεύω πολύ λόγω δουλειάς και ησυχάζω σπάνια και για λίγο. Αν κάπου εκεί βρίσκεται αυτό που λέμε καθημερινότητα, τότε υποθέτω πως είμαι αρκετά βαρετός. Μπορεί να μη δω άνθρωπο και να μην ανταλλάξω κουβέντα για μέρες. Έτσι ξεκουράζομαι.
-Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο άνθρωπο που θέλει να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα;
Να συνεχίσει να ονειρεύεται.
-Σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία.
Και εγώ ευχαριστώ.
